Κάποιες φορές, υπάρχει τόση συσσωρευμένη χαρά στην ΑΕΚ, που σε κάνει να αρχίζεις να… τρομάζεις. Δέχομαι καθημερινά εκατοντάδες μηνύματα και τηλεφωνήματα από φίλους και δεν υπάρχει μια… γκρίνια. Ένα παράπονο ρε παιδί μου, για να μην ξεχάσουμε που βρισκόμαστε. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όλο αυτό, αλλά το «κίτρινο συννεφάκι» που έχει απλωθεί παντού στον αθλητισμό, είναι κάτι εξαιρετικό.
Κλείνει μια σεζόν, όπου η ΑΕΚ πήγε τόσο καλά, που φαντάζει σχεδόν ανέλπιστο, εάν συνυπολογίσεις πόσες δυσκολίες αντιμετώπισε. Κι όμως, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, η ΑΕΚ πήρε το νταμπλ στο ποδόσφαιρο, το πρωτάθλημα στο χάντμπολ, το κύπελλο στο βόλεϊ γυναικών, πρωταθλήματα και σημαντικές διακρίσεις σε μια ντουζίνα άλλα αθλήματα. Και το μπάσκετ, πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τον στόχο της οικονομικής εξυγίανσης, στάθηκε με αξιοπρέπεια στη σεζόν και ήδη κάνει δουλειά για το μέλλον.
Η επανάσταση της ΑΕΚ
Ας περιοριστώ όμως, στα ποδοσφαιρικά. Εδώ έχουμε μια μικρή επανάσταση. Τα έχουμε πει και άλλη φορά στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν υπάρχει προηγούμενο ομάδας που να χτίστηκε μέσα σε μια χρονιά και μόνο, να έπαιξε ποδόσφαιρο κυριαρχίας που έκανε τον κόσμο να ενθουσιάζεται και να κατέκτησε το πρωτάθλημα. Τα κέρδη που έχει αποκομίσει η ΑΕΚ, αρχίζουν ήδη να γίνονται ορατά και είναι δεδομένο, πως όσο περνά ο καιρός θα φαίνονται ακόμα περισσότερο.
Η ΑΕΚ έγινε ξανά «μόδα». Με την καλή έννοια, μην παρεξηγηθεί κανείς. Είναι μια κατάσταση που βγάζει υγεία. Βλέπεις τον κόσμο να λαχταρά να βρεθεί στο πλευρό της ομάδας, γίνεται χαμός και εξαντλούνται σε δευτερόλεπτα τα εισιτήρια, κάθε παιχνίδι – ειδικά στη Νέα Φιλαδέλφεια – είναι μυσταγωγία και ένα ατέλειωτο πάρτι. Φάτσες γελαστές περνούν παντού δίπλα και όποιος βρέθηκε έστω και μια φορά, μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Ενημερώθηκατε για τον κακό χαμό που υπάρχει στην αναμονή της κυκλοφορίας των καρτών διαρκείας της νέας σεζόν. Θεωρώ δεδομένο, πως η «OPAP Arena – Αγιά Σοφιά» θα φαντάζει πολύ μικρή για να καλύψει τη δίψα και τη διάθεση του κόσμου να βρεθεί στο πλευρό της ΑΕΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αναρίθμητα τηλέφωνα, μεγάλη αγωνία, ελπίδα για μια καλύτερη θέση ή έστω απλά για μια θέση, από όλον τον κόσμο.
Ολοι θέλουν ΑΕΚ
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η περίπτωση Πήλιου, δείχνει πάρα πολλά για τη θέση της ΑΕΚ στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Γιατί μπορεί η ΑΕΚ να έβρισκε την άκρη και να προσέγγιζε τον ΠΑΣ Γιάννινα (το έκανε άλλωστε ο Ολυμπιακός, φτάνοντας σε συμφωνία που περιλάμβανε μέχρι και προκαταβολή), αλλά αν ο παίκτης δεν θέλει, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν γίνεται δουλειά. Ο Πήλιος και ο κάθε Πήλιος, δεν χρειάζεται να είναι γκουρού του αθλήματος για να καταλάβει.
Από τη μία, έχει μια ομάδα που χρησιμοποιήθηκαν όλοι, έχει εξασφαλισμένη διοικητική και οικονομική ηρεμία, την εμπιστοσύνη του προπονητή που έχει ακλόνητη παρουσία, υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον για να συναγωνιστεί και να κερδίσει θέση στην ομάδα της επόμενης σεζόν. Ο Πήλιος και ο κάθε Πήλιος, βλέπει παίκτες να εξελίσσονται και να γίνονται καλύτεροι, βλέπει ρόλους και θέσεις, βλέπει ισορροπία και λογική. Όταν στην άλλη πλευρά, δεν υπάρχει καν προπονητής και συνοδεύονται τα πάντα από ένα μεγάλο ερωτηματικό.
'Τα χρυσά χρόνια της ΑΕΚ
Δεν είναι η πρώτη φορά ιστορικά που στην ΑΕΚ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για να μην πάω σε παλιότερες εποχές, ας μείνω στην ΑΕΚ του ’90 που ήταν σημείο αναφοράς για όλη τη φίλαθλη Ελλάδα. Και τότε, οι συνθήκες ομοίαζαν, δίχως να είναι τόσο καλές όπως τώρα. Η ΑΕΚ είχε βρει διοικητική γαλήνη, αρχικά με Γιδόπουλο, μετά με Γενεράκη και οριστικά με Μελισσανίδη-Καρρά, είχε προπονητή τη φυσιογνωμία που λέγεται Μπάγεβιτς, έπαιζε μπαλάρα στο σπίτι της και είχε μόνο να εξελιχθεί.
Δεν είναι τυχαίο, ότι σε εκείνα τα χρόνια, αν και οι αντίπαλοι ξόδευαν παρασάγγες περισσότερα χρήματα, η ΑΕΚ έπαιρνε όποιους ήθελε και οι υπόλοιποι έτρεχαν στο κατόπι της. Πήγε και «τσίμπησε» από τον Λεβαδειακό τον Κασάπη, όταν ο Ολυμπιακός την έβγαλε με τον Γκώνια. Πήρε παίκτες που δεν τους έπιανε το μάτι σου και με τον Μπάγεβιτς τους μετέτρεψε σε μια υπερομάδα, που όμοια της μόνο τώρα επί Αλμέιδα μπορεί να αντικρίσουμε ξανά.
Οι παίκτες τότε, προτιμούσαν να έρθουν στην ΑΕΚ. Να δουλέψουν με τον Μπάγεβιτς, που ήταν πόλος έλξης. Όπως συμβαίνει δηλαδή και τώρα με τον Αλμέιδα. Η προσωπικότητα του Αργεντινού, η επιδραστικότητα του στην ομάδα, οι συνθήκες οικογένειας που αντικρίζει κάθε παιδί που βλέπει όσα συμβαίνουν γύρω, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Ολοι θέλουν ΑΕΚ, γιατί εκεί υπάρχουν οι συνθήκες για να αναπτυχθούν και να προοδεύσουν.
