Ζήσαμε ένα πρωτάθλημα συναρπαστικό. Άρεσε ή δεν άρεσε στον καθένα το αποτέλεσμα, το συγκεκριμένο γεγονός δεν το αμφισβητεί. Παρασκήνιο υπήρξε, σκοτεινό αλλά εξόφθαλμο. Δεν αμφισβητείται η παραγωγή τοξικότητας, εντάσεων και ουσιαστικά κάθε κακής συμπεριφοράς που δυναμιτίζει καταστάσεις.
Το αυτονόητο που θα περίμενε κανείς ως το μίνιμουμ μέτρο για να προστατευτεί το ποδόσφαιρο από τέτοιες καταστάσεις, είναι η επιβολή ποινών ισάξιων των συμπεριφορών. Αδιανόητο να αντιμετωπίζεται το συγκεκριμένο γεγονός λες και δεν έγινε τίποτα, γυρίζουμε σελίδα και πάμε παρακάτω. Λειτουργεί το άθλημα με τη λογική… γυρίζω και το άλλο μάγουλο, τη στιγμή που θέλει γροθιά στο μαχαίρι σε επίπεδο επιβολής ποινών, μπας και την… ακούσουν οι παράγοντες-χούλιγκαν.
Αντί γι’ αυτό, βιώνουμε ποινές-χάδια για πράξεις που δεν γίνεται να μένουν ατιμώρητες. Ποινές-κωμωδία καθώς επιβάλλονται σε περιόδους που δεν έχουν καμία επίπτωση (ας πούμε ημερολογιακή τιμωρία σε διάστημα που δεν έχει αγώνες). Κι όποτε υπάρχει τιμωρία που ίσως τους κάνει να την… ακούσουν, με μαθηματική ακρίβεια ακολουθεί η μείωση σε λάιτ επίπεδα από την εφέσεων.
Το αυγό του φιδιού, έτσι κι αλλιώς το αφήσαμε να μεγαλώσει. Πλέον είναι κανονικός… βόας και δε μαζεύεται. Η σωστή επιβολή ποινών, ίσως να μάζευε κάπως την κατάσταση, αλλά ακόμη κι εκεί διαπιστώνουμε το ακριβώς αντίθετο. Οι τιμωρίες είναι ουσιαστικά επιβράβευση κάθε τοξικής και τραμπούκικης συμπεριφοράς.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έτσι κι αλλιώς έχει ρεζιλευτεί πανευρωπαϊκά, οι ξένοι διαιτητές μας… φτύνουν, η UEFA δε θέλει πλέον να στέλνει τοπ αξιωματούχους στη χώρα μας λόγω συγκεκριμένων συμπεριφορών εναντίον τους. Παρά τη… βροχή ξεφτίλας, αντί η εγχώρια αθλητική δικαιοσύνη να ανοίξει ομπρέλα, επιδεικνύει διαρκή επιείκεια στους γνωστούς-αγνώστους.
Θα δούμε τι μας επιφυλάσσει η νέα σεζόν πλέον. Επειδή είναι ξεκάθαρο πως οι τραμπούκοι θα παραμείνουν τραμπούκοι. Με τη διαφορά πως τώρα δεν έχουν κανένα φόβο τιμωρίας. Οπότε τα ντου σε διαιτητές, οι εμπρηστικές-προκλητικές δηλώσεις που προκαλούν την κοινή γνώμη, η… αναζήτηση θεσμικών οργάνων του αθλήματος ένας Θεός ξέρει με τί σκοπό, οι ανατριχιαστικές συμπεριφορές, δεν θα βρουν κάποιο λόγο να σταματήσουν.
Με το ελληνικό ποδόσφαιρο να κάθεται και να παρακολουθεί, σταυρώνοντας τα χέρια κι ευχόμενο να μην ακολουθήσουν αυτές τις τακτικές και οι υπόλοιποι. Εκείνοι που θα αρχίσουν να αισθάνονται πως η δική τους καλή συμπεριφορά, εκλαμβάνεται ως χαζομάρα και αδυναμία.
