Στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν, προφανώς, αναμενόμενο ότι θα γίνει πανζουρλισμός. Πρωτάθλημα γιόρταζε η ΑΕΚ, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Κι όμως. Θα μπορούσαν να έχουν γίνει κι «άλλα», αν σκεφτείτε το παρελθόν.
32.000 άνθρωποι στην «Opap Arena» απέδειξαν πως όταν ο κόσμος θέλει, μπορεί να πετύχει. Οι οπαδοί της ΑΕΚ ήθελε να αφήσουν τους πρωταγωνιστές να το χαρούν. Να πιουν το νέκταρ μέχρι την τελευταία γουλιά. Να πάρουν στα χέρια τους το τρόπαιο δίχως να τους… κυνηγάνε για να τους γδύσουν. Να γιορτάσουν εκεί που είναι ο χώρος στον οποίο κατέθεσαν τον ιδρώτα τους, εκεί που αποτυπώθηκε η αξία της δουλειάς τους.
Τις προηγούμενες ημέρες η ΠΑΕ ΑΕΚ αναλώθηκε σε μεγάλη προσπάθεια για να περάσει αυτό το μήνυμα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την επικοινωνία της με το κοινό. Πάνω απ’ όλα όμως, ο ίδιος ο κόσμος δικαίωσε την άποψη πως ακόμη και τις στιγμές της ύψιστης χαράς μπορεί να χαλιναγωγήσει το συναίσθημα και να δώσει την προτεραιότητα σε εκείνους που το αξίζουν.
Με εξαίρεση έναν αχαρακτήριστο που έριξε φωτοβολίδα ευθείας βολής και εκδιώχθηκε –του αξίζει να απαγορευτεί δια παντός η είσοδός του στο γήπεδο από την ΠΑΕ ΑΕΚ- ο κόσμος στην εξέδρα γιόρτασε με την ψυχή του τον τίτλο δίχως να θελήσει ποτέ να πάρει εκείνος το ρόλο του «πρωταγωνιστή» μουτζουρώνοντας τη γιορτή.
Δεν ξέρω αν τούτο έχει να κάνει και με το καινούργιο γήπεδο και τον σεβασμό που αποπνέει στον επισκέπτη. Εκείνο που μετράει περισσότερο απ’ όλα για μένα είναι η απόδειξη πως όταν ο φίλαθλος-οπαδός θέλει, τότε μπορεί να κάνει τα πάντα σωστά. Ας το κρατήσουμε στην άκρη του μυαλού για δύσκολα βράδια, όχι χαράς και πανηγυρισμών.
Κι αν στην Opap Arena οι φίλοι της ΑΕΚ είχαν κάθε λόγο να προστατεύσουν τη φιέστα της ομάδα τους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, στη Λεωφόρο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού απέδειξαν ότι το νόμισμα δύναται να «λάμπει» και από την άλλη πλευρά. Μπορεί η πίκρα τους για την απώλεια του πρωταθλήματος και όσα συνέβησαν στο φινάλε του μαραθωνίου να ήταν τεράστια, όμως η συμπεριφορά τους υπήρξε ΑΨΟΓΗ. Τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί με την μεγάλη αγκαλιά και την αποθέωση-«ευχαριστώ» προς την ομάδα τους και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς απέδειξαν, στην πράξη, ότι δεν μετράει μόνο η κατάληξη του ταξιδιού αλλά το ίδιο το ταξίδι!
Ο Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του με την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλλαν όλη τη σεζόν «γύρισαν» τον κόσμο του Παναθηναϊκού στο γήπεδο, του χάρισαν ξανά το χαμόγελο και την ελπίδα, τον έκαναν περήφανο.
Αυτό τους το «επέστρεψε» η Λεωφόρος. Και είναι άλλο πράγμα να περιμένεις ότι θα συμβεί, εντελώς διαφορετικό να το βλέπεις να πραγματοποιείται σε ένα ποδόσφαιρο όπως το ελληνικό το οποίο δυστυχώς έχει μάθει να ζει μόνο με τον κυνισμό του αποτελέσματος.
Με εξαίρεση λίγους οπαδούς οι οποίοι, από αγάπη κι αυτοί μπήκαν στο γήπεδο και δεν μπόρεσε ο… τσατισμένος (με τούτο) Ιβάν Γιοβάνοβιτς να χαιρετήσει με τους παίκτες του όπως ήθελε, οι φίλοι του τριφυλλιού μετέτρεψαν την πίκρα σε αγάπη και χάρισαν μια βραδιά ΑΞΙΑΣ που την είχε ανάγκη και ο σύλλογος και το ποδόσφαιρό μας.
Όσοι με διαβάζετε γνωρίζετε ότι σπανιότατα αναφέρομαι στους οπαδούς των ομάδων με καλά λόγια. Αυτό αποτελεί «εργολαβία» άλλων.
Η χθεσινή βραδιά όμως αποτύπωσε το καλό τους πρόσωπο. Και αυτό είναι δίκαιο να επισημανθεί. Όχι μόνο να τους κράζουμε όταν λειτουργούν παραβατικά.
ΥΓ: Θα αποτελέσει προφανώς θέμα συζήτησης των ημερών, όμως θέλω να κάνω μια πρώτη αναφορά για την επικείμενη επιστροφή του Κάρλος Ζέκα στον Παναθηναϊκό: Είναι ΔΙΚΑΙΟ και (φαίνεται πως) γίνεται ΠΡΑΞΗ! Τα υπόλοιπα στην ώρα τους.
