Ενα σμίξιμο που το ευλόγησε, καταπατώντας τα ακαταπάτητα, ο εργοδότης τους με την κανονιστική (υπερ)εξουσία του προέδρου της Σούπερ Λιγκ. .
Δύο, να συστρατευθούμε με τον Γιοβάνοβιτς ως προς την "κοροϊδία" που δεν είναι κοροϊδία, είναι παράνοια. Ματς που δεν γίνεται Κυριακή στις οκτώ, γίνεται Δευτέρα στις εννέα. Συμμαχίες και αντιμαχίες, δεν χωρούν "εν ου παικτοίς". Είναι εμφανές ότι ο κύριος Μαρινάκης ενέπαιξε τον κύριο Αλαφούζο, εν ου παικτοίς.
Τρία, "είπε ο Ιβάν να μη κάνουμε φασαρία και να πάμε να παίξουμε" διαισθάνομαι πως είναι αρκετά αδύναμο για να νιώσουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού καλυμμένοι με τους χειρισμούς της ιδιοκτησίας του κλαμπ. Δεν θα το "αγοράσουν", υποψιάζομαι. Είναι ζήτημα που ξεκάθαρα υπερβαίνει την αρμοδιότητα του προπονητή, ακόμη και στο πιο συγκεντρωτικό μοντέλο. Εκεί, ο προπονητής στέκει στην άκρη. Η ιδιοκτησία, αυτή η ιδιοκτησία και σε αυτό το σημείο, μόλις δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, το παίρνει επάνω της και γυρίζει τον κόσμο ανάποδα. Από το μεσημέρι του Σαββάτου, και όλη μέρα την Κυριακή, καλούνται να παρελάσουν στον ΣΚΑΪ υπουργοί, παραϋπουργοί, γενικοί γραμματείς, γενικοί φαρισαίοι. Το ανεβάζεις, σε μείζον πολιτικό ζήτημα. Επιδιώκεις να προκαλέσεις, παρέμβαση από το υψηλότερο επίπεδο.
Τέσσερα, ακόμη και σε παιγνίδια στα οποία έχαιραν άκρας υγείας, το γκρουπ του Παναθηναϊκού έχει καταγράψει παρεμφερείς στατιστικές επιδόσεις στο "επιθετικό" κομμάτι. Η εικόνα όταν μεγαλώνει, και πλέον έχουμε μπροστά μας την εικόνα στα τριάντα πέντε τριακοστά έκτα της σεζόν, δεν κρύβεται "πίσω από ένα δάχτυλο". Ο Σπόραρ το εξέφρασε, λιτά και περιεκτικά. Δεν νικάς, με μία ευκαιρία σε μιάμιση ώρα δράσης. Είναι η αντίστροφη ανάγνωση των 20+ clean sheet. Ο Παναθηναϊκός εφέτος, σε 20/35 ματς έβαλε είτε ένα είτε κανένα γκολ.
Αυτά. Φυσικά, καμία συζήτηση εάν ο Παναθηναϊκός επέτυχε ή απέτυχε. Πέτυχε, και "με τα τσαρούχια". Ευθύς εξαρχής, ο προπονητής είχε μιλήσει για "ένα-δύο". Δηλαδή, Τσάμπιονς Λιγκ. Ο στόχος έγινε πραγματικότητα, κατά γράμμα. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια, λόγων/έργων.
Πλέον, εκκρεμεί στα πλέι-οφ η τρίτη θέση. Δηλαδή, Γιουρόπα Λιγκ. Ο Ολυμπιακός "παίζει για δύο αποτελέσματα" μεν, στη μία και μοναδική δυνατότητα που του δίνεται, η οποία και πάλι δεν είναι τελικό γκαραντί, για να το κάνει. Ο ΠΑΟΚ παίζει με τη διττή δυνατότητα, είτε να νικήσει σε 90 λεπτά τον Ολυμπιακό στην Τούμπα είτε να νικήσει (σε 90 λεπτά ή σε 120 λεπτά ή σε πέναλτι) την ΑΕΚ σε...κάποιο επί γης ουδέτερο έδαφος.
Δεν είναι στα χέρια του Ολυμπιακού, ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος. Μονάχα, η Τούμπα. Ο Ολυμπιακός βρήκε τώρα ένα μπούσουλα και κράτησε καθαρή την εστία, και με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και με τον Παναθηναϊκό στο Νέο Φάληρο. Ναι, και τούτο δίνει τροφή για τη σκέψη του (επανα)σχεδιασμού, δεν είναι μπούσουλας αντίστοιχος top ομάδας που φύσει οφείλει να κυριαρχεί. Είναι απλώς ένας τρόπος, το να περιμένουν οργανωμένοι πίσω, για να κλείσει όπως-όπως η κακή σεζόν. Ενας αποτελεσματικός τρόπος, αν δούμε ότι "ως δια μαγείας" τα μπλούπερ εξέλιπαν. Εξέλιπαν διότι έτσι, σε αυτή την οργάνωση και σε αυτή την ισορροπία, οι αμυνόμενοι πατάνε πολύ πιο άνετα.
Και στην Τούμπα, δεν υπάρχει κάτι άλλο, η ιδέα του Ολυμπιακού θα είναι αυτή. Να περιμένουν συμπαγείς, και να σημαδέψουν υπομονετικοί την ανοιχτή πλάτη στη μετάβαση. Ενδεχομένως δεν είναι η πιο φαεινή ιδέα, να αφήνει κανείς τη μπάλα στον ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ τη μπάλα, και τη θέλει και έχει τη δουλεμένη ευχέρεια να τη διακινεί σε υψηλό επίπεδο. Το αντίβαρο σε αυτό είναι ότι ο ΠΑΟΚ, όταν με τον τρόπο του τη φτάνει τη μπάλα ως το σημείο της τελευταίας απόφασης, εκεί και τότε δεν είναι στο μυαλό ένας ψυχρός κίλερ.
Οπως και να 'χει, αν δεν είναι για τον Ολυμπιακό μία καλή σεζόν, ούτε για τον ΠΑΟΚ είναι. Εδώ, τηρώντας το ίδιο γράδο με τον Παναθηναϊκό, ο προπονητής ευθύς εξαρχής είχε μιλήσει για "τουλάχιστον δεύτερη θέση". Δεν είναι βέβαιη, καν η τρίτη. Δεν είναι βέβαιο, καν το κύπελλο. Το μόνο βέβαιο της χρονιάς που κλείνει, είναι ο Κωνσταντέλιας.
Εάν υπάρχει άνθρωπος να σκέπτεται πως, επειδή η ΑΕΚ (θα) είναι πρωταθλήτρια, ο ΠΑΟΚ θα τη συναντήσει στον τελικό εκτονωμένη και με τις γωνίες της στρογγυλεμένες, μ' αυτό το πλευρό να κοιμάται. Το παράδειγμα για να αντλήσει γνώση ο ΠΑΟΚ, είναι...ο ΠΑΟΚ. Μεθυσμένος το 2019, ήδη πρωταθλητής μετά από 34 χρόνια, ένας αήττητος πρωταθλητής που διέλυσε όποιο ρεκόρ προϋπήρχε, κι όμως νηφάλιος και πεινασμένος για το νταμπλ έπειτα στον τελικό. Η ΑΕΚ ξαναπαίρνει το πρωτάθλημα, μετά από πέντε χρόνια. Αλλά νταμπλ έχει να πάρει, σαράντα πέντε! Από το 1978. Δεν έκανε νταμπλ, ούτε στα 90s με τον Ντούσκο. Οποιος νομίζει πως στον τελικό η ΑΕΚ δεν θα έχει νηφαλιότητα και πείνα για το νταμπλ, να σηκώσει χέρι για να ξέρουμε από τώρα τον ανόητο της παρέας.
Α, και μια "καλή τύχη" στον κύριο Μπένετ για την Τούμπα και για τον τελικό. Στη θέση του, θα είχα κιόλας πέσει στα γόνατα μπροστά στον Μπριχ να μας κάνει, ο Γερμανός που τον είχαμε ανάμεσά μας αυτές τις μέρες λόγω ντέρμπι, τις δύο τελευταίες εξυπηρετήσεις της χρονιάς. Εν ανάγκη, και με τη διπλάσια αμοιβή! Αν ευκαιρούσε και για μία τρίτη εξυπηρέτηση δε, var στο Ιωνικός-Λαμία, ακόμη καλύτερα...
