Τι σας λέω τώρα… Ειδικά σε όσους είσαστε πιο νέοι… Είναι δυνατόν να σας προτρέπω να χειροκροτήσετε την ομάδα σας αν χάσει το πρωτάθλημα; Είναι… δημοσιογραφία αυτή; «Για ποδόσφαιρο μιλάμε ρε Βέργη, όχι για θέατρο, κάνε μας τη χάρη. Να κόψουν το λαιμό τους να πάρουν το πρωτάθλημα. Διαφορετικά θα έχουν προδώσει το λαό» μπορεί εύκολα να σκεφτεί κάποιος που το αίμα του βράζει!
Ήδη χθες διάβασα διάφορα… απίθανα στα social media και στα σχόλια των ιστοσελίδων. Για τα… χοντρά λάθη του Γιοβάνοβιτς και του Αλμέιδα εξαιτίας των οποίων «έχασαν την ευκαιρία» να κερδίσουν και να εξασφαλίσουν τον τίτλο, τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και η ΑΕΚ.
Όπως πάντα… ήξεραν οι προπονηταράδες του πληκτρολογίου. Ότι δεν έκανε καλή διαχείριση ο Γιοβάνοβιτς. Ότι δεν έπρεπε να ξεκινήσει με 4-4-2. Ότι άργησε να βάλει τον Πέρεθ. Ότι άργησε να βγάλει τον Μπερνάρ. Ο,τι του φανεί του Λολοστεφανή!
Το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού ΔΕΝ έπαιζαν μόνοι τους αλλά είχαν απέναντί τους έναν αντίπαλο ο οποίος έπαιξε κι αυτός για να νικήσει είναι μια μικρή λεπρομέρεια. Ότι αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ δεν πληγώθηκε από κάποιο λάθος αμυντικού του, οπότε έπαιξε με 11 παίκτες ολόκληρο το παιχνίδι. Ότι ο γκολκίπερ του ήταν εξαιρετικός και έσωσε τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις «μισό γκολ».
Δεν πέρασε από το μυαλό των «κριτών» η τεράστια, σωματική και ψυχολογική κόπωση των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού. Μιας ομάδας με το 4ο μπάτζετ στο πρωτάθλημα η οποία έχει ήδη κάνει τεράστια υπέρβαση και διεκδικεί αυτό που ουδείς περίμενε στην αρχή της σεζόν: το πρωτάθλημα.
Δεν πέρασε από το μυαλό των «ισοπεδοτάκηδων» ότι οι πρώτοι που ΘΕΛΟΥΝ αυτό τον τίτλο στον Παναθηναϊκό είναι ο Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του. Για να μνημονεύονται εις τους αιώνες από τον κόσμο της ομάδας. Για να γίνουν ήρωες στα μάτια του. Για να επαναφέρουν εκείνοι τον σύλλογο μετά από 13 χρόνια στην κορυφή.
Δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι είναι άνθρωποι, όχι ρομπότ. Ότι παίζουν αδιάκοπα Τετάρτη-Κυριακή, στα κόκκινα, με την αδρεναλίνη να έχει εκτοξευθεί. Με το άγχος να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
Λησμόνησαν οι «κριτές» ότι ΑΥΤΟΙ, ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του, έφεραν έπειτα από 13 χρόνια τον Παναθηναϊκό ξανά εκεί που του πρέπει: στην διεκδίκηση και ενδεχομένως στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και πως ΜΟΝΟ εκείνοι δεν ευθύνονται για όσα έχουν προηγηθεί.
Δεν φταίνε ο Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του επειδή διαλύθηκε η πολυμετοχικότητα και μαζί της «ισοπεδώθηκε» ο Παναθηναϊκός. Δεν φταίνε εκείνοι για την απειρία του Αλαφούζου. Δεν φταίνε εκείνοι που αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι πέρασαν «πριονοκορδέλα» το τριφύλλι. Δεν φταίνε εκείνοι επειδή ο Αλαφούζος τράβηξε την πρίζα και ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε να πάει ακόμη και στη Β’ Εθνική.
Εκείνοι «ευθύνονται» ΜΟΝΟ για τα καλά. Αυτοί χάρισαν στον Παναθηναϊκό πέρυσι το κύπελλο. Αυτοί τον έχουν οδηγήσει στο «μία νίκη πριν το πρωτάθλημα». Όταν ο Αλαφούζος έγινε ξανά… κανονικός πρόεδρος στον Παναθηναϊκό, όταν εμπιστεύτηκε και ΣΤΗΡΙΞΕ έναν σοβαρό άνθρωπο και προπονητή, αυτός του το ανταπέδωσε διπλά και τρίδιπλα. Μαζί με τους ποδοσφαιριστές του.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να νικήσει στο Φάληρο, μπορεί να έρθει ισόπαλος, μπορεί να χάσει. Όλα «μέσα» είναι. Ένα μεγάλο παιχνίδι. Με την κόπωση, σωματική και πνευματική, στα ύψη. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να παίζει τα πάντα κόντρα στον αιώνιο αντίπαλό του. Σε μια ζαριά.
Ας αναρωτηθούν όμως οι «κριτές»: Ποιος θέλει περισσότερο από τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του αυτό το «διπλό» τίτλου;
Πάμε και στην άλλη πλευρά, στην ΑΕΚ. Διάβασα, επίσης, «ισοπεδωτικές κριτικές» για τα λάθη του Ματίας Αλμέιδα και για τους παίκτες του.
Γιατί ο Αργεντινός σε ένα τέτοιο ντέρμπι τίτλου έβαλε στο ματς τον νεαρό Ζίνι. Γιατί δεν έπαιξε από την αρχή ο Πινέδα και μπήκε αλλαγή στο 60’. Γιατί η ΑΕΚ δεν τα κατάφερε κόντρα στον Ολυμπιακό το κίνητρο του οποίου ήταν πολύ «μικρότερο».
Οι «κριτές» του Ματίας Αλμέιδα δεν σκέφτηκαν ότι η ΑΕΚ υποφέρει από ιώσεις που την έχουν ταλαιπωρήσει τις τελευταίες ημέρες και έχουν αναγκάσει τον προπονητή σε αυτή τη διαχείριση.
Δεν σκέφτηκαν ότι ο Αλμέιδα έχει στα χέρια του τις μετρήσεις που φανερώνουν ποιοι μπορούν και για πόση ώρα μπορούν. Δεν σκέφτηκαν ότι η ΑΕΚ μπορεί να έχει γεμάτο ρόστερ αλλά υπάρχουν κάποιες απώλειες που βαραίνουν περισσότερο σε τέτοια καθοριστικά παιχνίδια.
Λησμόνησαν το κυριότερο: που ήταν η ΑΕΚ μετά το 2018 και πριν ο Ματίας Αλμέιδα την πάρει στα χέρια του και την αναμορφώσει μαζί με τους ποδοσφαιριστές του. Γιατί εκείνοι έπαιξαν το –κατά γενική ομολογία- καλύτερο ποδόσφαιρο φέτος. Εργο του Αργεντινού προπονητή είναι αυτό και αποτέλεσμα των παικτών του στο γήπεδο.
Οι «ισοπεδωτάκηδες» ξέχασαν επίσης ότι η ΑΕΚ δεν έπαιζε μόνη της. Είχε απέναντί της έναν αντίπαλο αποφασισμένο να υπερασπιστεί τη φανέλα, το γόητρο, το όνομά του. Ο Ολυμπιακός έπαιξε και για να πετάξει από πάνω του και το πρόσφατο 1-3 του Φαλήρου.
«Γιατί ο Λιβάι δεν πάσαρε, γιατί ο Λιβάι δεν τελείωσε σωστά τη φάση» και άλλα διάφορα… από τις ποδοσφαιρόφατσες. Που να σκεφτούν ότι εκείνη τη στιγμή οι σφυγμοί του Λιβάι ήταν στο Θεό και η κόπωση δυσκόλεψε το μυαλό να σκεφτεί το ποιο σωστό. Επίσης ότι απέναντι ο Λιβάι δεν είχε ένα κενό τέρμα αλλά έναν καλό νεαρό τερματοφύλακα.
Οι «κριτές» του Αλμέιδα και των παικτών της ΑΕΚ ξέχασαν να σκεφτούν ποιοι «ευθύνονται» για τα φετινά ποδοσφαιρικά πάρτι στην Opap Arena. Μήπως ο Ματίας και οι ποδοσφαιριστές του;
Φταίει ο Αλμέιδα και οι παίκτες του επειδή η ΑΕΚ είναι από το 2018 έως σήμερα μακριά από το πρωτάθλημα; Φταίνε αυτοί επειδή ο Μελισσανίδης «διέλυσε» την πρωταθλήτρια του 2018 με λάθη που ο ίδιος παραδέχτηκε δημόσια; Φταίνε εκείνοι επειδή οι επιλογές που ακολούθησαν αποδείχθηκαν σαφώς κατώτερες των «πρέπει» της Ενωσης ή δεν κόλλησαν με την ομάδα; Όχι βέβαια.
Εκείνοι, ο προπονητής και οι παίκτες, αποδείχθηκαν αποτέλεσμα ορθών επιλογών του Μελισσανίδη και του διοικητικού-ποδοσφαιρικού επιτελείου και μέσα σε ΛΙΓΟΥΣ μήνες μπόρεσαν να συγκροτήσουν μια θαυμάσια ομάδα. Η οποία μπορεί να κερδίσει στον πόντο το πρωτάθλημα μπορεί όμως και να το χάσει στην ισοβαθμία. Αν συμβεί το δεύτερο θα είναι «αποτυχημένοι»; Μην τρελαθούμε. Για λίγα εκατοστά σε δύο φάσεις του Τσούμπερ η ΑΕΚ θα μπορούσε να φύγει νικήτρια από τη Λεωφόρο. Δεν συνέβη. Ο Αλμέιδα… ευθύνεται;
Η ΑΕΚ μπορεί να νικήσει στο «Κλεάνθης Βικελίδης» αλλά αν νικήσει και ο Παναθηναϊκός στο Φάληρο, θα τερματίσει 2η. Αλλιώς θα πανηγυρίσει τον τίτλο.
Ο,τι κι αν συμβεί δεν αλλάζει την τεράστια προσπάθεια του προπονητή και των ποδοσφαιριστών του.
Κι όσο για τη «μεγάλη χαμένη ευκαιρία νίκης» που του(ς) χρεώνουν κόντρα στον Ολυμπιακό, λησμονούν ότι αντίστοιχα μεγάλη ευκαιρία-νίκης τίτλου «έχασε» και ο Παναθηναϊκός κόντρα στον ΠΑΟΚ. Αλλά είπαμε: Οι ομάδες δεν παίζουν μόνες τους, έχουν αντίπαλο.
Τι μένει λοιπόν; Να δούμε τη συμπεριφορά που θα επιφυλάξουν οι οπαδοί της στην ομάδα που ΔΕΝ θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Κι επειδή ο τίτλος ουσιαστικά θα κριθεί αυτή την Κυριακή, να δούμε αν την τελευταία αγωνιστική θα είναι γεμάτη η Λεωφόρος ή η Opap Arena για τον «2ο Παναθηναϊκό» ή για την «2η ΑΕΚ».
Αν θα πάνε στο γήπεδο για να χειροκροτήσουν, να αποθεώσουν την ομάδα τους δίχως να περιμένουν απονομή. Αν θα την αποθεώσουν για την προσπάθεια και όσα φέτος τους πρόσφερε παρόλο που στο φινάλε δεν θα έχει έρθει η πολυπόθητη κούπα.
Ναι, αυτό θα είναι ΥΓΕΙΑ. Το χειροκρότημα «στον 2ο». Που θα είναι σαν 1ος, αλλά δεν θα πάρει τον τίτλο.
Ναι, αυτό θα είναι οπαδική αναγνώριση. Να γεμίσουν το γήπεδο, να χειροκροτήσουν, να αποθεώσουν, να ευχαριστήσουν. Να σταθούν δίπλα σε παιδιά που εκείνοι την ημέρα δεν θα τα έχουν καταφέρει, που θα νοιώθουν μέσα τους την αμερικανιά «Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος είναι τίποτα».
Γιατί αυτοί, ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του ή ο Αλμέιδα και οι παίκτες του, θα υποφέρουν από την απώλεια. Αυτοί δεν θα κοιμηθούν το βράδυ, αυτοί θα ξημερώσουν και θα σκέφτονται «τι θα είχε γίνει, αν…»
Εκείνη η βραδιά θα είναι για κάποιους της δικαίωσης και της ευτυχίας και για άλλους του πόνου και της απογοήτευσης. Θα υπάρξουν δάκρυα χαρά και λύπης.
Ο οπαδός λοιπόν ΟΦΕΙΛΕΙ να δείξει στην ΠΡΑΞΗ ότι είναι δίπλα στην ομάδα του ΣΕ όλα. Κυρίως στα δύσκολα. Γιατί σε ένα ταξίδι δεν μετράει μόνο η κατάληξη, μετράει πρώτα το ταξίδι.
Προφανώς η ποδοσφαιρική κριτική θα υπάρξει. Τα «γιατί» θα πέσουν στο τραπέζι. Οι ευκαιρίες που χάθηκαν σε όλη την πορεία των πλέι οφ και από τις δύο πλευρές. Ως εκεί όμως. Αυτό που στο τέλος θα μετρήσει θα πρέπει να είναι το «ευχαριστώ» των οπαδών σε δύο ομάδες οι οποίες κατέθεσαν την ψυχή τους στο χορτάρι.
Καταλαβαίνω ότι τόση ώρα γράφω, γράφω και πολλοί –ιδίως νεαροί- πιθανότατα θα σκεφτούν «Εμείς καιγόμαστε για τον τίτλο κι αυτός μας λέει να αποθεώσουμε τους 2ους»!
Προφανώς αυτό γράφω. Γιατί δική μου δουλειά δεν είναι να αποθεώνω τους «υπέροχους λαούς». Αυτό είναι δουλειά –ενίοτε και «εργολαβία»- άλλων. Δική μου υποχρέωση είναι να θυμίζω ότι ο αθλητισμός έχει μέσα όλα τα αποτελέσματα, όχι μόνο τη νίκη. Και πως ουδείς δικαιούται να μην πιστώνει στους πρωταγωνιστές εκείνα που τους αξίζουν. Ανεξάρτητα αν για ένα σουτ στο δοκάρι του Τσούμπερ ή του Μαντσίνι ο τίτλος μπορεί να πάει από τη μία ή από την άλλη πλευρά. Απλούστατα επειδή δεν γίνεται να τον κόψουν στη μέση, όπως ενδεχομένως να ήταν το πιο δίκαιο!
