Είναι σαν τις ταινίες που θα σπάσουν ταμεία… Σαν τα θεατρικά που είναι sold out, ή τα προϊόντα που θα αλλάξουν τον κόσμο με την κυκλοφορία τους. Είναι οι προσδοκίες που ενίοτε κάνουν τη ζημιά. Εκείνες οι ουρές έξω από τα σημεία πώλησης, τα αντίσκηνα για τη διανυκτέρευση που θα φέρει το πολυπόθητο εισιτήριο, η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο με την άσφαλτο να καίει στον αυγουστιάτικο καύσωνα. Όλα τα κακά μερικές φορές ξεκινούν από κάτι τέτοιο…
Στις 23 Αυγούστου οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πήγαν να υποδεχτούν το σπουδαιότερο όνομα που ερχόταν για να φορέσει την πράσινη φανέλα τα τελευταία χρόνια. Η υποδοχή σε live μετάδοση, διότι αν δεν είναι live είναι σα να μην έχει συμβεί καν – όλοι το ξέρουν αυτό. Ο άλλοτε ηγέτης της Σαχτιόρ ερχόταν για να παίξει στην Ελλάδα, αλλά είμαστε σίγουροι ότι μπορεί ακόμα; Ο άσος της Έβερτον, που κάποτε κόστιζε περίπου 25 εκατομμύρια ευρώ προσγειώθηκε στο «Ελ. Βενιζέλος», αλλά ήρθε για να παίξει μπάλα; Ο Φελίπε Σκολάρι είχε πει για εκείνον πως «Παναγία μου! Η χάρη που έχει αυτό το παιδί στα πόδια του», αλλά συμφωνούσε ο μέσος Έλληνας οπαδός; Κι αν συμφωνούσε με τον Σκολάρι, μπορούσε να συμφωνήσει με τον Ντμίτρο Τσιγκρίνσκι;
«Ειλικρινά σας μιλώ, δεν το πίστευα ότι ο συγκεκριμένος παίκτης- και ειδικά σε αυτή την ηλικία- θα επέλεγε την Ελλάδα για να αγωνιστεί. Δεν υποτιμώ βεβαίως τον Παναθηναϊκό αλλά με την ευφυία και τα χαρίσματα του, ήμουν σίγουρος ότι ο Μπερνάρ θα διαλέξει κάποιον ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου κάλλιστα μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, στην Ισπανία οπουδήποτε. Είναι σπουδαίος, φοβερά έξυπνος και είμαι απόλυτος ότι ο Παναθηναϊκός και οι οπαδοί μαζί του θα ζήσουν μεγάλες στιγμές και επιτυχίες».
Ο Μπερνάρ προτίμησε την Ελλάδα. Και στην Ελλάδα προτίμησε τον Παναθηναϊκό, αλλά ας αφήσουμε τις μικρότητες. Ο ίδιος θα εξηγούσε το λόγο: «Πρώτα μου τηλεφώνησε ο ατζέντης μου, γιατί ψάχναμε για μια νέα εμπειρία. Ένα μέρος που θα νιώθω σαν στο σπίτι μου και θα είμαι χαρούμενος. Όταν άκουσα για την πρόταση, χάρηκα. Ο τρόπος που με προσέγγισε ο Παναθηναϊκός και γενικότερα τα πλάνα της ομάδας που μου παρουσίασαν, έκαναν τη διαφορά για μένα. Είναι σημαντικό να έχεις ένα σπουδαίο μέρος να προπονηθείς, όμορφη ατμόσφαιρα από τους οπαδούς, αλλά το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Και ο Παναθηναϊκός το πέτυχε αυτό από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε».
Η απάντησή του, ακουγόταν πειστική. Δεν ερχόταν για να κοροϊδέψει, ούτε για να χαλαρώσει. Ερχόταν για να περάσει καλά, να βρει ξανά τη χαρά του ποδοσφαίρου. Διόλου ακατανόητο για έναν ποδοσφαιριστή που στα 21 του έπαιρνε χάπια για να μπορέσει να ηρεμήσει. Η υποδοχή τον ενθουσίασε. Ποιον δε θα ενθουσίαζε; Η συνέχεια ήταν δική του υπόθεση. Έκανε ντεμπούτο με την ΑΕΚ και κράτησε τις πρώτες εικόνες του από την Λεωφόρο για έμπνευση. «Ξεχωριστή νύχτα που θα θυμάμαι για πάντα. Τι ατμόσφαιρα ήταν αυτή. Ευχαριστώ όλους τους φιλάθλους για τη θερμή υποδοχή, και συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για το αποτέλεσμα και την προσπάθεια, αυτός είναι ο τρόπος».
Ο Παναθηναϊκός ζούσε την απόλυτη ακμή εκείνο το διάστημα, ο Μπερνάρ ακολουθούσε. Σα να συμμετέχει σε ένα πάρτι, στο οποίο δεν ήταν από την αρχή καλεσμένος, σα να προσπαθεί να γνωριστεί καλά, αλλά κάτι να μην του βγαίνει. Είχε τις στιγμές του. Αλίμονο αν δεν είχε στιγμές ένας Βραζιλιάνος μεσοεπιθετικός. Όμως, δεν ήταν καθοριστικός. Μία ασίστ από ‘δω και μία ασίστ παραπέρα δεν είναι αρκετές για έναν ποδοσφαιριστή, που στη λογική του κόσμου πρέπει να πάρει τη μπάλα, να περάσει όλους τους παίκτες και να σκοράρει. Δεν αρκεί να κάνει στον προπονητή του. Πρέπει να κάνει στον κόσμο.
Κι όταν τα αποτελέσματα άρχισαν να μην είναι τα ενδεδειγμένα άρχισε και η γκρίνια.
Τώρα πρέπει να βγει μπροστά ο Μπερνάρ!
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τον Μπερνάρ!
Ήρθε η ώρα του Μπερνάρ!
Εμφανίστηκε, τελικά, ο Μπερνάρ;
Μεγάλοι τίτλοι με υποβόσκουσα κριτική… Επειδή ήταν δύσκολος και μη εμπορικός ο τίτλος «τι θα γίνει Μπερνάρ αγόρι μου, θα παίξεις μπάλα;», οι δημοσιογράφοι προτίμησαν λίγο life coaching και τίτλους ώθησης. Δε βοήθησαν ιδιαίτερα. Ο Βραζιλιάνος ήταν κομμάτι της ομάδας, αλλά δεν έμοιαζε να παίρνει την ομάδα στην πλάτη του. «Είμαι πολύ πεινασμένος για να κερδίσω τίτλους και να πετύχω. Πάντα προσπαθώ να βελτιώνομαι, να παίζω πιο αποτελεσματικά και να ανεβάζω το επίπεδό μου. Τόσο με την Έβερτον, όσο και με την Σαχτάρ, μετά από λίγο καιρό άρχισα να παίζω πολύ καλύτερα. Να είστε σίγουροι ότι έχω να δώσω περισσότερα στον Παναθηναϊκό».
Έψαχνε και εκείνος τη στιγμή του. Τη βρήκε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Δε σκόραρε, αλλά όσο αγωνίστηκε ήταν εκ των κορυφαίων του γηπέδου. Εκ των κορυφαίων του Παναθηναϊκού στο πιο κομβικό ματς. Μέχρι το επόμενο… Και το επόμενο ήταν εκείνο που περίμεναν καιρό οι οπαδοί του τριφυλλιού από τον Βραζιλιάνο. Να είναι καθοριστικός. Ήταν. Να κρίνει το ματς. Το έκρινε (εν μέρει). Να βγάλει την κλάση του. Την έβγαλε.
Ο Μπερνάρ ξέρει από δύσκολα. Βασικά, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί δεν είναι καν δύσκολα αυτά που έχει μπροστά του. Κάποτε, ήταν ένα παιδί 21 ετών που του είπαν ότι θα ξεκινήσει σε έναν ημιτελικό παγκοσμίου κυπέλλου στη θέση του Νεϊμάρ και με μια ολόκληρη χώρα να κρέμεται πάνω του. Πώς μπορεί να του μοιάζει, λοιπόν, η πίεση στην Ελλάδα;
