Η κατάκτηση ή η απώλεια ενός τίτλου, είναι βασικό ζήτημα για κάθε ομάδα. Ειδικά απ’ τις μεγάλες. Πάντως δεν τελειώνει η ζωή και η πορεία ενός αθλητικού οργανισμού. Ο Ολυμπιακός είναι μια ΠΑΕ που διαχειρίστηκε πολλά λεφτά, γι’ αυτό είναι λογικό να «έχτισε» ρόστερ με ποιότητα. Ουδείς μπορεί να το αρνηθεί. Ακόμη κι αν υπάρχουν διαφωνίες για το αν έπρεπε να συγκεντρώσει περισσότερη ποιότητα σύμφωνα με τα κέρδη και τα δεδομένα του.
Κανείς δεν προεξοφλεί την επιτυχία, ανεξάρτητα απ’ τις κινήσεις. Επειδή κάνεις πολλές μεταγραφές, κάποιες εξ αυτών δαπανηρές, επειδή φέρνει παίκτες με «βαριά» ονόματα, δε σημαίνει πως πήρες και το τρόπαιο σπίτι σου. Αυτού του είδους η «άρρωστη» νοοτροπία υπάρχει στον Ολυμπιακό. Συνοδευόμενη απ’ τη λογική του κερδίζω με κάθε τρόπο και χωρίς να ενδιαφέρει το πώς. Όσο το δυνατόν ξεκούραστα, τόσο το καλύτερο.
Απλά αυτή τη σεζόν μοιάζει να… πέφτει σε τοίχο. Δηλαδή ομάδες που δουλεύτηκαν και ετοιμάστηκαν ποδοσφαιρικά. Όχι σύμφωνα με τα βιογραφικά και την επικοινωνία. Στοιχεία που όταν έρχεται η διαφαινόμενη αποτυχία, προκαλεί «σάπια» αντίδραση σαν αυτή που βιώνει φέτος το ποδόσφαιρο.
Αναφερόμαστε στα αγωνιστικά ζητήματα, αφήνοντας τις τοξικότητες στην άκρη. Ήρθε ο Βρσάλικο και «πλήρωσε» τον αποκλεισμό απ’ την Μακάμπι, μαζί με τον Πέδρο Μαρτίνς. Αποκτήθηκε ο Μαρσέλο και έφυγε χωρίς καλά-καλά να δοκιμαστεί όσο θα έπρεπε. Πληρώνοντας κάποια αόρατη ευθύνη που έχει για την κακή πορεία της ομάδας. Ακυρώνοντας τον ίδιο τον οργανισμό του Ολυμπιακού, που προσπαθούσε να πείσει τους πάντες πως έκανε την κορυφαία μεταγραφή της ιστορίας του.
Ο Κορμπεράν έφυγε επειδή έχασε απ’ τον Άρη, ο Μίτσελ… παραιτήθηκε αφού πρώτα απειλήθηκε από τους οπαδούς και δεν είχε την παραμικρή κίνηση στήριξης απ’ τη διοίκηση. Οι ποδοσφαιράνθρωποι που υπήρχαν τα τελευταία χρόνια, απ’ τον Μοντεστό μέχρι τον Τοροσίδη, παράτησαν την τωρινή μορφή του μοντέλου που πρεσβεύει ο Ολυμπιακός. Μένοντας ο Καραπαπάς και ο Αβραάμ να… τραμπουκίζουν ότι κινείται.
Ο Χάμες Ροντρίγκες είναι το τελευταίο «θύμα». Ξαφνικά μπηχτές εναντίον του περί σεβασμού του κλαμπ, εκτός αποστολής ενώ ήταν βασικός στη Λεωφόρο. Πρόκειται για τον παίκτη που όταν έγραφαν στο εξωτερικό πως συζητά με Τούρκικες ομάδες, η ΠΑΕ Ολυμπιακός διέρρεε πως δεν υπάρχει θέμα ο παίκτης είναι δικός της! Τελικά κι αυτός πάει προς το αντίο, φορτωμένος ευθύνες που δεν του αναλογούν.
Ποδοσφαιριστές και προσωπικότητες με συγκεκριμένη ιστορία στο άθλημα. Θεωρητικά έπρεπε να ξέρουν στο λιμάνι σε ποια κατάσταση ήταν ο καθένας απ’ αυτούς, όταν τους… ξεζούμιζαν εμπορικά. Με φιέστες απόκτησης, σόου, για να καταλήξουμε στο σήμερα.
Και δεν είναι μόνο τα τόσο «φανταχτερά» ονόματα. Ο Παπασταθόπουλος οδεύει προς την πλήρη απαξίωση, ο Ελ Αραμπί ακολουθεί. Ο Μπιέλ αποδοκιμάστηκε. Στο βωμό της σωτηρίας από κριτική και ευθύνες για τον οργανισμό του Ολυμπιακού, μπροστά στην ανάγκη η τοξικότητα να αφήσει τη θέση της στις εξηγήσεις προς τον κόσμο, «θυσιάζονται» οι πάντες. Όσο σπουδαία ονόματα, όσο τεράστια βιογραφικά κι αν έχουν. Όσο άδικο κι αν είναι…
Η διάσωση ενός «σάπιου» οργανισμού στη νοοτροπία, παρασύρει τους πάντες. Ετοιμάζοντας την επόμενη φουρνιά που είτε θα επαναφέρει τον Ολυμπιακό σε επιτυχίες, είτε θα αποτελέσει τα… χρήσιμα θύματα. Γιατί ο κόσμος όσο υποψιασμένος κι αν είναι πλέον, δυσκολεύεται να αντιληφθεί πως τόσο εύκολα οδηγούνται στο «φάγωμα» παίκτες με τέτοια ιστορία. Και μένει το «τι να κάνουν οι άνθρωποι, τέτοιους παίκτες έφεραν απλά δεν έπιασαν».
