Κοντεύουν τρία χρόνια από το θάνατο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Humba!», του κάνουν ένα ξεχωριστό «μνημόσυνο», με την έκδοση ενός βιβλίου που περιλαμβάνει άρθρα του δημοσιευμένα και αδημοσίευτα, καθώς και αποσπάσματα από το συγγραφικό του έργο.
Ο Χρίστος μπορεί να μην είχε σχέση με την εκκλησία, όμως τα έργα και οι ημέρες του συμβάδιζαν απολύτως με το κήρυγμα του Χριστού, επομένως δικαιωματικά επέλεξε να γράφει αντί με ήτα, με γιώτα στο όνομα του και ας επιμένει η αυτόματη διόρθωση να μου το αλλάζει.
Ο ευτελισμός και η απαξίωση της ελληνικής δημοσιογραφίας, μάλλον προσβάλει τη μνήμη του. Δεν ήταν τέτοιος. Εραστής και διανοητής του ποδοσφαίρου ήταν, του οποίου η ευρυμάθεια του επέτρεπε να βλέπει δεκαετίες μπροστά, έχοντας μιλήσει και αναλύσει για τις αγωνιστικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου.
Αυτός ο έρωτας του για το ποδόσφαιρο τον έκανε επαναστάτη με αιτία, γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να έχει σχέση με τα μπουρδέλα και οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο προσομοιάζουν, καθώς έχουν «απονευρώσει εντελώς το παιχνίδι από τη θεραπευτική του δύναμη», όπως ανέφερε στο άρθρο του στο 20ό τεύχος του « Humba!», με τίτλο: Ένα «μισό» νομοσχέδιο.
Η κοσμοθεωρία του για το ποδόσφαιρο και τη δύναμη που έχει ως κοινωνικό φαινόμενο συμπυκνώνεται στο άρθρο του όπως δημοσιεύτηκε στο 29ο τεύχος του «Ηumba!», με τίτλο: Ένα παραμύθι για το ποδόσφαιρο (…και όχι μόνο…).
«Ο πολιτικός ρωτούσε τον συγγραφέα για τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο αγαπητό στις μάζες. Ο συγγραφέας μπορούσε να δώσει μία απάντηση σύμφωνη με τη μαρξιστική διαλεκτική και τη φιλοσοφία. Διάλεξε όμως να πει στον πολιτικό ένα παραμύθι. «Μία φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα χωριό στο ποιο απαγορεύονταν τα πάντα. Κι επειδή το μόνο πράγμα που δεν απαγορεύονταν ήταν το ποδόσφαιρο, οι κάτοικοι περνούσαν τις μέρες τους παίζοντας ποδόσφαιρο.
Οι απαγορεύσεις που είχαν επιβληθεί στους κατοίκους, δεν επιβλήθηκαν μία κι έξω, αλλά μία-μία και πάντα για λογικές αιτίες. Έτσι δεν υπήρξε άνθρωπος που να φ΄ρεί αντίρρηση ή να μην προσαρμοστεί. Και πέρασαν τα χρόνια. Κάποια μέρα, οι άρχοντες διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε λόγο να είναι όλα απαγορευμένα και έστειλαν τους αγγελιοφόρους να ανακοινώσουν στους κατοίκους του χωριού ότι μπορούσαν πλέον να κάνουν ό,τι ήθελαν.
Οι αγγελιαφόροι πήγαν σόλα εκείνα τα μέρη όπου συνήθιζαν να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι του χωριού. «Ξέρετε», ανήγγειλαν στους κατοίκους του χωριού «δεν απαγορεύεται τίποτε». Οι κάτοικοι του χωριού, όμως, δεν τους έδωσαν καμία σημασία και συνέχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο. «Μα, καταλάβατε τι σας είπαμε;» επέμειναν οι αγγελιαφόροι. «Είστε πια ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε». «Καλά», απάντησαν οι κάτοικοι του χωριού. «Εμείς θα παίξουμε ποδόσφαιρο».
Οι αγγελιαφόροι προσπάθησαν να τους θυμίσουν σε πόσες όμορφες δραστηριότητες επιδίδονταν στο παρελθόν. Ασχολίες τις οποίες θα μπορούσαν να έχουν από τώρα και στο εξής. Οι κάτοικοι του χωριού δεν τους έδιναν καμία σημασία και συνέχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς διακοπή. Οι αγγελιαφόροι, αφού είδαν ότι όλες οι προσπάθειες τους απέβησαν μάταιες έτρεξαν να ενημερώσουν τους άρχοντες.
«Σιγά το πρόβλημα», τους είπαν οι άρχοντες μόλις το πληροφορήθηκαν. «Θα απαγορεύσουμε το ποδόσφαιρο». Μόλις, όμως, οι χωρικοί πληροφορήθηκαν την καινούρια απαγόρευση, επαναστάτησαν και σκότωσαν όλους τους άρχοντες. Ύστερα και χωρίς να χάσουν καιρό, άρχισαν να ξαναπαίζουν ποδόσφαιρο»».
Τα όσα φέρονται να διημείφθησαν, ανάμεσα στον ηγέτη της ιταλικής αριστερά Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και τον συγγραφέα, Ιταλό Καλβίνο, αποτελούν ένα είδος αλληγορίας, που αποτυπώνει τον μηχανισμό του ποδοσφαίρου ως βαλβίδα εκτόνωσης των απανταχού καταπιεσμένων επί γης.
Στον αντίποδα, το επεισόδιο που επισφράγισε την κορύφωση της εκπόρνευσης του ποδοσφαίρου έλαβε χώρα στην αχανή έρημο της Ντόχα, στις 18 του περασμένου Δεκέμβρη, στο στάδιο Lusail, εκεί όπου είδαμε τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου να διεξάγεται μέσ’ στο καταχείμωνο, μετρώντας περισσότερους από 6.500 νεκρούς εργάτες, οι οποίοι δούλεψαν σε συνθήκες σκλαβιάς για την αποπεράτωση των οκτώ γηπέδων που θα φιλοξενούσαν τη διοργάνωση και ο αρχηγός της Αργεντινή, Λιονέλ Μέσι «υποχρεώθηκε» από τον Εμίρη του Κατάρ, Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο, φορώντας μια μαύρη μεταξωτή παραδοσιακή ρόμπα.
Σε μία διοργάνωση που παρά την αγωνιστική και οργανωτική αρτιότητα της θα τη θυμόμαστε για τα εκατομμύρια που δωροδόκησαν οι Καταριανοί τους επιτελείς της FIFA για να αγοράσουν τη διοργάνωση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία, τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν επισήμως από την ηγεσία της χώρας για τις υποδομές, και τα τηλεοπτικά δικαιώματα που εκτινάχτηκαν στο 1 δις δολάρια.
Το χάσμα που χωρίζει τους δύο κόσμους ολοένα και μεγαλώνει όπως και η σφοδρότητα που συγκρούονται για τη στρογγυλή «θεά».
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος δεν το είδε με τα μάτια του, το είχε «δει» όμως χρόνια πριν και το είχε περιγράψει. Το βιβλίο με τίτλο: «Καλή δύναμη σε όλους εκτός φυσικά των καθαρμάτων», που έφτιαξαν για εκείνον, χωρίς εκείνον οι συνάδελφοι του είναι η επιτομή του όσων πίστευε και πρέσβευε όχι μόνο για την ποδοσφαιρική αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Να το αναζητήσετε, γιατί πέραν της νοσταλγικής βουτιάς που θα ρίξετε στα πεντακάθαρα νερά των σκέψεων του, θα επιτελέσετε και καλό σκοπό καθώς τα έσοδα θα πάνε στην ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Προσώπων).
ΥΓ Το βιβλίο διατίθεται από το βιβλιοπωλείο «Αλφειός», Χαρ. Τρικούπη 22, Αθήνα, Τηλ. 210 3623092, email: [email protected] και από το eshop του Ηumba! https://www.humbazine.gr/index.php/product/kali-dynami-se-oloys-ektos-fysika-ton-katharmaton/
