«Διπλό» στην OPAP Arena που τον έβαλε με τα μπούνια στα πλέι-οφ, νίκη με ανατροπή επί του ΠΑΟΚ στο πρώτο μεγάλο ντέρμπι της έξτρα διαδικασίας του πρωταθλήματος. Εάν δεν είχε αυτοκτονήσει στο... φιλικό με τον Άρη, την ομάδα που του έχει κόψει φέτος 5 βαθμούς και έχει οδηγήσει σε δύο απολύσεις προπονητών, ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή θα ήταν το Νο1 φαβορί για τον τίτλο, έστω και από το -1. Τώρα, στο -3, παραμένει απλώς... ο Ολυμπιακός. Η ομάδα που κυνηγούν όλοι, ακόμη και όταν προπορεύονται στη βαθμολογία! Οξύμωρο; Ναι, φυσικά, αλλά παραμένει η πραγματικότητα (και) αυτού του πρωταθλήματος.
Στο ντέρμπι της 3ης αγωνιστικής οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίασαν και πάλι τον κανονικό εαυτό τους, όπως κάνουν το τελευταίο δίμηνο, έστω και με κάποιες ενδιάμεσες τρανταχτές εξαιρέσεις, όταν... θυμούνται τα προ μηνών χάλια της φετινής σεζόν. Όπως συνέβη π.χ. πριν λίγες μέρες κόντρα στον Άρη, όταν η ομάδα του Μίτσελ κατάφερε να μην πάρει τρεις βαθμούς σε ματς που έκανε ό,τι ήθελε ως το 60' και ο αντίπαλος είχε περάσει συνολικά 5-6 φορές τη σέντρα. Αυτό συνέβη πολύ απλά γιατί τα φετινά -αγωνιστικά και μη- προβλήματα του Ολυμπιακού, ούτε ήρθαν, ούτε έφυγαν με τον Ισπανό τεχνικό. Οι παθογένειες των «ερυθρόλευκων» αυτή τη στιγμή παραμένουν πολλές και μεγάλες, αλλά στην παρούσα φάση τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία. Πιθανολογώ ότι η διοίκηση έχει καταλάβει τί έχει κάνει φέτος και υποθέτω ότι η νέα σεζόν θα βρει την ομάδα και πάλι να κινείται σε όλα τα επίπεδα με ρεαλισμό, με σοβαρότητα και με σεβασμό στις αρχές του σπορ. Μέχρι τότε, όλα όσα απομένουν ως το φινάλε του πιθανότατα πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος στην ιστορία, ανήκουν στην κατηγορία των ειδικών συνθηκών. Σε αυτές τις εξισώσεις πλέον οι μεταβλητές που μπαίνουν είναι πολλές και διαφορετικές και σπανίως έχουν σχέση μονάχα με τακτικές και συστήματα.
Απέναντι στον ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε πλήρως, ο κόσμος έφυγε πραγματικά «γεμάτος» από το Καραϊσκάκη για πρώτη φορά φέτος και για να συμβεί αυτό οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίασαν ορισμένες από αυτές τις μεταβλητές. Η ξεχασμένη και παροπλισμένη ποιότητα του Ματιέ Βαλμπουενά. Το ειδικό βάρος του υποτονικού μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, Γιαν Εμβιλά. Η πίστη και η επιμονή του Σεντρίκ Μπακαμπού στις δυνατότητές του, παρά τη νέα σπατάλη ευκαιριών. Το... έξτρα μίλι του Ινμπόμ Χουάνγκ, ο οποίος παρότι έχει καταπιεί φέτος εκατοντάδες χιλιόμετρα και εμφανώς είχε σκάσει από το 70', στο φινάλε έβγαλε όλες τις εφεδρικές μπαταρίες, όλες τις ρεζέρβες και κάλυψε αλάνθαστα τη θέση του. Η συνολική πίστη της ομάδας και της εξέδρας στις δυνατότητές της, στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ακόμη κι όταν το ματς στραβώνει. Αυτή η ρημάδα η καρδιά του πρωταθλητή που όσο κι αν ο ανταγωνισμός προσπαθεί να την τσαλακώσει, να την δαιμονοποιήσει και να την σπιλώσει ως ένα γραφικό κλισέ, εξακολουθεί να βροντοχτυπά σε συνθήκες do or die.
Όπως ίσχυε βεβαίως και μετά το 2-2 με τον Άρη, έτσι και τώρα, αυτό το 3-1 επί του ΠΑΟΚ, είναι απλά μια μέρα στη δουλειά. Κάποιες καλές, κάποιες κακές, ωστόσο τα πάντα κρίνονται όταν φτάσει η ώρα για το ταμείο. Ο Ολυμπιακός έμεινε απλά ζωντανός, θύμισε ξανά ότι παραμένει το... final boss που πρέπει να νικήσει όποιος θέλει να κάτσει στον θρόνο, αλλά ακόμη υπάρχει πολύ ψωμί. Η πρώτη εικόνα της ομάδας επί Ανιγκό ήταν εικόνα ομάδας που βγάζει αντίδραση και που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο, όμως -όπως έχει τονιστεί ουκ ολίγες φορές φέτος μέσα από αυτή τη στήλη- αυτό που θα πρέπει να έχει στο μυαλό της είναι όλα όσα έκανε λάθος φέτος. Αυτά πρέπει να «κυνηγά» ώστε να μην τα επαναλάβει, αφού αυτά τα... κατάλοιπα είναι που οδηγούν σε αποτελέσματα όπως η ισοπαλία με τον Άρη.
Σε κάθε περίπτωση, Κυριακή κοντή γιορτή. Στην κυριολεξία. Πας με το μαχαίρι στα δόντια, παίζεις σαν καμικάζι ένα 90λεπτο, «περνάς» από τη Λεωφόρο κι έτσι μονάχα εξαργυρώνεις το come back του τελευταίου διμήνου. Όλα τα υπόλοιπα, ό,τι κι αν έχει προηγηθεί, ό,τι κι αν ακολουθεί, όλες οι πιθανές κουβέντες περί Μίτσελ, περί Ανιγκό, περί σχεδιασμών, πάνε περίπατο και είναι μόνο για να 'χουμε να λέμε και να γράφουμε. Εδώ φτάνουμε στην πλέον ειδική συνθήκη του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα ντέρμπι αιωνίων, ένα ντέρμπι τίτλου. Για τον κανονικό Ολυμπιακό όμως, αυτόν που παίζει μπάλα το τελευταίο δίμηνο, είναι μια ακόμη μέρα στη δουλειά. Με τα καλά της και τα κακά της, αυτή είναι η μοίρα της συγκεκριμένης ομάδας...
