Κάποια πράγματα στη ζωή είναι απλά. Πολύ πιο απλά απ’ όσο τα φανταζόμαστε. Και ο παραλληλισμός τους με ακόμα απλούστερα πράγματα τα βάζει στη σωστή προοπτική. Ας θεωρήσουμε ότι το ποδόσφαιρο έχει σχέση με τη μαγειρική. Ποιο είναι το μυστικό; Ένας καλός σεφ θα σου πει τα υλικά. Θα σου πει ο τρόπος που δένουν τα υλικά μεταξύ τους. Μπορείς να προσπαθήσεις δέκα φορές να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Να μιμηθείς με ακρίβεια ό,τι έχουν κάνει άλλοι πριν από σένα, και ούτε μια φορά να μην έχει τη γεύση που θες. Κι αν βρεις το υλικό που πρέπει, ακριβώς το υλικό που πρέπει, για τη συνταγή που θες, ακριβώς τη συνταγή που θες, τότε γίνονται θαύματα!
Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Κροατία, Δανία, Τσεχία, Σουηδία, Σερβία… Όχι, δεν είναι υποψήφιες αντίπαλοι της Εθνικής μας ομάδα κάτω των 19 ετών το επόμενο καλοκαίρι στην Μάλτα. Είναι χώρες που δεν προκρίθηκαν. Δια την εις άτοπον επαγωγή, βρίσκεις συχνά το μέγεθος της επιτυχίας. 2013, 2014, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022. Δεν είναι τα χρόνια που συμμετείχε η Ελλάδα – είναι οι φορές που αποκλείστηκε. Με εξαίρεση το 2015, όταν πήρε την πρόκριση στα τελικά ως διοργανώτρια, και με αστερίσκο δίπλα στο 2020 και το 2021, χρονιές που δεν έγιναν τελικά λόγω της πανδημίας. Το 2020 η Ελλάδα είχε αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο, οπότε σε κάθε περίπτωση δε θα ήταν παρούσα στα τελικά.
Θόδωρος Παχατουρίδης, Γιάννης Γκούμας, Νίκος Κεχαγιάς. Είναι οι τρεις προπονητές που ενδιάμεσα στο 2012 και στο 2021 δούλεψαν στην Εθνική κάτω των 19 ετών. Καλοί, κακοί, μέτριοι – δεν κρίνουμε το βιογραφικό τους και την ικανότητά τους. Αλλά δεν ήταν το υλικό που χρειαζόταν. Και η παρμεζάνα είναι ακριβό και καλό τυρί, αλλά δε θα την έβαζες στην χωριάτικη… Το βιογραφικό του Τάσου Θέου δείχνει ξεκάθαρα την πραγματικότητα: Υποδομές στον Άρη: Πρωταθλητής. Υποδομές στον Ολυμπιακό: Πρωταθλητής. Τεχνογνωσία όχι γενικά πάνω στο ποδόσφαιρο, αλλά πάνω στις συγκεκριμένες ηλικίες. Το αποτέλεσμα; Η πρόκριση…
Η Εθνική ομάδα ξεκίνησε από το δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας, 14η ουσιαστικά στην κατάταξη. Άφησε δεύτερη την Τσεχία της πέμπτης θέση στην κατάταξη και προκρίθηκε ως πρώτη από τον όμιλο στην Elite φάση. Προκρίθηκε πρώτη από τον όμιλο και θα είναι μία από τις οκτώ ομάδες που θα παίξουν στην Μάλτα από τις 3 ως τις 16 Ιουλίου, κάτι που έχει καταφέρει μόλις έξι φορές στο παρελθόν. Για να πετύχει η συνταγή, βέβαια, δεν αρκεί ένα υλικό. Κι εκεί έρχονται οι παίκτες…
Αετός με… δέκα κεφάλια!
Ούτε η μυθολογία δεν θα ήταν προετοιμασμένη για ένα τέτοιο δημιούργημα. Ούτε ο Δίας δε θα ήξερε ποιος Θεός του έκανε πλάκα και έφτιαξε ένα τέτοιο πλάσμα… Η Εθνική κάτω των 19 ετών έχει ένα βασικό συστατικό: Έχει παίκτες που γνωρίζονται καλά, παίζουν στην ίδια ομάδα, μεγάλωσαν παρέα. Δέκα είναι από τον ΠΑΟΚ. Ή προέρχονται από τον ΠΑΟΚ, αφού στο άθροισμα συμπεριλαμβάνουμε και τον Γιώργο Κούτσια, που… σβήνει φωτιές στο Σικάγο. Από τον Δημήτρη Μοναστηρλή μέχρι τον Βενιαμίν Στέφανο Τζήμα, ο δικέφαλος του βορρά είναι ο βασικός τροφοδότης της Εθνικής Νέων, και αποδεικνύεται και με αυτό τον τρόπο η δουλειά που γίνεται στις υποδομές του. Δεληγιάννης, Τασιούρας, Γεωργιάδης (Χαράλαμπος του Γιώργου), Κωττάς, Τσίκος, Γκούμας, Σπυράκος, Σμυρλής, είναι οι υπόλοιποι που αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά της Εθνικής Νέων, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Ο Ταξιάρχης Φίλων που τραυματίστηκε και στον οποίο εξ ημισείας αφιερώθηκε η χθεσινή νίκη και πρόκριση – δίπλα στο όνομά του ήταν και εκείνα των Νίκο Χρήστου και Χρήστου Αλεξίου.
Ο πρώτος παίκτης του ΠΑΟΚ και εκείνος. Ο δεύτερος του Ολυμπιακού, όπως και ο αρχηγός της Εθνικής Νέων, ο Αλέξης Καλογερόπουλος. Ο τρίτος μέλος της Ίντερ, όπως και ο Νίκος Μπότης. Στο εξωτερικό θητεύει και ο Δημήτρης Κεραμίτσιας, ο οποίος είναι μέλος της Ρόμα και, φυσικά, ο Γιώργος Κούτσιας. Τρεις παίκτες από τον Παναθηναϊκός προσθέτουν τη δική τους ηλικιακή εμπειρία, όλοι γεννημένοι του 2004, πρωταθλητές πέρυσι με την ομάδα U19 του τριφυλλιού και μέλη της ομάδας που έκανε την πορεία στο UEFA Youth League φέτος. O Χρήστος Σταυρόπουλος επίσης από τον Ολυμπιακό και επαγγελματίας από το 2021, ο Αλέξης Γκολφίνος από την ΑΕΚ και ο Βαγγέλης Νικολάου του Παναιτωλικού. Και κρατήστε το όνομά του, γιατί δεν είναι διόλου απίθανο να τον δούμε σύντομα να κάνει ντεμπούτο στη Super League.
Και τώρα φτάνουμε στον επίλογο. Το υλικά έδεσαν ιδανικά. Η συνταγή πέτυχε, αλλά θα τη δοκιμάσουμε ξανά; Ο Βαγγέλης Νικολάου που αναφέραμε είναι ένας από τους ελάχιστους που έχουν έστω μπει σε αποστολή της πρώτης ομάδας για τη Superleague. Έχουν κάτσει στον πάγκο. Ο Αλέξης Καλογερόπουλος έπαιξε ένα ματς με τη Ναντ ως παίκτης του Ολυμπιακού. Ο Κούτσιας, φυσικά. Ο Κυριόπουλος που έχει πάρει έξι λεπτά σε ένα ματς κυπέλλου του Παναθηναϊκού. Προφανώς, ο Τζήμας και το ρεκόρ του. Μια γενιά. 2004, 2005, 2006. Μια γενιά που πρέπει να προσέξει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το 2012, στην τελευταία συμμετοχή που κέρδισε η Εθνική Νέων στα τελικά, έφτασε μέχρι τον τελικό. Οι έντεκα που έπαιξαν ήταν οι εξής: Διούδης, Μαρινάκης, Σταφυλίδης, Μπουγαΐδης, Μπάλας, Μαυρίας, Γιαννιώτας, Διαμαντάκος, Κουρμπέλης, Κατίδης, Φουρλάνος. Στον πάγκο ήταν οι εξής: Τσιντώτας, Τριαναφυλλόπουλος, Ρουγκάλας, Λυκογιάννης, Μπακασέτας, Μπουχαλάκης, Καπίνο, Μπούζας.
Έντεκα χρόνια μετά, μακάρι η ιστορία να επαναληφθεί. Αλλά μακάρι σε μια ακόμα πιο μελλοντική κατάσταση, η ανάγνωση των ονομάτων – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – να μην προκαλεί θλίψη για τις καριέρες που χάθηκαν.
