«Άντρας θα πει να σέβεσαι, να 'χεις δική σου γνώμη, να δέχεσαι τα λάθη σου και να ζητάς συγγνώμη», λέει μία κρητική μαντινάδα άκρως σεξιστική, αλλά τι να κάνουμε σε πατριαρχική κοινωνία μεγαλώσαμε, μάθαμε να επιβιώνουμε, υιοθετώντας τη μαντινάδα με μία μικρή παράφραση, χρησιμοποιώντας τη λέξη σωστός ή τίμιος, ή σοφός αντί του ανδρός.
Κατηγορήθηκα από διαδικτυακούς φίλους μου Ολυμπιακούς, που εκτιμώ για την ευθύτητα τους, ότι δεν ήμουν αντικειμενική στα όσα καταλόγισα στους Μαρινάκη και Καραπαπά για τα όσα κωμικοτραγικά έλαβαν χώρα στην προχθεσινή συνάντηση των big-6 στην ΕΠΟ.
Το ομολογώ, δεν είμαι αντικειμενική. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, γιατί το παίρνω προσωπικά ως γυναίκα και ως δημοσιογράφος, όταν ο ένας πετάει φούστες για να μειώσει και ο άλλος αποκαλεί τους συναδέλφους μου σκατά. Δεν μπορώ, δεν θέλω και δεν θα είμαι αντικειμενική έως ότου ζητήσουν συγγνώμη και μάθουν να συμπεριφέρονται ευπρεπώς ή στη δική τους διάλεκτο πραγματικά αντρίκεια.
«Δεν έγραψες για τους άλλους προέδρους τίποτα. Καλύτεροι είναι;» Ναι, δεν έγραψα γιατί θεώρησα ότι η συμπεριφορά των επικεφαλής του Ολυμπιακού υπερέβη τα εσκαμμένα από κάθε άποψη.
Θα σας γράψω όμως τώρα, επιστρέφοντας στη μαντινάδα που μου πρωτόπε ο φίλος του πατέρα μου, ο Σήφης ο Λεδάκης. Ο Σήφης είναι περήφανος Κρητικός, ριζίτης καλός τραγουδιστής, παλιάς κοπής άντρας, με όλη την καλή σημασία της λέξης, όπως εννοούνταν στα παλιά χρόνια τότε που οι άντρες έλεγαν λίγες και σταράτες κουβέντες και ο λόγος τους ήταν συμβόλαιο.
Ακόμα και εκείνα τα χρόνια οι λεβέντες Κρητικοί, όπως ο παππούς μου, σέβονταν απόλυτα τις γυναίκες τους, τις θεωρούσαν ισότιμες και σε καμία περίπτωση δεν τις θεωρούσαν ικανές μόνο για κουτσομπολιά και κατινιές. Ο Σήφης λοιπόν, τρέφει απέραντο σεβασμό στον συνομιλητή του ακόμα και όταν διαφωνεί μαζί του και η κουβέντα μαζί του για θέματα πολιτικά και κοινωνικά είναι πάντα ενδιαφέρουσα παρότι δεν ταυτιζόμαστε πάντα, γιατί ξέρει να ακούει.
Ο Σήφης, είναι χαροκαμμένος πατέρας, αλλά ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του δεν πρόδωσε τις αξίες και τα ιδανικά του. Είναι ένας απλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις, που σηκώνει τον δικό του «σταυρό», αλλά που με κάνει να τον σέβομαι βαθιά και να τον θαυμάζω πολύ περισσότερο, από ανθρώπους με αμύθητες περιουσίες και δύναμη, γιατί τιμά τα παντελόνια του, για να μιλήσω την γλώσσα των... προέδρων.
Πάμε να δούμε τι σημαίνει παντελονάτος για τον Σήφη...
Παντελονάτος, είναι αυτός που είναι διατεθειμένος να χάσει για το κοινό καλό.
Πόσοι αλήθεια από τους προέδρους των έξι μεγάλων ομάδων είναι διατεθειμένοι να χάσουν το φετινό πρωτάθλημα χωρίς να παρέμβουν με οιονδήποτε απολύτως τρόπο προκειμένου να κερδίσει ο καλύτερος;
Αυτό το ερώτημα οφείλει κάθε πρόεδρος -αν φορά παντελόνια- να το απευθύνει στον εαυτό του να το απαντήσει δημοσίως και σε εμάς και να το τηρήσει.
Διότι μία άλλη παροιμία, επίσης σεξιστική, λέει ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι τίμια πρέπει και να φαίνεται. Μπορεί λοιπόν, οι πρόεδροι να εμφανίζονται με παντελόνια, αλλά κατά το παρελθόν υπάρχουν ανακολουθίες λόγων και πράξεων, μηδενός εξαιρουμένου.
Όχι, δεν είμαι της λογικής ότι είναι όλοι ίδιοι. Ούτε ότι όλοι έχουν την ίδια ευθύνη για την κατάντια του ελληνικού πρωταθλήματος, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και όλοι ευθύνη. Και μπορεί να μην χρειάστηκε να πρωταγωνιστήσουν σε κάποιο θεατρικό του παραλόγου ανάλογο με αυτό των Μαρινάκη-Καραπαπά για να πουλήσουν αντριλίκι στο «άρρωστο» ακροατήριο τους, αλλά υπήρξαν για όλους ατυχείς δηλώσεις, οι πράξεις που σίγουρα δεν συνέβαλαν στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου.
Ενός ποδοσφαίρου που θα μου επιτρέπει να πάρω τον γιο μου που δηλώνει Ολυμπιακός και την κόρη μου που δηλώνει ΑΕΚ και να πάμε όλοι μαζί είτε στο «Γ. Καραϊσκάκη» είτε στην ΟΠΑΠ Αρένα, χωρίς να κινδυνεύει όχι η σωματική μας ακεραιότητα, αλλά να ακούσουμε και το παραμικρό.
Ενός ποδοσφαίρου που οι ξένοι διαιτητές δεν θα αποτελούσαν εγγύηση ανόθευτων αγώνων, γιατί από τη στιγμή που όλοι θα τιμούσαν τα παντελόνια τους και τον λόγο τους, δεν θα υπήρχε η ανάγκη τους.
Κάτι τέτοιο, όπως είναι φυσικό, θα αύξανε κατακόρυφα τη δυναμική και την αίγλη του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ ταυτοχρόνως θα εκτόξευε τα έσοδα των ΠΑΕ, αφού τα γήπεδα θα γέμιζαν, αλλά δυστυχώς μένουμε παγιδευμένοι σε μία λογική του ποιος την έχει μεγαλύτερη...
Φτάνει, όχι άλλο αντριλίκι!
