Φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά με συγκεκριμένα πρόσωπα και (καθεστωτικές) καταστάσεις, έχει τελειώσει προ πολλού κάθε φως στον ορίζοντα. Επειτα από όσα έγιναν θεωρώ πως πλέον, δεν μπορεί κάποιος να μην βλέπει την κατάσταση χωρίς να μην φορά οπαδικά γυαλιά συγκεκριμένης απόχρωσης ή να μην έχει ξεκάθαρο συμφέρον απ’ όλο αυτό και να μη διακρίνει το δίπολο που δημιουργείται: η ΑΕΚ ή η παράνοια. Η ΑΕΚ (και οι ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός σε αυτήν τη συγκυρία) ή το χάος.
Η κατάσταση είναι τόσο ξεκάθαρη και τόσο κρίσιμη για το ποδόσφαιρο, που δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία. Με την ΑΕΚ και τη νομιμότητα ή με τα τανκς. Εκείνο το δίλημμα που φέρεται πως έθεσε ο μεγάλος Μίκης λίγο πριν τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, χαρακτηρίζοντας μια ολόκληρη εποχή. Γιατί ήταν χρόνια δύσκολα, που η Ελλάδα αγωνιζόταν να περάσει από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Στο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς», είχε συμπυκνωθεί το δίλημμα εκείνων των ημερών.
Σαν το «Καραμανλής ή τανκς»
Ετσι και τώρα, ο κάθε φίλαθλος/οπαδός/παρατηρητής καλείται να αποφασίσει. Με τη νομιμότητα, με αυτούς που εκφράζουν αυτό που μας κάνει να χαιρόμαστε και να παρακολουθούμε το πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα των τελευταίων 30 ετών (και ενώ έχουν προηγηθεί άλλα πέντε, που κατέκτησε κάθε χρόνο η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο) ή θα βάλει πλάτη για να επιστρέψουμε στην ποδοσφαιρική «χούντα». Θα επιτραπεί να μπει ξανά το ποδόσφαιρο στο γύψο ή θα αποφασίσουμε πως θα βάλουμε τέλος στο φόβο και στα απίθανα που μας σημάδεψαν επί χρόνια.
Η ΑΕΚ ήταν ξεκάθαρη στη συνάντηση. Είναι σημαντικό, πως στο ίδιο μήκος κύματος, με απόλυτα ξεκάθαρες θέσεις κινήθηκε και ο ΠΑΟΚ, ενώ και η πλευρά του Παναθηναϊκού κρατήθηκε καλά στη διαδικασία. Να θεωρείται δεδομένο, πως εάν έβρισκαν έστω μια μικρή τρύπα, μια χαραμάδα για να μπουν και να «καπελώσουν» όλη τη διαδικασία, θα το είχαν πράξει. Εάν έβρισκαν έστω και ψήγμα υποστήριξης ή αδυναμίας, θα είχαν κάνει μεγαλύτερο ντου.
Η σκανδαλάρα της χρονιάς
Αλλά για να έχουμε και μια τάξη μεγέθους όσων συνέβησαν, εδώ έχουμε την πραξικοματική κίνηση, την σκανδαλάρα μεγατόνων με την καταγγελία του Μπένετ για τον διαιτητή που τον πήρε τηλέφωνο προκειμένου να αυτοπροταθεί για να σφυρίξει το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ! Όπως μαθαίνω μάλιστα, ήταν τόσο προκλητικός και αμετανόητος του συστήματος ο συγκεκριμένος ρέφερι, που όταν ο Αγγλος αρχιδιαιτητής του είπε πως είχε κάνει ήδη ορισμό για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, του ζήτησε να αλλάξει την επιλογή του και να βάλει εκείνον!
Απίθανα πράγματα, που δικαίως μας δείχνουν ότι ορισμένοι θέλουν να μας μετατρέψουν σε Κολομβία της Μεσογείου. Να καταστρατηγήσουν κάθε έννοια νομιμότητας, να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Όπως συνέβαινε και στο παρελθόν άλλωστε, τότε που διαφέντευαν το ελληνικό ποδόσφαιρο οι Σαρρήδες και οι Γκιρτζίκιδες, που η ΚΕΔ άλλαζε ανά μήνα ανάλογα με τα κέφια και οι αρχιδιαιτητές έπαιρναν τηλέφωνο για να πουν τον καημό τους στο μεγάλο αφεντικό.
Μέχρι τέλους
Οσο και εάν το επιδιώκουν – και το πράττουν σε κάποιες περιπτώσεις όταν βρίσκουν κενά του νόμου, όπως με τα δοκάρια του Περιστερίου – ο κανονισμός της FIFA είναι ξεκάθαρος. Η διαιτησία είναι θέμα της ομοσπονδίας και μόνο, είναι παράνομη κάθε περαιτέρω εμπλοκή. Η ΕΠΟ έχει πολλά να διορθώσει για να γίνει καλύτερη, υπάρχουν ανοιχτά θέματα, αλλά δεν μπορεί οι θαυμαστές των μαύρων εποχών, να κουνούν το δάχτυλο και να ζητούν τα ρέστα.
Στο δια ταύτα. Που θα πάει αυτή η ιστορία, δεν έχω καμία ιδέα πια. Πως θα τελειώσει η χρονιά, με τόσα μεγάλα παιχνίδια να απομένουν (όχι πως έχουν πρόβλημα να τα κάνουν όπα και σε μικρά ματς), όταν οι συμπεριφορές έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Είδατε πόσα φολκλόρ είδαμε σε μια συνεδρίαση: φούστες, προσβλητικές ατάκες, τετράδια και συνεχείς επιθέσεις. Ολοένα και πιο συχνά διαβάζω αναφορές για την οργή που ξεχείλισε και αναρωτιέμαι που θα πάει όλο αυτό
Ξέρετε, έχω μια συγκεκριμένη λογική στη ζωή μου. Ο καθένας μπορεί να κρίνει όσα υποστηρίζω, μπορεί να εκφράζει τις διαφωνίες του, να θεωρεί πως όλα είναι τελείως λάθος. Αλλά δεν δέχομαι να επιτρέψω σε κανέναν, να μου επιβάλει πως θα σκέφτομαι και πως θα ενεργώ, να προσπαθεί να με κάνει να μη σκέφτομαι. Οσο μπορώ, από όπου μπορώ, θα δίνω τη δική μου μάχη για ελεύθερες σκέψεις, για κρίση, για τη δυνατότητα που αξίζει σε όλους μας, να διαφωνούμε, να συμφωνούμε, να προβληματιζόμαστε, να ζούμε.
