MENU

Δεν έχω επίσημα στοιχεία για να στηρίξω το συμπέρασμά μου. Θα είχε ενδιαφέρον μια σχετική έρευνα. Προς το παρόν θα αρκεστώ σε όσα παρατηρώ. 

Την Πέμπτη το μεσημέρι, σε κουρείο στο Ηράκλειο, ο κουρέας ΑΕΚτσής και ο πελάτης Ολυμπιακός έκαναν πλάκα ο ένας στον άλλο και περίμεναν με αγωνία τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Το ίδιο συνέβη με τον φίλο που εργάζεται σε καφετέρια στο κέντρο της πόλης, ΑΕΚτσής κι εκείνος  - ανταλλάξαμε αστεία («έρχομαι, ετοιμάσου», «έχω βγάλει φλας και προσπερνάω», τέτοιες εξυπνάδες) μαζί με ειλικρινή αγωνία και προσμονή για όσα έρχονται. Το ίδιο και με Παναθηναϊκούς το βράδυ σε ένα μπαράκι, το ίδιο και με τον Ολυμπιακό ταξιτζή – πειράγματα, καζούρα,  ανυπομονησία. Άλλος φίλος οπαδός του ΟΦΗ μου έλεγε πόσο χαλιέται που η ομάδα του δεν συμμετέχει στα φετινά πλέι – οφ, να τους υποδεχθεί όλους να γίνει χαμός στο γήπεδο (με την καλή έννοια). 

Ποδοσφαιρικά βρισκόμαστε καταμεσής μιας πρωτοφανούς συνθήκης. Οι τέσσερις λαοφιλέστεροι σύλλογοι της χώρας διεκδικούν τον τίτλο σε αλλεπάλληλα μεταξύ τους ντέρμπι. Τα παραπάνω αποτελούν καθημερινά στιγμιότυπα και περιγράφουν κάτι απλό: ο κόσμος το ευχαριστιέται ειλικρινά. Ο τρόπος που οι άνθρωποι ζουν το φετινό πρωτάθλημα, έξω από τα social media θυμίζει άλλες εποχές, τότε που τα ματς της Κυριακής συζητιόταν ολόκληρη την εβδομάδα με ωραία και κατά βάση αθώα  καζούρα. Εντάξει, επειδή δεν περιγράφω ελληνική ταινία της δεκαετίας του 60’ αλλά την πραγματικότητα, φυσικά στις παρέες συζητιέται και η διαιτησία και τα καμώματα των προέδρων, τα οποία πάντα θα έχουν πρόθυμους υπερασπιστές.  
 
Όμως με βάση όσα βλέπω και ακούω εδώ, σε μια πόλη παρεμπιπτόντως που δεν έχει εκπρόσωπο στα πλέι – οφ,  εισπράττω ειλικρινή χαρά για το γεγονός ότι όλα παίζονται ακόμα  και για το ότι κάθε εβδομάδα υπάρχουν ένα και δύο ντέρμπι τα οποία μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Είχα χρόνια να νιώσω κάτι τέτοιο από την πλευρά του κόσμου. 

Τείνω να πιστέψω ότι η πλειονότητα των κανονικών οπαδών, θα έλεγα η συντριπτική πλειονότητα, γυρίζει την πλάτη συνειδητά στην τοξικότητα που δημιουργούν οι παράγοντες και οι παρατρεχάμενοί τους. Την αντιλαμβάνονται σαν βαβούρα στο βάθος του πεδίου, η οποία δεν τους αφορά ιδιαίτερα. Αποτελούν δυστυχώς σιωπηλή πλειονότητα, γεγονός το οποίο καθιστά πιο εύκολο στους λίγους τοξικούς να υποκριθούν ότι δεν υπάρχουν (συχνά άλλωστε μπερδεύει κι εμάς τους δημοσιογράφους, αφού δεν τους ακούμε κι έτσι νομίζουμε ότι ο κανόνας είναι οι άλλοι). Πάντως πλειονότητα. 

Μπορεί και να κάνω λάθος. Πιστεύω πώς όχι. Ελπίζω πώς όχι. 

Σε κάθε περίπτωση ανυπομονώ μετά το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ να περάσω από τη γωνία που δουλεύει ο Αντρέας και να του κάνω πλάκα. Ή να μου κάνει αυτός (δεν πειράζει, εμείς στον ΠΑΟΚ χτίζουμε για του χρόνου έτσι κι αλλιώς). Και επειδή έχει πολύ καιρό να μου συμβεί θα προσπαθήσω να μην αφήσω κανέναν να μου το χαλάσει.
 
Υ.Γ. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να αναδεικνύουν λανθασμένες συμπεριφορές, παθογένειες, προβληματικές καταστάσεις. Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της δημοσιογραφικής προσέγγισης «εμείς ασχολούμαστε μόνο με την μπάλα», η οποία μου φαινόταν και μου φαίνεται υπεκφυγή. Απλώς καλό θα ήταν να έχουμε πάντα στο μυαλό μας και τη μεγάλη εικόνα: όταν δίνουμε υπερβολική προσοχή σε εκείνους που επιχειρούν συστηματικά και με σχέδιο να χαλάσουν -και – το φετινό πρωτάθλημα, ταυτόχρονα τους δίνουμε και βήμα για να το καταφέρουν.  

Ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στην τοξικότητα