Η βαθμολογία είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα μετά, η επί της ουσίας συζήτηση λαμβάνει τέλος εδώ. Μα "δια της ευθείας", δηλαδή με άμεση απόφαση του διαιτητή, μα "δια της πλαγίας", δηλαδή με άμεση διόρθωση της εσφαλμένης απόφασης του διαιτητή, η δικαιοσύνη επιβλήθηκε. Η δικαιοσύνη, είναι το πρωτεύον. Δια της ευθείας ή δια της πλαγίας, δεν είναι καν δευτερεύον.
Το υπόλοιπο κομμάτι είναι τα κολοκύθια με τη ρίγανη. Ο κοπανιστός αέρας. Η τεχνητή οχλαγωγία. Ενας τεχνητός πανικός, στον οποίο εταίροι ασμένως διαγ(κ)ωνίζονται ποιος θα καταγράψει την πιο έντονη συμμετοχή. Αλλοι, πριν τα ματς. Αλλοι, μετά τα ματς. Αλλοι, και πριν και μετά τα ματς. Μια αναμέτρηση, θορύβου. Ποιος δεν θα συλληφθεί να υστερεί σε αυτό, έναντι του άλλου. Πριν, νόμιζες ότι έρχεται ο πόλεμος. Μετά, νομίζεις ότι ο πόλεμος ήρθε και το πρώτο αίμα χύθηκε κιόλας. Αυτό, ενόσω μέσες-άκρες η καθεμιά σοβαρή παράβαση επέφερε την αναλογούσα, τεχνική ή πειθαρχική, κύρωση.
Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται, το να είχε πράγματι υπάρξει αληθινή αδικία. Πολύ περισσότερο, μία εμφανής αλλοίωση ενός αποτελέσματος. Συμπέρασμα λοιπόν, από την πρώτη αγωνιστική των καλύτερων πλέι-οφ ever. Τρεις λέξεις, και τελεία. Δεν τα αντέχουμε. Καλύτερα, με βέβαιο πρωταθλητή από την 28η Οκτωβρίου και με το κεφάλι ήσυχο. Επί του παρόντος μας σώζει, σαν μια θεόσταλτη βροχή επάνω σε πυρκαγιά που μαίνεται, το μπρέικ των Εθνικών Ομάδων. Αλλη μία φορά, στα μέσα Απριλίου, θα μας σώσει το Αγιο Πάσχα. Ολες τις υπόλοιπες φορές, αφού άλλα τεχνικά τάιμ-άουτ δεν έχει το καλεντάρι, θα πρέπει να βρούμε μονάχοι το πώς θα σωθούμε. Δυσκολάκι.
Το πρόβλημά μας δεν είναι, Ελληνες διαιτητές ή ξένοι διαιτητές. Το πρόβλημά μας δεν είναι, elite διαιτητές ή διεθνείς διαιτητές από την υπό την elite κατηγορία. Το πρόβλημά μας δεν είναι, διαιτητές από τις top λίγκες της Ευρώπης ή διαιτητές από υποδεέστερες λίγκες. Το πρόβλημά μας είναι, εταίροι που δεν εμπιστεύονται ούτε τον ίσκιο τους ότι δεν θα τους τη φέρει, ο...ίσκιος, πισώπλατα. Εταίροι που δίνουν χειραψία, κι αμέσως μετράνε μες στην τσέπη έπειτα τα δάχτυλα για να βεβαιωθούν ότι ο άλλος δεν τους έκλεψε κάποιο από τα πέντε.
Στην πραγματικότητα κανείς διαιτητής δεν είναι αρκετά καλός, για την ομάδα μας. Ο Μαρτσίνιακ να πιάσει στασίδι εδώ, να τον πληρώσουμε με το δίμηνο για να τον έχουμε κατ' αποκλειστικότητα και να τον βάζουμε να σφυρίζει αγώνες μέρα παρά μέρα (ο Μαρτσίνιακ είναι ο Πολωνός διαιτητής που τον Δεκέμβριο στο Κατάρ ο αρχιδιαιτητής της FIFA Κολίνα επέλεξε να τον ορίσει στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου), στο πι και φι θα τον κάνουμε κόσκινο. Κ-ό-σ-κ-ι-ν-ο, όμως! Θα τον βγάλουμε με το πρώτο, ότι είναι ένας άσχετος κλόουν και αφήνει να εκτελούνται πλάγια...αντικανονικά. Μια ματαιοπονία.
Αν καλώς το κατάλαβα, ο Σιδηρόπουλος όφειλε να έχει λόουερ στα σερβοκροατικά για να πιάνει "στο φτερό" τι λένε στην ενδοσυνεννόηση Μαυροβούνιοι διαιτητές και να τα μεταφράζει στους δεκάδες ανθρώπους των δύο πάγκων (που δεν είναι ακριβώς πάγκοι αθλητικών ομάδων, είναι στρατόπεδα καταδρομέων). Αρα, να φέρουμε και ξένους...για τέταρτους διαιτητές, οι Ελληνες δεν κάνουν. Επίσης αν καλώς το κατάλαβα από συμφραζόμενα, πρέπει να φέρουμε και ξένους υπαλλήλους της ομοσπονδίας που συνοδεύουν τους ξένους διαιτητές. Ενδεχομένως και ξένους, εάν δεν διαθέτουμε ήδη μερικούς τέτοιους, μπράβους.
Τελικό συμπέρασμα. Το μοναδικό elite πράγμα που στ' αλήθεια χρειαζόμαστε στο πρωτάθλημα, είναι ιδιοκτήτες. Και άμεσοι συνεργάτες, ιδιοκτητών. Και εκτελεστικά εργαλεία, άμεσων συνεργατών. Απαίδευτοι, στο ποδόσφαιρο. Αδαείς, στους κανονισμούς. Ανάγωγοι, στη συμπεριφορά. Δίχως τη συναίσθηση και την αυτογνωσία ότι είναι απαίδευτοι, αδαείς, ανάγωγοι. Ισως γι' αυτό και κανείς δεν φοβάται, ότι θα εκτεθεί η ποδοσφαιρική αγραμματοσύνη ή/και η αναίδειά του. 'Η ποντάρουν ότι, μέσα στην όλη οχλαγωγία, αυτά είναι τα ψιλά γράμματα που θα περάσουν απαρατήρητα. Το κακό γίνεται, απλώς, όλο και χειρότερο.
Δεν είναι απλό να καταλάβει κανείς ποιο "κοινό συμφέρον" συνδέει ετερόκλητους ανθρώπους, τον κύριο Μαρινάκη και τον κύριο Μπέο για παράδειγμα, ή τον κύριο Αλαφούζο και τον κύριο Καρυπίδη, να συμμετέχουν χέρι-χέρι στην ίδια οχλαγωγία. Ποια μπορεί να είναι εν τέλει, όχι μία κατανοητή ατομική στόχευση, αλλά η κοινή στόχευση; Το bullying στον ένα ξένο διαιτητή, για να αφιχθεί προϊδεασμένος ο επόμενος ξένος διαιτητής; Να εκδιωχθεί ο Μπένετ και να επιστρέψει ο Κλάτενμπεργκ; 'Η να έρθει ένας άλλος αρχιδιαιτητής δίχως παρελθόν στην Ελλάδα, ο οποίος σε αυτή τη συνθήκη θα καταφέρει...τι ακριβώς;
Να κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Με την επί της ουσίας συζήτηση. Και στην προηγούμενη επίσκεψή του στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Παναθηναϊκός "κατά λάθος" είχε ηττηθεί. Η ισοπαλία που δεν ήρθε τότε, ήρθε τώρα. Μία φυσιολογική διόρθωση. Διότι ο Παναθηναϊκός, με δείγμα τριών ματς, "την έχει" την ΑΕΚ. Κι ένα παραπάνω, μια ΑΕΚ που "έβαλε μυαλό" από το 1-3 με τον Ολυμπιακό. Αν βέβαια μας αρέσει αυτή η ΑΕΚ που έβαλε μυαλό ή η άλλη, η...άμυαλη, εκεί πάμε σε μια διαφορετική συζήτηση για μια διαφορετική στιγμή. Ο Παναθηναϊκός πάντως, "έχει" την ΑΕΚ. Οπως, ας πούμε, "δεν έχει" (με δείγμα δύο ματς) τον Ολυμπιακό. 'Η "δεν έχει" (με δείγμα τεσσάρων ματς) τον ΠΑΟΚ.
Πάει, λέγοντας. Η ΑΕΚ με δείγμα τριών ματς, "έχει" τον Ολυμπιακό. Εκκρεμεί να επιβεβαιωθεί, αν "έχει" και τον ΠΑΟΚ. Ο οποίος ΠΑΟΚ, με δείγμα δύο ματς, "έχει" τον Ολυμπιακό. Δεν είναι παράξενο. Κάποιοι αντίπαλοι, σου ταιριάζουν καλύτερα στο να τους αντιμετωπίσεις. Κάποιοι άλλοι, λόγω χαρακτηριστικών, σε δυσκολεύουν περισσότερο. Εκείνος ο αλγόριθμος που έβγαλε ότι στο φινάλε πρώτος/δεύτερος/τρίτος θα έχουν διαφορά...ένα βαθμό ή κάτι τέτοιο, καθόλου δεν αποκλείεται να επαληθευτεί. Μέχρι κεραίας ή κατά προσέγγισιν. Είτε μέχρι κεραίας είτε κατά προσέγγισιν, το συμπέρασμα ισχύει. Δεν θα το αντέξουμε!
