Να πω την αλήθεια δεν πίστευα ότι η ΑΕΚ θα έχανε από τον Ολυμπιακό την περασμένη Κυριακή. Με είχε πείσει η τεράστια δυναμική που έβγαζε η Ένωση στην «Opap Arena» σε συνδυασμό με την προβληματική ανασταλτική λειτουργία των «ερυθρόλευκων» ότι το παιχνίδι θα πήγαινε είτε στο «Χ» είτε στον «άσο». Τελικά έληξε με μία ξεγυρισμένη «τριάρα» υπέρ του Ολυμπιακού δίνοντας ακόμη μία απάντηση «γιατί» τα ντέρμπι δεν πρέπει κανείς να τα ακουμπάει ούτε στοιχηματικά (όπου έτσι κι αλλιώς δεν έχω σχέση) ούτε από πλευράς προβλέψεων.
Το συγκεκριμένο «διπλό» έβαλε ξανά την ομάδα του Μίτσελ στο κόλπο του τίτλου και λειτούργησε σαν «καμπάνα» στο κεφάλι των ανθρώπων της ΑΕΚ. Εκείνοι κι αν πίστευαν ότι η ομάδα τους ήταν άτρωτη μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια…
Θεωρώ, λοιπόν, ότι το ντέρμπι της Κυριακής ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να είναι «ανεπηρέαστο» από εκείνο που προηγήθηκε. Βρίσκει την ΑΕΚ σαφώς προσγειωμένη και συνειδητοποιημένη. Από την άλλη πλευρά βρίσκει τον Παναθηναϊκό να έχει μπροστά του το βιβλίο με τίτλο «Ετσι κερδίζεις στην Opap Arena».
Πόσο πιθανό είναι, αλήθεια, να νικήσουν ΚΑΙ οι «πράσινοι», μετά τους «ερυθρόλευκους», στη Νέα Φιλαδέλφεια; Με το νόμο των πιθανοτήτων να χάσει μια καλή ομάδα όπως η ΑΕΚ δύο σερί ντέρμπι, μέσα σε 8 ημέρες, στην έδρα της, μοιάζει από πολύ δύσκολο έως απίθανο. Όμως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με τις πιθανότητες αλλά με τα πόδια και το μυαλό των ποδοσφαιριστών.
Τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει; Νομίζω η προσέγγιση της ΑΕΚ στο παιχνίδι. Μέχρι και το ματς με τον Ολυμπιακό δεν υπήρχε καν στο μυαλό των ανθρώπων της το «δέχομαι γκολ σε εντός έδρας ντέρμπι». Με «μηδέν» τα είχε καθαρίσει όλα.
Μετά το αυτογκόλ του Μουκουντί –και αφού είχε προηγηθεί ένα ημίχρονο κυριαρχίας τους όπου δεν σκόραραν- οι παίκτες της ΑΕΚ βγήκαν στο ξέφωτο με λύσσα για να ισοφαρίσουν. Έτσι «έφαγαν» στην πλάτη το 0-2 και το 0-3 από τον Ολυμπιακό που έχει ποδοσφαιριστές μαέστρους στην ποιότητα και την ταχύτητα της δημιουργίας.
Νομίζω ότι ο Αλμέιδα είδε, έπαθε και θα επιδιώξει να μάθει από αυτό. Ποιο; Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα παιχνίδι είναι σαφώς προτιμότερο να μη το χάσεις. Το έδειξε ο Γιοβάνοβιτς στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Φάληρο. Η ομάδα του ήταν χειρότερη από τον Ολυμπιακό αλλά έφυγε με πολύτιμο βαθμό.
Θεωρώ ότι η ΑΕΚ στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό θα βγάλει αρχικά την ορμή της, όμως εάν δεν σκοράρει γρήγορα, δεν θα ρισκάρει τρελά, δεν θα αφήσει τους… άπλετους χώρους που έδωσε στον Ολυμπιακό (προφανώς μετά το 0-1).
Αρκετοί πιστεύουν πως δύσκολα μπορεί να αλλάξει το αγωνιστικό dna που έχει αποκτήσει επί Αλμέιδα, δηλαδή μιας φουλ επιθετικής ομάδας. Εγώ πάντα υποστηρίζω ότι «ανάγκα και Θεοί πείθονται» σε όλα στη ζωή.
Στο μυαλό της δεν μπορεί να μην «στριφογυρίζει» το προηγούμενο πάθημα. Κι εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο Παναθηναϊκός. Για να νικήσει στη Νέα Φιλαδέλφεια πρέπει να «παίξει» με το μυαλό της Ένωσης και να το «χαλάσει». Αυτό, προφανώς, γίνεται αν σκοράρει. Αν υποχρεώσει την ΑΕΚ να ξανανιώσει τον εφιάλτη της. Ακόμη όμως κι αν την αναγκάσει να πορεύεται για πολύ ώρα με το «μηδέν» στην επίθεση και να ψάχνεται στο δίλημμα πώς να το διαχειριστεί.
Σε εκτός έδρας ντέρμπι Big 4 όμως ο Παναθηναϊκός έχει να σκοράρει από την Τούμπα, τότε που είχε τον σούπερ Αϊτόρ. Ούτε στη Νέα Φιλαδέλφεια ούτε στο Φάληρο πέτυχε γκολ. Και η δημιουργία του ήταν ιδιαίτερα «δυσκοίλια» και στα δύο παιχνίδια.
Ο Ολυμπιακός βρήκε την ΑΕΚ με «14 στα 14» στην Opap Arena», με τον «αέρα» και ενδεχομένως την αλαζονεία που της έδινε το 3-0 του κυπέλλου. Ο Παναθηναϊκός θα βρει μια εντελώς διαφορετική ΑΕΚ. «Ψυλλιασμένη», συνειδητοποιημένη ότι και στην έδρα της υπάρχουν «μέσα» τα τρία αποτελέσματα, πιθανότατα πιο κυνική στην προσέγγιση του αγώνα. Σίγουρα πάντως δεν θα είναι αφελής.
Αυτά καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την αποστολή του. Μπορεί το «διπλό» για το τριφύλλι να είναι «μισός τίτλος», αλλά και ο «άσος» για την ΑΕΚ σημαίνει «ξανά μόνη στην κορυφή».
Έχω την αίσθηση ότι το ντέρμπι θα είναι περιορισμένου χρονικά ρίσκου. Αν περπατήσει με «μηδέν» στο πρώτο ημίχρονο, μετά θα αρχίσει να κυριαρχεί η σκέψη, ένθεν κακείθεν, «καλύτερα να μη χάσω».
Αν έρθει γκολ νωρίς για την ΑΕΚ θαρρώ πως θα το διαχειριστεί λελογισμένα, με ρεαλισμό όχι αγωνιστικές ακρότητες, αν έρθει για τον Παναθηναϊκό θα δώσει χώρο στην Ενωση για να την… ταλαιπωρήσει στην κόντρα.
Προβλέψεις; Θα αστειεύεστε. Αυτά είναι για εκείνους που δήθεν «ξέρουν» αλλά αν τους γυρίσεις ανάποδα δεν θα πέσει ούτε ευρώ από το παντελόνι γιατί τα έχουν ρίξει όλα στον τεράστιο «κουβά»!
ΥΓ1: Η γενιά μου είναι τυχερή καθώς πρόλαβε, έστω και στο φινάλε της καριέρας του, τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Μίμη Παπαϊωάνου. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τυχερό γιατί τον έζησε όλα τα χρόνια του στα γήπεδα. Ο ίδιος βέβαια στάθηκε και λίγο άτυχος λόγω της εποχής, καθώς σήμερα θα έπαιζε σίγουρα στο εξωτερικό και θα είχε καρπωθεί όσα άξιζε το μέγιστο ταλέντο του στον απόλυτο βαθμό. Η ΑΕΚ είναι πολύ τυχερή γιατί αυτός ο ΠΥΛΩΝΑΣ, ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ, θα εκφράζει αιώνια ως ΣΥΜΒΟΛΟ το μεγαλείο του συλλόγου που υπηρέτησε. Ο Μίμης Παπαϊωάνου «ταξίδεψε» για τον παράδεισο, αλλά θα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ, έχοντας αφήσει συγκλονιστική κληρονομιά σε όλους όσοι αγαπούν το αληθινό ποδόσφαιρο.
ΥΓ2: Έχει δίκιο ο Βόλος που φωνάζει. Είτε παίζει με τον Ολυμπιακό είτε με τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Άρη ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ως ομάδα που πέρασε στην 1η εξάδα των play off, ΙΣΗ αντιμετώπιση. Δηλαδή ξένους διαιτητές ΣΕ ΟΛΑ τα παιχνίδια του. Είναι ξεκάθαρο «φάουλ» του αρχιδιαιτητή Μπένετ να τον αντιμετωπίζει ως «ομάδα η οποία συμπληρώνει». Είναι play off, επαναλαμβάνω και για ΟΛΟΥΣ πρέπει να ισχύσουν ΙΔΙΑ κριτήρια.
Κι αυτή τη φορά έχει ΔΙΚΙΟ, ως πρόεδρος της Super League, ο Β. Μαρινάκης που «κράζει» την ΚΕΔ/ΕΠΟ για τις επιλογές των διαιτητών της 1ης αγωνιστικής. Οφείλουν να τοποθετηθούν ΕΠΙΣΗΜΑ η ΚΕΔ και η ΕΠΟ για να μάθει ο κόσμος τα «πως» και «γιατί».
