Κάπου τον Οκτώβρη, αποφάσισα να κανονίσω ταξίδι για να δω το Λίβερπουλ - Γιουνάιτεντ. Τότε ήταν προγραμματισμένο για τις 4 του Μάρτη, τελικά εγινε σήμερα, στις 5.
Υπολόγισα πως αν δεν έπεφτε κάποιος οργανωτικός μετεωρίτης, τι πιο σύνηθες, ο ΠΑΟΚ θα έπαιζε εκείνο το ΣΚ με τον Ιωνικό. Μπορούσα να το θυσιάσω. Το άντεχε ο ψυχισμός μου.
Τελικά ταξίδεψα, ήρθα από την Παρασκευή για να ασχοληθώ κυρίως με τους Beatles και σήμερα πήγα στο Άνφιλντ. Και έπεσα πάνω στη μεγαλύτερη νίκη της Λίβερπουλ επί της Γιουνάιτεντ. Το λες και κωλοφαρδία.
Δεν ήταν εννοείται η πρώτη φορά που πήγα σε αγγλικό γήπεδο, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ντέρμπι της Πρέμιερλιγκ και κυρίως της ομάδας που υποστηρίζω. Έζησα την απόλυτη ηδονή, έφυγα από το γήπεδο εκστασιασμένος.
Η ποδοσφαιρική ανάλυση του ντέρμπι δε νομίζω να αγγίζει κανέναν. Απλά, η ομάδα που πίστεψε πως είναι σε καλύτερο μομέντουμ ξεχνώντας πως τώρα δημιουργείται, μπήκε με κακή νοοτροπία στο γήπεδο. Και ισοπεδώθηκε.
Εκτός της μεγαλύτερης νίκης, είδα τον Σαλάχ με τα δύο γκολ να ξεπερνά τον Ρόμπι Φάουλερ, είδα τους εκατό οπαδούς της Γιουνάιτεντ που άντεξαν να μείνουν μέχρι τέλους, να χειροκροτούν τους παίκτες της ομάδας τους παρά την επτάρα. Σωστοί ή ανώμαλοι; Ακόμα δεν μπορώ να το απαντήσω έχοντας γαλουχηθεί σε μία πολύ διαφορετική προσέγγιση.
Με το τέλος του αγώνα βάλαμε να δούμε ΠΑΟΚ. Λες και από κεκτημένη ταχύτητα, η ομάδα του Λουτσέσκου μπήκε δαιμονισμένη. Ήταν σαφές πως αν ο ΠΑΟΚ έβρισκε ρυθμό, ο Ιωνικός δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει. Και το αυτογκόλ του Ρομαό, ήταν ταμάμ για να αναγκαστεί ο Ιωνικός να ξεμυτίσει.
Με τον Νάρει να είναι παντού μέσα, με τον Ντέλια να σκοράρει για πρώτη φορά στη Τούμπα, με τον Ζίφκοβιτς να πετυχαίνει το γκολ ποίημα του αγώνα, με τον Κεντζιόρα να βρίσκει γκολ στο ντερμπούτο ενδεκάδας, έμελε να δούμε αν ο Στέφανος Τζίμας θα γινόταν ο πιο νεαρός σκόρερ της ιστορίας του ΠΑΟΚ ξεπερνώντας τον τεράστιο Γιώργο Κούδα.
Η εμφατική κεφαλιά του μικρού, ήταν το κερασάκι στη τούρτα και η επιβεβαίωση πως ο μικρός έρχεται δαιμονισμένος.
