Δεν θέλω να γράψω κάτι για την ενέργεια του Κωνσταντέλια. Δηλαδή θέλω να γράψω βιβλίο αλλά ελπίζω ότι θα βρεθεί κάποιος πιο ταλαντούχος από εμένα για να το κάνει – μόνο η καλή λογοτεχνία μπορεί να περιγράψει αυτό που συνέβη και κυρίως τα συναισθήματα τα οποία προκαλεί ακόμα και στο 100ο ριπλέι. Και μόνο βαθιά συμπλεγματικοί άνθρωποι δεν θα το χειροκροτήσουν.
Θεωρώ όμως απαραίτητο να επισημάνω κάτι μάλλον πεζό μα εξόχως ενδεικτικό της πνευματικής ωρίμανσης αυτού του χαμογελαστού τύπου: Οι περισσότεροι Έλληνες ποδοσφαιριστές στη θέση του Ντέλια όχι απλώς δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επιχειρήσουν οτιδήποτε παρόμοιο (βασικά ούτε ο μικρός του ΠΑΟΚ το «σκέφτηκε» ακριβώς, ενστικτωδώς λειτούργησε περισσότερο επειδή ξέρει ότι μπορεί) αλλά δεν θα συνέχιζαν ποτέ τη φάση και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Θα διαμαρτυρόταν για φάουλ. Ο Κωνσταντέλιας, τον οποίο τραβάνε και κλωτσάνε όλο και περισσότερο (όταν τον προλαβαίνουν) συνέχισε όπως συνεχίζει διαρκώς τους τελευταίους μήνες. Μόνο όταν είναι πρακτικά αδύνατον να συνεχίσει σταματάει. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις παλεύει, μένει όρθιος, προσπαθεί να παίξει. Πλέον βέβαια ακόμα και όταν πέφτει, οι αντίπαλοι μάλλον θα εξακολουθήσουν να τον μαρκάρουν. Όμως το point εδώ είναι ότι Κωνσταντέλιας δεν έχει στο νου του τη βουτιά και το να εκβιάζει σφυρίγματα (όπως ανησύχησα, ομολογώ, όταν τον πρωτοείδα). Έχει μονάχα το σωστό, καλό ποδόσφαιρο. Είναι ένα παιδί που τρελαίνεται για μπάλα και δεν θέλει να σταματάει. Θέλει απλώς να παίζει. Πράγμα , που μαζί με όλα τα υπόλοιπα και οφθαλμοφανή συμπληρώνουν ένα πακέτο πρωτοφανές στο ποδόσφαιρό μας.
Πάμε παρακάτω, αν και είναι δύσκολο: το ματς θα ξεχαστεί, το «μαγικό» του Ντέλια ποτέ.
Ο ΠΑΟΚ νίκησε με τρόπο που θύμισε την ομάδα της πρώτης, χρυσής διετίας Λουτσέσκου. Ποντάροντας δηλαδή στον έλεγχο και στη διαχείριση του αγώνα. Δεν κυριάρχησε , ούτε χρειάστηκε κιόλας. Είχε όμως ισορροπία, καλή νοοτροπία, σωστές εντάσεις και ψυχραιμία σε όλα τα κρίσιμα σημεία. Έδινε την εντύπωση στον θεατή ότι θα το πάρει το παιχνίδι, no matter what. Ο Ραζβάν θυσίασε μέρος των αρχών που έχει διδάξει φέτος στην ομάδα του. Άφησε την κατοχή στην ΑΕΚ μετά το 1-0, δεν επιχείρησε χτίσιμο επιθέσεων από πίσω, δεν πίεσε τόσο ψηλά όσο το κάνει συνήθως, ειδικά στο δεύτερο μέρος, δεν τον ενδιέφερε ο ΠΑΟΚ να είναι κυριαρχικός. Τον ενδιέφερε να νικήσει.
Και το πέτυχε. Πέτυχε με πιο απλά λόγια μια νίκη προσωπικότητας και χαρακτήρα. Ο ΠΑΟΚ φέτος δεν έχει κατοχυρώσει τίποτα από τα δυο: ούτε προσωπικότητα, ούτε χαρακτήρα. Και ακριβώς επειδή του λείπουν έχει σκορπίσει ένα κάρο δικούς του βαθμούς. Ο Λουτσέσκου, όταν λέει ότι η ομάδα του ακόμα χτίζεται εννοεί κυρίως αυτό. Αγωνιστικά αποδίδει εδώ και μήνες πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Πνευματικά έχει πιαστεί ανέτοιμη σε διάφορες περιστάσεις.
Κάθε επικράτηση λοιπόν, ειδικά σε αγώνα με τους άλλους μεγάλους, που έρχεται κατά βάση χάρη στην περίφημη strong mentality που θέλει ο Ραζβάν, είναι ένα σημαντικό βήμα προς το εμπρός.
Υ.Γ. Τα φώτα έπεσαν δικαίως στον Κωνσταντέλια, ενώ ο κορυφαίος του αγώνα είναι μάλλον ο Κουλιεράκης, ο οποίος πέρασε ένα φυσιολογικό διάστημα κάμψης αλλά μοιάζει να επανέρχεται σε στάνταρ υψηλότερα από εκείνα που ξεκίνησε. Αμφότεροι επιβεβαιώνουν ότι ο ΠΑΟΚ διαθέτει τις καλύτερες ακαδημίες στη χώρα. Από τις επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη η συγκεκριμένη (στις ακαδημίες δηλαδή) αποδεικνύεται μακράν η πιο επιτυχημένη. Και ίσως προκαλέσει και ευπρόσδεκτες τάσεις μιμητισμού.
Παρεμπιπτόντως η συζήτηση για το πότε, πόσο και που θα πουληθούν ο Ντέλιας ή o Κουλιεράκης δεν έχει νόημα τώρα. Εγώ θα ήθελα να μείνουν άλλο έναν χρόνο. Αλλά σε κάθε περίπτωση μου αρκεί που τους χαίρομαι κάθε αγωνιστική.
Υ.Γ.2: Περί διαιτησίας: Δεν ξέρω τι έγινε στο ημίχρονο της Τούμπας, ξέρω ότι η ΑΕΚ είχε σηκώσει τους τόνους για δυο φάσεις πριν την ανάπαυλα. Η γνώμη μου είναι ότι ο Νορβηγός σφύριζε με ξεκάθαρο τρόπο σε όλο το παιχνίδι. Δεν έδωσε φάουλ στη φάση του Ίνγκασον με τον Λιβάι (και να έδινε βέβαια, μέχρι κίτρινη κάρτα το πολύ θα ήταν για τον Ισλανδό), όπως δεν έδωσε πέναλτι στη φάση του Βίντα με τον Ολιβέιρα (παρόμοια με εκείνη για την οποία φωνάζει η Ένωση) και δεν έδωσε φάουλ στις δυο «σφαλιάρες» που έφαγε ο Σάστρε από τον Άμραμπατ στο Β΄ημίχρονο με αποτέλεσμα να ματώσει σε δυο διαφορετικά σημεία. Εν ολίγοις δεν έδινε φάουλ τις δυνατές μονομαχίες σώμα με σώμα. Και ως προς αυτό ήταν συνεπής. Άρα και στη φάση όπου ο Ολιβέιρα πατάει τον Αραούχο, ας πούμε ότι κάποιος πολύ – πολύ περισσότερο αυστηρός διαιτητής (βασικά κάποιος κακός διαιτητής) θα μπορούσε να σκεφτεί την κόκκινη, παρότι ο Πορτογάλος δεν έχει ούτε πρόθεση, ούτε δύναμη. Όχι ο Νορβηγός, ο οποίος πάντως κίτρινη μάλλον όφειλε να δείξει.
