Σοβαρευτείτε, να φτιάξετε κανονικές εστίες. Πενήντα-μηδέν σε αυτό, στο πλευρό της ΑΕΚ. Καν, της ΑΕΚ. Στο πλευρό του φυσιολογικού ποδοσφαίρου. Δεν νοείται αγώνας Σούπερ Λιγκ 2023, σε τέρματα με διαστάσεις κατά προσέγγισιν. 'Η, με τη βούλα του πέναλτι σε σημείο κατά προσέγγισιν. 'Η, με τις γραμμές χαραγμένες κατά προσέγγισιν. Με πρόχειρα μερεμέτια, σε χαντάκια. Είναι, όσο αυτονόητο ακούγεται.
Και ειδοποιείστε μας, πότε ερχόμαστε να παίξουμε το ματς. Θα είμαστε εκεί. Είναι το άλλο πενήντα-μηδέν που προς στιγμήν εκκρεμεί, ώστε να πάμε εκατό-μηδέν στο πλευρό της ΑΕΚ. Το δεύτερο σκέλος. Κρυστάλλινα. Θα είμαστε εκεί. Δίχως αστερίσκους και αμφισημίες. Ο,τιδήποτε διαφορετικό, είτε πάρει στο τέλος η ΑΕΚ πρωτάθλημα είτε δεν πάρει η ΑΕΚ πρωτάθλημα, θα μείνει στίγμα ανεξίτηλο. Θα μνημονεύεται, εσαεί.
Δεν έχει καμία τέτοια ανάγκη τώρα, το γκρουπ-ΑΕΚ. Τρικ, για να καλύψουν χάντικαπ. Εφτασαν την ΑΕΚ μες στη χρονιά, να είναι η πρώτη και η καλύτερη. Χάντικαπ πλέον, ο ανταγωνισμός έχει να καλύψει. Φυσικά η ΑΕΚ "θέλει το πρωτάθλημα". Αρκεί να μη εκπίπτουμε στο "θέλει το πρωτάθλημα ο Μελισσανίδης". Και βρήκε, πώς να τιμωρήσει την κυρία του Ατρόμητου που πηγαίνει κόντρα στην ΑΕΚ. Αν ήταν κυρία, ή κύριος, ομάδας που πηγαίνει με τα νερά της ΑΕΚ, θα έπαιζαν σε κοντά τέρματα;
Σε ανύποπτο χρόνο εξήγησα εδώ, γιατί "η ΑΕΚ είναι το φαβορί μου" για τον τίτλο. Εκτοτε, δεν μεσολάβησε κάτι ώστε να το αναθεωρήσω και να το επικαιροποιήσω. Ισα-ίσα, το μόνο που μεσολάβησε είναι η αναρρίχηση της ΑΕΚ στην κορυφή. Η ΑΕΚ παραμένει η ομάδα με την υψηλότερη αγωνιστική δυνατότητα, άρα και με την ισχυρότερη πιθανότητα να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Παίζοντας.
Δεν λέει κανείς, ο Μελισσανίδης στα εβδομήντα-φεύγα να γίνει ο καντηλανάφτης της ενορίας. Λέω μονάχα πως σε κανένα ΑΕΚτσή, καμία ΑΕΚ δεν έχει δικαίωμα να προκαλέσει την αμηχανία ότι υφάρπαξαν παιγνίδι "μηδέν-τρία άνευ αγώνος". Λέω επίσης πως καμία ΑΕΚ δεν έχει συμφέρον, όλο τον Φεβρουάριο να σέρνεται αυτό 24/7. Οσο σέρνεται, πρωτίστως την ΑΕΚ (θα) ζημιώνει. Οχι τον Ατρόμητο. Ευελπιστώ, όλο αυτό να τελειώσει το συντομότερο.
Με τον μοναδικό τρόπο που χωρά νους ανθρώπου ότι μπορεί να τελειώσει. Με την τέλεση του ματς. Προσπαθώ να αναλύσω μέσα σε αυτόν τον κοινό νου, τι τους έχει πιάσει στην ΑΕΚ. Το μεγαλοπρεπές αυτογκόλ με τον Κατσουράνη τις προάλλες, άλλη μία στιγμή αμηχανίας "για το τίποτα" που κανείς ΑΕΚτσής δεν χρωστούσε να τη ζήσει, ακόμη είναι νωπό. Ερχονται και αθροίζονται, ένα-ένα. Στην κυριολεξία, άνευ λόγου.
Κάθε εκδοχή, κάθε άλλο σενάριο, εκτός από το "πείτε μας πότε παίζουμε" είναι παντελώς ξένο. Απλώς, δεν είναι ΑΕΚ. Δεν έχει γεννηθεί ο ΑΕΚτσής που θα πάρει ηδονή, στη μηδέν-τρία-άνευ-αγώνος ιδέα. Ο ΑΕΚτσής θέλει την ηδονή ενός 0-3 "με αγώνα". Είναι το χρέος της ΑΕΚ, να πάει και να παίξει. Χρέος, στον εαυτό της. Δευτερευόντως, και στο "πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα". Παρεκτός κι αν δεν αντέχουμε...το τόσο ενδιαφέρον ως το φινάλε.
Ενα χρέος στο πρωτάθλημα, οπωσδήποτε όχι μονόπλευρο. Επιμερίζεται θεωρητικώς, και στους τέσσερις διεκδικητές. Οπότε αναπόφευκτα, οδηγείται η συζήτηση στη διδακτική περίπτωση Κρούζλιακ πριν και μετά την Τούμπα. Πριν, ήταν το κολλητάρι του Λιούμπος Μίχελ. Στα 90 λεπτά ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, ήταν ένας ακριβοδίκαιος διαιτητής. Μετά, ήταν νύχτα Κυριακής προς Δευτέρα. Εκ προοιμίου κεντήθηκε εργόχειρο, με όλες τις δικαιολογίες ήττας. Εκ των υστέρων διακινούνται απορίες έως επικρίσεις, γιατί η ομάδα κλείστηκε και "έπαιξε για την ισοπαλία".
Πέρα από τα politics του Ολυμπιακού που δεν προξενούν, εδώ που τα λέμε, εντύπωση. Το απογοητευτικό απ' αυτή την ιστοριούλα των ολίγων εικοσιτετραώρων, είναι άλλο. Είναι ότι τείνει να γίνει ευρέως αποδεκτό, σαν να πρόκειται για κάτι το απολύτως νορμάλ, πως ο αρχιδιαιτητής ορίζει (αλλά και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μπορεί να παρέμβει για να αλλάζει...εάν προλαβαίνει) διαιτητές ανάλογα με την επιθυμία του καθενός. Ακριβέστερα μάλλον, ανάλογα με τη δυσθυμία του καθενός. Ο Μπένετ "όφειλε να γνωρίζει" ότι μια φορά κι ένα καιρό στο Κίεβο, μπλα μπλα μπλα. Απάλευτο.
Παρακολούθησα τον Παναθηναϊκό. Πράγματι ο Γιοβάνοβιτς ξαναφτιάχνει τις πλευρές της ομάδας, καταμεσής της σεζόν, από την αρχή. Με ορισμένες νέες ιδέες, στη διάταξη και στη λειτουργία. Και με τα (αρκετά) καινούργια υλικά. Είδα να βγαίνουν υποσχόμενα πράγματα, και από αριστερά και από δεξιά. Είδε ο προπονητής (και αναλύει το επιτελείο) πού κερδίζουν και πού χάνουν, και από αριστερά και από δεξιά. Με τις προπονήσεις και (κυρίως) με τα παιγνίδια, τα υποσχόμενα θα γίνουν ακόμη πιο υποσχόμενα. Σιγά-σιγά. Η διολίσθηση, φύσει είναι ταχύτατη. Η παλινόρθωση, επιτυγχάνεται βήμα-βήμα. Οποιος περιμένει θεαματική αντίδραση εν μια νυκτί, δεν αντιλαμβάνεται ποδόσφαιρο.
Παρακολούθησα και τον Αρη. Νομοτελειακά, το ένα ζερό θα έφερνε το επόμενο. Το επόμενο, θα οδηγούσε στο μεθεπόμενο. Και όλα μαζί, εν τέλει στη συνείδηση. Οτι δεν είναι η ατυχία, η λεπτομέρεια, η διαιτησία, η κακοκαιρία. Τα ζερό σημαίνουν ξεκάθαρα, έλλειψη δουλεμένου και διακριτού επιθετικού πλάνου. Προπονητές, προσλαμβάνονται με εμφανές κριτήριο τη φιγούρα. Ο,τι δεν κάνει γκελ, ακυρώνεται. Ο,τι κάνει, επικυρώνεται. Τρύπες στο νερό, η μία μετά την άλλη. Ο όχι και τόσο sexy κύριος Τερζής, πιθανότατα είναι μια ευκαιρία στροφής στην ουσία. Ισως, και σε κάνα ελληνόπουλο.
Ας μη ταράζεται, ο κύριος Καρυπίδης. Δεν είπαμε, δυο-τρία ελληνόπουλα μονοκοπανιά. Είπαμε με το μαλακό, κάνα! Ηδη να, πήρε (και θα δει άμεσα πόσο καλά έκανε να πάρει) τον αγαπημένο Λάζαρο. Είναι ένα πρώτο βηματάκι.
