Το ήθελε. Το ήθελε πολύ. Το ήθελε πάρα πολύ. Το ήθελε πιο πολύ από τον αντίπαλο. Η θέληση μετακινεί ακόμα και βουνά, αλλά ορισμένες φορές αδυνατεί να φυσήξει μία μπάλα προς μία εστία.
Η Τούμπα προκαλεί δέος. Ειδικά η γεμάτη, η φαντασμαγορική Τούμπα, σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Σχεδόν οι μισοί από τους παίκτες των ασπρόμαυρων έζησαν για πρώτη φορά ένα τέτοιο ματς, σε μία τέτοια ατμόσφαιρα και έδειχναν πως το συναίσθημα παρέσυρε το μυαλό τους.
Συνειρμικά έδιναν τη εικόνα πως επεξεργάζονται μέσα στο μυαλό τους, ένα δικό τους γκολ και έναν δικό τους πανηγυρισμό μπροστά σε ένα φλεγόμενο πέταλο.
Σταμάτησαν να βλέπουν τον ελεύθερο συμπαίκτη, σταμάτησαν να σκέφτονται την εξτρά πάσα. Βγήκαν εκτός πλάνου, εκτός ύλης, εκτός πνεύματος της λογικής αυτής της ομάδας.
Στα πρώτα 82 δευτερόλεπτα ο ΠΑΟΚ είχε ήδη δύο κλασικές ευκαιρίες. Στο πρώτο δεκάλεπτο, ο Πασχαλάκης είχε ήδη τέσσερις αποκρούσεις και ο Ολυμπιακός έμοιαζε να βρίσκεται στα σχοινιά, να σφυροκοπείται χωρίς ανάσες.
Κάπου εκεί, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έβαλαν το «εγώ» μπροστά από το «εμείς». Οι επιλογές στην τελική προσπάθεια έγιναν εγωιστικές. Τα τελειώματα ήταν από κακές γωνίες κι υπό άσχημες συνθήκες.
Όλοι ήθελαν να βάλουν ένα γκολ στον Πασχαλάκη, αλλά το μόνο που κατόρθωναν ήταν να... σημαδεύουν τον Πασχαλάκη!
Ο Δικέφαλος σπατάλησε το καλό του διάστημα χωρίς να κεφαλαιοποιήσει την ορμή του και την υπεροχή του και θα πρέπει να αισθάνεται ο χαμένος της βραδιάς. Το 0-0 δεν του δίνει σχεδόν τίποτα, τον κάνει να αισθάνεται πως δεν πήρε ένα δικό του ματς.
Και ο Ολυμπιακός; Ο Ολυμπιακός με τα πολυδιαφημισμένα τρία δεκάρια του (Χάμες, Μπίελ, Φορτούνης), ολοκλήρωσε το ματς στο τελευταίο τέταρτο με… κανένα δεκάρι.
Το ολοκλήρωσε με δύο αριστερά μπακ στην μία πτέρυγα (Ρέαμπτσουκ, Ραμόν), με δύο καθαρούς κόφτες που είχαν εντολή να μην περνάνε την σέντρα (Εμβιλά, Σαμασέκου), στήνοντας ένα ανθρώπινο λεωφορείο μπροστά από την εστία του.
Κατέβηκε για το 0-0, το 0-0 ήταν το περισσότερο που θα μπορούσε να πάρει, το 0-0 είναι ένας λόγος για να πανηγυρίζει.
Το μπροστά δεν τον ενδιέφερε και πολύ. Ο Ολυμπιακός άφησε απάτητη την περιοχή του Κοτάρσκι, είχε μόνο μία τελική προσπάθεια εντός αυτής, όλες οι άλλες ήταν εκτός αυτής, πολλές εξ’ αυτών απονενοημένα διαβήματα.
Η μοναδική στιγμή που απείλησε ήταν ένα μακρινό σουτ του Χάμες που τράνταξε το δοκάρι, προϊόν ατομικής ποιότητας, όχι ομαδικής συνεργασίας, πλάνου, υπεροχής.
Την ίδια ώρα, ο ΠΑΟΚ τελείωσε 10 φορές τις προσπάθειες του εντός της αντίπαλης περιοχής, αλλά η υπερβολική θέληση, η αδρεναλίνη, η αστοχία, η αγαρμποσύνη, ο εγωισμός τον άφησαν με μηδέν εις το πηλίκο.
Ο Λουτσέσκου έχει τονίσει πολλάκις ότι χτίζει μία ομάδα, που απέχει ακόμα από την στιγμή της ωρίμανσης της. Στα ντέρμπι είναι καλύτερο να κερδίζεις, παρά να παίζεις καλά. Ο ΠΑΟΚ -απόψε- έπαιξε καλά μα δεν κέρδισε. Είχε οργάνωση, στόχευση, έβαλε παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, έκανε κοντά 20 τελικές, πίεσε, είχε εξαιρετικό repress, κινδύνευσε ελάχιστα, αλλά στο τέλος νιώθει σαν να έχασε. Ένα κοστοβόρο βαθμολογικά μάθημα ωρίμανσης…
ΥΓ: Η διαιτησία του Κρούζλιακ είναι η μεγαλύτερη απάντηση στην στοχευμένη τοξικότητα και το δηλητήριο που συνηθίζει να χύνει ο Ολυμπιακός πριν από τέτοια παιχνίδια.
Αν ο Σλοβάκος ήταν «παιδί του Μίχελ», αν μπορούσε να επηρεαστεί από αυτόν, αν ο ορισμός του ήταν ένα σκάνδαλο του Μπένετ, αν το ερυθρόλευκο αφήγημα είχε κάποια υπόσταση, τότε είχε δύο λαμπρές ευκαιρίες να το δείξει με δύο πτώσεις παικτών του ΠΑΟΚ στην αντίπαλη περιοχή. Έδειξε «παίζεται» και στις δύο.
Ένας elite διαιτητής της UEFA αξίζει περισσότερο σεβασμό, το ίδιο και η νοημοσύνη της φίλαθλης Ελλάδας.
