Όποτε παίζει Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό, το ακούτε διαρκώς. Το διαβάσαμε στην πρόσφατη τοποθέτηση του ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ διατυμπανίζει ιδεολογικά… χιλιόμετρα απόστασης απ’ το σωματείο του λιμανιού. Οπαδοί του Άρη, παρότι οι δύο ΠΑΕ έχουν άριστες σχέσεις, αντέδρασαν με τρόπο λανθασμένο αναρτώντας πανό. Μέχρι και οπαδοί του ΟΦΗ σε άσχετο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, έβριζαν τον Ολυμπιακό. Οπαδοί του ΠΑΣ το ίδιο στο πρόσφατο ματς των δυο ομάδων.
Κι αν ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ είναι ανταγωνιστές, οι υπόλοιποι τι πρόβλημα έχουν; Μήπως διεκδικούν κάτι από τον Ολυμπιακό;
Μία φορά μπορείς να το χαρακτηρίσεις… ζήλια λόγω των τίτλων, δύο, τρεις, πέντε. Εδώ όμως μιλάμε για φαινόμενο που συνεχίζεται και πολλαπλασιάζεται κάθε εβδομάδα. Ακόμη και σε υποστηρικτές συλλόγων που δεν έχουν βλέψεις για τίτλους, ούτε είχαν ποτέ «έχθρα» με τον Ολυμπιακό.
Προφανώς και δεν φταίνε σε τίποτα οι Ολυμπιακοί ως φίλαθλοι. Σε επίπεδο καθημερινότητας, όλοι έχουν φίλους Ολυμπιακούς, όλοι έχουν συμμαθητές, συναδέρφους Ολυμπιακούς. Ίδιες αγωνίες για τη ζωή, ίδια άγχη, ίδια «μάχη». Η διαφορά είναι με όσα πρεσβεύει η μορφή που έχει πάρει ο σύλλογος του Πειραιά. Όπως τον «έπλασαν» οι διοικήσεις του τα τελευταία πολλά χρόνια.
Το φυσιολογικό για ομάδες που έχουν πολλούς τίτλους, θα ήταν να θέλουν οι υπόλοιποι να τις φτάσουν. Στην προκειμένη περίπτωση, όποιον κι αν ρωτήσεις θα σου πει το ακριβώς αντίθετο: Δε θέλουν ποτέ να γίνουν Ολυμπιακός. Σε επίπεδο πρακτικών. Μια ακραία Ιδεολογική κατάπτωση που έχει βέβαια βαθιές ρίζες.
Οι άνθρωποι που έχουν στις τύχες τον Ολυμπιακό εδώ και πολλά χρόνια, μετέτρεψαν το σύλλογο σε κάτι απεχθές. Με κοινωνικό-αθλητικές προεκτάσεις. Ειδικά σε εποχές που οι πολίτες τράβηξαν υπερβολικά πολλά με μνημόνια, ΔΝΤ, περικοπές μισθών, δουλειές που χάθηκαν, αγωνίες, άγχη, πανδημίες, ακρίβεια. Δύσκολα χρόνια. Μόχθου. Οπότε δεν γούσταραν την καθημερινότητα που φορτώθηκαν αναγκαστικά στην πλάτη τους, να τη βλέπουν κι εκεί που θεωρητικά θα επικρατούσε το ευ αγωνίζεσθαι.
Η τακτική του ευνοημένου που φωνάζει πως αδικείται, η λογική του τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σας, δικά μου, δεν θα γίνει ποτέ αρεστή από κανέναν. Ένα σωματείο που ζει μόνο για να κατακτά πάση θυσία. Χωρίς να ενδιαφέρει το πως. Χωρίς να νοιάζεται αν γίνεται απεχθής ο τρόπος ακόμη και προς τον ίδιο του τον κόσμο. Όπως τότε που έφευγε απ’ το γήπεδο και έλεγαν πως πάει να… προλάβει τα τρένα.
Το «όλοι σας και μόνοι μας», έχει όντως εφαρμογή στην περίπτωση του Ολυμπιακού. Γιατί… όλοι τους, δε θέλουν την παραμικρή σχέση με όσα έχει περάσει στο dna του το σωματείο του λιμανιού. Ξεκινώντας ξεκάθαρα απ’ την ΠΑΕ, εξαπλώθηκε παντού. «Αρρωσταίνοντας» κάθε υγιές-αθλητικά πάντα-κύτταρο που υπήρχε.
Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι τελικά. Αυτά που πρεσβεύει ο αθλητισμός, αυτά που πρεσβεύει ο άνθρωπος, ο πολίτης, έχοντας απέναντι αυτά που πρεσβεύει ο Ολυμπιακός. Το σωματείο που ξεκίνησε ως λαϊκό, μάγκικο, περήφανο, με το κεφάλι ψηλά απ’ τις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά. Έτσι αγαπήθηκε. Όχι ως κατεστημένο απεχθές, «αχόρταγο» και χωρίς να έχειηθικούς φραγμούς μπροστά στην κατάκτηση.
Όσο ο Ολυμπιακός όλο αυτό το βλέπει ως… μαγκιά του, επειδή οι άλλοι δε θέλουν ούτε να τον βλέπουν, τόσο θα κατρακυλά δίχως να το αντιλαμβάνεται. Όταν επιτέλους έρθουν οι μέρες που θα αντιληφθεί τι έχει κάνει όσο δύσκολο κι αν φαντάζει, ίσως να ξαναγίνει ένας σύλλογος που ναι μεν θα κατακτά λιγότερα, αλλά θα είναι πραγματικά κι αθλητικά μεγάλος. Έχοντας πλέον και το σεβασμό των υπολοίπων.
