H σούμα στο τέλος έβγαλε το ποσό των 611 εκατομμυρίων ευρώ και κάτι ψιλά (490 χιλιάρικα) για πουρμπουάρ. Τόσα ξόδεψε από το καλοκαίρι η Τσέλσι για να βγάλει τα… γούστα της χωρίς σε όλα αυτά να υπολογίζουμε την αποζημίωση στην Μπράιτον και τον Τόμας Τούχελ, αλλά το συμβόλαιο του Γκρέιαμ Πότερ που τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο προπονητή στην ιστορία του ποδοσφαίρου!
Και το αστείο είναι ότι το ρόστερ που έφτιαξε, δαπανώντας τον ετήσιο προϋπολογισμό μιας ολόκληρης χώρας, μόλις και μετά βίας μπορούν να της εξασφαλίσουν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο για την επόμενη σεζόν.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η Τσέλσι μπορεί και να δεσμεύει άφοβα τέτοια ποσά, ντριμπλάροντας περίτεχνα τους νόμους για το Financial Fair Play, ο τρόπος που οι μπλε προσπαθούν να «καταστρέψουν» το ποδόσφαιρο έχουν ήδη αναλυθεί. Γιατί το κάνει; Επειδή… μπορεί!
Την ίδια στιγμή, η συνολική σούμα των εξόδων όλων των ομάδων της Bundesliga, συμπεριλαμβανομένης και της Μπάγερν Μονάχου, που κι αυτή τώρα τελευταία δεν το λυπάται το χρήμα, ήταν μόλις… 555 εκατομμύρια ευρώ!
Η 10η στην βαθμολογία της Premier League ξόδεψε περισσότερα κι από τις 20 ομάδες του γερμανικού πρωταθλήματος!
Ας μην το πάμε πολύ μακριά. Η νεοφώτιστη στην μεγάλη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου Νότιγχαμ Φόρεστ έχει κάνει από το καλοκαίρι μεταγραφές ύψους 184,25 εκατομμυρίων ευρώ, πολύ περισσότερα από Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παρί Σεν Ζερμέν, Μπάγερν και όλους τους πατρίκιους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου!
Όχι, γιατί ο Βαγγέλης Μαρινάκης πλούτισε ξαφνικά, ούτε επειδή ξαφνικά η Φόρεστ έγινε πιο ελκυστικό μέρος από ομάδες που κυνηγάνε κάθε χρόνο να κατακτήσουν το Champions League.
Μα, επειδή τα οικονομικά δεδομένα της Premier League έχουν ξεφύγει τόσο πολύ, που πλέον μιλάμε για μία άτυπη European Super League, μία ποδοσφαιρική ελίτ που δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, γιγαντώνοντας το χάσμα από τα υπόλοιπα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ποτέ άλλοτε αυτό το χάσμα δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανές. Από τις 35 πιο ακριβές μεταγραφές (όχι δανεισμούς με οψιόν αγοράς) που έγιναν την χειμερινή μεταγραφική περίοδο, οι 31 έγιναν από ομάδες του νησιού (μόνο η Τσέλσι έκανε 5 από τις 8 πιο ακριβές)!
Καμία εξ’ αυτών δεν έγινε από ομάδα της Ισπανίας, της Ιταλίας ή της Γερμανίας!
Με εξαίρεση την Μαρσέιγ που έριξε πίσω τα λεφτά που πήρε από την Φλαμένγκο για τον Ζέρσον, ώστε να αποκτήσει τον Βιτίνια από την Μπράγκα και δύο κινήσεις τις Νις, δεν υπήρξε άλλη μεταγραφή στην Ευρώπη που να έφτασε σε διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ, δίχως από πίσω να υπάρχει αγοραστής από το νησί!
Είναι πια μία παγιωμένη κατάσταση. Τα τρομακτικά εμπορικά / χορηγικά / τηλεοπτικά έσοδα της Premier League, σε συνδυασμό με την αθρόα εισροή οικονομικών κολοσσών από την αραβική και την αμερικανική αγορά, έχουν δημιουργήσει μία δυστοπική κατάσταση στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, το οποίο ζει και κινείται πλέον μόνο με τα εμβάσματα από το νησί.
Ένα ολόκληρο ευρωπαϊκό οικοσύστημα παράγει, ούτως ώστε οι ομάδες της Premier League να καρπώνονται τα πάντα με μία αμετροεπή καταναλωτική μανία, που δημιουργεί απανωτές φούσκες στην αγορά.
Η Τσέλσι έδωσε 121 εκατομμύρια ευρώ (!) για τον Έντσο Φερνάντες, ένα παίκτη που όταν ξεκίνησε το Μουντιάλ δεν ήταν καν βασικός στην Αργεντινή. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ξέρει τι να πρωτοκλάψει από τα 105 για τον Πογκμπά, τα 87 για τον Μαγκουάιρ, τα 85 για τον Σάντσο. Η Σίτι έδωσε 117,5 για να φέρνει τον Τζακ Γκρίλις από τον πάγκο. Η Τσέλσι έδωσε 113 για τον Λουκάκου, ο οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε.
Τα κατοστάρικα συζητιούνται πια για πλάκα. Το χρήμα ξεφτιλίστηκε. Το χάσμα γεφυρώνεται με τόσο γοργούς ρυθμούς, που οδηγεί αυτόματα τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις που χάνουν την γη κάτω από τα πόδια τους να ψάχνουν / εξερευνούν / συζητούν εναλλακτικούς τρόπους για να προλάβουν το τρένο, κλειστές λίγκες, ευρωπαϊκές Super League, κάτι, οτιδήποτε.
Σύμφωνα με μία πρόσφατη πρόσφατη οικονομικού εντύπου, οι ομάδες της Premier League είχαν πέρσι συνολικά έσοδα της τάξεως των 7 δις δολαρίων, ενώ η μέση αξία μιας ομάδας του αγγλικού πρωταθλήματος αποτιμάται πλέον στο 1,51 δις δολάρια με την τάση να είναι σταθερά αυξητική κάθε χρόνο, ακόμα και την περίοδο της πανδημίας.
Όσο και αν η UEFA το… ακυρώνει με κάθε τρόπο, η Premier League ωθεί το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο προς την ανάγκη για ανακατανομή πλούτου, προς εναλλακτικούς τρόπους εσόδων, προς τις κλειστές λίγκες. Μοιάζει πια αναπόφευκτο…
