Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Όχι για τον προπονητή Ραζβάν. Για αυτόν μιλάει η δουλειά του στο γήπεδο. Δεν ξεχνάμε βεβαίως πόσοι τον έκραζαν και ζητούσαν την απομάκρυνσή του στο πρώτο, δύσκολο, κομμάτι της σεζόν, αλλά τέλος πάντων έτσι είναι το ποδόσφαιρο, ειδικά στην Ελλάδα των έντονων συναισθημάτων, χάνεις είσαι άχρηστος, κερδίζεις είσαι Θεός, πάμε παρακάτω.
Ας μιλήσουμε για τον Ραζβάν που λειτουργεί εδώ και καιρός σαν εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΟΚ. Οι δηλώσεις του Ρουμάνου πάντα προκαλούσαν αντιδράσεις. Οι ΠΑΟΚτσήδες τον αγαπούν μάλλον περισσότερο για αυτές παρά για ιστορικά προπονητικά του επιτεύγματα. Οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ τον απεχθάνονται και για τα δύο – αν δεν ήταν προπονητάρα απλώς θα γελούσαν με τις «γραφικότητές» του. Αλλά είναι κι έτσι το γεγονός ότι και τους κερδίζει συχνά – πυκνά και τους την «λέει» γίνεται κάπως αφόρητο.
Παρότι δεν τον έχω ζήσει από κοντά, νομίζω ότι πια αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που σκέφτεται. Ο Λουτσέσκου δεν «λαϊκίζει» για να γίνει αρεστός στον κόσμο. Δεν είναι τέτοιος τύπος. Ο Λουτσέσκου πρωτίστως ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί τον κόπο του και τους παίκτες του μέχρι τελικής πτώσεως – αν θεωρεί ότι κλέβουν τον ιδρώτα τους, θα το πει και θα το λέει μέχρι τελικής πτώσεως κι ας μην πάει ποτέ σε άλλη μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα. Η συσπείρωση του γκρουπ γύρω του και η πίστη των ποδοσφαιριστών του στον Ρουμάνο δείχνουν ότι η επιλογή του είναι επιτυχημένη.
Επίσης, ο Ρουμάνος έχει λίγο έως πολύ δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι δεν έχει επιτεθεί προσωπικά σε κανέναν ενώ αντιθέτως του επιτίθενται εντελώς προσωπικά πολλοί και συνεχώς.
Επιπλέον, είναι ολοφάνερο ότι λειτουργεί με τον παραδοσιακό τρόπο του Μουρίνιο – τραβάει πάνω του την πίεση και τα φώτα, ώστε οι ποδοσφαιριστές του να δουλέψουν πιο άνετα και ελεύθερα.
Και τέλος, θα δεχτώ ότι ορισμένα από όσα αναφέρει είναι αλήθεια.
Η κατανόησή μου τελειώνει κάπου εδώ.
Ξεκινώντας από το ρολό ταμειακής μηχανής που πέτυχε τον Όσκαρ Γκαρθία σε εκείνο το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό το 2018, ο Λουτσέσκου ξεκίνησε το χτίσιμο μιας περσόνας διαρκούς διαμαρτυρίας που στηρίζεται σε μισές αλήθειες και κάνει τον ΠΑΟΚ να μοιάζει με ομάδα κλάψας – συγγνώμη μα θα έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει πια αυτό το στάδιο. Δεν θέλω να σταθώ στα του «κλεμμένου» πρωταθλήματος, τα έχω γράψει πολλές φορές (ναι, ο ΠΑΟΚ άξιζε τον τίτλο εκείνη την σεζόν αλλά τον άξιζε και η ΑΕΚ κι αν δεχτούμε ότι του τον «έκλεψαν, τότε πρέπει να δεχτούμε επίσης ότι ο ίδιος έδωσε όλες τις αφορμές για να το κάνουν), ούτε του «κλεμμένου» κυπέλλου.
Η γενική εικόνα είναι που με ενοχλεί. Πρώτα από όλα επειδή «ακυρώνει» όλη τη δουλειά και την προσπάθεια που έγινε από πολλούς -και τον Ιβάν Σαββίδη - για να αλλάξει σελίδα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν ο Λουτσέσκου πιστεύει ότι υπάρχει κάποιο κέντρο ή παράκεντρο ή μια «παράγκα» που ευνοεί συστηματικά το ΠΟΚ και αδικεί συστηματικά τον ΠΑΟΚ, τότε πιστεύει προφανώς ότι είμαστε ακόμα στο 2010. Δεν είμαστε. Είμαστε στο 2023, τα ντέρμπι τα σφυρίζουν ξένοι διαιτητές, το VAR αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας και με όλα τα λάθη, τις αβλεψίες και τις παράξενες αποφάσεις (το πέναλτι υπέρ του Λεβαδειακού στην Τούμπα ήταν πράγματι μια παράξενη απόφαση), η διαιτησία ΔΕΝ έχει καθορίσει πρωταθλητή εδώ κάμποσα χρόνια, όπως δεν καθορίζει γενικά την βαθμολογία. Μέσες – άκρες ο καθένας παίρνει ό,τι αξίζει. Για αυτό και τη δεδομένη στιγμή διεκδικούν τον τίτλο τέσσερις ομάδες, πράγμα που θα ήταν πρωτοφανές τις περασμένες δεκαετίες.
Δεύτερον, ο ΠΑΟΚ έχει αλλάξει στάτους. Έχει τους περισσότερους τίτλους στην Ελλάδα μετά τον Ολυμπιακό την τελευταία επταετία, έπαψε να είναι ο φτωχός συγγενής σε σχέση με το ΠΟΚ, παίζει τα ντέρμπι στα ίσια και τα περισσότερα τα κερδίζει. Δεν του ταιριάζει πια το κοστούμι του «ΠΑΟΚ διαμαρτυρίας». Και όταν ακόμα θεωρεί ότι αδικείται κατά σύστημα, η λύση δεν είναι να κλαίγεται. Είναι να κάνει αθόρυβα και ουσιαστικά τις κινήσεις που πρέπει ώστε ο Κλάτενμπεργκ να πάει στην …Αίγυπτο (τυχαίο παράδειγμα).
Τρίτον και σημαντικότερον, ο δημόσιος λόγος του Λουτσέσκου δημιουργεί δυο κινδύνους. Ο πρώτος αφορά στην ίδια την ομάδα: αν μπει το άλλοθι και η δικαιολογία στα αποδυτήρια, τότε είναι πολύ δύσκολο να τη βγάλεις από τα μυαλά των παικτών. Αν πειστούν δηλαδή πώς ό,τι και να κάνουν, δεν μπορούν να κερδίσουν τον τίτλο, τότε θα χάσουν την συγκέντρωση και την αγωνιστική πειθαρχία που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες. Μια μικρή γεύση πήραμε τη Δευτέρα. Ο ΠΑΟΚ μέχρι το ανύπαρκτο πέναλτι του Λεβαδειακού πάει για σβηστό 2-0, 3-0 από ημίχρονο. Ο ΠΑΟΚ μετά το ανύπαρκτο πέναλτι δεν απειλεί καθόλου μέχρι το γκολ του Ντάντας και είναι ολοφάνερα αγχωμένος και εκνευρισμένος.
Ο δεύτερος αφορά στην κερκίδα. Με τις συνεχείς αναφορές του στη διαιτησία, στον «πόλεμο» που δέχεται ο ΠΑΟΚ και τη διαφορά των σφυριγμάτων σε σχέση με το ΠΟΚ, ο Λουτσέσκου φτιάχνει ένα κλίμα που δεν ξέρω αν ο οργανισμός μπορεί να διαχειριστεί. Έρχεται καθοριστικό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Όλοι στον ΠΑΟΚ γνωρίζουν πώς οι Ερυθρόλευκοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποχωρήσουν και πάλι, εφόσον τους δοθεί η ευκαιρία. Ας πούμε λοιπόν ότι , μετά από όλη αυτή τη ρητορική Λουτσέσκου προκύψουν κάποια «φαλτοσφυρίγματα», έρθει π.χ ένα πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού σε κρίσιμο σημείο, θα κρατήσουν την ψυχραιμία τους όλοι στην Τούμπα ή θα γυρίσει ο σύλλογος πολλά χρόνια πίσω;
Ας το πούμε πιο απλά για να καταλήξουμε κάπου. Μέτρον άριστον. Νιώθω ότι ο Λουτσέσκου ξεπερνά εδώ και καιρό το μέτρο και προσεγγίζει τα άκρα.
Και ο ακραίος λόγος ποτέ δεν βγάζει σε καλό.
