Ενα σοβαρό κομμάτι, είναι ο ζεστός και ζωογονητικός ανταγωνισμός ψηλά. Μια πραγματικότητα. Ο,τι δεν είσαι συνηθισμένος να το έχεις, το εκτιμάς (και πρέπει να το απολαμβάνεις) όταν το έχεις. Ενα επίσης, αν όχι ακόμη πιο, σοβαρό κομμάτι είναι η άμεση προοπτική. Η ανταγωνιστικότητα των top ομάδων της Σούπερ Λιγκ, παραέξω. Σταθερά φθίνουσα όπως όλοι γνωρίζουμε, στο διεθνές γίγνεσθαι, τα αρκετά τελευταία χρόνια.
Η κατάταξη στην κορυφή τον Μάιο, κάπως θα κάτσει. Κανείς δεν ξέρει σήμερα, πώς. Είπαμε, ανεκτίμητο. Οπως και να κάτσει, σε όποια ευρωπαϊκή διοργάνωση και να κατευθύνει εν συνεχεία τις ομάδες, σκέπτεται κανείς τι έρχεται μετά. Το καλοκαίρι. Γιατί και οι πέντε, το καλοκαίρι θα παίξουν προκριματικά σε σειρά γύρων. Ενας, μπορεί να ευελπιστεί πως η ομάδα του θα κατακτήσει τον τίτλο. Ενας άλλος δίπλα, μπορεί να αναρωτιέται αν η ομάδα του θα φτάσει, για αρχή, ως τον όμιλο τον Σεπτέμβριο. 'Η, καλύτερα, ως τον Φεβρουάριο μετά τον όμιλο. Η πραγματικότητα και η προοπτική, πηγαίνουν χέρι-χέρι. Ευχαριστιέσαι το ένα, αυτή τη στιγμή. Σε απασχολεί το άλλο, στην πίσω πλευρά του μυαλού. Επί του παρόντος, είναι η πιο σωστή ιδέα νομίζω, ας μη χαλάσουμε το κλίμα!
Κοιτάζοντας το ρετιρέ, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ καταγράφουν τις πιο πολλές ισοπαλίες. Γι' αυτό ευρίσκονται, το δίπολο των αμέσως προηγούμενων σεζόν, στο -7 και στο -9. Μια εξήγηση είναι ότι, με διαφορετικό τρόπο για τον Ολυμπιακό και με διαφορετικό για τον ΠΑΟΚ, και για τους δύο αυτή είναι μία σεζόν στροφής και μετάβασης. Από αλλού έρχονταν, αλλιώς το πήραν, αλλού πηγαίνουν πλέον. Φυσικά, είναι Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ. Δεν νοείται, να απεμπολούν στόχους.
Οι (συχνές και, με βάση αυτή την εξήγηση, δικαιολογημένες) ισοπαλίες είναι το πιο αναποτελεσματικό μέσον για να υποστηριχθούν οι άμεσοι στόχοι. Ο Αστέρας Τρίπολης έχει τις περισσότερες ισοπαλίες, εννέα σε δεκαοκτώ ματς. Μονάχα, τρεις νίκες. Οι ισοπαλίες τον κρατάνε, έναντι του στόχου, σε μόνιμο εκτροχιασμό. Το υπέρτατο παράδειγμα στο ποδόσφαιρο εδώ και κοντά μισόν αιώνα, παραμένει η αλησμόνητη Περούτζα του Ιλάριο Καστανιέρ. Εχασε από τη Μίλαν το πρωτάθλημα στην Ιταλία το 1979...αήττητη. Εφερε 19 ισοπαλίες, στις 30 αναμετρήσεις της. Η Μίλαν δεν έμεινε αήττητη, εκείνη τη σεζόν. Διέθετε όμως, αυτό που δεν είχε η Περούτζα. Πιο εύκολο γκολ.
Κόντρα στο αμερικανικό κλισέ "η επίθεση κόβει εισιτήρια, η άμυνα κερδίζει τρόπαια", παλαιά πεποίθησή μου είναι ότι στο τέλος το πρωτάθλημα το παίρνει η επίθεση. Αν και επί της ουσίας, μάλλον πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Το ένα (επίθεση) δεν αναιρεί το άλλο (άμυνα). Η φουλ επιθετική ομάδα, δεν είναι απαραιτήτως τρύπια πίσω. Οσο πιο πολύ επιτίθεσαι άλλωστε, τόσο λιγότερο χρειάζεται να αμύνεσαι. Σίγουρα, κινδυνεύεις λιγότερο. Μικρός από το ζωντανό σχολείο Ηλίας Μπαζίνας, διδάχθηκα πως αυτό που μες στο μυαλό ήταν ό,τι πιο επιθετικό υπήρξε, το ολλανδικό total football, κατά βάσιν ήταν...βαθύτατα αμυντικό. Το νόημα με την ψυχωσική κατοχή της μπάλας, ήταν να μη την έχει ο άλλος. Οπότε, να μη μπορεί να σου βάλει γκολ.
Επίθεση βέβαια, δεν είναι (μόνον) ο αριθμός των γκολ. Ισως ορθότερο ακούγεται, η επιθετικότητα. Η μανία, διαρκώς να παίρνεις τη μπάλα. Αντί να την αφήνεις, να τη θέλεις δική σου σαν τρελός. Οι κατοχές, οι πάσες, οι πάσες-κλειδί, οι ασίστ, οι πλαγιοκοπήσεις, τα πατήματα στην αντίπαλη περιοχή, το λεγόμενο "ψηλό παιγνίδι", τα σουτ απέξω, τα τελειώματα μέσα. Με αυτόν τον γνώμονα λοιπόν, και με ό,τι έχουμε δει στις 18/36 αγωνιστικές, το φαβορί μου είναι η ΑΕΚ. Παραέχει πολλούς, απ' τους οποίους είναι για να φυλάγεσαι. Σου 'ρχονται καταπάνω, σαν κεφάλια Λερναίας Υδρας.
Δεν λέω, η ΑΕΚ θα πάρει το πρωτάθλημα. Λέω, η ΑΕΚ είναι το φαβορί μου για να πάρει το πρωτάθλημα. Και οπωσδήποτε...κόβει εισιτήρια! Ολο αυτό, το τίμησε ο Μελισσανίδης με τον Αλμέιδα. Το 2028, δεν βγάζει νόημα να το αντιλαμβανόμαστε τοις μετρητοίς. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει για κανένα, πού θα είναι και τι θα κάνει το 2028. Η επέκταση ως το 2028, είναι ξεκάθαρος συμβολισμός. Σε λίγον καιρό, ο Μελισσανίδης γίνεται 72 ετών. Είναι φυσικό πως όχι μόνο πνευματικά, αλλά και βιολογικά, κουράστηκε με το βιολί κάθε έξι μήνες να ψάχνει προπονητή. Μπάφιασε. Ο Αλμέιδα, είναι φανερό πως του ξεκουράζει το κεφάλι. Οτι δεν χρειάζεται να ψάχνει.
Πάρει δεν πάρει η ΑΕΚ αυτό το πρωτάθλημα, επιτέλους δημιούργησε στον εαυτό της την ολοκληρωμένη βάση για να διεκδικεί συστηματικά (και να παίρνει μερικά) πρωταθλήματα. Σεραφίδειο, ΑγιαΣοφιά, προπονητής, γκρουπ, κόσμος, έσοδα. Ο δε τρόπος-ΑΕΚ μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι, μιλώντας για την προοπτική της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, ό,τι πιο κοντινό σε εκείνα τα στάνταρντ. Ασε που ο τρόπος-ΑΕΚ φέρνει...και τις λιγότερες ισοπαλίες από κάθε άλλη ομάδα στη Σούπερ Λιγκ!
Κλείνω με ένα, ως προς τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, αστερίσκο. Οτι εκκρεμεί, ώστε να είναι η βάση αρραγής, το κλαμπ να βρει ένα τρόπο-ΑΕΚ και για την οργάνωση των εντός έδρας αγώνων. Στο σημερινό επίπεδο οργάνωσης των αγώνων στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑγιαΣοφιά πηγαίνει καρφί για κλείσιμο στο πρώτο, κιόλας, ευρωπαϊκό παιγνίδι της επόμενης περιόδου. Προς το παρόν όμως, το σημειώσαμε και στην αρχή, ας μη χαλάμε το κλίμα...
