Φταίμε όλοι γι αυτή την πίεση, η οποία ξεπερνάει τα όρια του φυσιο-λογικού και καταντάει εμμονή. Η πίεση για τον μονόδρομο του αποτελέσματος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την πραγματική χαρά του σπορ.
Φταίμε όλοι, επαναλαμβάνω. Ο Τύπος που θεωρεί –και το προβάλλει- πως οτιδήποτε το οποίο δεν «φέρνει» στο τέλος τίτλο είναι «αποτυχία». Ο οπαδός που εγκλωβισμένος στην κόντρα του με τον «απέναντι» οπαδό, γουστάρει-επιθυμεί νίκη με όποιο τρόπο και όποιο μέσο. Ισοπαλία με μπαλάρα και χαμένο τίτλο δεν του κάνει. Τέλος φυσικά η ευθύνη ανήκει στις ομάδες οι οποίες λυγίζουν κάτω από την πίεση Τύπου και κόσμου και αναζητούν τον «μονόδρομο της κούπας» αγνοώντας πολλάκις την αγαλλίαση των ματιών και της ψυχής.
Όλα αυτά μαζί πλακώνουν σαν τόνοι τσιμέντου την πλάτη κάθε προπονητή «ομάδας πρωταθλητισμού» στη χώρα. Οδηγείται εκεί που θέλουν να τον οδηγήσουν. Περνάει τα σύνορα του ρεαλισμού και γίνεται κυνικός, ενίοτε μέχρι αηδίας.
Προσοχή: δεν ισχυρίζομαι ότι ο σωστός δρόμος είναι «μόνο θέαμα και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Κι αυτό εντελώς λάθος είναι. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ΚΑΙ η στρατηγική, ο ορθολογισμός, ο ρεαλισμός, ενίοτε κι ο κυνισμός. Όλα «κομμάτια του» είναι. Όμως το σπορ έγινε το πιο αγαπητό στον πλανήτη γιατί πρώτα απ΄όλα είχε θέαμα. Όταν αυτό θυσιάζεται διαρκώς στο βωμό του αποτελέσματος είναι … θέμα προς σοβαρή συζήτηση.
Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να είσαι προπονητής του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και να λειτουργείς σκεπτόμενος πρώτα αυτό που θα παρουσιάσεις στον κόσμο και εν συνεχεία εκείνο που θα εισπράξεις από το αποτέλεσμα. Ενενήντα εννέα φορές στις 100 συμβαίνει το ανάποδο. Κι όταν κάποιος… δυστυχής μπαίνει στην αρένα με διαφορετική αντίληψη είτε τον τρώει η μαρμάγκα (Τύπος, κόσμος, πρόεδρος στο φινάλε) είτε χάνει τη μπάλα κάτω από τα πόδια.
Ο Ματίας Αλμέιδα κουβαλάει μια σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα. Αυτό, βεβαίως, δεν του εγγυάται ότι θα έχει αντίστοιχα μεγάλη προπονητική καριέρα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Για το πρώτο δούλεψε και έδρεψε τους καρπούς, για το δεύτερο δουλεύει τα τελευταία χρόνια.
Ήρθε σε μία μεγάλη ελληνική ομάδα (χωρίς προηγούμενη ευρωπαϊκή εμπειρία σε πάγκο) με πίεση πρωταθλητισμού και με την ισχυρή-ιστορική ταμπέλα «Ο πρώτος προπονητής στην ΑΕΚ της Αγια Σοφιάς». Το βάρος στις πλάτες του ακόμη μεγαλύτερο. Ηρθε σε μία ομάδα με πανίσχυρο ιδιοκτήτη, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ανάποδα από τις συνήθειες και τα «πιστεύω» του άλλαζε τους προπονητές στην ΑΕΚ σαν τα πουκάμισα.
Μέχρι να βρει τα πατήματά του άλλαξε συστήματα και πρόσωπα, τράκαρε στη Ριζούπολη πάνω στον Βόλο, έχασε στο πρώτο του ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό, βρέθηκε 8 βαθμούς πίσω από την κορυφή στον α’ γύρο.
Τι δεν έχασε ΠΟΤΕ ο Ματίας Αλμέιδα; Δύο πράγματα: 1. Την, κατά πως φαίνεται αδιαπραγμάτευτη, φιλοσοφία του για το σπορ και την ΑΕΚ που θέλει να δημιουργήσει. 2. Την εμπιστοσύνη του εργοδότη του.
Λίγους μήνες μετά την έναρξη της δουλειά του στα Σπάτα μπορούμε σχεδόν με ασφάλεια να πούμε το εξής: Αποτελεί αγαλλίαση και ελπίδα για το ποδόσφαιρό μας η έλευση ανθρώπων με τη νοοτροπία του Ματίας Αλμέιδα. Ενός προπονητή που ήρθε για να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ, όχι «ξερά» για να προσπαθήσει να κατακτήσει τίτλους.
Ο Αργεντινός έχει φτιάξει μια ομάδα η οποία ΑΡΕΣΕΙ σε όλους. «Τρελαίνει» τους ΑΕΚτζήδες με το ποδόσφαιρό της, τους οδηγεί στο γήπεδο, τους γεμίζει φεύγοντας, τους αρέσει να δίνουν γι αυτήν τα χρήματά τους. Δεν τα κλαίνε ρε αδερφέ, δε λένε ότι πληρώνουν μόνο επειδή η ομάδα έτσι κι αλλιώς για τον οπαδό είναι καψούρα, αλλά γιατί τούτο το δίωρο στο γήπεδο απολαμβάνουν αυτό που βλέπουν.
Το γράφω τώρα που είναι Ιανουάριος και φυσικά δεν διαθέτω κληρονομικό χάρισμα για να γνωρίζω τι θα κάνει στο τέλος η ΑΕΚ σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Ο Αλμέιδα επιμένοντας στη νοοτροπία «φτιάχνω ομάδα για να κάνει χαρούμενο τον κόσμο», αλλάζει τα δεδομένα. Προσφέρει στο κοινό μια διαφορετική εκδοχή ποδοσφαίρου. Ωραία εκδοχή που την είχαμε λησμονήσει στη χώρα. Γι αυτό και παραδέχονται το ποδόσφαιρο που παίζει η ΑΕΚ η μεγάλη μερίδα των υγιώς σκεπτόμενων οπαδών και των άλλων ομάδων.
Το καλό με τον Αλμέιδα είναι ότι δεν πρόκειται για μονοδιάστατο «κολλημένο» τύπο που αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αντίθετα ξέρει να ελίσσεται και να προσαρμόζεται. Το έπραξε όταν δεν του βγήκε αρχικά το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Το έκανε στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό όταν νίκησε παίζοντας «σαν Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, όχι σαν ΑΕΚ». Τακτικά, στρατηγικά, ορθολογικά. Το πράττει καιρό τώρα μαθαίνοντας την ομάδα του να παίζει χωρίς τους δύο τούρμπο ακραίους, τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον, που την έκαναν τόσο ελκυστική στον α’ γύρο.
Και ταυτόχρονα τα κάνει όλα αυτά χαρίζοντας στην ΑΕΚ: Έναν φορ δυναμίτη που μόνο εκείνος πίστευε όταν του άλλαξε θέση, τον Λιβάι Γκαρσία, και τον πιο ολοκληρωμένο Σέρχιο Αραούχο της καριέρας του, βγάζοντάς τον εκτός περιοχής και δίνοντάς του την ευκαιρία να καταθέσει το πλούσιο ταλέντο του στο βωμό της ομάδας!
Κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό. Ο χαρακτήρας του ανδρός προστίθεται στην αξία της δουλειάς του. Κύριος σε όλα, με σεβασμό στον αντίπαλο. Θυμηθείτε πως μίλησε και πρόσφατα για τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτός ο σεβασμός στην άξια δουλειά του αντιπάλου του, η ταπεινότητα μετά από μια μεγάλη νίκη, φανερώνει ότι έχουμε να κάνουμε συνολικά με ένα εξαιρετικό «πακέτο» προπονητή και ανθρώπου.
Παρακολουθώντας επαγγελματικά σχεδόν 4 δεκαετίες το σπορ, νομίζω ότι τέτοια χαρά που βιώνουν οι Ενωσίτες πηγαίνοντας στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους την ένοιωθαν ξανά μόνο παρακολουθούσαν την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς. Προφανώς είναι πολύ νωρίς και μέσα σε λίγους μήνες δεν μπορεί να συγκριθεί η τεράστια δουλειά ετών που έκανε ο Ντούσκο στην Ενωση με εκείνη του Αλμέιδα. Αναφέρομαι στο ίδιο «γεμάτο» συναίσθημα με το οποίο ο οπαδός της ΑΕΚ τότε και τώρα πήγαινε στο γήπεδο να δει την ομάδα του.
Είμαι βέβαιος ότι τον Μπάγεβιτς είχε στο μυαλό του ο Μελισσανίδης όταν πήρε την απόφαση να ανανεώσει το συμβόλαιο του Αλμέιδα έως το 2028. Μπορεί να ακούγεται απίθανο για Ελλάδα να μείνει ένας προπονητής σε μεγάλη ομάδα 6 σερί σεζόν, όμως αξία τούτη την ώρα έχουν τα «θέλω». Και μη λησμονούμε ότι οι καλές ομάδες χτίζονται μόνο όταν οι ιδιοκτήτες παρέχουν χρόνο δουλειάς και υπομονή σε καλούς επαγγελματίες.
Προς το παρόν θαρρώ ότι αξίζει να συμφωνήσουμε στο προφανές: προπονητές με τη νοοτροπία του Ματίας Αλμέιδα αποτελούν αγαλλίαση και ελπίδα ώστε το ποδόσφαιρό μας να αναζητήσει και να ξαναβρεί κάποια στιγμή χαμένες ρίζες. Να αξιολογήσουμε εκ νέου ΟΛΟΙ τη σημασία του θεάματος και να μη το βάζουμε μονίμως κάτω από τη μπότα του αποτελέσματος. Ναι, ξέρω, είναι δύσκολο και κάθε φορά μετά από «γκέλα» κυριαρχεί ο «άλλος». Όμως όσο η ΑΕΚ του Αλμέιδα επενδύει στο όμορφο, στο γοητευτικό ποδόσφαιρο, όλο και θα δημιουργεί ρωγμές στην «κατεστημένη νοοτροπία». Κι αυτό είναι ένα πρώτο σοβαρό κέρδος.
