Ο Κιλιάν Εμπαπέ όπως και ολόκληρη η Γαλλία μέχρι το 80ο λεπτό σχεδόν δεν υπήρχαν στο γήπεδο. Και μετά ο απίθανος Γάλλος αποφάσισε να το πάρει όπως στις αλάνες: μόνος μου κι όλοι σας. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια παράσταση πέραν πάσης φαντασίας, ένα ανεπανάληπτο δώρο του αθλήματος προς τους εκατομμύρια πιστούς τους.
Το γκολ στο 2-2 είναι κάτι το απίθανο – η εκτέλεση του Εμπαπέ μπαίνει μόνο σε playstation. Και η παράταση είναι ένα μισάωρο γνήσιας, ποδοσφαιρικής μαγείας. Με χαμένες ευκαιρίες, με τρελό ρυθμό, με τον Μέσι να βάζει γκολ που έμοιαζε να είναι το νικητήριο του τελικού, με χατ – τρικ του πυραυλοκίνητου Γάλλου, με σωτήρια τάκλιν αυτοθυσίας και τελικά με μια επέμβαση για τα βιβλία. Μυθική, σχεδόν εξωπραγματική. Δείτε ξανά και ξανά τι έχει βγάλει ο Εμιλιάνο Μαρτίνεζ, όχι στο 10ο λεπτό, στο 30ο ή στο 70ο. Στο 121ο λεπτό της παράτασης στον τελικό του Μουντιάλ. Σε φάση που αν μπει γκολ, τελειώνουν όλα.
Η εκτέλεση του Κολομουανί είναι εξαιρετική. 47 εκατομμύρια Αργεντίνοι, όσοι βρισκόταν εντός γηπέδου, στον πάγκο, στις κερκίδες, πίσω στην πατρίδα, μαζί και με τα εκατομμύρια των οπαδών του Μέσι, έχασαν έναν χτύπο από την καρδιά τους το δευτερόλεπτο που σούταρε ο Γάλλος. Και ξαφνικά, σχεδόν από το πουθενά, εμφανίστηκε το αριστερό πόδι του Μαρτίνεζ. Το πόδι του Θεού!
Από εκεί και πέρα δεν υπήρχε αμφιβολία. Η κούπα θα κατέληγε στα χέρια του κορυφαίου.
Οι συζητήσεις για τον GOAT, οι συγκρίσεις ανόμοιων ποδοσφαιριστών, συνθηκών, περιόδων όσο ενδιαφέρον κι αν έχουν, στερούνται βάσης. Πρακτικά δεν στέκουν. Μπορεί πραγματικά κάποιος να πει ποιος είναι ο καλύτερος που έχει παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Όχι φυσικά. Αλλά ναι. Ναι μπορεί. Μπορούμε. Ο κορυφαίος όλων των εποχών είναι ο Μέσι. Σε διάρκεια, απόδοση, επίπεδο, σε όλα.
Και δεν χρειαζόταν καν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου για να υποκλιθούμε στην αδιανόητη κλάση του. Το ήθελε όμως ο ίδιος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πήρε ποτέ. Και είχε πάρει σχεδόν τα πάντα. Σχεδόν. Τώρα πια τα πάντα. Χωρίς σχεδόν. Και λυτρώθηκε. Έκανε ένα συγκλονιστικό Μουντιάλ συνολικά ,έναν σπουδαίο τελικό και στο τέλος έβαλε το θαυμαστικό στην κορυφαία καριέρα που έχει κάνει ποτέ ποδοσφαιριστής. Το ήθελε καθώς φαίνεται, ο Θεός του ποδοσφαίρου. Δηλαδή ο Ντιέγκο.
Υ.Γ. Τίποτα από συνέβησαν πάνω στο χορτάρι (και όλο το Μουντιάλ ήταν αγωνιστικά υπέροχο) δεν ακυρώνει όσα συνέβησαν πριν. Πρέπει να το λέμε, ακόμα και μετά από τέτοιο τελικό. Και πρέπει να το λέμε διότι με πάσα ειλικρίνεια θέλω να ομολογήσω ότι ήθελα, πάσχιζα να θυμάμαι σε κάθε δευτερόλεπτο πως η «σκηνή» στην οποία εξελισσόταν ο καλύτερος τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου (και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια γενικά) που έχω δει ποτέ είναι αιματοβαμμένη.
Πάσχιζα να υποκριθώ πως δεν απολάμβανα ό,τι έβλεπα, πως δεν ένιωθα σε κάθε λεπτό της παράτασης ρίγος, συγκίνηση, έξαψη, χαρά, την αγνή, ενστικτώδη, παιδική χαρά που μου θύμισε τα πρώτα Μουντιάλ της ζωής μου. Αλλά τα ένιωθα. Και καθώς εξελισσόταν το μυθικό αυτό παιχνίδι ομολογώ παρασύρθηκα και έστω και για λίγο ξέχασα . Ζητώ συγγνώμη. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Το γαμημένο το ποδόσφαιρο. Σκέτη καύλα (με συγχωρείτε, δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) και κορυφαίο μέσο προπαγάνδας μαζί.
Για αυτό, όσο κι αν πασχίζουν οι χαρτογιακάδες να μας ξενερώσουν, μπορούμε και οφείλουμε και να συνεχίσουμε να το λατρεύουμε και να θυμόμαστε τα αίσχη που συμβαίνουν στο όνομά του.
