Είναι ένας λαός που... ζει με quotes. Η κουλτούρα τους είναι βασισμένη σε γνωμικά και φράσεις που συνοδεύουν την καθημερινότητά τους και ένα απλό search στο διαδίκτυο θα σου δείξει δεκάδες από τις σκέψεις που έχουν αποτυπωθεί σε μικρές προτάσεις με βαθύ νόημα.
Μία από αυτές είναι και αυτή:
«Τα έξυπνα γεράκια κρύβουν τα νύχια τους».
Τι σημαίνει αυτό; Ουσιαστικά αυτό λέγεται για να κατέβει κάποιος από το... καλάμι. Δεν είναι απαραίτητο, λένε οι Ιάπωνες, να καυχιέται κάποιος για τις ικανότητές του. Δεν αξίζει, δεν βοηθά πουθενά και, πολλές φορές, κάτι τέτοιο φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτή η φράση έχει όντως το σωστό μήνυμα και πως την έχουμε ζήσει (ή δει ή ακούσει) αρκετές φορές την καθημερινότητά μας. Όμως είναι σίγουρα μία από τις ελάχιστες φορές που στο συγκεκριμένο επίπεδο εμπλέκεται και το... ποδόσφαιρο.
Η Εθνική Ιαπωνίας πήγε στο Μουντιάλ από το νο24 στο Ranking της FIFA, πολύ πιο πίσω από ομάδες που δεν κατάφεραν καν να μπουν στο αεροπλάνο για το Κατάρ (Ιταλία, Κολομβία, Περού). Οι Ασιάτες ετοιμάστηκαν για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό event γνωρίζοντας ότι οι ελπίδες τους για πρόκριση είναι ελάχιστες: Βλέπετε, η κλήρωση τους έφερε στο ίδιο γκρουπ με την Ισπανία και την Γερμανία.
Ε, και; Από πότε παίζουν μπάλα οι προβλέψεις και το ranking;
Η Ιαπωνία δεν κοίταξε ποτέ με ποιον έπαιζε. Έμεινε στο γήπεδο, μέσα στις τέσσερις γραμμές, πιστή σε ένα πλάνο που, καλώς ή κακώς, είναι απόλυτα συνυφυσμένος με το σύγχρονο ποδόσφαιρο: Τρέχουμε, πιέζουμε, καλύπτουμε, κινούμαστε.
Στο πρώτο ματς, οι... λαμπερού Γερμανοί προηγήθηκαν και έδειχναν να έχουν το πάνω χέρι. Κανένας στον πάγκο δεν πανικοβλήθηκε: Αντίθετα, η εντολή ήταν ξεκάθαρη.
«Πάμε να το γυρίσουμε».
Άλλες ομάδες αυτού του επιπέδου θα έμεναν ίσως ικανοποιημένες αν έχαναν με 1-0 από την Γερμανία. Αλλά για τους Ίαπωνες δεν υπήρχε αυτή η επιλογή: Ντόαν και Ασάνο «χτύπησαν» δύο φορές σε διάστημα οκτώ λεπτών και το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό.
Η κακή παρένθεση με την Κόστα Ρίκα δεν τους πτόησε. Άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς: Οι Ασιάτες έχασαν ματς στο οποίο είχαν δέκα τελικές περισσότερες, από το μόνο σουτ on target των αντιπάλων, που, επίσης, πάτησαν δύο (!) φορές στην αντίπαλη περιοχή. Το λες δηλαδή και άδικο.
Ας μην ξεφύγουμε όμως. Μπαίνοντας στη μάχη για το ματς με την Ισπανία, ελάχιστοι έδιναν ελπίδες στην Ιαπωνία. «Θα κερδίσει η Ισπανία, θα νικήσει η Γερμανία και θα περάσουν οι δύο τους», έλεγαν οι περισσότεροι. Όταν μάλιστα είδαν το γκολ του Μοράτα στο 11', τότε δεν υπήρχε αμφιβολία: Οι συμπαθέστατοι Ιάπωνες έπρεπε να μαζέψουν, να πακετάρουν και να επιστρέψουν στην χώρα τους.
Όλοι όμως ξεχάσαμε την πρεμιέρα και, το πιο απλό, το πιο συνηθισμένο και ίσως το πιο κουραστικό ποδοσφαιρικό κλισέ: Κανένα, μα κανένα ματς δεν τελειώνει στο 45'.
Οι Ασιάτες μπήκαν... αγριεμένοι στο δεύτερο ημίχρονο. Γνωρίζοντας ότι έχουν μεγάλες ελπίδες για τους «16», βγήκαν μπροστά και τιμώρησαν τους υπερόπτες Ισπανούς, οι οποίοι έμοιαζαν κοιμισμένοι: Ο Ντόαν χτύπησε ξανά, όπως και την 1η αγωνιστική, ο Τανάκα σκόραρε στο πιο... παράξενο γκολ του Μουντιάλ και η Ιαπωνία «σόκαρε» τον πλανήτη.
Το πιο συγκλονιστικό απ'όλα αφορά την στατιστική απεικόνιση του ιστορικού παιχνιδιού: Οι Ίαπωνες κέρδισαν τους Ισπανούς με 17,7% κατοχή μπάλας, τρεις τελικές on target και περίπου 800 πάσες λιγότερες από τους αντιπάλους τους!
Περίπου ίδια ήταν και η εικόνα στη νίκη με τους Γερμανούς: 22% κατοχή, τρεις τελικές on target, 500 πάσες λιγότερες, ελάχιστες παρουσίες στην αντίπαλη περιοχή.
Είπαμε όμως: Τα έξυπνα γεράκια κρύβουν τα νύχια τους. Το μυστικό της Ιαπωνίας ήταν κρυμμένο στα fundamentals του σύγχρονου ποδοσφαίρου: Πλέον, είτε το θέλουμε, είτε όχι, η κατοχή και η κυριαρχία δεν συνοδεύονται αυτόματα από τις περισσότερες πιθανότητες για τη νίκη. Αντίθετα, μία σωστά δομημένη ομάδα, που ξέρει τι να κάνει στην αντεπίθεση και που να «χτυπήσει», έχοντας ως... όπλο τα τρεξίματα και το καλό αμυντικό πλάνο, μπορεί εύκολα να «κλέβει» νίκες.
Τι έκαναν λοιπόν οι Ασιάτες και πώς πέτυχαν το... θαύμα; Σε πρώτη φάση, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι περισσότεροι παίκτες - κλειδιά παίζουν ή έπαιξαν για χρόνια στην Ευρώπη. Γνωρίζουν δηλαδή πώς παίζεται το παιχνίδι στα μέρη μας και τι χρειάζεται για να αποσυντονίσεις ακόμα και τα μεγαθήρια της ηπείρου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό το στοιχείο, γιατί ουσιαστικά αυτό έκανε και την διαφορά στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι σε σχέση με παλαιότερες παρουσίες της Ιαπωνίας στα Μουντιάλ.
Οι Γιοσίντα, Ιτακούρα, Ίτο, Έντο, Ντοάν, Καμάντα, Τανάκα και Ασάνο παίζουν με επιτυχία στην Γερμανία. Ο Μαέντα αγωνίζεται στην Σέλτικ, ο δεύτερος Ίτο στην Ρεμς, ο Μορίτα στην Σπόρτινγκ, ο Μιτόμα στην Μπράιτον, ο Κούμπο στην Σοσιεδάδ. Οι αναπληρωματικοί Τομιγιάσου και Μιναμίνο παίζουν σε Άρσεναλ και Μοανκό, αντίστοιχα, ο γερόλυκος Ναγκατόμο ήταν για χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο. Το ρόστερ σφύζει από παίκτες με ποιότητα, με παραστάσεις και γνώση για το επίπεδο στην κορυφαία ποδοσφαιρική σκηνή του κόσμου και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στα... μάτια τους: Δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος φόβου καμία αίσθηση κατωτερότητας γιατί, πολύ απλά, οι Ίαπωνες αντιμετώπισαν παίκτς που βλέπουν... κάθε μέρα, αθλητές που παίζουν στο ίδιο level μαζί τους.
Βέβαια, αυτό δεν θα ήταν αρκετό και ο Χατζίμε Μοριγιάσου το γνώριζε. Ο έμπειρος προπονητής, που βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής από το 2018, ήταν ξεκάθαρος στο πλάνο του: Τρέξιμο, παίκτες - εργαλεία και στόχευση στα αδύναμα σημεία του αντιπάλου. Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι.
Αποφεύγοντας τους δογματισμούς, ο Μοριγιάσου «έφτιαχνε» την ομάδα του ανάλογα με τον στόχο και τους... απέναντι: Έπαιξε στην άμυνα με τριάδα και με τετράδα, δοκίμασε σύστημα με ένα και με δύο φορ και έβλεπε τι είχαν ανάγκη οι παίκτες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρησιμοποιήση του Τομιγιάσου (που δεν παίζει ως βασικός) σαν περίπου man to man απέναντι στον Άνσου Φάτι μετά το δεύτερο γκολ επί των Ισπανών.
Κυνική μπροστά (εννιά τελικές on target σε τρία ματς) και χωρίς να νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της, η Ιαπωνία έβαλε στόχο να... σκυλιάσει στην άμυνα. Το νούμερο των 1424 στιγμών με πίεση στην μπάλα είναι... τρελό, όπως και το ότι ανάγκασαν τους αντιπάλους τους να κάνουν 219 λάθη. Σε τρία ματς!
Αν και η ομάδα βρίσκεται στο πρώτο (και ίσως το μοναδικό) πλάνο, πρέπει να γίνει αναφορά και σε ατομικά stats. Για παράδειγμα, η πρόκριση της Ιαπωνίας οφείλεται και στον καταπληκτικό Καμάντα, που κυριαρχεί σε 4 (!) στατιστικές κατηγορίες με πολύ μεγάλη σημασία. Ο 26χρονος χαφ της Άιντραχτ, ένας εξαιρετικός all around μέσος, ήταν πρώτος:
- Σε χιλιόμετρα, τρέχοντας συνολικά 31,83
- Σε σπριντ, με 144
- Σε προσπάθειες να ζητήσει ως στήριγμα την μπάλα (199)
- Σε προσπάθειες να πιέσει αμυντικά τον αντίπαλό του (180)
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον αρχηγό Γιοσίντα, που είχε 25/40 προσπάθειες να «σπάσει» την αντίπαλη άμυνα με μπαλιές στην πλάτη της και ανάμεσα στις γραμμές, ενώ ο Ντοάν με τα δύο γκολ του απέναντι σε Γερμανία και Ισπανία μπήκε ήδη στα... χρυσά βιβλία του ιαπωνικού ποδοσφαίρου. Επίσης, ο ταχύτατος Ίτο ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες σέντρες (έξι συνολικά) και ο άνθρωπος που κινήθηκε περισσότερο ανάμεσα στις γραμμές των αντιπάλων (28).
Χθες (2/12) η Ιαπωνία πέτυχε κάτι σπουδαίο, ένα μοναδικό επίτευγμα στην ποδοσφαιρική της ιστορία. Μπορεί να μην... γεμίζει το μάτι, ούτε να την περίμεναν πολλοί, όμως η σωστή τακτική της προσέγγιση και το καλό ποδοσφαιρικό επίπεδο έκαναν την διαφορά. Το «θαύμα» ανήκει ήδη στο παρελθόν και οι Κροάτες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στο ματς της φάσης των «16», γιατί τα... γεράκια έδειξαν στον κόσμο τα νύχια τους και είναι έτοιμα για μία ακόμα υπέρβαση.
