Για τους παλιούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών είναι ο Πελέ. Για τους νεότερους ο Μέσι, για κάποιους άλλους ο Κριστιάνο. Μπορείτε να διαφωνείτε όσο θέλετε, ουδόλως με απασχολεί η συζήτηση για... γήινους ποδοσφαιριστές.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν ήταν γήινος, ήταν ΘΕΟΣ. Ο μοναδικός του ποδοσφαίρου επί της γης. Εδώ και δύο χρόνια αρχηγός στην ομάδα του παράδεισου.
Δύο χρόνια από την ημέρα που πέθανε ο Ντιέγκο… Κάθε φορά που θα ξημερώνει η 25η Νοεμβρίου θα έρχεται ο ίδιος κόμπος στο λαιμό, η ίδια γροθιά στο στομάχι. Ο Ντιέγκο δεν είναι πια εδώ…
Πόσο λάθος. Αν παρατηρήσετε πιο προσεκτικά στα παιχνίδια του Μουντιάλ, σίγουρα θα τον δείτε. Όχι απαραίτητα σε εκείνα της Αργεντινής…
Θα τον δείτε στο ζογκλερικό του Ριτσάρλισον, θα τον δείτε στις εμπνεύσεις του Γκάβι, θα τον δείτε στον καλπασμό του Εμπαπέ, στο αρχοντικό παίξιμο του Μπέλινγχαμ. Θα τον δείτε ξανά και ξανά σε οτιδήποτε όμορφο μπορεί να εμπνεύσει τους νέους ποδοσφαιριστές. Όπως ενέπνευσε παλαιότερα τον Λίο Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο μεταμορφώνοντάς τους στους καλύτερους πρεσβευτές του σπορ την τελευταία 20ετία!
Ο Ντιέγκο ποτέ δεν έφυγε, ποτέ δεν θα φύγει. Κάθε φορά που «ξημερώνει» Μουντιάλ είναι στα σπίτια μας, στις τηλεοράσεις μας, στα γήπεδα, στο μυαλό, στις συζητήσεις, στις θύμησες. Κάθε φορά μας ταξιδεύει εκεί πίσω. Και σιγοψιθυρίζουμε «Ήτανε μια φορά, μάτια μου, κι έναν καιρό…»
Ήτανε μια φορά, το μακρινό 1978, όταν δεν τον επέλεξε ο Λουίς Μενότι για το Μουντιάλ της Αργεντινής, 17,5 χρονών παιδί έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο. Η χώρα του πανηγύρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά ο Ντιέγκο ετοίμαζε τον εγωισμό του για εκείνα που έρχονταν…
Ήτανε μια φορά, το μακρινό 1982, τότε που απολαύσαμε την ωραιότερη «Μη εστεμμένη» Βραζιλία όλων των εποχών. Του Σόκρατες, του Ζίκο, του Φαλκάο, του Ζούνιορ, του Εντερ… Τότε που ο ούτε 22 ετών ακόμη Ντιέγκο «τρελάθηκε», κλώτσησε, αποβλήθηκε. Τότε που έδωσε την υπόσχεση στον πλανήτη ότι θα επιστρέψει και θα πάρει αυτό που του αξίζει. Αυτό για το οποίο γεννήθηκε…
Ήτανε μια φορά, το μακρινό 1986, στο Μεξικό. Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος. Εκεί που συνέβη το ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ: Ένας, νίκησε όλους. Τότε που έπαψε να είναι γήινος, τότε που βαφτίστηκε ο ΘΕΟΣ του ποδοσφαίρου επί της γης. Εκεί που η μαεστρία ντρίπλαρε μέχρι και τη βασίλισσα, εκεί που η πονηριά άφησε αιώνια μια «μουτζούρα» με την υπογραφή του χεριού του. Γιατί τέλειο στη ζωή δεν υπάρχει, ούτε και για τον ίδιο το Θεό του ποδοσφαίρου.
Ήτανε μια φορά, εκείνο το μακρινό 1990, όταν με το κλάμα του δάκρυσαν όλοι όσοι λατρεύουν το σπορ. Στα δάκρυά του παντρεύτηκαν ο πόνος για τη ληστεία που του έκαναν και η απόγνωση για τη μη επανάληψη του μοναδικού. Εκεί όπου όλοι κατάλαβαν πως και οι Θεοί κλαίνε…
Ήτανε μια φορά, το μακρινό 1994, όταν έβαλε τη γκολάρα κόντρα στην Εθνική μας (δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο τυχερός ήμουν που βρέθηκα στο γήπεδο και τον ΕΙΔΑ να παίζει ποδόσφαιρο), έφυγε στην κάμερα και ούρλιαζε λες και ήταν το πρώτο γκολ της καριέρας του. Ήταν όμως το τελευταίο με τη φανέλα της αγαπημένης του Αργεντινής. Τα πάθη τον λύγισαν, η FIFA τον «αποτελείωσε»…
Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό… Αντιλαμβάνομαι ότι για σας που είστε σε πολύ νεότερη ηλικία και δεν προλάβατε τον Ντιέγκο, όσο youtube κι αν βλέπετε δεν σας λέει «πολλά». Γιατί ζείτε το ΣΗΜΕΡΑ και πολύ καλά κάνετε. Γιατί η ζωή προχωράει, η τεχνολογία απογειώνει. Γιατί όταν είσαι 15-20-25-30 ετών έχεις μεγαλώσει με τον Μέσι και τον Κριστιάνο και βλέπεις τον Εμπαπέ και τον Χάλααντ και όλους όσοι έχουν «έρθει» ως νέοι πρεσβευτές. Γιατί απολαμβάνεις γκολάρες όπως του Ριτσάρλισον, που έχουν ριζωμένο μέσα τους το Jogo bonito, και θαρρείς ότι «τέτοιο τεμάχιο σπάνια μπαίνει».
Πολύ καλά κάνεις και τα πιστεύεις. Όμως, το σύγχρονο δεν είναι απαραίτητα, πάντα, και το καλύτερο. Γι αυτό άσε με εμένα κάθε φορά που ξημερώνει η ώρα του Μουντιάλ να επιστρέφω εκεί, στο μακρινό 1986. Εκεί που γράφτηκε Ο ΥΜΝΟΣ, εκεί που πήγε το ποδόσφαιρο στον παράδεισο προτού αποφασίσει κι ο ίδιος ο ΘΕΟΣ του, 34 χρόνια μετά να κάνει το ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Γιατί ήτανε μια φορά, μάτια μου, κι έναν καιρό…
