Ο χειρότερος Παναθηναϊκός της φετινής σεζόν ήρθε 1-1 με τον Ολυμπιακό. Ενοχλεί το γεγονός πως η χειρότερη εμφάνιση ήρθε στο συγκεκριμένο ντέρμπι. Ωραία, το είπαμε, πάμε παρακάτω τώρα. Ούτε αναλύσεις χρειάζονται, ούτε κόντρα στην κόντρα των μύθων του καθενός. Πολιτικά παιχνίδια ας κάνει όποιος θέλει, όπως θέλει. Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει στη Super League για να στηρίξει ή να πάει κόντρα σε μια κυβέρνηση ή σε κάποια πολιτική παράταξη. Παίζει για να κατακτήσει τίτλους.
Οι Πράσινοι χρόνια έμειναν μακριά απ’ τη διαδικασία του πρωταθλητισμού. Οι πάντες ξέρουν πως ως μέγεθος η επιστροφή τους, αλλάζει τα δεδομένα. Γι’ αυτό και βιώνουμε τις μέρες της παράνοιας. Έχει χαθεί το τόπι αναφορικά με την… κριτική μετά το ντέρμπι. Το οποίο ήρθε ισόπαλο ενώ ο ένας έκανε το χειρότερο παιχνίδι του κι ο άλλος το καλύτερο.
Ζούμε λοιπόν σε ένα πρωτάθλημα που η ΑΕΚ του -6 που έχασε τεράστια ευκαιρία να μειώσει την απόσταση στην Τρίπολη, πανηγυρίζει γιατί δε νίκησε μεν αλλά έκανε ευκαιρίες απ’ την άλλη. Ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει ανακαλύπτοντας αδικίες και επειδή αγωνιστικά θεωρεί πως κάτι έδειξε που να δικαιολογεί τέτοια χαρά. Ο ΠΑΟΚ μείωσε στο -11 και ελπίζει, ο Άρης τα βάζει με τη διαιτησία γιατί μόνο αυτή του φταίει.
Καλά κάνουν, δικαίωμά τους τι πολιτική θα ακολουθήσουν. Μένει λοιπόν ο Παναθηναϊκός της κορυφής, των 10 νικών σε 11 ματς, χωρίς ήττα στο πρωτάθλημα. Και διαβάζεις αναφορές για τους Πράσινους και θεωρείς πως είναι με διαφορά απ’ το πιο πάνω ο ουραγός του πρωταθλήματος. Δε θα αντέξει λέει ο ένας, δεν έχει λύσεις λέει ο άλλος, ο Γιοβάνοβιτς υπερεκτιμημένος γιατί ο Μίτσελ είχε καλύτερη τακτική ο τρίτος.
Κατανοητό απόλυτα πως ήταν πολλές οι εβδομάδες προσμονής για μια γκέλα. Ακόμη κι αν αυτή ήρθε με ισοπαλία σε ένα ντέρμπι. Κατανοητό πως ο Παναθηναϊκός τους έκανε να νομίζουν πως είναι άτρωτος, οπότε μετά από το πρώτο κακό του ματς πιστεύουν πως… ξεφούσκωσε. Για τις λύσεις δε συζητάμε καν, δύο παίκτες της πρώτης ομάδας με χιαστό, κανένα παιχνίδι χωρίς σοβαρές απουσίες σχεδόν σε όλο τον πρώτο γύρο. Προφανώς οι υπόλοιποι με ανάλογες απουσίες (μακριά από σοβαρούς τραυματισμούς όλοι οι ποδοσφαιριστές) δε θα είχαν πρόβλημα και θα σάρωναν στο χορτάρι.
Ο Παναθηναϊκός ζει μια κατάσταση τεχνητής κρίσης που δημιουργούν οι εκτός ομάδας. Οι «εχθροί» του. Έφτασε Νοέμβριος για να βρουν την ευκαιρία τους. Είναι κι αυτό ένα μάθημα πρωταθλητισμού για τους Πράσινους. Καταστάσεις που πρέπει να διαχειρίζονται ψυχολογικά. Να τους πεισμώνουν πρώτα και πάνω απ’ όλα.
Ελάτε εδώ κύριοι, δεν παίξατε καλά με τον Ολυμπιακό. Δε χάσατε, αλλά δεν παίξατε καλά. Έχετε μπροστά σας δύο ματς μέχρι τη διακοπή. Παναιτωλικός εκτός, Ατρόμητος εντός. Αφήστε να σκούζουν περιμένοντας κι άλλη γκέλα. Πεισμώστε. Θίγουν την προσπάθειά σας. Τον κόπο σας.
«Απαντήστε» στο Αγρίνιο αρχικά. Για να κλείσουν μία και καλή τα στόματα, να καθίσει η σκόνη που σηκώνουν μετά από ένα ματς. Επιτυχία σας είναι κι αυτό. Η επικοινωνιακή «έκρηξη» λόγω μιας ισοπαλίας. Κρίνοντας πως δεν είστε ικανοί μετά το Χ ενός ντέρμπι. Τα άλλα 10 ματς, πήγαν… περίπατο.
Τις καταστάσεις αυτές τις γνωρίζουμε κι απ’ την ανάποδη. Έχουμε ζήσει Παναθηναϊκό του Μπαρμπαρούση να πηγαίνει στο γήπεδο του Ολυμπιακού και να ισοφαρίζεται στο τέλος σε 1-1, ενώ έχει χάσει τετ α τετ, ο Ζέκα στην κενή εστία έχει την μπάλα στο δοκάρι. Το πρωτάθλημα το πήρε περπατώντας ο αιώνιος, αλλά ήταν εκείνο το ένα ματς που έπρεπε να καθορίσει τη σεζόν; Οι ρόλοι αντιστράφηκαν, αν εκείνοι δεν το καταλαβαίνουν, πρόβλημά τους.
Φυσικά και το τι κάνουν οι υπόλοιποι δε σημαίνει πως δεν αντιλήφθηκε ο Παναθηναϊκός την κακή του εμφάνιση. Όπως και την τεράστια ανάγκη που έχει δημιουργηθεί για ενίσχυση του ρόστερ. Με τουλάχιστον δύο παίκτες που θα είναι διαρκώς υποψήφιοι για ενδεκάδα. Εξτρέμ και χαφ. Ίσως να χρειάζονται και παραπάνω κινήσεις, αλλά αυτές οι δύο «καίνε». Σε επίπεδο και σε ποιότητα παικτών που πρέπει να έρθουν.
Το θετικό είναι πως οι Πράσινοι τη δική τους… καμπούρα την βλέπουν. Κι ας είναι υπερβολικά μικρή. Οι υπόλοιποι που γέρνουν σαν τον Κουασιμόδο, θαρρείς πως βρίσκονται στο +20 από κάθε αντίπαλο. Δικαίωμά τους.
