Δεν ήταν η πρώτη φορά την Κυριακή που η Λεωφόρος είχε φορέσει τα γιορτινά της. Σε κάθε φετινό ματς του Παναθηναϊκού είναι κατάμεστη.
Καταπράσινη. Γεμάτη παλμό. Σφύζει από συναισθήματα. Από ενθουσιασμό. Αλλά κι από προσμονή για το νικηφόρο αποτέλεσμα.
Απλώς ο αγώνας με τον Αρη δεν ήταν ένα ματς σαν όλα τ’ άλλα. Ηταν ξεχωριστό, ιδιαίτερο και γράφτηκε ιστορία.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε τους Θεσσαλονικείς στη Λεωφόρο, κατάκτησε την ένατη συνεχόμενη νίκη του σε ισάριθμους αγώνες πρωταθλήματος και ισοφάρισε ένα σπουδαίο ρεκόρ.
Ενα ρεκόρ που κρατούσε 28 ολόκληρα χρόνια, από την αγωνιστική περίοδο 1994-95, όταν ο Παναθηναϊκός του Χουάν Ραμόν Ρότσα κάλπαζε στο χορτάρι κι έκανε το «εννιά στα εννιά», σε μία διαδρομή που έφτασε μέχρι την άνετη κατάκτηση του πρωταθλήματος -και του Κυπέλλου- εκείνης της περιόδου όπου ο δεύτερος Ολυμπιακός είχε 16 πόντους διαφορά.
Το ρεκόρ αυτό της συγκεκριμένης ομαδάρας του Ρότσα ισοφαρίστηκε από τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς που φιλοδοξεί να επαναφέρει το τριφύλλι σε ανάλογες ένδοξες περιόδους.
Ηδη φροντίζει γι’ αυτό ο Σέρβος «μαέστρος»…
Ανέκαθεν εχθρός του καλού ήταν το καλύτερο. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι η όρεξη έχει ανοίξει για τα καλά στον Παναθηναϊκό.
Ο Σέρβος προπονητής είναι η αιτία. Ξεκάθαρα. Διότι δεν έχει επαναφέρει μόνο την ποδοσφαιρική λογική στον σύλλογο. Εχει επαναφέρει και το όραμα. Τον ενθουσιασμό. Την προσμονή. Την προοπτική.
Εννοιες με πολύ βαθύτερη σημασία που δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα και συμπαρασύρουν την ομάδα σε απανωτές νίκες και σε διαμόρφωση ατσάλινου χαρακτήρα.
Η πιο… καρυδάτη απ’ τις εννέα συνεχόμενες νίκες του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα ήταν αυτή της Κυριακής απέναντι στον Αρη. Μακράν της δεύτερης.
Οχι μόνο επειδή το νικητήριο γκολ επιτεύχθηκε στο 90+2’, σε μία χρονική στιγμή που ο κλοιός είχε σφίξει επικίνδυνα και λίγοι περίμεναν ότι θα επιτευχθεί η πολυπόθητη νίκη στο φινάλε.
Είχε προηγηθεί το ακυρωμένο γκολ στο 67’ που εκείνη τη χρονική στιγμή έμοιαζε λυτρωτικό, πανηγυρίστηκε έξαλλα από ομάδα και κόσμο, κι ένα-δύο λεπτά αργότερα μετεξελίχθηκε σε κρύο ντους.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να βγάζεις ακόμα μεγαλύτερο πείσμα ως ομάδα αντί να ξενερώνεις. Δεν ήθελε και πολύ να σε πάρει από κάτω.
Αυτή η ομάδα όμως έχει καρδιά και δεν κωλώνει πουθενά.
Απαιτούνται πολλά κιλά… άντερα για να παλεύεις σαν μανιακός μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, κόντρα σε ένα κάρο αναποδιές και στο τέλος να δικαιώνεσαι πανηγυρικά.
Και η δικαίωση αυτή, το συγκεκριμένο τρίποντο έτσι όπως ήρθε, μπορεί να αποδειχθεί κλειδί στην εξέλιξη του πρωταθλήματος.
Οι εικόνες των ξέφρενων πανηγυρισμών στο γκολ του Σπόραρ, με τους πάντες να γίνονται ένα κουβάρι και να ξεσπούν, με την έκσταση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, μιλούν από μόνες τους για την ποδοσφαιρική υγεία και το κλίμα οικογένειας που έχει δημιουργήσει ο Σέρβος προπονητής.
Ο Αρης είχε πάει το ματς στη δύναμη και στη σκληράδα προκειμένου να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες του ματς και να εκμεταλλευτεί τα εντυπωσιακά σωματικά προσόντα των ποδοσφαιριστών του, κυρίως στον άξονα της μεσαίας γραμμής.
Μέχρι ενός σημείου τα κατάφερε. Ο Παναθηναϊκός όμως ήταν καλύτερος, είχε στην άκρη του πάγκου του τον κορυφαίο προπονητή του πρωταθλήματος και συνεχίζει αλύγιστος τον καλπασμό του.
Για να φτάσεις στη γη της επαγγελίας πρέπει πρώτα να υποφέρεις. Να αντέξεις στις δοκιμασίες.
Η μία αναποδιά διαδέχεται την άλλη. Παίκτες φεύγουν με ασθενοφόρα, παθαίνουν κάταγμα στη μύτη, παντός είδους τραυματισμοί προκύπτουν μετά από κάθε... μάχη, αλλά η ομάδα δεν χαμπαριάζει τίποτα.
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να γίνεται παγκόσμιο ρεκόρ στον ομαδικό αθλητισμό με δύο παίκτες να παθαίνουν, απανωτά, ολική ρήξη χιαστού ενόσω έχουν μπει στα ματς αλλαγή κι έχουν προλάβει να αγωνιστούν δύο και έντεκα λεπτά ο καθένας τους!
Πουθενά στον κόσμο δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο προηγούμενο. Αμφότεροι σε ανύποπτες στιγμές και είναι κρίμα κι άδικο τόσο για τον Αϊτόρ όσο και για τον Τρουιγέ.
Ειδικά για τον Ισπανό μεσοεπιθετικό είναι λες και τον καταράστηκαν μετά τα όργια που πρόλαβε να κάνει στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, αλλά ο Παναθηναϊκός λειτουργεί πλέον υποδειγματικά ως ποδοσφαιρικός οργανισμός και είναι δεδομένο ότι θα σταθεί στο πλευρό του.
Και με το νέο συμβόλαιο που θα υπογράψει αλλά και με τη ψυχολογική συμπαράσταση που θα του παράσχει αυτούς τους δύσκολους μήνες που θα χρειαστεί να περάσει έως ότου επιστρέψει στην Ιθάκη του.
Για την ομάδα, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στην πιο άτυχη στιγμή του Αϊτόρ να ξεπεταχτεί στον αφρό ο Βέρμπιτς. Ο Σλοβένος εξτρέμ είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει και την ποιότητα και την προσωπικότητα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις και να καλύψει επάξια το κενό του Ισπανού.
Το ματς με τον Αρη το κατέδειξε για πρώτη φορά με την πράσινη φανέλα και ο τριφύλλι στο στήθος. Το πλούσιο βιογραφικό και οι παραστάσεις του Σλοβένου άσου, το πιστοποιούν.
Ο Παναθηναϊκός έχει φροντίσει να αυξήσει σημαντικά το ποιοτικό του βάθος φέτος, παρότι οι ανταγωνιστές του εγείρουν… αμφιβολίες (παρεμπιπτόντως τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο είναι σίγουρο ότι θα καλυφθούν τα κενά των δύο άτυχων ποδοσφαιριστών της ομάδας).
Αρχικά έλεγαν ότι το τριφύλλι έχει παίξει πολλά ματς στη Λεωφόρο απ’ τα θεωρητικά «εύκολα».
Δεν έβλεπαν ούτε συνέκριναν τι έκαναν οι ίδιοι στα «εύκολα» ματς στο γήπεδό τους. Δικό τους πρόβλημα.
Μετά γύρισαν το τροπάρι στα κερδισμένα πέναλτι, αλλά ούτε αυτό το αφήγημα εμπεριείχε δράκο. Το επόμενο ήταν το ποιοτικό βάθος. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ή δεν θέλουν να καταλάβουν. Κακό του κεφαλιού τους.
Δεν καταλαβαίνουν ότι βγαίνει ο Μπερνάρ, μπαίνει ο Τσόκαϊ και δεν τρέχει κάστανο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει αγωνιστεί σε κανένα φετινό ματς πλήρης κι έχει κάνει εννιά στα εννιά!
Μόλις δύο γκολ έχει δεχθεί μέχρι σήμερα ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα. Και τα δύο σε ντέρμπι. Και στα δύο νίκησε με ανατροπή. Αλλο πάλι κι αυτό.
«Γιοβάνοβιτς», λένε άπαντες οι Παναθηναϊκοί περιχαρείς. «Πέρομ περόμ», θα συμπληρώναμε.
Ραντεβού στο Βόλο, στη μεγαλύτερη πράσινη εκστρατεία των τελευταίων ετών.
