MENU

Γ@#ώ την αγανάκτησή μου… Τί άλλη αντίδραση μπορείς να έχεις; Σπασμένες μύτες, παίκτες με διαστρέμματα, με ενοχλήσεις και δεν είναι τίποτα. Τεράστιο χαστούκι με τον Αϊτόρ. Απ’ το πουθενά, ένα παιδί που μπήκε να αγωνιστεί για μερικά λεπτά και μετά από δύο παθαίνει ζημιά. Πώς μπορείς να το διαχειριστείς;

Και το θέμα δεν είναι πως είχε ξεκινήσει εκπληκτικά τη σεζόν. Όσα έκανε στο χορτάρι και η σπουδαιότητά του. Κυρίως το ζήτημα είναι για το ίδιο το παιδί. «Χτίζει» μια καριέρα, κάνει μέχρι τώρα σεζόν καριέρας και ολοκληρώνεται το συμβόλαιό του. Τόσο «κρύα» έρχεται ένας τραυματισμός να τα φρενάρει όλα.

Μία εβδομάδα πριν ήταν ο Τρουιγιέ. Άλλο νέο παιδί που ήρθε με φιλοδοξία απ’ την πατρίδα του, έκανε ντεμπούτο και έγινε αυτό που έγινε. Από πάνω κάθεσαι κι ακούς τον κάθε ένα να λέει «τυχερός ο Παναθηναϊκός». Χωρίς να έχει σημασία αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, αλλά η ταλαιπωρία των δύο παιδιών αυτών.

Για την ομάδα σαφώς είναι πλήγμα ο Ισπανός, όμως θα τη βρει τη λύση. Πραγματικά όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η τελευταία σκέψη που μπορεί να κάνει κάποιος είναι το πώς θα καλυφθεί το αγωνιστικό κενό για όσο διάστημα χρειαστεί να μείνει εκτός ο Αϊτόρ. Όλοι δίπλα στα παιδιά σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Είναι σαφές πως δεν γίνεται να συζητάμε για χαρά νίκης. Ας έχανε ο Παναθηναϊκός 0-4 από τον κάθε Άρη κι ας μην είχε τα προβλήματα αυτά. Πραγματικά χαρά μας θα ήταν. Άλλωστε ποδοσφαιρικά δεν είναι για να το φοβάσαι το Τριφύλλι. Το δείχνει κάθε εβδομάδα στο γήπεδο, όποια συνθήκη κι αν του παρουσιαστεί.

Τρία σερί παιχνίδια αντίπαλοι με σκληρό παιχνίδι και ξεκάθαρη αμυντική νοοτροπία, προσπαθούν να το σταματήσουν. Εύκολα ή δύσκολα, παίζοντας καλά ή παίζοντας όχι καλά, ο Παναθηναϊκός ανταπεξέρχεται. Παίρνει τους βαθμούς, συνεχίζει και «σπάει» τον τσαμπουκά όποιου ορέγεται… στραβοπατήματα.

Μια απλή σύγκριση του πως αγωνίστηκε ο Άρης κόντρα στην ΑΕΚ και πώς κόντρα στον Παναθηναϊκό, λέει πολλά. Στην πρώτη περίπτωση με την άμυνα στη σέντρα και έναν ανασταλτικό μέσο κι αυτός… ας τα λέμε κόφτης. Στη Λεωφόρο ένα σύνολο με κοντά τις γραμμές, καθυστερήσεις σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και διάθεση για σκληρό παιχνίδι.

Δε λέει κάτι αυτό, δικαίωμα του κάθε αντιπάλου το πως επιλέγει να αγωνιστεί. Ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που τους ωθεί ακόμη και στο αντί-ποδόσφαιρο, μπας και τον σταματήσουν. Ούτε έτσι δεν τα καταφέρνουν.

Σαφώς αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός, θα συζητούσαμε αλλιώς για ένα αποτέλεσμα σε «πονηρό» ματς που ήρθε στις καθυστερήσεις. Κι ενώ σου ακύρωσαν γκολ για μια φάση που στο αντίστοιχο ματς στη Θεσσαλονίκη, με ανάποδη έδρα, ούτε καν θα το τσέκαραν στο VAR. Είπαμε βέβαια, ο Παναθηναϊκός… ευνοείται και νικά μόνο με πέναλτι. Έλα που τελικά νικά και τους διαιτητές.

Έχουν απομείνει λίγα ματς. Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός αναγκάζεται να μετρά «πληγές», χωρίς αυτές να είναι βαθμολογικές. Από εκείνες δηλαδή που θα μπορούσε να διαχειριστεί. Τα ίδια τα προβλήματα, απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση. Για να φτάσει η ομάδα μέχρι τη διακοπή του Μουντιάλ με την καλύτερη δυνατή διαφορά απ’ όλους.

Υ.Γ. Το θέμα δεν είναι τα sold out της Λεωφόρου. Ούτε η εκπληκτική ατμόσφαιρα. Ο Παναθηναϊκός παντού και πάντα βασικό του ζητούμενο πρέπει να έχει τη συσπείρωση. Την έχει πετύχει στον απόλυτο βαθμό. Να την αγκαλιάσει και να μην την αφήσει. Το «ασπίδα εμείς-πρωτάθλημα εσείς» πρέπει να γίνει δεύτερη φύση του κλαμπ κι όποιου αγαπά το Τριφύλλι.

Ας έχανε 0-4 και να ήταν καλά ο Αϊτόρ…