Όλοι στον ΠΑΟΚ έλεγαν το βράδυ της Κυριακής ότι δεν κατάλαβαν πώς έχασαν το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η απάντηση είναι απλή: έχασαν το παιχνίδι με τον τρόπο που τα κέρδιζαν όταν πήραν το πρωτάθλημα. Ο «Δικέφαλος», τη χρονιά του ιστορικού, αήττητου τίτλου είχε το εξής χαρακτηριστικό: ό,τι κι αν του συνέβαινε μέσα σε ένα ματς, διέθετε τόσο δουλεμένη, σοβαρή, σφιχτή και οργανωμένη ομάδα που έβρισκε πάντα λύσεις για να φτάσει στη νίκη, χωρίς να χρειαστεί να «πατήσει» τον αντίπαλό του. Ήξερε τι θέλει να κάνει στο γήπεδο και διέθετε την προσωπικότητα, την ποιότητα και την αυτοπεποίθηση για να φέρει οποιοδήποτε παιχνίδι στα μέτρα του και εντέλει να το κερδίσει.
Πράγματι ο Παναθηναϊκός δεν έχασε παρά μονάχα μια ευκαιρία στην Τούμπα, στο πρώτο δεκάλεπτο με τον Αϊτόρ. Στο δεύτερο ημίχρονο, στο δικό του καλό διάστημα δηλαδή, πέτυχε δυο γκολ, χωρίς δημιουργία. Το γκολ με τον εξαιρετικό Αϊτόρ ήρθε από φοβερή βαθιά μπαλιά του Πέρεθ (πολύ ωραία και η πάσα και η εκτέλεση αλλά πρόκειται για το παλιότερο στιλ ανάπτυξης στην ιστορία του αθλήματος), το πέναλτι ήρθε από γέμισμα και απανωτά λάθη της άμυνας του ΠΑΟΚ. Τέλος. Αυτό ήταν. Ούτε έκλεισε τον ΠΑΟΚ στην περιοχή του, ούτε έβγαλε αυτοματισμούς, ούτε δημιούργησε πολλές ευκαιρίες. Τούτο σημαίνει ότι κέρδισε άδικα; Όχι. Κέρδισε απολύτως δίκαια. Δεν παραδοξολογώ.
Να το πω αλλιώς. Ο ΠΑΟΚ μόχθησε περισσότερο από τον Παναθηναϊκό στο 90λεπτο. Στο δικό του καλό πρώτο μέρος, γέμισε περισσότερο το μάτι του θεατή με ωραίους συνδυασμούς, καλή πίεση ψηλά και ένα εικοσαλέπτο – μισάωρο κυριαρχίας, στο οποίο είχε κάποιες φάσεις/προϋποθέσεις να πετύχει και δεύτερο γκολ. Κι όμως η αίσθηση στο τέλος της βραδιάς ήταν ότι ο Παναθηναϊκός έχει σαφώς καλύτερη ομάδα. Διότι βρίσκεται ένα χρόνο πιο μπροστά σε επίπεδο δουλειάς από τον ΠΑΟΚ, έχει βρει σταθερές και είναι αυτό που ο Λουτσέσκου επιδιώκει να φτιάξει αλλά δεν το έχει πετύχει ακόμα: γκρουπ! Για αυτό και δεν «χάλασε» το μυαλό του όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ , δεν μάσησε από την πίεση της έδρας και επί της ουσίας κινδύνεψε ελάχιστα όταν βρέθηκε μπροστά. Ο Παναθηναϊκός πέρασε από την Τούμπα με αέρα πρωταθλητή. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς φυσικά μα οι τίτλοι κερδίζονται ακριβώς με τέτοιες νίκες προσωπικότητας.
Ο ΠΑΟΚ το ξέρει, το είχε κάνει σύστημα επί μια διετία, πριν τα χαλάσει σχεδόν όλα με απανωτά λάθη. Τώρα, νιώθω ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα λάθος: το λάθος της πλήρους απαξίωσης όλων στην Τούμπα, από τους παίκτες μέχρι τον Ραζβάν και τον Μπότο, ξώφαλτσα και τον Σαββίδη.
Στα δικά μου μάτια, ο φετινός ΠΑΟΚ μοιάζει με τον περυσινό Παναθηναϊκό (ακούγεται δυσάρεστη η σύγκριση για τους ΠΑΟΚτσήδες αλλά έτσι είναι). Δουλεύει σωστά εκτός γηπέδου και αυτό βγαίνει σε μεγάλα διαστήματα των αγώνων του μέσα σε αυτό. Μόνο όποιος είναι κακεντρεχής δεν το βλέπει. Του λείπουν βασικά κομμάτια και ο απαραίτητος χρόνος ώστε τα παραπάνω να μετουσιωθούν σε αποτελέσματα. Όμως θεωρώ ότι με σωστές και στοχευμένες κινήσεις στο τέλος της σεζόν θα έχει φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα. Εκτός κι αν εντωμεταξύ γκρεμίσει τα πάντα επειδή έμεινε ήδη εφτά πόντους μακριά από την κορυφή. Τότε θα έχει κάνει πάλι μια τρύπα στο νερό. Ή αλλιώς θα ξεκινήσει πάλι από το μηδέν, ένα καινούργιο «πρότζεκτ», το οποίο ίσως θα έπρεπε να έχει την κωδική ονομασία «Σίσυφος» για να καταλαβαινόμαστε.
Υ.Γ. Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο. Ο Μπότο είχε αστοχίες στις επιλογές του και ο Ραζβάν επίσης έχει αστοχίες στη διαχείριση ορισμένων αγώνων. Αλλά, οκ, σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονιά συμβαίνουν αυτά. Εκείνο που δεν επιτρέπεται να συμβαίνει είναι η επιμονή σε λύσεις, οι οποίες δεν έχουν να προσφέρουν πια τίποτα στον ΠΑΟΚ, ούτε τώρα, σε επίπεδο δηλαδή άμεσων αποτελεσμάτων, ούτε φυσικά στο μέλλον.
To προφανές παράδειγμα είναι ο «Μπίσε» ό,τι είχε να δώσει στον ΠΑΟΚ το έδωσε. Το μόνο που κάνει πλέον είναι να τρώει χρόνο από ποδοσφαιριστές οι οποίοι μπορεί (ή μπορεί και όχι, δεν θα το ξέρουμε αν δεν τους δούμε) να εξελιχθούν και να δώσουν επίσης πολλά. Δεν γνωρίζω αν ο Κωνσταντέλλιας (καλό είναι να μάθει να μην βουτάει) και ο Γκορτεζιάνι θα έδιναν λύση στο επιθετικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ, ξέρω ότι ήθελα να τους δω να προσπαθούν. Αυτό που δεν ήθελα να δω είναι τον λατρεμένο «αφάνα» να πελαγοδρομεί σε θέση φορ!
Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα όπως ο Άντρε που αμυντικά αποτελεί «τρύπα» και εφόσον δεν έχει και γρήγορα χαφ μπροστά του να τον καλύπτουν, εκτίθεται συστηματικά (και είναι απορίας άξιον πώς άργησε ένα ημίχρονο ο Γιοβάνοβιτς να τον «σημαδέψει»). Είναι και οι παίκτες που ήρθαν και έχουν βγει άχρηστοι χωρίς να τους δοθεί καν η ευκαιρία να βρουν αγωνιστικό ρυθμό, ενώ οι Κούρτιτς – Αουγκούστο δεν βγαίνουν ποτέ, ακόμα και όταν σέρνονται.
Ίσως ο Λουτσέσκου πίστευε -και ήθελε στην πράξη να αποδείξει – ότι μπορεί ακόμα και φέτος να κάνει πρωταθλητισμό στηριζόμενος στην παλιά φουρνιά. Δεν μπορεί. Ελπίζω να το κατάλαβε και να σταματήσει να αδικεί πρωτίστως τη δική του δουλειά.
