Τα μάτια δε σταματούσαν να κλαίνε, η συγκίνηση σήκωνε την τρίχα όσων ζούσαν από κοντά τις στιγμές. Ακόμα και αντιπάλων. Κι όμως κάποιοι θεώρησαν πως οι φίλοι της ΑΕΚ θα θυμηθούν μερικά αρνητικά αποτελέσματα αδιαφορώντας για το μεγαλείο.
Όσοι βρέθηκαν στα εγκαίνια της «OPAP Arena», έγιναν μέρος της ιστορίας. Μέρος της συγκίνησης. Έκλαψαν. Πανηγύρισαν. Φώναξαν. Βγάζοντας απ’ την ψυχή τους όσα είχαν κρυμμένα. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, τα χρώματα της ομάδας που αγαπούν. Για τους προγόνους τους, για αυτούς που ήρθαν κι «έχτισαν» την Ελλάδα. Την προσφυγιά, τον πόνο, το δράμα, που τελικά μεγαλούργησε στο πέρασμα των ετών.
Κι ίσως κάτι που δεν καταγράφηκε ήταν ότι διαπίστωνες φεύγοντας από το γήπεδο ότι δεν ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα κατά αντιπάλων, τουλάχιστον όχι με τη συχνότητα που παίζουν εν ώρα αγώνων. Να ήταν 2-3 σκόρπια, σε σύνολο 3-4 ωρών, χωρίς να «πιάσουν» κανένα πρόσωπο, λες και όλοι ζούσαν μια στιγμή θρησκευτικής κατάνυξης. Μήπως δεν ήταν τέτοια;
Ιστορία του τόπου ήταν η βραδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι πολύ φτωχό να τη χαρακτηρίσεις απλά «εγκαίνια γηπέδου». Ιστορία του τόπου, την οποία στο βωμό της μικροπολιτικής, των εντυπώσεων, η πλευρά του Ολυμπιακού δεν σκέφτηκε καν. Προτίμησε να τη χλευάσει, να την ειρωνευτεί, τόσο μικρόψυχα και με ασέβεια. Όχι προς την ΑΕΚ με την οποία ήταν και παραμένουν διαχρονικά αντίπαλοι. Ήταν ασέβεια προς τον ίδιο τον ελληνισμό. Των χαμένων πατρίδων.
Αυτό που αρχικά φάνηκε μικρότητα, τώρα που ζήσαμε τη βραδιά που προσέφερε η ΑΕΚ και όσοι συμμετείχαν σε αυτή, γιγαντώνεται. «Μουδιάζοντας» και τους ίδιους τους Ολυμπιακούς. Που ζουν στον ίδιο τόπο, έχουν τις ίδιες ανησυχίες, προέρχονται από τις ίδιες καταστάσεις.
Κι ο Πειραιάς που είναι ο τεράστιος οπαδικός πυρήνας του Ολυμπιακού, είναι γεμάτος από προσφυγικές συνοικίες. Τις δημιούργησαν άνθρωποι που ήρθαν αναγκαστικά, αφήνοντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους, για να τους χλευάζουν οι τότε ντόπιοι. Να τους κοιτούν με μισό μάτι. Για σταθείτε… Αυτό ακριβώς που είδαν τώρα την ομάδα τους, να κάνει στην ΑΕΚ. «Απαντώντας» έτσι σε μια απλή πρόσκληση να δώσει το παρών είτε ο ιδιοκτήτης είτε κάποια αντιπροσωπεία της ΠΑΕ.
Βραδιά μνήμης, συναισθήματος, ιστορίας του τόπου, δάκρυ. Σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια με κάποιο τρόπο συνδέεται με όσα είδαμε στην «OPAP Arena». Ανεξάρτητα απ’ τα χρώματα και τα εμβλήματα. Δεν είναι τυχαίο πως η βραδιά δεν αναλώθηκε σε οπαδική επίδειξη. Ούτε ύβρεις για αντιπάλους, ούτε τίποτα. Τιμή στην ιστορία, χαρά και συγκίνηση για αυτή.
Λέτε πραγματικά όσοι βρέθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια κι έγιναν μέρος της ιστορίας, να σκέφτονται τα αρνητικά αποτελέσματα με τον Ολυμπιακό τα προηγούμενα χρόνια; Λέτε πραγματικά να «έσκασαν» επειδή θυμήθηκαν τα όσα ανέφερε η απάντηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός και του ιδιοκτήτη της, στην πρόκληση της ΠΑΕ ΑΕΚ και του Δημήτρη Μελισσανίδη;
Φίλαθλοι κάθε ομάδας συγκινήθηκαν, γούσταραν αυτό που είδαν. Συναίσθημα, ιστορία, ενός σωματείου που εκφράζει και πρεσβεύει - όπως κι ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, ο Απόλλων Σμύρνης και τόσα άλλα αθλητικά σωματεία που έφτιαξαν πρόσφυγες - τις πιο ευαίσθητες χορδές του τόπου μας. Τον πόνο, τον ξεριζωμό, την αναγέννηση απ’ τις στάχτες.
Οι καρδιές όλων «γλύκαναν» βλέποντας τους δικούς τους προγόνους, το μόχθο και τις κακουχίες. Μέχρι τη στιγμή που στάθηκαν όρθιοι και προχώρησαν. ΑΕΚτζήδες, Παναθηναϊκοί, ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανοί, Ολυμπιακοί, Πανιώνιοι, Απολλωνιστές, Λαρισαίοι, Ηρακλειδείς, τα πάντα. Πρώτα ήταν πρόσφυγες και μετά οτιδήποτε άλλο.
Οι πάντες θα θυμούνται τη βραδιά, το συναίσθημα και το πώς αντιμετωπίστηκε αυτή. Ο Ολυμπιακός πήρε νίκες, έβαλε πολλά γκολ, οι παίκτες του έπιασαν εκπληκτική απόδοση τα προηγούμενα χρόνια. Τί απ’ όλα αυτά σχετίζεται με ένα δευτερόλεπτο του μεγαλείου της βραδιάς στη Νέα Φιλαδέλφεια;
Αυτής που ο Ολυμπιακός χλεύασε, υποβάθμισε, απαξίωσε, έθιξε. Ιστορικό ατόπημα. Ακόμα ένα από αυτά που καθιέρωσαν τον Ολυμπιακό ως ένα παράδειγμα προς αποφυγή σε αξιακό επίπεδο. Ίσως μια συγγνώμη να ήταν καλή αρχή. Δε θα έρθει. Ούτε θα αλλάξει τα μυαλά. Τουλάχιστον σε επίπεδο ΠΑΕ. Γιατί η πλατιά μάζα των Ολυμπιακών, ξέρει πόσο λάθος και προσβλητικό προς τον πόνο του ελληνισμού, ήταν αυτό που συνέβη για πέντε ειρωνικά δημοσιεύματα και δύο αποθεωτικά πρωτοσέλιδα απ’ τη γραμμή προπαγάνδας.
Δυστυχώς οι «ισαποστάκηδες» της εποχής ένιψαν τας χείρας τους χωρίς να καταδικάσουν αυτές τις θλιβερές πρακτικές. Άλλοι φοβούνται, άλλοι ελπίζουν σε μια δουλειά, ο παρονομαστής κοινός.
Τίποτα δεν αλλάζει ότι χθες βράδυ ήταν, όπως λέει ο λαός, «όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια». Ο Παναθηναικός, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, οι πάντες. Από αύριο μπορούν να «σκοτωθούν» ξανά για ένα πέναλτι, έναν διαιτητή, μια θέση στη βαθμολογία. Όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό και τα συναισθήματα που γεννά, ήταν εκεί. Έστω μια φορά στο τόσο, ήταν μια σπάνια ευκαιρία να θυμηθούμε ότι όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
