Ενας από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές που μίλησε ανοιχτά για την κατάθλιψη, η οποία τον ταλαιπωρούσε διαρκώς, ήταν ο Αντρές Ινιέστα. Είχε συγκλονίσει ολόκληρη τη διεθνή ποδοσφαιρική κοινότητα, δηλώνοντας ότι «περίμενα να έρθει η νύχτα για να πάρω το χάπι μου και να ξεκουραστώ».
Ο πρώην αρχηγός γης Μπαρτσελόνα δεν ήταν το μοναδικό ποδοσφαιρικό είδωλο που μίλησε ανοιχτά. Προηγήθηκαν ο Μπέκαμ, ο Μπουφόν, ο Αντριάνο… Και όσοι δεν μίλησαν, το απέφυγαν γιατί ντρέπονται. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος τους. Ποτέ δεν αποδέχτηκαν ότι είχαν κατάθλιψη.
Ακόμη και οι ειδικοί επιστήμονες αναρωτιούνται τι έρχεται πρώτα: Η κατάθλιψη ή το αλκοόλ; Μεγάλοι αθλητές του παρελθόντος δεν μπόρεσαν να δώσουν την απάντηση, παρότι πέρασαν απ’ αυτόν το Γολγοθά. Κατέβηκαν το βουνό μόνον όσοι είχαν τη δύναμη να πάνε στο γιατρό και παράλληλα διέθεταν ένα υποστηρικτικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.
Στην Αγγλία εκτός από τον θρυλικό Τζορτζ Μπεστ, ο Πωλ Γκασκόϊν μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία γιατί δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τον αλκοολισμό. Εκανε πολλές προσπάθειες απεξάρτησης, ξανακύλησε και τίποτε δεν μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο που οδήγησε την εθνική Αγγλίας στην τέταρτη θέση του Μουντιάλ του 1990 και στα ημιτελικά του Euro 1996.
Tην πιο μεγάλη κουβέντα την είπε ο εκκεντρικός προπονητής Ράιαν Κλαφ: «Ξέρω πως οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι αντί να περπατάω πάνω στο νερό, θα ήταν καλύτερο αν έβαζα λίγο παραπάνω νερό στο ποτό μου. Εχουν απόλυτο δίκιο». Και εξακολουθησε να πίνει...
Η πρώτη σταγόνα στο ποτήρι για τον Ρόι Κάρολ ήταν μετά από έναν τραυματισμό του. Επαθε κατάθλιψη και το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να βγαίνει έξω και να πίνει. «Πέρασα ένα κομμάτι της ζωής μου που ήθελα μόνο αλκοόλ. Ημουν χαζός», πραδέχτηκε ο άλλοτε άσσος του Ολυμπιακού.
Όμως ο αλκοολισμός δεν χτυπάει μόνο την πόρτα του ποδοσφαίρου. Ο Μάρκους Μόρις των Σέλτικς αποκάλυψε ότι πολλοί παίκτες του ΝΒΑ πίνουν για να τα βγάλουν πέρα. «Χρειάζονται το αλκοόλ για να ηρεμήσουν τους εαυτούς τους. Ετσι το χειρίζονται, παρότι γνωρίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να δουλέψει μακροπρόθεσμα», δήλωσε ο Μόρις.
Στη ζωή του μεγαλύτερου Γερμανού σκόρερ, του Γκερντ Μίλερ, πρώτα μπήκε η κατάθλιψη και μετά ακολούθησε το αλκοόλ. Παλιοί συμπαίκτες και φίλοι του τον βοήθησαν να κάνει θεραπεία σε κέντρο απεξάρτησης. Όταν όμως μετανάστευσε στην Αμερική, επέστρεψε στην πατρίδα του εξαθλιωμένος από τα οινοπνευματώδη και πάμφτωχος.
Είναι να απορεί κανείς πως ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος , όπως ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Σόκρατες έπεσε στο ποτό. Γιατρός και καλλιτέχνης ταυτόχρονα, δύο φορές μπήκες στην εντατική για στομαχική αιμορραγία λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Ισως είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ενός απολύτως συνειδητοποιημένου ποδοσφαιριστή που δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ’ αυτόν τον φρικτό εθισμό και έφυγε από τη ζωή στα 57 του χρόνια.
Ισως το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα αθλητικά είδωλα είναι όταν αποχωρούν από την ενεργό δράση. Η δόξα και η αναγνωρισιμότητα τους εγκαταλείπει, κλείνονται στους εαυτούς τους και χάνονται ανάμεσα στο τέρας της κατάθλιψης και την πρόσκαιρη ηδονή του αλκοόλ.
Αρα η επιστημονική υποστήριξη στον αθλητισμό δεν πρέπει να περιορίζεται στις ομάδες. Οι κυβερνήσεις και οι αθλητικές ομοσπονδίες οφείλουν να προσφέρουν ψυχολογική στήριξη σε όσους εγκαταλείπουν τον αθλητισμό γιατί πέρασαν τα χρόνια. Αυτή είναι μια στοιχειώδης κοινωνική υποχρέωση.
