Η παρακαταθήκη που δημιούργησε ο ίδιος, φτάνοντας σε μία άνευ προηγουμένου επιτυχία με τέσσερα χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια στην κατηγορία U21, είναι βαριά, αλλά ο ίδιος φαίνεται αποφασισμένος να τη σηκώσει μέχρι την κορυφή ενός αθλήματος που όλοι έχουν παίξει κάποια στιγμή στη ζωή τους, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι ασυναγώνιστοι και τελικά είναι ελάχιστοι αυτοί που ξεχωρίζουν, αλλά δεν παίρνουν ούτε ελάχιστοι από την αναγνώριση και τη στήριξη που τους αξίζει.
Ο θρίαμβος ανάδειξης του ως του πιο πετυχημένου Ευρωπαίου πινγκπονίστα στο απλό των νεαρών ηλικιών, ξεπερνώντας θρύλους του αθλήματος όπως ο Γιαν Όβε Βάλντνερ, ο Τίμο Μπολ και ο Βλαντιμίρ Σαμσόνοφ δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες, αν λάβει κανείς όμως υπόψιν τις πρόσφατες νίκες που πέτυχε στο πλαίσιο του Champions League επί του Παναγιώτη Γκιώνη και του Λιν Γιουν Τζου, «χάλκινου» Ολυμπιονίκη στο Τόκιο στο διπλό μικτό και Νο 6 της παγκόσμιας κατάταξης αντιλαμβάνεται ότι ο Ελευσίνιος αθλητής έχει ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά!
Το πινγκ πονγκ είναι ένα άθλημα, το οποίο όλοι έχουμε παίξει έστω για χαβαλέ. Ποια είναι η πιο ηλίθια ερώτηση που σου έχουν κάνει;
«Αν ήθελα να παίξω με κάποιον που ήταν σίγουρος ότι θα με διαλύσει. Το ακούω συνέχεια να πω την αλήθεια...»
Πόσοι έχουν πιστέψει ότι σε έχουν σε ένα ματσάκι;
«Βασικά δεν υπήρξε κανείς που να πιστεύει ότι μπορώ να τον νικήσω. Φυσικά αναφέρομαι σε άτομα εκτός χώρου, που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά παίζω για χαβαλέ και παίζω σε αγωνιστικό επίπεδο».
Μπήκες στη διαδικασία να ξεφτιλίσεις ποτέ κανέναν;
«Ναι, έχω μπει στη διαδικασία μια φορά σε ηλικία 13 ετών. Ο άλλος ήταν περίπου 24 ετών. Δεν πίστευε απλώς ότι μπορεί να με κερδίσει, αλλά το έδειχνε και με πολύ άσχημο τρόπο, του στυλ “Πάμε, σε έχω” κτλπ. Τον κέρδισα 11-0, 11-0, 11-0».
Είχατε και κοινό;
«Ναι είχε κόσμο γύρω».
Και γυναίκες...
«Ναι, και γυναίκες».
Και πώς αντέδρασε μετά την ταπεινωτική ήττα;
«Δεν αντέδρασε. Δεν είπε κουβέντα, απλώς έφυγε».
Τις πρώτες επιτυχίες το ελληνικό πινγκ πονγκ τις γνώρισε με τον Καλλίνικο Κρεάνγκα, ακολούθησε τα βήματά του ο Παναγιώτης Γκιώνης και τώρα εσύ. Τι σημαίνει πρακτικά για σένα η παρακαταθήκη που άφησαν οι προηγούμενοι;
«Αποτελεί σίγουρα κίνητρο το να φτάσω κι εγώ σε υψηλό επίπεδο, όπως έφτασαν εκείνοι. Το κυριότερο όμως είναι ότι έκανα προπόνηση μαζί τους, κι έχω δει πώς συμπεριφέρονται εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, πώς προετοιμάζονται. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να έχεις από τα πρώτα σου βήματα, δίπλα σου, φτασμένους αθλητές».
Ξεκίνησες να παίζεις με τον μπαμπά σου, πώς διαμόρφωσε τη σχέση σας;
«Ναι παίζω μαζί του απ' όταν ήμουν πέντε χρονών. Στην αρχή τσακωνόμασταν αρκετά, για το ποιος θα κερδίσει, όμως πλέον μπορώ να πω ότι έχουμε άριστη σχέση».
Είχατε στο σπίτι τραπέζι;
«Όχι, αλλά η αίθουσα στην Ελευσίνα, είναι δυο λεπτά από το σπίτι μου.»
Πώς και δεν ασχολήθηκες με κάποιο από τα πιο δημοφιλή αθλήματα όπως ο αδερφός σου με το ποδόσφαιρο;
«Μικρός έπαιζα ταυτόχρονα ποδόσφαιρο και πινγκ πονγκ, όπως όλα τα παιδάκια, όμως στην πορεία κατάλαβα ότι το πινγκ πονγκ με τραβάει περισσότερο. Περίπου στην 6η δημοτικού αποφάσισα να αφοσιωθώ στο πινγκ πονγκ».
Τί στερήθηκες για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και τι στερήθηκε η οικογένεια σου;
«Το τί στερήθηκα εγώ είναι τεράστια συζήτηση. Σε μικρότερη ηλικία με πείραζε να βλέπω τους φίλους μου να οργανώνουν βόλτες κι εγώ να έχω προπόνηση ή αγώνες και μην μπορώ να πάω επειδή έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς. Τώρα όχι μόνο δεν έχω θέμα, αλλά μπορώ να πω ότι χαίρομαι που στερήθηκα όσα στερήθηκα και για ζω όλο αυτό τώρα.
Φυσικά, όσο ψηλότερα μπαίνει ο πήχης τόσο οι θυσίες που απαιτούνται μεγαλώνουν. Δηλαδή, φέτος το καλοκαίρι πήγα Γερμανία από τον Ιούλιο, γιατί Αύγουστο ξεκινά το πρωτάθλημα.
Αναφορικά με την οικογένεια, είναι αλήθεια ότι όταν ήμουν μικρότερος τα πάντα: τουρνουά, ρακέτες τα κάλυπτε ο πατέρας μου από τον μισθό του. Αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι ceo σε πολυεθνική, αλλά εργάζεται σε ένα εργοστάσιο, καταλαβαίνει κανείς ότι οι θυσίες που έκανε για να φτάσω έως εδώ είναι πραγματικά τεράστιες».
H πορεία σου είναι ένας τρόπος να τους πεις ευχαριστώ για όσα έκαναν για σένα;
«Σίγουρα! Στον πατέρα μου λίγο περισσότερο επειδή εκείνος έκανε τα πάντα, πέρα από την οικονομική στήριξη που μου παρείχε, έχουμε περάσει άπειρες ώρες προπονήσεων μαζί. Επομένως είναι μία ανταμοιβή για εκείνον να βλέπει ότι οι κόποι του έπιασαν τόπο».
Τώρα που μιλάμε σε στηρίζει κάποιος χορηγός;
«Δυστυχώς όχι, όλα τα πληρώνω εγώ από την τσέπη μου, αφού η ομοσπονδία έχει τη δυνατότητα να καλύπτει μόνο τα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια πρωταθλήματα. Έχω ξοδέψει μία περιουσία και αναμένεται να ξοδέψω τόσα και άλλα τόσα. Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό περιορίζει έναν αθλητή στο να μπορέσει να οργανώσει όπως θα ήθελε απερίσπαστος την προετοιμασία του».
Είσαι της ανατροπής... Είναι τακτική να κουράζεις τον αντίπαλο ή απλώς αφυπνίζεσαι όταν μένεις πίσω στο σκορ;
«Δεν είμαι σίγουρος αν μένω πίσω λόγω κούρασης εγώ ή ο αντίπαλος. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι μπορώ να παίξω καλύτερα ότι είμαι υπό πίεση. Δεν το κάνω επίτηδες. Δεν είμαι μέρος της τακτικής του παιχνιδιού μου, αλλά πραγματικά όταν βρίσκομαι πίσω στο σκορ αισθάνομαι ότι παίζω καλύτερα και φυσικά αυτό εξασθενεί ψυχολογικά τον αντίπαλο μου. Είναι ψυχολογικό παιχνίδι το πινγκ πονγκ. Κερδίζει αυτός που μπορεί να κρατηθεί μέχρι το τέλος του παιχνιδιού».
Το 2019 μετά τον τελικό του Ευρωπαϊκού U-21, o αντίπαλος σου, ο Γερμανός Έγκερμαν δεν σε είχε χαιρετήσει. Αργότερα βέβαια ζήτησε συγγνώμη. Ποια είναι η δική σου σχέση με τον αυτοέλεγχο και την αυτοκυριαρχία;
«Με είχε ενοχλήσει η συμπεριφορά του γιατί στη διάρκεια του αγώνα δεν είχα αντιαθλητική συμπεριφορά. Αν είχα κάνει οτιδήποτε που θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την συγκέντρωση του θα το δεχόμουν, όμως με πείραξε παρότι καταλαβαίνω ότι ήταν ένας τελικός πανευρωπαϊκού, στον οποίο όλοι θέλουν να κερδίσουν. Όμως είπα τον συγχώρησα. Κι εγώ πολλές φορές νιώθω να εκνευρίζομαι και να χάνω την αυτοκυριαρχία μου, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω. Βρίζω την ώρα του αγώνα, αλλά ευτυχώς στα ελληνικά και δεν με καταλαβαίνουν, πάντα όμως σε νορμάλ πλαίσια, δεν έχω παρεκτραπεί ποτέ».
Είναι θέμα χαρακτήρα ή είναι κάτι που το έχεις δουλέψει;
«Είναι σίγουρα θέμα χαρακτήρα, αλλά δουλεύεται κιόλας. Εγώ βέβαια είμαι άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων, δεν ανοίγομαι εύκολα γενικά».
Ποιος σου έχει δώσει την καλύτερη συμβουλή και ποια ήταν αυτή;
«Η καλύτερη συμβουλή είναι αυτή που μου έχει δώσει ο πατέρας μου. Κάτι που μου έλεγε πάντα και μου το λέει ακόμα, «Μην σε νοιάζει ποιος είναι ο αντίπαλος μπες στο ματς, δώσε τον καλύτερο σου εαυτό και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει»».
Βλέπω ότι είχες μία αισθητή απώλεια βάρους, θες να μου μιλήσεις γι' αυτό;
«Από μικρός ήμουν γεματούλης. Έχω αδυναμία στα γλυκά... Έχασα 15 κιλά, σε τρεις μήνες. Τα έχασα αρκετά γρήγορα. Έκανα διατροφή και ασχολήθηκα πολύ με το σώμα μου, δηλαδή έφευγα από την προπόνηση και πήγαινα γυμναστήριο και έτρεχα. Επί τρεις μήνες ασχολούμουν όλη μέρα με το σώμα μου. Με είχε πιάσει μία τρέλα, που μου βγήκε σε καλό, γιατί η απώλεια βάρους με ευνόησε και στο ψυχολογικό κομμάτι και αγωνιστικά. Έγινα αρκετά πιο γρήγορος και δεν κουράζομαι, το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Έκτοτε προσέχω πάρα πολύ. Δεν θέλω να παίρνω ούτε γραμμάριο».
Στον φετινό ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U-21 προκρίθηκε με τρομερή ανατροπή, απέναντι στο πρώτο φαβορί του ταμπλό, τον Ρώσο Λεβ Κάτσμαν, του οποίου επικράτησες με 4-3, μίλησε μου γι' αυτό το ματς...
«Έχανα 3-0, με αυτό το παιδί κάνουμε μαζί προπόνηση, επομένως γνωριζόμαστε. Ο προπονητής του δε, είναι ο προπονητής μου στη Γερμανία. Από την αρχή δεν με βόλευε το παιχνίδι όπως πήγαινε, είχα κάποια θέματα με το σερβίς του. Στο 3-0 πήγα στον πάγκο και είπα στον κόουτς: «Θα κάνω μία τελευταία προσπάθεια και ό,τι γίνει». Πράγματι μαζί με τον κόουτς αλλάξαμε τακτική και σέρβις και το ματς με πήγε περισσότερο από την αρχή και έφτασα στη νίκη με 4-3».
Εκεί σκέφτηκες ότι στον τελικό δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω;
«Γενικά το σκέφτομαι αυτό, όχι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω, αλλά ότι θα κερδίσω. Αλλά όλοι παίζουμε με αυτόν τον σκοπό και όλοι είμαστε καλοί, επομένως ποτέ δεν ξέρεις».
Ποια είναι η σχέση σου με την ήττα;
«Στην αρχή πάντα με παίρνει από κάτω, αλλά μετά πάντα θα κάτσω να δω το ματς με ηρεμία για να εντοπίσω τα λάθη που έκανα, για να μη τα ξανακάνω. Αυτός είναι ο τρόπος για να βελτιώνομαι».
Τί μπορεί να σε θυμώσει στη διάρκεια ενός αγώνα;
«Να χάσω μία εύκολη μπάλα, αυτό είναι κάτι που θα με εκνευρίσει, αλλά ευτυχώς μετά θα με κρατήσει αφυπνισμένο στην περίπτωση που δεχτώ ίδιο χτύπημα».
Πώς αλλάζει η ζωή ενός αθλητή που φεύγει από τη χώρα μου και πηγαίνει να παίξει στο εξωτερικό;
«Για μένα ήταν πολύ δύσκολο, γιατί το μόνο που κάνω είναι από το σπίτι στην προπόνηση και πάλι πίσω. Το Ουλμ είναι μία όμορφη, μεγάλη πόλη, περίπου μία ώρα από την Στουτγκάρδη, απο την οποία πραγματικά δεν λείπει τίποτα. Ωστόσο, δεν κρύβω ότι με επηρεάζει ο καιρός και το γεγονός ότι δεν έχω παρέες. Δυσκολεύομαι πολύ, αλλά βλέπω ότι με βοηθά πολύ στο αθλητικό κομμάτι. Έχω δει μεγάλη διαφορά στο παιχνίδι μου από τότε που ξεκίνησα να παίζω στο γερμανικό πρωτάθλημα, επειδή όλα τα ματς είναι δυνατά και είναι οι καλύτεροι παίκτες, επομένως σε κάθε παιχνίδι για να κερδίσεις πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Και πολλές φορές αυτό δεν αρκεί...»
Έχουν ικανοποιηθεί όνειρα που είχες από μικρός;
«Σίγουρα όσα έχω καταφέρει τα είχα ονειρευτεί αν και για να πω την αλήθεια ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανα τους τέσσερις τίτλους σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είχα ονειρευτεί έναν, αλλά πήγε καλύτερα και απ' ότι μπορούσα να φανταστώ. Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να καταφέρω να προκριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, αλλά κυρίως να καταφέρω να μείνω σε υψηλό επίπεδο στην κατηγορία των ανδρών, όπως συνέβαινε έως τώρα στους νέους. Αυτό φυσικά απαιτεί φοβερή δουλειά γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλότερο και ο ανταγωνισμός. Το χάσμα από τους νέους άνδρες έως τους άνδρες είναι τεράστιο. Έχω πολύ μεγάλο κενό να καλύψω. Αλλά είναι φυσιολογικό, είναι μέρος της διαδικασίας που πέρασαν όλοι ανεξαιρέτως. Οπότε δεν με παίρνει από κάτω. Ποτέ δεν με παίρνει από κάτω!»
Όντως δεν σε παίρνει ποτέ από κάτω;
«Όχι φυσικά! Όταν υπάρχουν διαστήματα που δεν αποδίδω αυτό που θέλω με παίρνει από κάτω. Είναι απογοητευτικό να κάνεις συνέχεια σκληρή προπόνηση και στον αγώνα να μην φαίνεται η προσπάθεια που έχεις κάνει. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό για έναν αθλητή».
Γούρια έχεις;
«Ουουουουουουουου! Πολλά γούρια κι εγώ και ο κόουτς (σ.σ. Κώστας Βατσακλής) είμαστε γενικώς με τα γούρια πολύ προσεκτικοί. Καταρχάς, με τις μπλούζες. Αν έχω νικήσει ένα δύσκολο ματς θα φορώ την ίδια μπλούζα. Εννοείται ότι δεν θα βάλω την ιδρωμένη, έχω 6-7 ίδιες, αλλά θα βάλω τη μαύρη ας πούμε, με την οποία κέρδισα το προηγούμενο ματς. Ο κόουτς επίσης φορά πάντα περικάρπιο».
Την είχες την πετριά από πριν ή στη μετέδωσε ο κόουτς;
«Το είχα από πριν, αλλά πλέον έχει ανέβει επίπεδο. Είναι ωραίο αυτό που γίνεται, έχουμε χαβαλέ».
Ποια άλλα γούρια έχετε;
«Έχουμε συγκεκριμένη βιταμίνη και βασικότερο όλων παίρνω τη μάνα μου για ξεμάτιασμα πριν από κάθε αγώνα».
Να διώξεις το κακό μάτι και τις κακές γλώσσες;
«Ναι, να φύγουν όλα (σ.σ. γέλια)! Αλλά να ξέρεις εμπλουτιζεται συνεχώς η λίστα. Μετά από κάθε μεγάλη νίκη σε μεγάλη διοργάνωση υιοθετούμε νέα γούρια».
Αλήθεια τώρα που πηγαινοέρχεσαι Γερμανία ποιο είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχεις να επιστρέψεις;
«Έχει τύχει μετά από τους αγώνες του γερμανικού πρωταθλήματος να πρέπει να πάω σε τουρνουά, οπότε έχω λείψει από την Ελλάδα πάνω από δύο μήνες».
Και η μανούλα τι έκανε δεν ήρθε με τα τάπερ;
«Οχι, δεν ήρθε με έπαιρνε τηλέφωνο».
Με τις δουλειές του σπιτιού αληθεια την παλεύεις;
«Όχι!»
Τί κάνεις δηλαδή;
«Τίποτα! Δεν το έχω. Παίρνω μία κοπέλα και με βοηθά. Ευτυχώς για το φαγητό φροντίζει η ομάδα, πηγαίνουμε στο εστιατόριο και τρώμε όλοι, αλλιώς θα πέθαινα στην πείνα. Μπορώ να βράσω μέχρι αυγό, άντε και να φτιάξω ένα τοστ. Σε σαλάτα ας πούμε δυσκολεύει το πράγμα».
