Αν ασχολούνταν λιγάκι με την πορτοκαλί μπάλα, ο Γκάρι ο Λίνεκερ θα μπορούσε να αφήσει άλλη μία διαχρονική ατάκα και να το παίξει έξυπνος: Ευρωλίγκα είναι η διοργάνωση, στην οποία 16 ομάδες κοπανάνε μία μπάλα στα παρκέ για μία ολόκληρη χρονιά και στο τέλος πηγαίνουν στο Final-4 η Φενέρ, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Ρεάλ Μαδρίτης και μία ομάδα Κinder έκπληξη. Αλήθεια, ποιος θα του έδινε άδικο;
Στα τελευταία πέντε Final-4 της διοργάνωσης οι τρεις τους μετρούν 14 συμμετοχές, μόνο στο Βερολίνο το 2016, η «βασίλισσα» από την Μαδρίτη πήρε απουσία και χάλασε το γλυκό. Σε όλες τις άλλες διοργανώσεις, μαζί αγκαζέ ως το τέλος. Μεταξύ μας, μεταξά που λέει και η διαφήμιση.
Ένα από τα βασικά συστατικά που καθιστά το ΝΒΑ ως την κορυφαία global μπασκετική διοργάνωση είναι το δικαίωμα όλων στο όνειρο. Η έκπληξη. Το απρόβλεπτο. Η ανακύκλωση των ομάδων που πρωταγωνιστούν. Η ισονομία και η ισότητα σε ότι αφορά το οικονομικό σκέλος. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτά που βλέπουμε στο μικρό της αδερφάκι, την Euroleague, όπου κολλήσαμε στα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Κι ως γνωστόν, η μονοτονία κουράζει. Απωθεί. Δημιουργεί ανία, βαρεμάρα, πλήξη, κορεσμό.
Όταν η Euroleague και ο (μη αιρετός) Τζόρντι Μπερτομέου αποφάσισε να δημιουργήσει μία κλειστή λίγκα, ουσιαστικά δημιούργησε μία απόλυτα χειραγωγήσιμη διοργάνωση, όπου τα πάντα ήταν ελεγχόμενα, κομμένα και ραμμένα για τις πολύ συγκεκριμένες ομάδες που έχουν την δυνατότητα να ξοδέψουν αλόγιστα ποσά, δίχως να ευελπιστούν να τα πάρουν πίσω.
Από την στιγμή που κάθε χρόνο 11 από τις 16 ομάδες παραμένουν οι ίδιες ανεξαρτήτως πορείας στα εθνικά τους πρωταθλήματα ή την διοργάνωση χάθηκε οποιαδήποτε διάθεση για διεύρυνση του αθλήματος σε άλλες αγορές.
Με ποιο κίνητρο ένας επιχειρηματίας επιπέδου Ιβάν Σαββίδη, Μάκη Αγγελόπουλου ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα να επενδύσει ένα σεβαστό ποσό στο άθλημα, όταν ξέρει ότι δεν υπάρχει τρόπος να διεισδύσει σε αυτή την κλειστή λίγκα;
Την ώρα που οι 11 ομάδες υπέγραψαν τα γνωστά δεκαετή συμβόλαια που τις δένουν χειροπόδαρα με την διοργάνωση, εν αγνοία τους υπέγραψαν και την προκαθορισμένη μοίρα τους. Διότι δέχθηκαν να συμμετάσχουν σε μία διοργάνωση, όπου ο ανταγωνισμός δεν διεξάγεται με τους ίδιους όρους, προς μεγάλη τέρψη του Αντρέι Βατούτιν, του Φλορεντίνο Πέρεθ και του Αλι Κοτς.
Για παράδειγμα, πως να ανταγωνιστεί μία ομάδα που πληρώνει φορολογία 10% σε όλα της τα συμβόλαια με μία άλλη που πληρώνει 45% στην χώρα της;
Πως να ανταγωνιστεί μία ομάδα που είναι ανώνυμη εταιρία, μία άλλη που διοικείται από τα μέλη της και έχει κοινό ταμείο με το ποδοσφαιρικό τμήμα (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα) που εγγυώνται πακτωλό εκατομμυρίων, δίχως να υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα αν ο ισολογισμός είναι κατακόκκινος;
Ακόμα και το format της διοργάνωσης είναι κομμένο και ραμμένο για τους ισχυρούς της διοργάνωσης. Εξοντωτικές 30 αγωνιστικές μέσα σε 150 ημερολογιακές ημέρες, με ουκ ολίγες διαβολοβδομάδες, ένα σύστημα διεξαγωγής που αντέχουν σε επίπεδο πρωταθλητισμού μόνο ομάδες με ρόστερ 14-15 παικτών πρώτης γραμμής, το οποίο μπορούν να διαθέτουν μόνο όσοι φυσάνε το παραδάκι.
Αν σε αυτό προσθέσει κανείς το γεγονός ότι οι ομάδες της ελίτ έχουν πλέον τα δικά τους ιδιωτικά τζετ, αποφεύγοντας καθυστερήσεις στα αεροδρόμια, αλλαγές πτήσεων, ταλαιπωρία, αντιλαμβάνεται κανείς έναν πακτωλό από μικρές - μικρές λεπτομέρεις που δημιουργούν συνθήκες ανισότητας.
Και προσοχή. Δίχως σε αυτή την εξίσωση να μπαίνει καθόλου η οποία διαιτητική προστασία / εύνοια, που ενδεχομένως έχουν οι «μεγάλοι» όταν δουν τα ζόρια.
Ένας φαύλος κύκλος που βοηθά ομάδες όπως η Φενερμπαχτσέ, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Ρεάλ Μαδρίτης να έχουν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα κάθε χρονιά, αφήνοντας μόνο μία θέση κάθε χρονιά σε κάθε Final-4.
Κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση είναι θεμιτό και λογικό να προωθεί / προστατεύει τα μεγάλα brands, εξάλλου η δική τους εμπορικότητα φέρνει κόσμο, τηλεθέαση, λεφτά στα ταμεία. Ωστόσο, η Euroleague βαδίζει αυτή την στιγμή πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, αδυνατώντας να παράξει την πεμπτουσία του αθλητισμού: την έκπληξη.
Η έκπληξη περιορίζεται στην μία ομάδα που θα συμπληρώνει πια το Final-4 στον ρόλο της Σταχτοπούτας του παραμυθιού. Το 2015 ήταν ο Ολυμπιακός, την επόμενη χρονιά (ω, τι έκπληξη, δύο ομάδες) η Λοκομοτίβ Κουμπάν και Λαμποράλ Κούτσα (καμία από τις δύο δεν πήγε τελικό), το 2017 ξανά ο Ολυμπιακός, πέρσι η Ζάλγκιρις και φέτος -όπως όλα δείχνουν- η Έφες.
Σαν παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα μοιάζει αυτό, με έναν εναλλακτικό κομπάρσο κάθε φορά να συμπληρώνει το καρέ.
Μα δείτε ακόμα κι αυτούς που τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα. Διαλύθηκαν στα εξ’ ων συνετέθησαν. Ο Ολυμπιακός (μην αντέχοντας να πληρώσει την υπέρογκη υπεραξία που βρήκαν αλλού) χρόνο με τον χρόνο ξεδοντιάστηκε ποιοτικά χάνοντας παίκτες - ευρήματα όπως ο Χάινς, ο Χάντερ, ο Μπιρτς, ο Χάκετ, ο Σλούκας, η Λαμποράλ είδε να διαλύεται εν μία νυκτί εκείνη η τρελοπαρέα των Μπουρούση, Μάικ Τζέιμς, Άνταμς, η Κουμπάν έχασε άμεσα Σίνγκλετον, Ράντολφ, Ντιλέινι, Κλαβέρ και Τζάνινγκ. Ακόμα και οι όποιες εκπλήξεις είναι πια σαν φωτοβολίδες, που αναγκαστικά σβήνουν άμεσα.
Το μότο της Euroleague στον trademark ύμνο της είναι το «I feel devotion», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «νιώθω ευλάβεια», «νιώθω λατρεία». Αλήθεια, πόση λατρεία μπορεί να συνεχίσει να νιώθει κάποιος σε κάτι που επαναλαμβάνεται με τους ίδιους και τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Η Euroleague παρότι λαμπερή και απαστράπτουσα, δείχνει από μέσα κορεσμένη, βαρετή και σε ανάγκη ενός ηχηρού ηλεκτροσόκ για να ξαναγίνει απρόβλεπτη.
Ακούει κανείς;
