Οποιος ζει έξω από τον οπαδικό κόσμο είναι δύσκολο να κατανοήσει τις καταστατικές αξίες που χωρίζουν τους μεν από τους δε. Για όλους εμάς, υπάρχουν μονάχα “αλλόθρησκες” μάζες ανθρώπων, ταγμένες σε χρώματα, που προσκυνούν σε διαφορετικούς “Θεούς”, υπηρετώντας όμως τα ίδια ιδανικά. Αξιοπρέπεια, ηρωισμός, παλικαριά, δύναμη, αφοσίωση, αγνότητα, περηφάνεια. Η βίβλος της κάθε διαφορετικής οπαδικής θρησκείας διδάσκει τα ίδια μηνύματα. Το μόνο που διαφέρει είναι το χρώμα του εξώφυλλου και ο Θεός που λατρεύουν. Αυτοί είναι οι πυλώνες περηφάνειας που αισθάνεται κάθε οπαδός για την ομάδα του. Το διακύβευμα είναι πιο το κάνει καλύτερα. Και περισσότερο.
Στον κόσμο των αφιερωμένων οπαδών, αυτών που συνδέουν την αγάπη για την ομάδα τους με μία ραχοκοκκαλιά ιδεών και αρχών που ξεπερνά και απομακρύνεται από τις γραμμές ενός αγωνιστικού χώρου, θα ακούσεις πολύ συχνά να ακούγονται οι λέξεις που είναι συνώνυμες του ιδανικού προφίλ.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι περισσότερο απ’όλα αυτά ή λιγότερο, ή τα διαθέτει σε μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση. Αυτό που ξέρω πάντως, είναι ότι στο καταστατικό οπαδικού αισθήματος, στη βίβλο των φίλων του Ολυμπιακού, το εξώφυλλο θα πρέπει να απεικονίζεται η ομάδα μπάσκετ.
Αν ο Ολυμπιακός στη συνείδηση του κόσμου που αντλεί την αγάπη του για το ερυθρόλευκο από συναισθματικές και παραδοσιακές ρίζες σημαίνει Ανδρεία, αυτή προάγεται από την ομάδα μπάσκετ.
Αν ο Ολυμπιακός σημαίνει παλικαριά, κοίτα την ομάδα μπάσκετ…
Αν ο Ολυμπιακός σημαίνει ηρωισμός, αυτός είναι η ομάδα μπάσκετ.
Οποια θετική αξία περιλαμβάνεται στην Χάρτα του οπαδού του Ολυμπιακού που συγκινείται και δεν παρεκτρέπεται, που σέβεται τον αντίπαλο και δεν ισοπεδώνει, που αναγνωρίζει και δεν φασιστίζει, βρίσκεται γραμμένη στην ιστορία της ομάδας μπάσκετ των Πειραιτών την τελευταία πενταετία.
Οπως ο Παναθηναϊκός επί εποχής Ομπράντοβιτς, έτσι και ο Ολυμπιακός του σήμερα είναι η ομάδα πρότυπο για όλους τους Ελληνες, μεταφέροντας μηνύματα, όχι μόνο αθλητικά, μα και κοινωνικά. Το κέρδος του Σφαιρόπουλου αποδεικνύει, όπως σοφά έγραψε ο Παπαθεοδώρου, ότι η Ελλάδα δεν είναι χωρισμένη σε Ολυμπιακούς και αντι-Ολυμπιακούς, αλλά, όταν δείχνει το καλό πρόσωπό της και δίνονται οι ευκαιρίες να ακουστούν οι ήρεμες φωνές των μετριοπαθών, είναι μία χώρα που θαυμάζει και αποδέχεται το όμορφο και το πειστικό. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ δεν χρησιμοποίησε ποτέ την εσωστρεφή ρητορική του Μόνοι μας και όλοι τους, διότι αισθάνεται βαθιά μέσα στην ψυχή της, ότι δεν είναι μόνη της. Εχει την αγάπη των οπαδών του, αλλά και τον -σε βαθμό παρεξήγησης- σεβασμό των αντιπάλων.
Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ δεν εκπροσωπείται από γηραιούς καμερολάγνους. Δεν λαϊκίζει, δεν εκφράζεται μέσω ανθρώπων όπως ο κ. Καραπαππάς, ούτε χρησιμοποιεί τα social media για να επιτίθεται.
Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ είναι η ομάδα που όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε. Που ζωντανεύει όταν όλοι τη θεωρούν νεκρή, που κάνει τα απίθανα να μοιάζουν πιθανά, που γκρεμίζει τα ταβάνια της, που ακόμα και στη χειρότερη ημέρα της, ο αντίπαλος θα αναστενάξει με ένα βρωντερό “ωχ” βλέποντας τα παιδιά με τις κόκκινες φανέλες απέναντί του. Είναι η ομάδα που λατρεύει να είναι αουτσάιντερ, που ο τείχος στην πλάτη της είναι ο καλύτερος φίλος της. Είναι η ομάδα που λειτουργεί ως αληθινή ΟΜΑΔΑ και όχι a la carte. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που έχει καταργήσει την έκφραση “Once in a lifetime”. Once in a lifetime ήταν η Πόλη το 12… Το Λονδίνο το 13 στο back to back, ο ημιτελικός του ’15, οι περσινοί κορυφαίοι τελικοί όλων εποχών, Είναι η Πόλη του 2017! Πόσες πια. Κι όμως, κάθε ένα από αυτά είναι once in a lifetime κατορθώματα, βγαλμένα όμως, μέαα από τα ίδια χέρια. Οχι μόνο του θρυλικού Βασίλη Σπανούλη, αλλά και των συνστρατιωτών του.
Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που ανάγκασε τον κορυφαίο Γάλλο δημοσιογράφο, Ανρό Λεκόντ, να μου πει λίγο πριν τα μεσάνυχτα… “Η Φενέρ είναι το φαβoρι, αλλά when Olympiakos is in the building…”. Συνεχίστε το μόνοι σας. Ξέρετε εσείς!
Ο Ολυμπιακός είναι ο Σπανούλης, αλλά δίχως τους υπόλοιπους, θα έμοιαζε με έναν μοναχικό στρατηγό, δίχως άρματα και στρατιώτες. Ο Σπανούλης είναι ο Θρύλος που τον κάνουν (και) οι συμπαίκτες του. Αυτοί που υπερβάλουν εαυτούς, που θυσιάζονται στα πόδια του αρχηγού και αυτοί που…. “Αφήνουν κάθε ανάσα στο γήπεδο μέχρι να έρθουν τα τελευταία λεπτά κι εκεί να αναλάβει ο αρχηγός” όπως έλεγε κι ένα μέλος της Φενέρ λίγο μετά τα ξημερώματα.
Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου είναι όλα όσα έχουν ονειρευτεί οι οπαδοί του και όλα όσα αγαπούν να σέβονται οι αντίπαλοί του.
Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ είναι ο αποτυχημένος νεόπλουτος (τα πρώτα χρόνια της εποχής Αγγελόπουλων), αλλά ο αξιοζήλευτος μεσοαστός, που κατάφερε να γίνει το καμάρι της γειτονιάς του.
Εν τέλει, ο Ολυμπιακός του μπάσκετ είναι αυτός που όχι μόνο αναγνώρισε την επί χρόνια αξία του αιώνιου αντιπάλου του, αλλά του έκλεψε και τη συνταγή, καταλαβαίνοντας την τεράστια αξία της και δεν δίστασε να την ξεπατικώσει για να ακολουθήσει στον ίδιο δρόμο.
Κοίτα λοιπόν, Βαγγέλη ποιος (πρέπει να) είναι ο Ολυμπιακός… Κι όπως λένε στις ταινίες…
“Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική”.
