MENU

Δεν μου αρέσουν οι κολακείες στους οπαδούς των ομάδων. Με ξενίζει πολλές φορές όταν παίκτες και προπονητές μιλούν για τον «6ο παίκτη» κάνοντας τον να θεωρείται συμπαίκτης τους! Αλλά απόψε θεωρώ πως η στιγμή, ενός πραγματικά σπουδαίου αγώνα που καιρό είχαμε να παρακολουθήσουμε στο ΟΑΚΑ, είναι η αντίδραση του κόσμου του Παναθηναϊκού σε μια προσπάθεια του Διαμαντίδη.

Όχι στην τάπα στον Σάμιουελς, που δεν ήξερε αλλά και δεν ρώτησε με αποτέλεσμα να δεχθεί ένα ταπεινωτικό -για το επίπεδο- stop από τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Όχι για το τρίποντο από τα 9 μέτρα, που ουσιαστικά «κλείδωσε» το ματς για τον Παναθηναϊκό. Αλλά για ένα airball, σαν εκείνα που έκανε μαζεμένα ο Κόμπι Μπράιαντ και (προφανώς) τον οδήγησαν να γράψει εκείνο το συγκινητικό γράμμα αποχαιρετισμού στο μπάσκετ.

Ο Διαμαντίδης, δεν πρόκειται να βγάλει τέτοιο συναίσθημα, αμφίβολο είναι αν θα εκφραστεί καν όταν κρεμάσει στο τέλος της σεζόν τη φανέλα του, αλλά με τη συμπεριφορά του, τη σεμνότητα του και όσα έχει προσφέρει στον Παναθηναϊκό έκανε τους οπαδούς του να βγάλουν ανάλογα δυνατά συναισθήματα στο τέλος της γ’ περιόδου. Η μπάλα δεν βρήκαν κανένα στόχο και το κοινό του Παναθηναϊκού δεν έκανε καμία απολύτως έκφραση απογοήτευσης. Αντιθέτως αποθέωσε τον αρχηγό της ομάδας, σαν να είχε σκοράρει το buzzer-beater της νίκης.

Έχω την εντύπωση οτι αυτή η αντίδραση, όπλισε τα χέρια του Διαμαντίδη και τον έκανε να ευστοχήσει από τα 9 μέτρα, όταν είχε ως τώρα στην Ευρωλίγκα 8/27 τρίποντα (και 2/20 στα προηγούμενα πέντε ματς της διοργάνωσης!). Γιατί ακόμη και οι τεράστιοι παίκτες, θέλουν κάποια στιγμή την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης και της αγάπης!

Φυσικά το ματς για τον εκπληκτικό Παναθηναϊκό δεν κρίθηκε εκεί, ούτε στους 20 πόντους που σημείωσε με 12/14 βολές ο σπουδαίος αρχηγός των Πράσινων. Η επιθυμία για τη νίκη, ύστερα από εννέα ήττες και τέσσερις σερί αποτυχίες στο ΟΑΚΑ, η ανάγκη για μια μεγάλη νίκη απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα και το γεγονός ό,τι το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα είναι δομημένο με τρόπο που ταιριάζει στον Παναθηναϊκό και τη δύναμη που του προσφέρει στην επίθεση ο Ραντούλιτσα, ήταν οι βασικοί πυλώνες για τον θρίαμβο της ομάδας του Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ο Παναθηναϊκός όποτε ήταν στο παρκέ ο Τόμιτς, ένιωθε πιο άνετα και είχε τους τρόπους να κτυπήσει στην επίθεση με τον ασταμάτητο Σέρβο (25π, 8/9δ, 9/9β), ο οποίος για πρώτη φορά ξεπέρασε τα 20 λεπτά συμμετοχής και μάλιστα κατά πολύ (27’) για τα δεδομένα του. Ωστόσο υπήρχε κι ένας ακόμη πυλώνας, που δεν φάνηκε τόσο αλλά ήταν εξίσου σημαντικός.

Ο Νικ Καλάθης, στην πρώτη θητεία του στον Παναθηναϊκό, άλλαξε επίπεδο στη σειρά αγώνων με την Μπαρτσελόνα το 2011. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ξανά με τη Μπαρτσελόνα έκανε το καλύτερο ματς του στη ως τώρα, δεύτερη θητεία του, στους Πράσινους. Ο Παναθηναϊκός έκανε μια μεγάλη οικονομική υπέρβαση για χάρη του, προκειμένου να έχει στο παρκέ έναν τέτοιο παίκτη. Ίσως η Μπαρτσελόνα είναι η αφορμή για να γυρίσει ο διακόπτης του…

Στο TOP16

Και μια πρόχειρη ματιά στο TOP16, όπως φαίνεται -δύο αγωνιστικές πριν από το τέλος της α’ φάσης- ότι μπορεί να διαμορφωθεί:

α) αποφεύγεται και εφέτος ο εμφύλιος

β) ο Παναθηναϊκός ως τρίτος πάει με τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς

γ) ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή παίρνει μαζί του την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα, αλλά αυτό είναι κάτι που έχει πολλές πιθανότητες να αλλάξει εφόσον η Κούμπαν νικήσει τη Μπαρτσελόνα.

δ) αυτό που θα ζητά ο Παναθηναϊκός είναι να μην περάσει η Μακάμπι, γιατί όπως και να το κάνουμε όσο κακή κι αν είναι, παραμένει Μακάμπι

ε) προς το παρόν οι όμιλοι φαίνεται να είναι ως εξής: Παναθηναϊκός με Φενέρμπαχτσε, Λαμποράλ, Νταρουσαφάκα ή Μακάμπι, Μάλαγα, Μπάγερν ή Ρεάλ, Τσεντεβίτσα. Και Ολυμπιακός με Λοκομοτίβ, Μπάμπεργκ, Ερυθρός Αστέρας ή Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Χίμκι, Έφες, Καρσίγιακα.

***Περισσότερες και πιο ασφαλείς προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε μετά την επόμενη, προτελευταία, αγωνιστική.

Το air ball του θριάμβου...