MENU

Ακόμα κι αν το δικαίωμα του λόγου μειώνεται δραματικά, όταν είσαι καλεσμένος σε μία εκπομπή στο πλευρό του Γιάννη Ιωαννίδη, καταλήγει απολαυστικό. Ειδικά τώρα, που ο Ξανθός, έχει μαλακώσει ως άνθρωπος, αλλά συνεχίζει να κουβαλάει όλα τα ιδιαίτερα συστατικά που διακρίνουν τις μεγάλες προσωπικότητες, τις σημαντικές φιγούρες, από τους υπόλοιπους. Ο Ιωαννίδης γεννήθηκε ισχυρός ως άνθρωπος, δεν έγινε. Σαν ευχή και κατάρα τον ακολουθεί η δύναμη του χαρακτήρα του για αυτό και στη ζωή του δημιούργησε ορκισμένους φίλους κι καρδιακούς εχθρούς.

Οταν είσαι δίπλα στον Ξανθό, ακόμα κι αν θες, ακόμα κι αν το επιδιώξεις, είναι πολύ δύσκολο να βρεις μία τρύπα για να χωρέσουν οι δικές σου κουβέντες. Κι εδώ που τα λέμε όταν μιλάει ο Ιωαννίδης για την ιστορία του μπάσκετ, ποιος ενδιαφέρεται για αυτά που έχουν να πουν οι τριγύρω του; Μία φορά, ο Ξανθός έχασε αυτό το προνόμιο. Οταν οι περιστάσεις των έφεραν να μιλάει για πολιτική! Επιχείρησε να είναι Ιωαννίδης σε έναν χώρο όπου δεν χωρούσε και όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με αυτά που λέει. Εξάλλου, πόσους ξέρετε σαν αυτόν, που αφήνει περιθώριο αντίθετης άποψης, έστω κι αν έχει λάθος; Εχεις υποχρέωση όμως να τον σέβεσαι. Ανεξαρτήτως οπαδικού προσανατολισμού. Αν και ο ίδιος έχει δηλώσει ότι είναι καθηγητής της αλητείας, τόσο χρόνια μετά τα αδικήματά του παραγράφονται, όχι βάσει νόμου, αλλά λόγω συνειδησιακής ηθικής. Κι ο νοών νοείτο!

Λείπει το μπάσκετ στον Ξανθό. Πολύ! Απολαμβάνει να μιλάει για το άθλημα με το οποίο ταύτισε ολόκληρη τη ζωή του. Γενικώς, απολαμβάνει να μιλάει. Και να προσφέρει στιγμές χιουμοριστικές, συναισθηματικές, ιδιαίτερες. Δύο πράγματα δεν έπιασαν χθες οι κάμερες της ΕΡΤ στο τρίωρο Euroleague Show.

Το πρώτο είναι βγαλμένο από σκηνή του ποιοτικού ελληνικού κινηματογράφου, ακόμα και από τις ταινίες του Mr. Bean. Αριστερά από τον υπολογιστή του ο Κώστας Σωτηρίου, που καθόταν δίπλα στον Ξανθό, είχε εκτυπώσει πολύτιμες σημειώσεις για τη ροή της εκπομπής. Ηταν ένα πλούσιο πακέτο σελίδων, που βρισκόταν σε πολύ κοντινή απόσταση από τα χέρια του Γιάννη Ιωαννίδη. Κάθε φορά λοιπόν, που ο κόουτς ήθελε να πει κάτι (κυρίως με ένταση), άγγιζε τα χαρτιά του Σωτηρίου και τα έφερνε προς το μέρος του. Αν είχε στυλό θα τα στόλιζε με σχέδια, σαν τον "τρελό επιστήμονα" που είναι αδύνατον να εκφράζεται χωρίς να σχεδιάζει ταυτόχρονα. Ελα όμως, που οι εκτυπώσεις ήταν επαγγελματικό εργαλείο για τον Σωτηρίου και όχι αγχολυτικό για τον Ξανθό. Και κάθε φορά που ο κόουτς σταματούσε να ασχολείται με τα χαρτιά του, δως του ο παρουσιαστής να τα μαζεύει πίσω και να τα βάζει στη θέση τους. Μέχρι να έρθει η επόμενη φορά που θα μιλούσε ο Ιωαννίδης. Το πακέτο άλλαζε και πάλι θέση και ξανά ο Σωτηρίου, με τακτ κι ευγένεια, να φέρνει μπροστά του. Δίχως υπερβολή, αυτό έγινε τουλάχιστον 20 φορές στη διάρκεια της βραδιάς και με έκανε να γελάσω πάρα πολύ, καθώς ο κόουτς Ιωαννίδης έχει ανάγκη πάντα το προπονητικό μπλοκάκι του. Να σημειώνει, να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει, να γράφει. Για αυτό και μόλις τελείωσε η εκπομπή, στα καμαρίνια κι εξ αφορμής της διαφωνίας μας για την άμυνα της ΤΣΣΚΑ στο καθοριστικό τρίποντο του Σπανούλη, πέρσι, στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ, ενώ ξεβαφόμασταν, με το μακιγιάζ στο πρόσωπο, λέει. "Φέρτε μου ένα στυλό κι ένα χαρτί.". Και τότε άρχισε το σόου. Οχι! Ο θρυλικότερος Ελληνας προπονητής δεν είχε την παραμικρή διάθεση να μειώσει τον Δημήτρη Ιτούδη. Δεν πέρασε καν από το μυαλό του. Ο Ξανθός αναγνωρίζει στον εαυτό του το χρέος ενός καθηγητή (για αυτό και νιώθει την μεγάλη ανάγκη να γράψει βιβλίο με τη μπασκετική φιλοσοφία του, διότι θεωρεί ότι πρέπει να αφήσει κάτι πίσω του) κι ως εκ τούτου είναι πάντα έτοιμος να κρίνει με καλή πρόθεση τις επιλογές των μαθητών του. Ο Ιτούδης βεβαίως δεν ήταν ποτέ μαθητής του, αλλά σε μία γενική εικόνα, όλοι οι Ελληνες προπονητές της επόμενης γενιάς, έχουν μεγαλώσει με Ιωαννίδη.

«Λοιπόν.. Εδώ... Κοίτα» είπε ο Ξανθός και άρχιζε να ζωγραφίζει... Οχι εναντίον της τακτική του Ιτούδη. Ούτε καν... Αλλά προς δικαίωση της δικής του φιλοσοφίας

Οι αρχικές θέσεις των παικτών στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ ήταν έτσι...

1. Σπανούλης - Ντε Κολό

2. Μάντζαρης - Κιριλένκο

3. Σλούκας - Βοροντσέβιτς

4. Λαφαγέτ - Τζάκσον

5. Πρίντεζης - Χάινς

Μη στέκεστε στις θέσεις, διότι και οι δύο κόουτς χρησιμοποιούν τα χαμηλότερα σχήματα που μπορούν...

«Οι τέσσερις παίκτες βρίσκονται κάτω σε διάταξη... Στόχος του αντιπάλου πρέπει να είναι η απομάκρυνση της μπάλας από τα χέρια του Σπανούλη. Κι αυτό μπορεί να γίνει με έναν τρόπο» άρχισε να φωνάζει ο Ξανθός..

Στη φωτογραφία βλέπετε ότι ο Σπανούλης (1) βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του γηπέδου και κάπως έτσι ξεκινάει η επίθεση του Ολυμπιακού, ενώ απομένουν 15 δευτερόλεπτα για την επίθεσή του και 22 για τη λήξη του αγώνα.

Σύμφωνα λοιπόν με τις απόψεις του Ξανθού η κίνηση των παικτών πρέπει να είναι κάπως έτσι, όπως βλέπετε με διαγραμμίσεις στο σχέδιο... Ο παίκτης «3» πρέπει να τρέξει να κάνει νταμπλ τιμ στον Σπανούλη και να το αναγκάσει να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του... Ταυτόχρονα όμως, ο παίκτης «5» της ΤΣΣΚΑ θα έπρεπε να καλύψει τον «3» στη γωνία και ο «4» τον «5» μέσα στη ρακέτα. Μία ολοκληρωμένη περιστροφή δηλαδή...

Η τελική εικόνα της άμυνας ειναι όπως φαίνεται στη φωτογραφία.

Λάθος ή σωστό, ο Ξανθός είχε το πάθος να αρπάξει στις 2 τα ξημερώματα το στυλό να εξηγήσει τη δική του φιλοσοφία... Respect για αυτό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πολλοί πίστεψαν ότι προσπάθησα να κάνω μάθημα στον Ξανθό στη διάρκεια της εκπομπής. Πρέπει να είναι αφελής κάποιος για να σκεφτεί έτσι. Ωστόσο, αυτό δεν είναι γνώση, είναι επιλογή. Ο Ιτούδης δεν έκανε λάθος. Πήρε μία επιλογή. Και δεν δικαιώθηκε, έστω κι αν ο Ντε Κολό έπαιξε καταπληκτική άμυνα πάνω στον Σπανούλη. Η διαφορά είναι ότι ο χειρότερος επιθετικός θα έχει πάντα προβάδισμα απέναντι στον κορυφαίο αμυντικό, διότι έχει το πλεονέκτημα της σκέψης.

Β) Τέτοιες περιστροφές είναι πάρα πολύ επικίνδυνες για οποιαδήποτε ομάδα, διότι χρειάζεται να αλλάξουν θέση και μαρκαρίσματα τρεις διαφορετικοί παίκτες...

Γ) Με το σκορ στην ισοπαλία, 20 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα, αν ο Ιτούδης έστελνε δεύτερο παίκτη πάνω θα επέτρεπε στον Ολυμπιακό να παίξει στην επίθεσή του με παίκτη παραπάνω. Αν ο Σπανούλης έβγαζε τη μπάλα από τα χέρια του, η επίθεση του Ολυμπιακού θα γινόταν ουσιαστικά 4 VS 3, διότι δύο παίκτες θα ήταν πάνω στον Σπανούλη και όλοι οι υπόλοιποι σε εξαιρετικές αποστάσεις μεταξύ τους. Οπως βλέπετε στη φωτογραφία

Δ) Ισως και το σημαντικότερο... Αν ο Ιτούδης επέλεγε να παίξει με δεύτερο παίκτη, ο Ντε Κολό υποχρεωτικά έπρεπε να παίξει άμυνα side (να βάλει δηλαδή το κορμί του με τέτοιο τρόπο, ώστε να του δίνει συγκεκριμένο διάδρομο, ώστε αυτόν να έρθει να κλείσει ο δεύτερος παίκτης). Σε αυτή την περίπτωση, όταν ο Σπανούλης θα έβλεπε ότι έρχεται παίκτης να τον σταματήσει, θα εκμεταλλευόταν τη θέση σώματος του Ντε Κολό (είναι άριστος σε αυτό, όπως και ο Διαμαντίδης), θα έκανε ανάποδη κίνηση και με το σώμα του θα κέρδιζε το φάουλ από τον Ντε Κολό... Δύο βολές...

Εν κατακλείδι... Μετά Χριστόν, το πιο εύκολο είναι να κρίνεις μία επιλογή που δεν δικαιώθηκε... Θέσφατα στο μπάσκετ δεν υπάρχουν πολλά. Υπάρχουν μόνο επιλογές που δικαιώνονται κι επιλογές που δεν δικαιώνονται. Αυτό, μέχρι να συμφωνήσουμε ότι ο Ιτούδης έκανε λάθος και ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να παίξει διαφορετικά, έχει τεράστια απόσταση...

http://www.youtube.com/embed/pu_8VQYIVns
Μία βραδιά με τον Ξανθό