Η Εβίνα Μάλτση ανήκει στην ίδια κατηγορία με τους τρεις μεγάλους της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Οπως ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Παπαλουκάς, έτσι και η 39χρονη αρχηγός της Εθνικής, δεν στηρίχτηκε στο ταλέντο της για να διαπρέψει. Εχοντας στο μυαλό της το αμερικανικό ρητό «hard work beats talent», όπερ μεθερμηνευόμενο «η σκληρή δουλειά υπερισχύει του ταλέντου», έκανε θυσίες από παιδί, στερήθηκε, μόχθησε, έκλαψε, αλλά στο τέλος ανταμείφθηκε εκπληρώνοντας τα πιο τρελά όνειρά της και αποτελώντας πρότυπο για δεκάδες νεαρά κορίτσια.
Η συζήτησή μαζί της συνιστά μάθημα ζωής. Και όποιος αθλητής σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να δώσει προσοχή σε κάθε λέξη της. Μέσω της συνέντευξης, που παραχώρησε στο SDNA, η απόλυτη σταρ του γυναικείου μπάσκετ ξεκαθαρίζει τι σημαίνει πρωταθλητισμός και ποια θέση έχουν στην καρδιά της η σημαία και η πατρίδα. Αυτομαστιγώνεται φωτίζοντας άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα της, αποθεώνει οικογένεια και συμπαίκτριες, μιλάει με θαυμασμό για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αποκαλύπτει την αδυναμία της, εκμυστηρεύεται τον μεγάλο της φόβο, ανατρέχει στα παιδικά της χρόνια και σχολιάζει το αδυσώπητο μίσος Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού.
Η Μαριέλλα ήξερε το τιρινίνι από τον πατέρα της!
Πώς σου ήλθε να τραγουδήσεις το «τιρινίνι» και να γίνει το σήμα κατατεθέν σας;
«Επειδή είχαμε πάρα πολύ καλό κλίμα, ήμουν ο εαυτός μου. Κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει, όταν το κλίμα δεν είναι τέλειο. Τότε κρατιέμαι. Στον αυθορμητισμό μου πάνω, επειδή περνούσαμε τέλεια, ακούγαμε μουσική στα αποδυτήρια, χορεύαμε, λέγαμε αστεία και επειδή έχω ζήσει το 1987, πιο έντονα από τα μικρότερα κορίτσια, λέω ρε παιδιά μου μυρίζει τιρινίνι. Και αυτό συνέβη από τις πρώτες μέρες της προετοιμασίας! Τους εξηγώ τι είναι και πώς βγήκε. Η Μαριέλλα το ήξερε από τον πατέρα της, τον Παναγιώτη Φασούλα. Το είπα, λοιπόν, μπροστά στον κόουτς και αυτό μας συνόδευε από το πρώτο φιλικό στην Σλοβακία, όπου χάσαμε κιόλας, μέχρι τώρα και είμαι σίγουρη για πάντα. Τον Νοέμβριο που θα μαζευτούμε ξανά, θα τους πω το ίδιο: Μου μυρίζει τιρινίνι!».
Το μετάλλιο θα αποτελεί ένα τεράστιο απωθημένο;
«Το μετάλλιο είναι και θα είναι το μεγάλο απωθημένο. Ξέρω, όμως, και πού βρίσκομαι. Αν ήμουν Γαλλίδα, θα είχα ήδη πόσα χρυσά. Αν ήμουν Ρωσία, θα είχα πάρει άλλα τόσα. Είμαι Ελληνίδα και υπερήφανη Ελληνίδα! Και ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε μετάλλιο. Το ότι αγγίξαμε να το διεκδικήσουμε είναι επίσης άφταστο όνειρο. Το ότι δημιουργήσαμε εμείς προσδοκίες, δεν σημαίνει ότι μπορούσαμε κιόλας».
Με ποιο τρόπο σε κέρδισε, αν σε κέρδισε, ο Κώστας Κεραμιδάς;
«Ο Κεραμιδάς με κέρδισε και του το είπα και του ίδιου. Οχι στα προκριματικά, όπου δώσαμε έξι ματς και μάλιστα σπαστά. Τότε δεν είχε χρόνο να μας γνωρίσει, να τον γνωρίσουμε, να φτιάξει το πλάνο, να γίνει η ομάδα δική του. Από τις 18 Μαΐου, όμως, κέρδισε τον σεβασμό μου ως κόουτς. Είδα τη φιλοσοφία του, είδα αυτό που σχεδίασε, με όσα όπλα διέθετε. Από εμάς παραδοσιακά λείπουν τα ψηλά κορμιά. Έλειψαν πάρα πολύ και η Ολγα, και η Πέλη και η Ζωή. Αυτά τα κορίτσια ήταν το 40% της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Με κέρδισε, όμως, και ως άθρωπος, που είναι πολύ βασικό. Διότι εκτός από τη δουλειά του, έβαλε και την καρδιά του από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή».
Σε μια εθνική ομάδα μεγαλύτερη βαρύτητα πέφτει στη διαχείριση
Σε ένα Ευρωμπάσκετ τι είναι πιο σημαντικό για έναν προπονητή; Η διαχείριση ή η τακτική;
«Και τα δύο, αλλά στην Εθνική αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα η διαχείριση. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς έναν αθλητή, που είναι πενταδάτος στην ομάδα του και θα πρέπει να παίξει πέντε λεπτά. Να τον κρατάς ζεστό και να τον έχεις κερδίσει. Η κατανομή των ρόλων είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν προπονητή και η αποδοχή ρόλων είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για τους παίκτες. Οταν ένας προπονητής καταφέρνει να πείσει τους παίκτες του να αποδεχθούν τους ρόλους τους, τότε η επιτυχία είναι δεδομένη. Και αυτό είναι το συστατικό της ομάδας του 2017. Οι ρόλοι και η αποδοχή των ρόλων. Θα σου δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η Σωτηρίου παίζει στο εξωτερικό, είναι πενταδάτη, παίζει σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και έρχεται στην Εθνική, όπου μειώθηκε ο χρόνος συμμετοχής της, έγινε ρολίστρια και το αποδέχτηκε. Δεν γκρίνιαξε ποτέ, έβγαινε αλλαγή τρέχοντας και στήριζε εμάς όσο δεν πάει. Η θετική ενέργεια όλων ήταν το μυστικό. Δεν ένιωσε καμία αδικημένη και δεν αποτραβήχτηκε από το σύνολο. Ηταν όλες μαζί».
Ποιοι είναι οι αφανείς ήρωες της Εθνικής;
«Πολύ καλή ερώτηση γιατί πρέπει να ακούγονται οι άνθρωποι, που δεν έκλεισαν μάτι, ώστε να μην μας λείψει τίποτε σε όλα τα επίπεδα. Η Νατάσα Αποστόλου είναι η φυσικοθεραπεύτρια της ομάδας. Μέχρι τις τέσσερις το πρωί η κοπέλα μάς έκανε μασάζ. Το δωμάτιό της είχε γίνει κέντρο αποκατάστασης. Ξέρεις τι είναι να κάνεις μασάζ σε δώδεκα αθλήτριες κάθε βράδυ; Ο φροντιστής Ανδρέας Φραντζέσκος. Ολη την ώρα έτρεχε για να προσφέρει οτιδήποτε ήθελε η καθεμία από εμάς. Και φυσικά οι συνεργάτες του Κώστα Κεραμιδά. Η Ελένη Καφαντάρη και ο Αγγελος Τσίκληρας. Παίζεις με τη Γαλλία και ανάλογα με το αποτέλεσμα, μαθαίνεις τον επόμενο αντίπαλο. Και το ματς είναι την επόμενη ημέρα. Βίντεο, ανάλυση του αντιπάλου, αλλά και συγκρότηση του πλάνου που αφορά το δικό μας παιχνίδι. Αυτά τα παιδιά πρέπει να κοιμούνταν από μια ώρα κάθε βράδυ και αυτό δεν πληρώνεται. Αυτοί οι άθρωποι, λοιπόν, έκαναν κάτι λιγότερο από μένα; Οχι. Εκανα εγώ κάτι περισσότερο από εκείνους; Οχι. Και το έκαναν με πάρα πολλή αγάπη. Ολο αυτό μάς έδεσε».
Στα τόσα χρόνια αθλητικής διαδρομής, για ποια ομάδα ήσουν σίγουρη εξ αρχής ότι θα πετύχει και για ποια ότι δεν θα τα πάει καλά;
«Για αυτή την Εθνική είπα από την αρχή ότι θα πάει καλά. Δεν είχαμε κλίκες, το κλίμα ήταν εκπληκτικό, γουστάραμε στο γήπεδο και μεταξύ μας. Ο προπονητής και το σταφ έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Αντίστροφα, έχει συμβεί στο παρελθόν να παρατηρώ το κτίσιμο ομάδων και να λέω μέσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το χειρότερο για μια ομάδα είναι να έχει δυσαρεστημένους παίκτες. Και τότε η αποτυχία είναι δεδομένη».
Σε ενοχλεί που το γυναικείο μπάσκετ βρίσκεται και θα βρίσκεται μονίμως στη σκιά των ανδρών;
«Αυτή είναι η κατάσταση. Δεν είναι κάτι που μας έδωσαν και μας το πήραν πίσω. Εννοείται πως με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί στο κομμάτι της σύγκρισης των επιτυχιών. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι για να προβληθείς πρέπει να φέρεις επιτυχίες και οι άνδρες το έχουν κάνει. Δεν είναι το ίδιο. Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, το ίδιο και η Εθνική Ανδρών. Δεν μιλάμε χαριστικά για κάποιους παίκτες. Οι περισσότεροι αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, στο ΝΒΑ, έχουν επιτυχίες, πρωταθλήματα, δεν έχει γίνει χάρη σε κάποιον. Από την άποψη της υποτίμησης και της απαξίωσης με ενοχλεί πάρα πολύ. Και θα σου πω για ποιον λόγο. Γιατί τις ίδιες ώρες που έχει κάνει προπόνηση ο χ άνδρας, τις έχω κάνει κι εγώ. Τις χ θυσίες τις έχω κάνει κι εγώ. Και όταν λέω εγώ, αναφέρομαι σε πολλά κορίτσια όλα αυτά τα χρόνια. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχουν κάνει μια ώρα παραπάνω προπόνηση από μένα ή κάτω από χειρότερες συνθήκες. Επίσης με ενοχλεί που κάποιοι θεωρούν το γυναικείο μπάσκετ κάτι άλλο. Μπάσκετ είναι και αυτό. Και οι Ελληνίδες το κάνουμε καλά! Και όπως λέει ο αγαπημένος μου Μίσσας, το μόνο που αλλάζει είναι ότι οι άνδρες παίζουν πάνω από τη στεφάνη και εμείς κάτω από τη στεφάνη!».
Ο Μίσσας είναι ηγέτης, είναι δάσκαλος, έχει μπέσα, τα έχει όλα
Μίλησέ μου για τον Κώστα Μίσσα. Θα πετύχει στην Ανδρών;
«Θέλεις να κάνω πρόβλεψη; Μιλήσαμε στην Ομοσπονδία. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία. Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτόν. Είναι μια δικαίωση για αυτό τον άνθρωπο, που έχει προσφέρει τα πάντα στο μπάσκετ σε όλες τις κατηγορίες. Διαθέτει τα πάντα. Είναι ηγέτης, έχει μπέσα, τα έχει όλα. Εχει τη γνώση, είναι πραγματικός δάσκαλος. Εχει βγάλει τόσους αθλητές και έχει αναδείξει τόσες ομάδες. Από την εμπειρία μου μπορώ να καταθέσω ότι είναι απίστευτα καλός σε αυτό που κάνει και σε συνδυασμό με τη γνώση και τη μεταδοτικότητα, θα γράψει ιστορία και στην Ανδρών. Εχει απίστευτο χαρακτήρα. Είναι winner, έχει καρδιά, είναι ηγέτης, δίκαιος και είναι της παλιάς κοπής, δεν χαρίζεται. Διαθέτει έναν μοναδικό τρόπο για να προσεγγίζει τα παιδιά. Επειτα από τόσες συζητήσεις μαζί του, έχουμε καταλήξει ότι μολονότι το άθλημα είναι ομαδικό και ο στόχος κοινός, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Οι χαρακτήρες δεν είναι ίδιοι και ο κάθε αθλητής θέλει ειδική διαχείριση. Τον πιστεύω, είναι εξαιρετική επιλογή και του εύχομαι τα καλύτερα».
Του χρόνου, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας, η Μάλτση θα κοντεύει τα σαράντα. Σε εκπλήσσει το γεγονός ότι οι άνδρες σταρ αποχαιρετούν την Εθνική σε ηλικία 30, 32 και 33 ετών;
«Οχι. Δεν εκπλήσσομαι. Δεν τους κατηγορώ και ούτε συμφωνώ με όλη αυτή την κριτική. Μην ξεχνάς ότι η Μάλτση δεν έπαιξε στην Εθνική πέντε καλοκαίρια, αλλά έκανε διαχείριση του κορμιού της, γιατί είχε τραυματισμούς ή γιατί το κορμί χρειαζόταν ξεκούραση. Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν skip. Διότι αν προσπερνούσαν μια διοργάνωση, ποιος σου λέει ότι θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα; Γιατί δεν εκτιμάτε ότι αυτά τα παιδιά δεν έχασαν ούτε μια χρονιά στην Εθνική, παρά μόνο όταν μπήκαν στο χειρουργείο; Γιατί όταν λένε δεν μπορώ άλλο, δεν τους πιστεύετε; Εγώ τους πιστεύω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω πώς βλέπουν την Εθνική. Γιατί ξέρω τι σημαίνει ένας τραυματισμός. Μπορεί να σου διαλύσει το μυαλό. Ξέρεις πόσες ώρες χρειάζονται για να τον ξεπεράσεις και να έλθεις στην καλύτερη κατάσταση; Ξέρεις τι άγχος, τι ζόρι τραβάει το κεφάλι μας; Και πάντα το τραβάει τις στιγμές του τραυματισμού. Γιατί όταν τραυματίζομαι, δεν λέω θα κάτσω τρεις εβδομάδες να φτιάξω το πόδι μου. Οχι! Από την ώρα που χτυπάω, η πρώτη μου ερώτηση είναι πότε μπαίνω; Σε τι κατάσταση θα είμαι; Πότε μπορώ να πιάσω μπάλα. Και το δεύτερο κομμάτι είναι πώς θα είμαι όταν θα μπω. Που σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα έχω κάνει αποκατάσταση στη θάλασσα, στην πισίνα, σε γυμναστήριο, με ποδήλατο, σε διάδρομο. Αυτά δεν τα βλέπει ο κόσμος. Πρόσεξε τι περνούν οι άνδρες. Ευρωλίγκα στα κόκκινα, ελληνικό πρωτάθλημα, όπου σύμφωνοι, θα γίνει και συντήρηση και αμέσως μετά Ευρωμπάσκετ στα κόκκινα. Είναι σαν να πεις σε κάποιον να παίξει δύο ΝΒΑ χωρίς διακοπή! Θυμάσαι τι είχε πάθει ο Διαμαντίδης; Από μια θλάση, του δημιουργήθηκε σύνδρομο κοιλιακών - προσαγωγών, γιατί δεν έμεινε έξω το διάστημα που έπρεπε. Οταν μου λέει ο ιατρός σε τρεις εβδομάδες θα είσαι έτοιμη, εγώ θα μπω σε δύο. Για να μπω σε δύο, είμαι από το πρωί ως το βράδυ σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Οσοι κοιτάζουν την ηλικία, ας εξετάσουν και τι είδους υπερ-χρήση έχει γίνει στον κάθε αθλητή».
Τα τατουάζ, οι μάχες, τα όνειρα, τα αστέρια και ο Μάικλ Τζόρνταν
Τα τατουάζ σου τι συμβολίζουν;
«Ολα τα έκανα από το 2015 και μετά. Από την επέμβαση στον ώμο. Το ένα γράφει ‘όλα είναι στο μυαλό’. Omnia in miente. Ολες οι μάχες που χάνω, χάνονται στο μυαλό μου. Τα όνειρα, οι στόχοι. Εχω κτυπήσει το 9 με την μπάλα του μπάσκετ. Το 9 παραπέμπει στη φανέλα που είχε πάρει ο Μάικλ Τζόρνταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Η μπάλα του μπάσκετ είναι η ζωή μου. Ενα άλλο γράφει passion. Σωστό ή λάθος, κάνε το με πάθος. Ενα άλλο γράφει believe, γιατί πάνω από όλα πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Εχω κάνει επίσης ένα αστεράκι, γιατί είναι ο αγαπημένος μου συμβολισμός. Μου αρέσουν τα αστέρια. Στην πλάτη γράφει sinner, που σημαίνει αμαρτωλός. Ουδείς αναμάρτητος και αυτό το πιστεύω. Γενικά πιστεύω. Ακριβώς από κάτω θα κάνω έναν σταυρό, τον οποίο φοράω πάντα και μόνο στα παιχνίδια τον βγάζω από τον λαιμό μου και τον τοποθετώ στην δεξιά κάλτσα. Δεν είναι γούρι, αλλά τον έχω πάντα πάνω μου για να μην τραυματιστώ. Εχω ακόμη το σύμβολο της φιλίας, μαζί με την κολλητή μου. Και τώρα ετοιμάζω ένα για την οικογένειά μου».
Πρέπει να έχεις λατρεία στην οικογένειά σου.
«Τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα είναι πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Οταν έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο, το 2011, ήταν ο λόγος που αποφάσισα να σταματήσω από την Εθνική. Αγωνίστηκα για να τιμήσω τη μνήμη του και μόλις τελείωσε το Ευρωμπάσκετ, είπα ότι αφού ο πατέρας μου δεν ζει, δεν θέλω να ξαναπαίξω στην Εθνική Ομάδα. Ευτυχώς, το ξεπέρασα».
Την υπερβολική αυστηρότητα, που δείχνεις ακόμη και σε συμπαίκτριες, την «οικονόμησες» από την αδερφή σου, που είναι αστυνομικός; Αλήθεια, έχεις μετανιώσει για τη συμπεριφορά σου, για κάποιες εκρήξεις σου;
«Ναι! Πολλές φορές. Το εκπληκτικό σε αυτή την Εθνική Ομάδα είναι ότι οι οι παλαιότερες συμπαίκτριές μου γνωρίζουν τον ψυχισμό μου. Καταλαβαίνουν ότι είναι στιγμιαίο, ότι είναι με αγάπη και ότι πηγάζει στο πάθος μου. Να γίνει κάτι έτσι και να γίνει τώρα! Διότι δεν έχουμε χρόνο. Οχι έκανες λάθος, πρέπει να σε τιμωρήσω. Για τις καινούργιες, που ήλθαν στην ομάδα, τους είχα εξηγήσει ότι κάθε κουβέντα που γίνεται από τον προπονητή ή κάθε παρατήρηση από τις μεγαλύτερες, δεν γίνεται για να τις μειώσουν. Είναι επειδή έχουμε ελάχιστο χρονικό περιθώριο και πρέπει να τις βοηθήσουμε να ανέβουν στο υψηλότερο επίπεδο. Εχω τρομερή αδυναμία και στις τρεις μικρές. Και πιστεύω ότι τις κέρδισα όλες. Και την Σταμολάμπρου και τη Χριστινάκη και τη Φασούλα. Βρήκα τον τρόπο, που αντέχει η καθεμία να της μιλάω και τις προσέγγιζα έτσι. Βρήκα το κουμπί τους. Εχω μετανιώσει δύο φορές για το πώς μίλησα στη Σωτηρίου, αλλά και τις δύο φορές εκείνη μου απάντησε έλα μωρέ, πλάκα κάνεις; Δεν έγινε κάτι. Και άλλες δύο φορές έπιασα την Αφροδίτη από τη φανέλα για να της πω πάμε ρεεε»!
Ο πρωταθλητισμός αφαιρεί την παιδικότητα;
«Αν είχα να μιλήσω με το παιδί μου, θα του έλεγα ότι αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι ταγμένος. Αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά. Αν θες, λοιπόν, να γίνεις μπασκετμπολίστας, δεν μπορείς να κάνεις τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Πρέπει να δουλέψεις. Αυτό είναι μια θυσία, μια στέρηση. Τα Σάββατα δεν έβγαινα ποτέ, αφού τις Κυριακές είχα αγώνα. Στα μαθητικά χρόνια, η μόνη μέρα για να βγεις τότε ήταν το Σάββατο. Οι δικοί μου μου έλεγαν βγες ρε παιδί μου, αλλά εγώ ήθελα να ξυπνήσω στις δύο η ώρα τα ξημερώματα για να δω τον Τζόρνταν και το επόμενο πρωί να προετοιμαστώ για τον αγώνα. Ηταν επιλογή μου όμως και θυμάμαι ότι το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ήταν παπούτσια μπάσκετ».
Στη Σπανού βλέπω τον εαυτό μου. Με τρελαίνει ο τρόπος που αγαπάει το μπάσκετ
Εχεις τόσο μεγάλη αδυναμία στη Σπανού;
«Ναι. Πολλή. Σε αυτό το κορίτσι βλέπω τον εαυτό μου. Αυτό που είδα και τρελάθηκα είναι ο τρόπος που αγαπάει το μπάσκετ. Οταν την είδα 17 ετών στη Νέα Σμύρνη να κυκλοφορεί με μια μπάλα μπάσκετ, να της λέμε πάμε για καφέ και εκείνη να απαντά έχω προπόνηση, κατάλαβα ότι το παιδί είναι ταγμένο. Εκανε πέντε προπονήσεις την ημέρα! Με το παιδικό, με το εφηβικό, με τις νεάνιδες και μετά πήγαινε μόνη της για σουτ. Μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου και της έχω αδυναμία λόγω της αγάπης της για το μπάσκετ και λόγω του χαρακτήρα της. Είναι διαμάντι».
Ποιο ήταν το ωραιότερο μήνυμα, που έλαβες τις ημέρες του Ευρωμπάσκετ;
«Δέχτηκα αμέτρητα μηνύματα, αλλά αυτό που ξεχώρισα είχε αποστολέα έναν πατέρα. Μου έγραφε… μας συγκινήσατε και σε ευχαριστώ πολύ που έκανες τα κορίτσια μου να θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Χαίρομαι που σε έχουν πρότυπο και θα ήθελα να είμαι πατέρας σου»!
Τι σημαίνει για σένα η ελληνική σημαία;
«Δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Σημαίνει τιμή και υπερηφάνεια. Στο πατρικό μου πάντα υπάρχει η ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Και στην καλύτερη πεντάδα του Ευρωμπάσκετ κυμάτιζε η ελληνική σημαία. Εκεί δεν στεκόταν η Μάλτση, αλλά η Ελλάδα».
Είναι συγκλονιστικά όσα κάνει ο Αντετοκούνμπο μακριά από τα παρκέ
Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να εκτίμησες πολύ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος είχε αρνηθεί να βάλει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία.
«Τον λάτρεψα! Το παιδί αυτό το έχω εκτιμήσει για όλα όσα λέει για την Ελλάδα. Είναι τρομερός ο τρόπος που μιλάει για τη χώρα μας. Είναι ένα προικισμένο παιδί, αλλά τα συγκλονιστικότερα πράγματα τα κάνει εκτός παρκέ! Ξεχωρίζει από το ήθος του και αποτελεί πανάξιο πρότυπο για τα νέα παιδιά. Εύχομαι μόνο να παραμείνει ταπεινός. Είναι ο καλύτερος πρεσβευτής για την Ελλάδα!Τον γνώρισα πριν από δύο χρόνια στον Δημήτρη Σκορδή. Εκείνος ήθελε να φτιάξει ειδικούς πάτους για τα παπούτσια του. Και εγώ έκανα θεραπεία στον ώμο».
Μιας και μιλάμε για τον Γιάννη. Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο; Θα έπαιζες περισσότερα χρόνια στο WNBA;
«Ναι, θα ήθελα να παίξω περισσότερα χρόνια. Με τη διαφορά, όμως, ότι δεν είναι το ίδιο να είσαι παίκτης του ΝΒΑ και να αγωνίζεσαι στο WNBA. Διότι έπρεπε τότε να παίξω εννέα μήνες στην Γαλλία, από εκεί να πάω απευθείας στις ΗΠΑ, αμέσως μετά διοργάνωση με την Εθνική Ομάδα και ξανά εννέα μήνες στην Ισπανία. Μου έλειπαν οι δικοί μου, μου έλειπε η Ελλάδα. Ηθελα ένα μικρό break και δεν το είχα, για αυτό επέλεξα να συνεχίσω στην Ευρώπη, ώστε να μπορέσω να έχω διάρκεια στην καριέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ότι επί τρία χρόνια η ομάδα μου, η Κονέκτικατ Σαν, μου έστελνε έτοιμο συμβόλαιο για να υπογράψω. Τα έχω κρατήσει και όταν θα γράψουμε το βιβλίο μου, θα τα βάλουμε όλα μέσα».
Δεσμεύεσαι ότι θα το γράψουμε;
«Ναι, δεσμεύομαι».
Το μίσος ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό έχει γίνει πλέον επικίνδυνο
Το σκέφτηκες διπλά, όταν πέρυσι το καλοκαίρι αποφάσιζες να υπογράψεις στον Ολυμπιακό έχοντας αγωνιστεί επί τέσσερα χρόνια στον Παναθηναϊκό;
«Το σκέφτηκα όντως πολύ. Η αρχική σκέψη ήταν ότι δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός, όμως, με κάλυψε σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργούσε ένα πολύ σοβαρό project, μου έκανε μια πάρα πολύ καλή πρόταση και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Δεν είχα να σκεφτώ κάτι. Και θα σου πω γιατί. Εάν και εφόσον επέστρεφα στην Ελλάδα, θα ήταν για να παίξω στην πρωταθλήτρια ομάδα. Ηθελα να πάρω τίτλους. Ετσι το σκεφτόμουν επί πολλά χρόνια, προτού να επιστρέψω. Αν δηλαδή ήταν πρωταθλητής ο Παπάγος ή το Ελληνικό, θα πήγαινα εκεί. Στην καλύτερη ομάδα, που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μου. Εκεί που άρχισα να πανικοβάλλομαι και να το σκέφτομαι ήταν όταν πλησίαζε ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό στον Τάφο του Ινδού. Τόσα χρόνια στο εξωτερικό, άκουγα για αυτό τον πόλεμο και το μίσος, αλλά δεν τα βίωνα στην καθημερινότητα. Μου έλεγαν απλώς οι φίλοι μου ιστορίες και γελούσα. Στο εξωτερικό με χειροκροτούσαν παντού, όπως και στην Εθνική, ενώ τώρα ήταν σίγουρο ότι θα με βρίσουν. Και έπαθα σοκ. Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει ξεφύγει και πρέπει και η Πολιτεία να πάρει θέση. Συμβαίνουν απαράδεκτα πράγματα. Το μίσος έχει γίνει επικίνδυνο. Δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη, ώστε να μπαίνει ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ και να τον χειροκροτούν και το αντίστροφο, ένας σταρ του Παναθηναϊκού να χειροκροτείται στο ΣΕΦ. Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Και εγώ ερχόμουν από μια τέτοια κατάσταση. Είμαι τυχερή, όμως, γιατί σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο Ολυμπιακός, ο οποίος κατάφερε να στρέψει τα πυρά σε άλλη κατεύθυνση. Με βοήθησε πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. Οταν μου έστελναν μηνύματα ότι δεν μπορείς να ανεβαίνεις για καφέ πάνω από το Χίλτον, φοβήθηκα. Η ότι δεν μπορείς να έλθεις στον Τάφο του Ινδού, έγινα άσπρη, γιατί δεν είχα συνηθίσει τέτοιες συμπεριφορές. Πανικοβλήθηκα. Εγινα μισητή στη μια πλευρά, αλλά ο Ολυμπιακός μπήκε μπροστά και διευκόλυνε πάρα πολύ την κατάσταση».
Στην καθημερινότητά σου είσαι σκληρή ή ευαίσθητη;
«Είμαι σκληρή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευαίσθητη. Σκληρή στις αποφάσεις μου. Αν πρέπει να τελειώσει κάτι θα το κάνω. Ισως αυτό να προέρχεται από τους γονείς ή τους προπονητές μου. Δεν γεννήθηκα leader, δεν γεννήθηκα η παίκτρια που θα παίρνει το τελευταίο σουτ. Ο Μίσσας λέει Μάλτση δεν γίνεσαι, γεννιέσαι, αλλά δεν ξέρω τελικά αν ισχύει αυτό. Αν δεις το μότο των Αμερικανών λέει «hard work beats talent». Εγώ δεν ήμουν η πιο ταλαντούχα της εποχής μου, αλλά η Κωστάκη. Με διαφορά. Αλλά δούλεψα πολύ, όπως φυσικά και η Κωστάκη δούλεψε πολύ σκληρά, ίσως και περισσότερο από μένα. Για να τη φτάσω, λοιπόν, δούλεψα πάρα πολύ. Η Κωστάκη τράβηξε και εμένα».
Κλαις;
«Βέβαια. Πολλές φορές. Κλαίω πάντα όταν βλέπω αθλητές να κάνουν μια διάκριση. Κλαίω όταν βλέπω τον Πετρούνια στους κρίκους και όταν ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Κλαίω όταν βλέπω βιντεάκια με αθλητές που πέφτουν κάτω και συνεχίζουν. Η όταν ένας αθλητής θυσιάζει τη θέση του για να βοηθήσει έναν συναθλητή του. Κλαίω όταν βλέπω έναν ηλικιωμένο να υποφέρει και να πονάει. Κλαίω όταν βλέπω να δέρνουν ένα παιδί. Κλαίω όταν ακούω τον Εθνικό Υμνο».
«Πολλά πράγματα, αλλά κυρίως τον εαυτό μου»!
Γιατί;
«Γιατί είμαι ικανή για όλα! Είμαι λίγο αυτοκαταστροφική. Γιατί μπορώ να χαλάσω το μυαλό μου και να καταστρέψω όλο αυτό που βλέπεις σε μια στιγμή. Θα το ξαναφτιάξω, όμως. Αυτό είναι το θετικό μου».
Ονειρεύεσαι;
«Ναι, ονειρεύομαι. Ο,τι έχω καταφέρει στο μπάσκετ, το έχω ονειρευτεί. Το πρώτο όνειρο που είχα και εκπλήρωσα ήταν να παίξω στο WNBA. Να παίξω, όμως, όχι να γυαλίζω τον πάγκο για να πω ότι πήγα. Και έπαιξα πολύ. Πεντάδα. Το έζησα. Αυτό που έγινε στο Ευρωμπάσκετ 2009 με την πέμπτη θέση και το βραβείο της MVP, το είχα ονειρευτεί. Την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα την είχα ονειρευτεί. Και το μετάλλιο το έχω ονειρευτεί, αλλά ίσως δεν το έχω πιστέψει όσο θα έπρεπε».
Θρίλερ ή κωμωδία;
«Κωμωδία».
Ασπρο ή μαύρο;
«Μαύρο».
Τζόρνταν ή Μάτζικ;
«Τζόρνταν».
Κέρι ή ΛεΜπρόν;
«Κέρι λόγω στιλ»!
Χρήμα ή δόξα;
«Αυτά τα δύο είναι ό,τι χειρότερο για την ανθρωπότητα. Δεν θα πουλούσα την ψυχή μου για κανένα από τα δύο».
Καριέρα ή οικογένεια;
«Καριέρα. Είμαι και αιγόκερως. Είμαι τόσο τελειομανής, που δεν ξέρω αν θα αντεπεξέλθω στο κομμάτι οικογένεια. Αλλωστε, ακόμη νιώθω παιδί».
Πόσων ετών νιώθεις;
«22, άντε 25».
Το βάρος της ευθύνης πόσο επηρεάζει έναν τελειομανή αθλητή;
«Θα σου πω κάτι, που δεν ξέρω πώς θα ακουστεί στον κόσμο. Νιώθω ντροπή για την εμφάνισή μου στο τελευταίο ματς. Ντροπή, ντρέπομαι. Επειδή το ψάχνω πάρα πολύ, το συζήτησα με τον Μίσσα και με τον Μπακογιώργο και με τον Κεραμιδά. Γιατί έπαιξα έτσι; Γιατί βγήκα μόνη μου και δεν μπήκαν τα σουτ; Και μου είπαν ότι με εγκατέλειψε το μυαλό μου. Ενας αθλητής που κάνει πρωταθλητισμό, δεν κουράζεται μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Τελικά, αυτό έπαθα. Μου λέει ο Μπακογιώργος, μα δεν άλλαξες το πάτημά σου, δεν άλλαξες την τεχνική σου. Το μυαλό σου μπορεί να έδωσε εντολή ότι κουράστηκες και το σώμα σου σε εγκατέλειψε. Και αυτό έχει βάση. Θα δανειστώ τη φράση the body obeys the mind, που σημαίνει το σώμα υπακούει το μυαλό. Εχω ζήσει τρομερές καταστάσεις κούρασης, που τις ξεπέρασα και αναρωτιόμουν πώς. Και τώρα βίωσα το ανάποδο. Ολα είναι στο μυαλό. Θυμάσαι το τατουάζ που έχω χτυπήσει;»…