Σε μία επαγγελματική ομάδα όταν η πορεία είναι άσχημη έχεις δύο επιλογές. Να αλλάζεις τους «πολλούς» δηλαδή του παίκτες ή να αλλάξεις τον «έναν», δηλαδή τον προπονητή. Στην περίπτωση του Άρη η απάντηση ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Αυτός που έπρεπε να φύγει ήταν ο Βαγγέλης Αγγέλου. Οι «πολλοί» δεν μπορούσαν να φύγουν, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται αυτό λόγω του «ban».
Ό Βαγγέλης Αγγέλου εδώ και αρκετές αγωνιστικές έδειχνε να είναι με το… ένα πόδι εκτός. Και δικαιολογημένα μιας και η ομάδα που ο ίδιος με πολύ κόπο και προσπάθεια δημιούργησε το καλοκαίρι, κάτι που πιστώνεται ο Έλληνας τεχνικός και μπράβο του με βάση τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει, δεν… περπατούσε καθόλου.
Δεν είναι οι ήττες που οδήγησαν στην αποχώρηση Αγγέλου, κάποιος θα πει ότι οι περισσότερες ήταν… εντός προγράμματος. Ήταν η εικόνα. Όχι μόνο της ομάδας αλλά και του ίδιου μέσα στο παρκέ. Μία εικόνα που δεν έδειχνε νε διορθώνεται όσο περνούσε ο καιρός.
«Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται» και κάτι ισχύει στην περίπτωση του Άρη. Δεν ήταν ο αποκλεισμός από τον Προμηθέα στο Κύπελλο αλλά η εικόνα. Δεν ήταν μόνο η ήττα από τον Πανιώνιο των πέντε παικτών αλλά η εικόνα. Δεν ήταν οι ήττες από την Κατάγια και την Λέφσκι αλλά η εικόνα. Αυτό που βλέπαμε όλοι, όσο και να θέλαμε στην αρχή να το δικαιολογήσουμε, δεν έδειχνε υγεία, δεν έδειχνε προοπτική βελτίωσης. Αλλά το αντίθετο.
Ο Βαγγέλης Αγγέλου δεν μπόρεσε να βγάλει τις σκέψεις του όσον αφορά την λειτουργία της ομάδας και το αγωνιστικό της στυλ, μέσα στο παρκέ. Παίκτες χωρίς ρόλους, ομάδα χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό, προπονητής ο οποίος συχνά «χανόνταν» μέσα στην πίεση και τον εκνευρισμό.
Η αποτυχία της ευρωπαικής παρουσίας του Άρη έπαιξε τον ρόλο της, αγωνιστικά αλλά και οικονομικά. Αγωνιστικά γιατί η ομάδα κουράστηκε, συνήθισε στην ήττα, έχασε αυτοπεποίθηση. Οικονομικά γιατί η απόφαση της συμμετοχής οδήγησε σε ένα έλλειμμα το οποίο καλείται να καλύψει η διοίκηση, η οποία από την αρχή είχε αντιρρήσεις για την παρουσία στο FIBA Europe Cup. Ο Αγγέλου προσπάθησε αλλά τα «μείον» είναι αρκετά. Και έτσι έφυγε.
Στην θέση του ήρθε ο Γιάννης Καστρίτης. Ένας νέος προπονητής, ο οποίος πέρυσι με την Κύμη κέρδισε το χειροκρότημα όλων, με την εικόνα της ομάδας του. Με όσους μίλησα χθες για τον νέο προπονητή του Άρη μου περιέγραψαν έναν άνθρωπο που γνωρίζει αρκετά καλά το άθλημα, με νέες ιδέες και με βάση το σύγχρονο μπάσκετ, επικοινωνιακό με τους παίκτες του και αρκετά φιλόδοξο. Όπως μου είπε συγκεκριμένα ένας άνθρωπος του χώρου «θυμήσου πως ήταν ο Πρίφτης, όταν ήρθε».
Ο Γιάννης Καστρίτης ξέρει που έρχεται, δεν… έπεσε από τον ουρανό. Ξέρει τις δυσκολίες, ξέρει την πίεση. Αλλά θέλει να πετύχει στον Άρη. Το έδειξε στις συζητήσεις με τον Δημήτρη Γουλιέλμο, όταν δέχθηκε το εξάμηνο συμβόλαιο αν και ο ίδιος ήθελε μία έξτρα κατοχύρωση από πλευράς χρονικής διάρκειας. Έρχεται σε μία ομάδα όπου ξέρει αρκετούς βασικούς παίκτες της. Συνεργάστηκε με τους ΜακΓκί και Κάιζερ, ήθελε το καλοκαίρι στην Κύμη τον Μπελ ενώ πέρυσι είχε στην λίστα του και τον Λάκι Τζόουνς πριν πάει στον ΠΑΟΚ.
Η αποστολή του είναι δύσκολη, μιας και πρέπει άμεσα να φέρει αποτελέσματα, να κερδίσει το Σάββατο τον Χολαργό. Μπορεί να αλλάξει κάτι στην ομάδα τόσο άμεσα; Η άποψη μου είναι ότι μπορεί. Γιατί το πρόβλημα του Άρη δεν είναι ότι έχει κακούς παίκτες. Ο Άρης έχει καλούς παίκτες, αλλά είχε κακή ομάδα. Αυτό καλείται να αλλάξει ο Καστρίτης.
Υ.Γ.1: Δεν θα πρέπει να αποκλείεται και κάποια μεταγραφική κίνηση με την έλευση Καστρίτη. Και για να προλάβω ορισμένους και με Αγγέλου υπήρχε τέτοια σκέψη, απλά ο προπονητής απέκλεισε ορισμένες επιλογές. Στην περιφέρεια θα γίνει η κίνηση, όμως αυτή την στιγμή δεν εξαρτάται από τον Άρη, πως και αν θα προχωρήσει. Σύντομα περισσότερα…
Υ.Γ.2: Το γεγονός και μόνο ότι ήταν βασική επιλογή του Ντέιβιντ Μπλατ το καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό ως συνεργάτη του, προσωπικά μου λέει πολλά για τις ικανότητες του Γιάννη Καστρίτη. Μιλάμε για έναν προπονητή ο οποίος δούλεψε στο υψηλότερο επίπεδο, στο ΝΒΑ, οπότε γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να έχεις έναν ικανότατο συνεργάτη δίπλα σου.
