Δεν είναι υπερβολή ή εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος συμπέρασμα. Είναι βεβαιότητα, αλλά και... πραγματικότητα. Γιατί όλοι το ξέραμε και όλοι το λέγαμε εδώ και δυο μέρες. Με όποιον κι αν μιλούσαμε, ακόμη και με τον... εαυτό μας, ανεβαίνοντας την Κηφισίας για το ΟΑΚΑ: “Ευτυχώς που παίζουμε με τον Ολυμπιακό για να πάρουμε τα πάνω μας μετά το χαστούκι της Τουρκίας”.
Και μπορεί να μην το παραδέχονται αλλά νομίζω πως το ξέρουν και οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί που θα πάει το έργο όταν τρακάρουν επάνω σου. Μακάρι δε η ζωή να ήταν τόσο καλή μαζί σου και να έπαιζες κάθε βδομάδα με τον Ολυμπιακό. Δεν είναι όμως έτσι. Είναι δύσκολη και ήδη την έχεις κάνει... δυσκολότερη. Και το λέμε αυτό από την αρχή του blog, για να μην βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος μέσα σε μια δικαιολογημένα πανηγυρική βραδιά.
Από εκεί και πέρα ας επανέρθουμε στα φρέσκα τα κουλούρια. ΟΚ, ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλά. Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε εδώ και δυο μηνάκια. Εχει τα “θέματά” του και δυσκολεύεται,το μαρτυρά άλλωστε τόσο το κάκιστο έως τώρα ξεκίνημά σου στην Ευρώπη όσο και γενικότερα το μπάσκετ που (δεν) παίζεις. Είναι όμως από την άλλη και κάποια πράγματα που δεν πρόκειται να αλλάξουν ΠΟΤΕ. Σαν αυτή την... σχέση που έχεις χτίσει με τους απέναντι. Ή μήπως νομίζετε πως λένε τυχαία ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα;
Για δεύτερη φορά λοιπόν μέσα σε δέκα μέρες τα παιδιά του Πειραιά καταφέρνουν να σου φτιάξουν και πάλι την ψυχολογία. Τα λέγαμε και τις προάλλες, τα επαναλαμβάνουμε και σήμερα. Μα το λέει και το τραγούδι άλλωστε: “Να μας έχει ο Θεός καλά πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε”. Καλύτερο φάρμακο, σε μια όντως δύσκολη εποχή για τον Παναθηναϊκό, δεν μπορεί να υπάρξει. Αγοράζεις χρόνο και ηρεμία, πιθανότατα τελειώνεις και με το πλεονέκτημα έδρας και έχεις το καθαρό μυαλό για να πας και στα... σοβαρότερα κάποια στιγμή γιατί πολύ τράβηξε το “αστείο”.
Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει μια περιφέρεια που πέταγε φωτιές. Μετά από καιρό ήταν καλός ο Λάνγκφορντ, ωστόσο όλα τα λεφτά ήταν ο Παππάς, αυτός ο τύπος που βλέπει κόκκινο και τρελαίνεται. Σε μια περίοδο που είχες ξεκινήσει με 0-10 στα τρίποντα, ο “τρελός” μπήκε στο γήπεδο σαν δαιμονισμένος, έβαζε μέσα την μπάλα με κάθε τρόπο ενώ μετέδωσε την σπίθα του και στους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Οσο περνούσε η ώρα οι πράσινοι κυριαρχούσαν ολοένα και περισσότερο (βοήθησε και το περίσσευμα ενέργειας του Θανάση) και δεν είναι υπερβολή να τονιστεί ότι το τελικό +9 μάλλον κολακεύει τον Ολυμπιακό. Αν ήσουν στοιχειωδώς εύστοχος στις βολές και σε κάποια άλλα εύκολα σουτ η διαφορά μπορεί και να ήταν διπλάσια.
Γενικότερα πάντως και για να κοπεί ο χαβαλές και η πλάκα είναι κοινή διαπίστωση ότι μιλάμε για ένα κακό παιχνίδι, απέναντι σε δυο ομάδες που εξακολουθούν να μην βρίσκουν τα πατήματά τους, να μην πείθουν. Το ότι ο Παναθηναϊκός, που εν προκειμένω ενδιαφέρει το συγκεκριμένο πόνημα, έτυχε να βρει μπροστά τον αγαπημένο του παρτενέρ και να... ξεσπάσει δεν μπορεί να λειτουργήσει ως παραμορφωτικός φακός ούτε και να λύσει τα δεδομένα προβλήματα. Φυσικά και τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα, πρέπει όμως να αλλάξουν πολλά για να ξαναγίνεις φέτος πρωταγωνιστικός εκτός των συνόρων. Δεν είναι δυνατόν να κουβεντιάζεις το καλοκαίρι για φάιναλ φορ και Νοέμβρη μήνα να ακούγονται σενάρια τρόμου για το αν θα μπεις στην οκτάδα. Ο Πασκουλ ήταν και ΕΙΝΑΙ καλός προπονητής, μακριά εμάς οι... μοδάτοι αφορισμοί στα social και πρέπει να βρει τι φταίει και να το αλλάξει. Η νίκη του δίνει χρόνο και η ηρεμία και περιμένουμε να δούμε την αγωνιστική βελτίωση στον Γολγοθά που ακολουθεί.
