MENU

Πάει λοιπόν και ο Χαραλαμπόπουλος. Έτοιμος να κρεμάσει τα παπούτσια του. Κι αν δεν τα κρεμάσει, το πολύ να βολοδέρνει στα δεύτερα πατώματα της Α1. Η ομήγυρη, στους ηλεκτρονικούς καφενέδες της χώρας, απεφάνθη.

Ο Βασίλης καταδικάστηκε, είναι τελειωμένος. Καμμένο χαρτί, ετών 21.

Δεν είναι περίεργο ότι έφαγε ισόβια. Ο Έλληνας είναι εύκολος στον αφορισμό και στην αποθέωση. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Ο Βασίλης ήταν στα 16 του ο νέος Κούκοτς, στα 18 του ένα κράμα Διαμαντίδη-Φάνη, στα 20 του «δεν ξέρει τι θέση παίζει» και στα 21 του ένα κακομαθημένο παιδί που μπορούσε να γίνει μεγάλος παίκτης αλλά ήταν υπερβολικά τεμπέλης.

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, έγραφε ακριβώς 100 χρόνια πριν ο Λουίτζι Πιραντέλλο...

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Βασίλης έχασε ένα βαγόνι αλλά το τρένο της ζωής είναι όλο μπροστά του. Γιατί πολύ απλά κανένας παίκτης γεννημένος το 1997 δε μπορεί να είναι τελειωμένος. Μόνος του προκάλεσε τη φασαρία, παρουσιάζοντας το ταλέντο του ενώπιον της Ευρώπης και του κόσμου, παίρνοντας ευθύνες και βγάζοντας τα πέρα, μόνος του πρέπει να πάει και στην επόμενη πίστα.

Ο Χαραλαμπόπουλος δεν έχει κανένα μπασκετικό ζήτημα να λύσει. Είναι παικτης που έχει όλο το πακέτο σε ό,τι αφορά το μπασκετικό ταλέντο και την τεχνική. Και σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών τα πλεονεκτήματα του δεν είναι τα μούσκουλα και η άμυνα. Είναι το σουτ, η αντίληψη 30χρονου, η πάσα, η δημιουργία.

Προφανώς και έχει μειονεκτήματα. Αν δεν είχε θα ήταν ο Ντόνσιτς. Σήμερα, ναι, δε μπορεί να σταθεί στο επίπεδο του Παναθηναϊκού παίρνοντας 15-20 λεπτά συμμετοχής. Ο 96άρης Μήτογλου έχει καλύτερες πιθανότητες αυτή τη στιγμή, λόγω θέσης, ύψους, μεγέθους. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι γεννημένος μόλις 6 μήνες μετά, ίσως έχει πληρέστερο ταλέντο, αλλά θέλει άλλη διαδικασία η ανάπτυξη του για να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος των προηγούμενων ετών.

Κι από τη στιγμή που εκείνος ήθελε χρόνο κι ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε να τον πληρώνει 330 χιλιάρικα για να παίζει σε άλλη ομάδα, δεν είναι παράλογο η διακοπή της συνεργασίας. Το ήθελαν και οι δυο, είχαν χαλαστεί για διάφορους λόγους, είναι προφανές ότι έγιναν λάθη διαχείρισης, αλλά το τέλος του κόσμου δεν ήρθε για κανέναν. Ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει την πορεία του, ο 21χρονος φόργουορντ τη δική του. Και σε 2-3 χρόνια κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει. Ο Παναθηναϊκός θα είναι σίγουρα εκεί, αν είναι και ο ΒΧ, μπορεί να συναντηθούν ξανά.

Αν υπάρχει κάτι όμως, που αδυνατώ να αντιληφθώ είναι την ισοπέδωση ενός παιδιού. Είναι τεμπέλης ο Χαραλαμπόπουλος όπως λένε; Φταίει ο χαρακτήρας του; Προκάλεσε προβλήματα; Έχει κανέναν πατέρα περίεργο;

Τίποτα από όλα αυτά. Είναι πασιφανές ότι μειονεκτεί σε αθλητικότητα, κι από το ίδιο το σώμα του εξίσου εμφανές ότι μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα και υπήρχαν φορές που το αμέλησε. Αλλά μέχρι το καλοκαίρι του 2017 δεν είχε ούτε μια φορά τη δυνατότητα να ακολουθήσει ένα ειδικό προγραμμα 2-3 μηνών λόγω υποχρεώσεων με τις Εθνικές. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που είχε τη δυνατότητα και φέτος το έκανε...

Η δε οικογένεια του είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθούν τα παιδιά της ηλικίας του. Πολύ μακριά από τους προπονητές, μακριά από τις διαπραγματεύσεις, χωρίς διάθεση παρεμβατικότητας.

Αν θες, φίλε αναγνώστη, να δεις τις αρχές του, δες τι έπραξε μόλις σήμερα: Συμφώνησε χωρίς αποζημίωση να σπάσει συμβόλαιο που δεδομένα θα του απέφερε πάνω από 2 εκατ ευρώ τα επόμενα πέντε χρόνια. Τα πέταξε γιατί κατάλαβε ότι πρέπει πρώτα να παίξει και μετά να κυνηγήσει τα συμβόλαια. Και η οικογένεια του μένει στο Αιγάλεω, όχι στην Εκάλη...

Η ίδια η ιστορία απέδειξε ότι ΟΛΑ τα παιδιά που επέλεξαν Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό ή και ΑΕΚ εσχάτως πριν συμπληρώσουν τα 18 τους έκαναν λάθος. Θαμπώθηκαν, ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο, έμειναν πίσω σε αγωνιστικές παραστάσεις. Αλλά όχι ότι χάθηκαν κιόλας...

Ο Πρίντεζης στα 21 του πήγε δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας. Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς μπήκαν στο υψηλό επίπεδο στα 23 τους. Ο Σπανούλης επίσης. Δεν συνέβη τυχαία. Το μπάσκετ είναι το πιο εγκεφαλικό άθλημα, χρειάζεται πνευματική ωριμότητα αλλά και σωματική. Τότε ωρίμασαν, τότε έπαιξαν. Δεν τους χάρισε κανείς τίποτα. Δυνάμωσαν, έπαθαν, έμαθαν, έπαιξαν.

Ούτε στον Χαραλαμπόπουλο θα χαριστεί. Θα πάρει αυτό που αξίζει γιατί το μπάσκετ δεν αδίκησε ποτέ κανέναν στη διάρκεια των ετών. Δεν υπάρχει ούτε ένα ταλέντο που έμεινε αιώνιο επειδή τον αδίκησε ο προπονητής ή μια διοίκηση. Ούτε ένα! Μέσα από λάθη, αναποδιές, ατυχίες, όλοι πήραν αυτό που τους άξιζε στο πέρασμα των ετών. Έκαναν χρυσά συμβόλαια ή κατέληξαν στα αζήτητα.

Ο Χαραλαμπόπουλος όχι απλά δεν είναι καμμένο χαρτί αλλά είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για την επόμενη μέρα. Έχει κίνητρο, έχει ταλέντο, έχει χαρακτήρα, έχει και αρκετές εμπειρίες στα 21 του ώστε να μην ξεκινάει από το μηδέν. Τώρα πρέπει να γίνει και δυνατός πνευματικά.

Το φετινό καλοκαίρι απέδειξε ότι έχει και αυτογνωσία. Δούλεψε σκληρά, μεθοδικά, επαγγελματικά, πιο πολύ από ποτέ.

Αν η επόμενη απόφαση του δεν κριθεί από τα εγγυημένα νούμερα που θα γράφει το συμβόλαιο του ή η στατιστική του, αλλά από το περιβάλλον που θα του δώσει αυξημένες πιθανότητες να εξελιχθεί με τον σωστό τρόπο, το επόμενο καλοκαίρι θα είναι στον πρώτο γύρο του ντραφτ και το μεθεπόμενο θα σφάζονται παλικάρια στην ποδιά του. Προσφέροντας του αυτό που σήμερα εν πολλοίς απεμπόλησε με τη θέληση του.

Η μπάλα είναι στα χέρια του...

Καμμένο χαρτί στα 21 του; Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε...