Η απολογιστική συνέντευξη του Τσάβι Πασκουάλ στο SDNA και τον Βασίλη Παπαθεοδώρου «βγάζει» τις ειδησούλες, έστω κι αν δεν μιλάει με... αποδείξεις και ονόματα για τα μεταγραφικά.
Οποιος μπορεί να διαβάσει πίσω από τις λέξεις, μπορεί να αντιληφθεί με ποιον τρόπο σκέφτεται τον Παναθηναϊκό της επόμενης ημέρας, τη φιλοσοφία του για το μπάσκετ που του αρέσει, τον Ολυμπιακό και φυσικά το... απωθημένο των Παναθηναϊκών, την επιστροφή στο φάιναλ φορ ύστερα από 7 χρόνια.
Ο Πασκουάλ είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον Παναθηναϊκό στη μετά – Ομπράντοβιτς εποχή. Με τα λάθη του, τις εμμονές του, αλλά με φιλοσοφία, στυλ και κυρίως χαρακτήρα που ταιριάζει στον μπασκετικό Παναθηναϊκό.
Είναι πολύ δύσκολο μετά τον Ζοτς, να βρεις έναν άνθρωπο που θα μπει στα παπούτσια του, θα εκτιμάται από την πλειοψηφία του κόσμου, θα πείθει για τις ικανότητές του, ακόμη κι αν υπάρχουν φορές που έχεις να του καταλογίσεις λάθη.
Οι μπασκετικοί Παναθηναϊκού μεγάλωσαν με την εικόνα να σηκώνονται από τις καρέκλες τους και να χειροκροτούν τον προπονητή τους μέχρι αυτός να φτάσει στον πάγκο του. Δεν ήταν μόνο μια κίνηση που έδειχνε σεβασμό, ήταν μια κίνηση που έδειχνε τυφλή εμπιστοσύνη.
Οσο κι αν ακούγεται παράλογο αυτή η εικόνα κύρους ήταν απαραίτητο συστατικό για να πάει ο Παναθηναϊκός στην επόμενη μέρα. Προφανώς και ο Πασκουάλ δεν εμπνέει αντίστοιχη τυφλή εμπιστοσύνη, άλλωστε δεν θα υπάρξει αντίστοιχο παράδειγμα σαν αυτό του Ζοτς που το μεγαλύτερο λάθος του θα αντιμετωπίζεται σαν κίνηση ματ στη σκακιέρα από τον κόσμο στην εξέδρα.
Ο Πασκουάλ είναι από τους ανθρώπους που θέλουμε να μιλάνε περισσότερο. Οχι για να λένε τα τυπικά στη συνέντευξη Τύπου, αλλά για να «ανοίγουν» τα μυαλά των σκεπτόμενων φιλάθλων. Αυτών που δεν νοιάζονται για το πώς θα χάσει ο αντίπαλος, αλλά για το πώς θα γίνει η ομάδα τους καλύτερη.
Ο Καταλανός είναι μετρημένος, δεν υπερβάλει, σέβεται τον «αιώνιο» αντίπαλο και δίνει το στίγμα της φιλοσοφίας του με την ατάκα «αν δεν βρω τον τρόπο να φτάσουμε φέτος στο φάιναλ φορ, θα νιώσω άδειος και θα αισθανθώ πως δεν έκανα τη δουλειά μου με τον ιδανικό τρόπο». Ο Πασκουάλ δεν είναι προπονητής του «σήμερα», είναι προπονητής που «χτίζει» πράγματα σε διάστημα χρόνου.
Είναι από τους λίγους Ευρωπαίους προπονητές που έχουν σταθερή φιλοσοφία στην αντιμετώπιση των «ταλέντων», θέτοντας ορίζοντας τριετίας, ανεβάζοντας τον πήχη σκαλί-σκαλί, δείχνοντας εμπιστοσύνη και πλάνο. Απ' ό,τι φαίνεται με τον ίδιο περίπου σκέφτεται σε σχέση με τους στόχους, αφού είναι η πρώτη φορά που κάνει τέτοια δήλωση, ανεβάζοντας ο ίδιος τον πήχη για την επόμενη χρονιά.
Ο Πασκουάλ, σε μια από τις ερωτήσεις του Β. Παπαθεοδώρου, απαντά και σε όλους εκείνους που φωνάζουν για το γεγονός ότι οι «πράσινοι» επέλεξαν να ενεργοποιήσουν τις οψιόν των Βοιυγιούκα, Λεκαβίτσιους και Ντένμον. «Ο κόσμος φέτος αρχίζει να πιστεύει περισσότερο στην ομάδα, γιατί είδε κάτι διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι που το αποτέλεσμα ήταν ίδιο» ρωτάται ο Πασκουάλ και στην πρώτη σειρά έρχεται η απάντηση: «Αυτό συνέβη γιατί καταφέραμε να κρατήσουμε τους βασικούς μας παίκτες. Παίξαμε για δεύτερη σερί χρονιά με το δυνατό κομμάτι του ρόστερ μας να μένει αναλλοίωτο».
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι ο Πασκουάλ θα ήθελε στον Παναθηναϊκό όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες από το υπάρχον ρόστερ. Λογικό, πολύ λογικό για έναν προπονητή που έχει όραμα, που ονειρεύεται την κορυφή, αλλά δεν βιάζεται.
Αν υπάρχει μια απάντηση που θα την ήθελα λίγο διαφορετικά, είναι η ερώτηση για το μπάτζετ και κατά πόσο αυτό παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πορεία των ομάδων. Δεν διαφωνήσω στην ουσία της απάντησής του. Αλλωστε, μια ομάδα με μπάτζετ 30 και 35 εκατομμύρια έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες να διαλέξει τον κατάλληλο παίκτη, συγκριτικά με μια ομάδα που μετά βίας έχει το μισό μπάτζετ.
Ναι, είναι πολύ πιο safe να διαλέξεις παίκτη από τον... κουβά των 2 εκατομμυρίων δολαρίων και διαφορετικό να διαλέγεις παίκτη από τον κουβά των 500 χιλιάδων δολαρίων. Στην πρώτη περίπτωση η επιτυχία είναι σχεδόν γκαραντί, στη δεύτερη περίπτωση η αποτυχία συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες από την επιτυχία.
Η ένστασή μου λοιπόν δεν αφορά στον ρεαλισμό με την οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα, αλλά στο κατά πόσο θα ήθελα να το ακούσω από τον προπονητή που βρίσκεται στο τιμόνι του Παναθηναϊκού και ξεκινάει τη χρονιά με ξεκάθαρο στόχο να φτάσει στο φάιναλ φορ. Θα προτιμούσα το «δεν είναι ακατόρθωτο, διότι πιστεύω στη δουλειά μας» να είναι η βάση της συζήτησης και όχι η κατάληξή της.
