Το πρωτάθλημα έφθασε στο τέλος του κυρίες και κύριοι και το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα βρεθούν για 9η εφετινή φορά αντιμέτωποι στο πρώτο ματς που θα κρίνει έναν τίτλο, τον μοναδικό που μπορούν να κατακτήσουν. Οπότε μία εκ των δύο ομάδων θα οδηγηθεί στην καλοκαιρινή ραστώνη με άδεια τα χέρια και την καρδιά.
Οι τσέπες ή τα ταμεία δεν αλλάξουν. Διότι ο τίτλος δεν προσφέρει κάτι εξτρά, πέρα από τη δόξα και την ικανοποίηση του γοήτρου. Εξάλλου νικητές και ηττημένοι, θριαμβευτές και αποτυχημένοι θα αγωνιστούν την επόμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα -καθότι έχουν φροντίσει οι ίδιοι και ο φίλτατος Ζόρντι Μπερτομέου να έχουν 10ετή συμβόλαια. Ακόμη και ο Παναθηναϊκός που φωνασκεί εδώ και μήνες και έχει δηλώσει στη συνεδρίαση των μετόχων πως θα αποχωρήσει, όπως έχουμε πει από την πρώτη στιγμή από τούτη εδώ τη γωνιά, στην Ευρωλίγκα θα παίξει και του χρόνου…
Επομένως το διακύβευμα του τελικού των τελικών είναι πολλαπλό μεν αλλά σε κάθε περίπτωση έχει κοινό παρανομαστή το γόητρο και των εγωϊσμό των πρωταγωνιστών στα παρκέ, στους πάγκους και πρωτίστως στα επίσημα των δύο γηπέδων. Υπό αυτή την έννοια εξηγείται -αλλά προς Θεού δεν δικαιολογείται- η πολεμική και η επικίνδυνη αντιπαράθεση των διοικούντων που είναι προφανές πως όσο οι ομάδες θα μένουν πιο… πίσω στην Ευρωλίγκα και όσο οι τελικοί της Α1 (κάθε χρόνο) θα προχωρούν σε αριθμό αγώνων, θα κλιμακώνεται και θα εντείνεται. Στους μεν θα φταίνε οι «προκλητικοί» αστυνομικοί που μίλησαν άσχημα στα καλόπαιδα τους προκαλώντας επεισόδια για «τα οποία ουδεμία ευθύνη έχομεν» και στους δε θα φταίνε οι σχολιαστές της τηλεόρασης που με τον τόνο της φωνής τους θα αποτρέπουν καλάθια τους και θα βοηθούν τους αντιπάλους να στήνουν με επιτυχία pick’n’roll. Πάντα βεβαίως, για κάθε ηττημένο θα φταίνε οι διαιτητές που έδωσαν δύο ανάποδα σφυρίγματα και εξαιτίας αυτών η ομάδα τους δεν είχε σε κανένα σημείο τον έλεγχο του αγώνα και έχασε με 15-20 πόντους…
Όταν γίνουν τελικοί χωρίς συσκέψεις για δρακόντεια μέτρα, δίχως αντιπροσωπείες ομάδων στην κλήρωση των διαιτητών, χωρίς αντεκκλήσεις μπροστά στην ΚΕΔ, δίχως κραυγές και ανακοινώσεις των ΚΑΕ είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουμε τους ωραιότερους αγώνες στην ιστορία των τελικών. Αγνό, παρθένο, ποιοτικό μπάσκετ που θα φέρει περισσότερο κόσμο στα γήπεδα και όχι μόνο τους αγριεμένους-ανεξέλεγκτους οπαδούς και τους «πανηγυρτζήδες» τροπαίων.
Ως τότε θα παρακολουθούμε με… αντιασφυξιογόνες μάσκες τις ομάδες να αγωνίζονται σε τοξικό περιβάλλον, χωρίς να μπορούμε να απολαύσουμε την ποιότητα και το θέαμα που έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν οι παίκτες και οι προπονητές, που αναμφίβολα είναι υψηλού επίπεδου. Από την Πέμπτη, πριν καν ολοκληρωθεί ο 4ος τελικός κι από τη στιγμή που διαφαινόταν στον ορίζοντα ο 5ος τελικός, οι δύο ομάδες «προετοιμάζουν» τον αγώνα της Κυριακής, όχι μόνο αγωνιστικά. Σχεδιάζουν, συνειδητά ή υποσυνείδητα λόγω της διαμορφωμένης κατάστασης στην Ελλάδα, το επικοινωνιακό μέρος του και τον τρόπο με τον οποίο θα επηρεάσουν μέσω της πίεση που θα εξασκήσουν, τους διαιτητές του τελευταίο αγώνα.
Ένα θλιβερό, εντελώς αντιαθλητικό και άκρως επικίνδυνο γαϊτανάκι παίχτηκε τα τελευταία 24ωρα με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, αντεκκλήσεις στα γραφεία της ΕΟΚ όπου συνεδρίασε η ΚΕΔ και δηλώσεις οι οποίες ανέβασαν κι άλλο την ένταση. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκονται οι διαιτητές, οι δημοσιογράφοι και οι αστυνομικοί, που κατά τις ΚΑΕ έχουν την… αποκλειστική ευθύνη για τις ήττες τους και τα επεισόδια των οπαδών τους.
Τέλος πάντων, πίσω από όλα αυτά, μάλιστα, πίσω από όλα αυτά και όχι μπροστά από όλους και όλα, οι δύο ομάδες, οι προπονητές και οι παίκτες τους ετοιμάζονται για τον τελικό των τελικών. Για τον αγώνα που θα κρίνει τον πρωταθλητή, για το ματς που θα χαρακτηρίσει τους επιτυχημένους (ή μάλλον τους μη αποτυχημένους) και τους αποτυχημένους. Διότι όπως προείπα ο ηττημένος θα πάει για καλοκαιρινές διακοπές με άδεια χέρια. Κι αν αυτός θα είναι ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός τούτο θα συμβεί για δεύτερη σερί σεζόν, ή αν είναι ο Παναθηναϊκός τότε οι Πράσινοι θα βιώσουν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο για την τελευταία 20ετία καθώς η τελευταία φορά που δεν κατέκτησαν τίποτα, βρίσκεται πίσω, στο μακρινό 1997.
Ψέματα τέλος λοιπόν. Ευκαιρίες για να διορθωθεί το «κακό» δεν θα έχει κανένας και για αυτό οι προπονητές των δύο ομάδων θα ζητήσουν από τους παίκτες τους να μπουν στο παρκέ με το μάξιμουμ της μαχητικότητας, της αποφασιστικότητας και της συγκέντρωσης τους, πρόθυμοι να ξοδέψουν όλη την ενέργεια που διαθέτουν για να κερδίσουν κάθε μπάλα, κάθε σπιθαμή του χώρου, κάθε ριμπάουντ και διεκδικούμενη μπάλα.
Ο πιο έτοιμος πνευματικά, η ομάδα που θα έχει πιο καθαρό μυαλό για μεγαλύτερη διάρκεια, εκείνη που θα έχει ισχυρότερη αυτοπεποίθηση και θα είναι πιο αποτελεσματική στην άμυνα και στα σουτ πίσω από τα 6μ75 θα επιβάλλει το παιχνίδι της και είτε θα αγχώσει τους μεν (με το «πρέπει» της εντός έδρας νίκης) ή θα συμπαρασύρει τους δε (υπό την πίεση της εξέδρας) και θα πάρει τη νίκη.
Τα πράγματα ύστερα από τους πρώτους 4 αγώνες, είναι δεδομένα. Αν έπρεπε να τα κάνω ακόμη πιο ξεκάθαρα, θα πρόσθετα στα πιο πάνω μια «εικόνα». Αν το ματς πάει στο «παιχνίδι Καλάθη» ο Παναθηναϊκός θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες με το μέρος τους. Αν το ματς πάει πιο πολύ στο «παιχνίδι Τζέιμς» τότε ο Ολυμπιακός θα έχει πολλαπλασιάσει τις δικές του πιθανότητες. Και δεν αναφέρομαι στο τελευταίο 2λεπτο, που είναι λογικό ο πιο ικανός και αποτελεσματικός παίκτης σε «ειδικές καταστάσεις» να αναλάβει την ευθύνη, αλλά στο… ινδιάνικο μπάσκετ και στο πόση μεγάλη ή μικρή διάρκεια θα έχει.
ΥΓ1: Το μεγαλύτερο πρόβλημα/λάθος στο κατάντημα της δημοσιογραφίας είναι ότι οι εργοδότες (εκδότες/καναλάρχες) δεν έχουν το σθένος να αντισταθούν στις εκ λογικής συμπεριφορές/απαιτήσεις των ομάδων, ενώ συνήθως πια οι κρινόμενοι είναι εργοδότες των κριτών (τους), ή ορκισμένοι αντίπαλοι των εργοδοτών αυτών. Τοξικές σχέσεις, σε ένα τοξικό περιβάλλον και συνολικά ένας φαύλος κύκλος στον οποίο έχει πέσει ο κλάδος των δημοσιογράφων που λατρεύει να μισεί ο κόσμος, σε σημείο να απαξιώνει και να προσβάλει χωρίς καν να έχει διαβάσει -κατά ομολογία πολλών- τα κείμενα.
Ακόμη πιο απογοητευτικό είναι η περίπτωση των τηλεοπτικών καναλιών που πληρώνουν αδρά τις ομάδες σε βαθμό που μπορεί κάποιος να πει ότι εν μέρει τις συγχρηματοδούν, να βλέπεις να σκύβουν το κεφάλι στις άθλιες και αισχρές στοχοποιήσεις και τον παραλογισμό των παραγόντων.
Να διώχνουν πχ τον Αλέξη Σπυρόπουλο επειδή το ζήτησε η ΠΑΕ Ολυμπιακός ή να επιτρέπουν την αισχρή και άκρως φασιστική στοχοποίηση του Βασίλη Σκουντή από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Για ποιους μιλάμε; Για τους Σπυρόπουλο, Σκουντή; Αντιλαμβάνεστε για ποιους μιλάμε; Θλιβερό. Καταθληπτικό. Για κάθε έναν που σέβεται την ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης. Για τη Δημοκρατία την ίδια.
ΥΓ2: Διαπίστωσα ότι η απάντηση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός στο Συνδικαλιστικό Όργανο των Δημοσιογράφων (ΕΣΗΕΑ), έχτισε την επιχειρηματολογία όσων οπαδών του ΠΑΟ (είμαι βέβαιος ότι δεν είναι όλοι, μάλιστα θαρρώ και φυσικά ελπίζω ότι είναι μια μικρή μερίδα που εκφράζεται μαζικά και υπό τον μεγενθυντικό φακό του διαδικτύου φαντάζει πλειονότητα -ξέχωρα πως θα έπρεπε να μπορούσε να δηλώνεται και η ηλικία που πάντα οφείλουμε να προσμετρούμε) υποστηρίζουν τις πρακτικές που ακολουθούν οι Πράσινοι, βάζοντας στην άλλη μεριά της πλάστιγγας τη σε κάθε περίπτωση ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ επίθεση του Γιώργου Μπόγρη (για την οποία παρεμπιπτόντως θεωρώ ότι όφειλε και έπρεπε να επιληφθεί η ΚΑΕ Ολυμπιακός με κάποιον τρόπο προκειμένου να στείλει το σωστό μήνυμα από ηθικής πλευράς) στον Σωτήρη Γεωργίου. Συγκρίνουν και βάζουν σε αντιπαράθεση μια προσωπική επίθεση, σε δημόσιο χώρο (μπαρ), η οποία είναι άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες έγινε (οποιες κι αν είναι αυτές επαναλαμβάνω είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ) με τη στοχοποίηση ενός εξαίρετου και 1000% «αχρωμάτιστου» δημοσιογράφου σε επίσημη ανακοίνωση της ΚΑΕ, που τον θέτει βορά στον όχλο των οπαδών με παρωπίδες. Θλιβερό. Όπως θλιβερό ήταν αυτό που έγινε εξαιτίας του Ολυμπιακού με τον Αλέξη Σπυρόπουλο.
