Τον τελευταίο καιρό η επιθυμία μου να πιω έναν καφέ με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μετά και από όλα συνέβησαν με τον Άρη, είχε γίνει ακόμα πιο έντονη. «Το πώς επέτρεψε να τον απολύσουν, ενώ γνώριζε από την αρχή πώς αυτό θα συνέβαινε, όταν έδωσε τα χέρια του με τον κύριο λεφτά, νέο ιδιοκτήτη και Πρόεδρο του Άρη», ήταν κάτι που με βασάνιζε το μυαλό. Δεν έπρεπε να του το κάνουν όλο αυτό, δεν έπρεπε να το κάνει ο ίδιος στον εαυτό του.
«Πόσες φορές είπες στους παίκτες σου, ότι θα πληρωθούν, ενώ ήταν εξαφανισμένος (ο Πρόεδρος); Πόσες αποχωρήσεις παικτών σε λίγους μήνες έζησες, και άλλα και άλλα και άλλα πολλά, αλλά δεν μιλούσες και τα κρατούσες μέσα σου, για εσένα;
Και όμως δεν πήδηξες από το καράβι. Έπρεπε να σε απολύσουν από τον Άρη για να φύγεις, γιατί ξέρω ότι δεν θα έφευγες ποτέ από μόνος σου. Γιατί ποτέ στη ζωή σου δεν τα παράτησες για να τα παρατήσεις τώρα» , θα ήθελα να τον ρωτήσω, αγανακτισμένος, με την ευκαιρία να τον έχω απέναντί μου.
Από την πρώτη μέρα που άκουσα ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα πάει στην ομάδα του Άρη, ήξερα ότι ήταν για αυτόν μία πολύ κακή επιλογή σαν προπονητής.
Εμφανίστηκε ένας (ακόμη) άγνωστος λεφτάς να γίνει διάσημος. Ένας ακόμη λεφτάς που όταν ήταν μικρός, έβλεπε κάθε Πέμπτη τον Άρη! Και αυτός αποφάσισε με τη ΓΥΝΑΙΚΑ του, να αγοράσει και γίνει και αυτός Πρόεδρος σε έναν μεγάλο σύλλογο, όπως είναι ο Άρης.
Έβαλε κάποια χρήματα, έβαψε και τα αποδυτήρια και αυτό το γράφανε κανά δύο εβδομάδες. Έβαψε και λίγο το γήπεδο μέσα και όλοι οι Αρειανοί, φωνάζανε το όνομά του στο γήπεδο.
Από ομάδα όμως τίποτα. Κάτι μέτριους ξένους, κάτι καλοί παίκτες Έλληνες, έκανε ένα αξιόλογο σύνολο με έναν πολύ καλό προπονητή τον Πρίφτη.
Όμως ήθελε να μιλάει πολύ, και δυνατά. Ότι θα κάνει τον Άρη… ομάδα NBA. Πέρυσι, μίλησα με έναν φίλο μου παίκτη του Άρη και με λέει, «Τέσσερις μήνες πιστόλι, ψηλέ». Σώπα ρε του λέω. Αυτός μου απαντάει, ότι τους υποσχέθηκε, ο Πρόεδρος, «ότι θα πάρετε τίτλους και τέτοια». Αλλά τι να πεις! Όύτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι ,που βάζει ένα εκατομμύριο ευρώ και γίνεται διάσημος σε όλη την Ευρώπη, μέσα σε μία νύχτα.
Τώρα πες το εμπειρία, πες το μαντεψιά, δεν το πίστεψα, ότι θα έμενε στον Άρη για πολύ.
Και όλα αυτά, γιατί έκανε τον καρμοίρη για 30 με 40.000 δολάρια, για εκείνον τον παικταρά, τον Μακ Νιλ, και τον άφησε να φύγει. Από εκείνη την στιγμή, ήξερα ότι η μέρα του «μπαμ», πλησιάζει.
Όταν έκλεισε τον Γιαννάκη, και ενώ έπινα τον καφέ μου σε ένα καφενείο που συχνάζω λέω σε κάτι Αρειανούς φίλους μου, να είστε σίγουροι «ότι σε λίγους μήνες φεύγει ο Πρόεδρος, και όλα θα τα ρίξουν στο Γιαννάκη».
Στο τσακ γλίτωσα το πέσιμο από τα Αρειανά.
Και έτσι όπως τους το είπα, έτσι ακριβώς έγινε.
Το λάθος του Γιαννάκη είναι ότι αγαπάει τόσο πολύ τη «δουλειά» του προπονητή, ενώ άλλη, πρέπει να είναι η θέση του στο ελληνικό μπάσκετ.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω την προπονητική του καριέρα, τη ξέρουμε όλοι πολύ καλά και ειδικότερα εγώ, που από την πρώτη του μέρα ως προπονητής ήμουν στην ομάδα του και τον έχω ζήσει από κοντά.
Αν μπορούσα να κάτσω μαζί του σε ένα τραπέζι κάποτε θα ήθελα να του αναπτύξω το σκεπτικό μου χωρίς να με διακόπτει του στυλ «Εγώ είμαι προπονητής και αυτό θέλω να κάνω».
Θα ξεκινούσα έτσι.
«Κύριε Παναγιώτη Γιαννάκη. Για δύο χρόνια παίξαμε μαζί σαν συμπαίκτες στην Εθνική Ελλάδος. (1994-1996)
Το 1997, σε είχα προπονητή στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και κατακτήσαμε την 4η θέση μαζί στην Ευρώπη.
Παίξαμε αντίπαλοι σε όσες ομάδες ήσουν προπονητής (Μαρούσι, Πανιώνιο και Ολυμπιακό). Το 2004 όταν όλοι με βλέπανε σαν να είχα λέπρα, ΕΣΥ, με κάλεσες στην Ολυμπιακή Ομάδα, και τότε «πέταξα» από τη χαρά μου. Αλλά εσύ, και αφού είχα κάνει όλη την προετοιμασία, ένα πρωινό, αποφάσισες να με κόψεις, χωρίς λόγο και αιτία (που μόνο εσύ ξέρεις το γιατί όπως και εγώ αλλά ας σιωπήσω), από την 12αα. Κι αυτό όπως είπαν πολλοί τότε, ήταν λάθος σου, γιατί πήγες στο Ολυμπιακό Τουρνουά που έχει εφτά παιχνίδια, με ένα καθαρό 5αρι , τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, χωρίς να του έχεις καμία αλλαγή να τον ξεκουράζει
Πήγες στην Εθνική Κίνας και ξέρω πόσο σε έτρωγε τα σωθικά, που δεν ήσουν στη δικιά μας Εθνική. Πήγες στη Γαλλία, που αυτοί βλέπουν το μπάσκετ σαν διασκέδαση, ενώ για εσένα είναι η ΖΩΗ σου η ίδια.
Πήγες στον Άρη και ξανά ακούστηκε ο Άρης μετά από χρόνια και πάλι, αλλά και ότι κάτι γίνεται και πάλι στη Θεσσαλονίκη.
Πήγες στον Άρη και κέρδισες τον ΠΑΟΚ μόνος σου, στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς του Κυπέλλου.
Πήγες στον Άρη και κέρδισες μέσα στο Λαύριο, ενώ η ομάδα στο τελευταίο λεπτό έχανε με έξι πόντους διαφορά, και δεν το παράτησες.
Πήγες στον Άρη και άκουσες ότι Πέμπτη μεσημέρι κυνηγούν με εντάλματα τον ιδιοκτήτη και Πρόεδρό σου για εξήντα εκατομμύρια, και Δευτέρα άκουσες στον Θωμαΐδη (ΣΚΑΪ), ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος θέλει να βάλει ένα δις ευρώ στον Άρη.
Πόσες φορές είπες στους παίκτες σου, ότι θα πληρωθούν, ενώ ήταν εξαφανισμένος (ο Πρόεδρος); Πόσες αποχωρήσεις παικτών σε λίγους μήνες έζησες,και άλλα και άλλα και άλλα πολλά, αλλά δεν μιλούσες και τα κρατούσες μέσα σου, για εσένα;
Και όμως δεν πήδηξες από το καράβι. Έπρεπε να σε απολύσουν από τον Άρη για να φύγεις, γιατί ξέρω ότι δεν θα έφευγες ποτέ από μόνος σου. Γιατί ποτέ στη ζωή σου δεν τα παράτησες για να τα παρατήσεις τώρα.
Μετά από όλα αυτά κύριε Παναγιώτη Γιαννάκη ΜΑΣ, πιστεύω πώς ήρθε η ΩΡΑ, να ηγηθείς και να μπεις μπροστά για το ελληνικό μπάσκετ.
Με την εμπειρία σου σαν παίκτης για 25 χρόνια, με την εμπειρία σου σαν προπονητής άλλα 21 χρόνια, και σαν μέλος της γενιάς των 76αρηδων που ανήκω, που σε προλάβαμε και με τις δύο ιδιότητές σου, πρέπει επιτέλους να «φτιάξεις» το δικό σου «καράβι», που τόσα χρόνια υπηρετείς και αγαπάς, και να γίνεις ο τιμονιέρης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη από έναν καλό καπετάνιο και ένα καλό «σκαρί» που μπορείς να δημιουργήσεις από την αρχή, μόνο ΕΣΥ.
Υ.Γ: Γιατί όπως μας «φώναζες» και εσύ, Η ΟΜΑΔΑ είναι πάνω από όλα και μόνο ως ομάδα μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Υ.Γ: Δράκε, πάρε την ΕΟΚ, να τελειώνουμε.
