Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (ΜΙΤ): Ένα από τα μεγαλύτερα, διασημότερα και σπουδαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου, με πέντε σχολές, που ιδρύθηκε το 1861 και είναι αναγνωρισμένο από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Για 6η σερί χρονιά το ΜΙΤ φιγουράρει στην κορυφή της λίστας με τα καλύτερα πανεπιστήμια και πάρα πολλοί μαθητές θα ήθελαν να περάσουν εκεί τα φοιτητικά τους χρόνια.
«Αν το άθροισμα του κύκλου εργασιών των εταιρειών που ιδρύθηκαν από αποφοίτους ή καθηγητές του ΜΙΤ συγκρινόταν με το εθνικό προϊόν των χωρών του κόσμου, το ΜΙΤ θα ήταν η έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Η περιουσία του ΜΙΤ και ο ετήσιος προϋπολογισμός του για την έρευνα είναι μεταξύ των μεγαλύτερων για Αμερικανικά πανεπιστήμια», μας ενημερώνει η Wikipedia, σε δυο προτάσεις που αρκούν για να καταλάβει ο καθένας τι σημαίνει το εν λόγω πανεπιστήμιο για την παγκόσμια μόρφωση και έρευνα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μπάσκετ και την Ελλάδα; Ο γεννημένος το 2000 γκαρντ - φόργουορντ του Παναθηναϊκού, Γιάννης Χατζηβέρογλου, κατάφερε να περάσει τα τεστ του κορυφαίου πανεπιστημίου, το οποίο τον ενημέρωσε προ ημερών πως τον περιμένει για να φοιτήσει στη Βοστώνη την επόμενη τετραετία και να σπουδάσει Computer Science & Mathematics, παίζοντας παράλληλα μπάσκετ στην ομάδα του ΜΙΤ!
Βέβαια, πέραν του ίδιου του γεγονότος, που παρουσιάζει ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για μια σπουδαία επιτυχία Έλληνα μαθητή, μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει και στο υπόβαθρο της ιστορίας. Ο Χατζηβέρογλου, όπως εξομολογείται στο SDNA, δεν προγραμμάτιζε να διεκδικήσει τις πιθανότητες που είχε για ένα τόσο φημισμένο πανεπιστήμιο παρά τους σταθερά καλούς βαθμούς του και δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αυτή την εμπειρία ζωής, αν δεν είχε ακούσει τα: «Και τι έχεις να χάσεις;» των γονιών του.
«Αυτό έχει πλάκα. Δεν είχα προγραμματίσει καθόλου το ΜΙΤ. Με έσωσαν», λέει ο ίδιος...
Καλοί βαθμοί, διπλή ατυχία και... Αλβέρτης
Ο Χατζηβέρογλου ήταν πάντα ένας καλός μαθητής. Όπως τονίζει με περηφάνια και φουσκωμένο στήθος από χαρά: «Από Α' Γυμνασίου δεν έχω βγάλει κάτω από 19». Ωστόσο, τα πρώτα του βήματα τα έκανε στο... χορτάρι. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, αγωνιζόταν ως αριστερό μπακ, αλλά ήταν αρκετά ψηλός και σκέφτηκε να το γυρίσει στο μπάσκετ.
«Ξεκίνησα μπάσκετ στην Τετάρτη δημοτικού, πολύ χαλαρά, με τον πατέρα μου. Έπαιζε και εκείνος παλιά πολύ, είχα την ώθηση. Πέμπτη δημοτικού πήγα στον Άλιμο, δίπλα στο σπίτι μου. Άρχισα να παίζω, πήγαινα πολύ καλά», επισημαίνει για την πρώτη του επαφή με την «πορτοκαλί θεά» και περνάει με... fast forward τα επόμενα βήματά του.
Ο νεαρός γκαρντ - φόργουορντ ξεχώρισε τόσο στον Ίκαρο Καλλιθέας, όσο και στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, αγωνιζόμενος με παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών. Όμως, στάθηκε άτυχος χρειάστηκε να αποχωρήσει και από τις δύο ομάδες, λόγω προβλημάτων που προέκυψαν και ώθησαν τον ίδιο, τους συμπαίκτες του και τους προπονητές του στην πόρτα της εξόδου. Βέβαια, το «σοκ», της αποχώρηση από τον Κρόνο ήταν πιο ισχυρό, αφού ο ίδιος περίμενε πώς και πώς να παίξει με την χρονιά του και να κάνει τη διαφορά.
«Τότε, στην τρίτη Γυμνασίου, άρχισα να σκέφτομαι για την Αμερική. Εκείνη την χρονιά με κάλεσαν και για πρώτη φορά στην Εθνική Παίδων. Τελείωσε η χρονιά, πήγα προετοιμασία με τα "κλιμάκια", αλλά δεν πήγα στην 12άδα. Δούλεψα μόνος μου το καλοκαίρι. Ξεκίνησα προετοιμασία με τον Κρόνο, για να παίξω στο παιδικό στη χρονιά μου. Αλλά, μια εβδομάδα πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, κάτι έγινε στο σωματείο. Έφυγαν προπονητές και παιδιά. Το κλασικό! Έμεινα χωρίς ομάδα μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα», θυμάται και συνεχίζει λέγοντας:
«Ερχόμουν από μια καλή χρονιά, δεν είχα ομάδα και μου πρότειναν να πάω στο Ανδρικό του Ηλυσιακού, στη Γ' Εθνική και να παίζω. Θα έχανα την χρονιά, θα πήγαινα στο Ανδρικό, όλα διαφορετικά. Η ομάδα ήταν και μακριά από το σπίτι μου. Αλλά, δεν είχα και πολλές επιλογές. Καθόμουν και σκεφτόμουν τι θα κάνω. Δεν υπήρχε λόγος να πάω κάπου πιο χαμηλά. Δεν είχα και πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Στην αρχή ήμουν "ψαρωμένος" στο Ανδρικό. Αλλά, έπαιζα κανονικά, έβαζα σε κάθε ματς 8-10 πόντους. Εκείνη η χρονιά ήταν η πιο παραγωγική που είχα. Μετά ήμουν στην Παίδων και στη δωδεκάδα το καλοκαίρι».
Εκείνη την χρονιά, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης τον είδε σε ένα ματς του Ηλυσιακού με τον Παναθηναϊκό, τον... έβαλε στο μάτι και όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν με φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. «Έπαιζα και στο Παιδικό του Ηλυσιακού τους δύσκολους αγώνες. Στο ματς που παίξαμε με τον Παναθηναϊκό στην έδρα μας ήταν εκεί ο κύριος Αλβέρτης, γιατί έπαιζε και ο γιος του. Έκανα καλό παιχνίδι, πρώτη φορά εκεί με είδαν. Όταν τελείωσε η χρονιά και έκανα προετοιμασία, πήρε τον πατέρα μου ο κύριος Αλβέρτης και του είπε ότι με θέλουν στον Παναθηναϊκό. Τελείωσε το Πανευρωπαϊκό με την Εθνική Παίδων και πήγα στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2016».
Ένα e-mail και ένα «αντίο» άλλαξαν τα πάντα!
Ο Γιάννης ξεχώριζε για τις μπασκετικές του ικανότητες, ο Παναθηναϊκός τον έκανε δικό του, όμως τα μαθήματα δεν ήρθαν ποτέ σε δεύτερη μοίρα. Πολλά παιδιά της ηλικίας του μπορεί να... χανόντουσαν, φορώντας την «πράσινη» φανέλα και «ψήλωναν» απότομα. Εκείνος, πάλι, γυρνούσε σπίτι του και έψαχνε για πανεπιστήμια στις ΗΠΑ, έχοντας σε πρώτο πλάνο πάντα τις σπουδές του! «Η προσπάθεια για τα αμερικανικά πανεπιστήμια γίνεται τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι, μπήκα στο διαδίκτυο και έψαξα τι υπάρχει, είδα τα rankings. Το πρώτο είναι αυτό, το δεύτερο είναι αυτό. Είδα πως το πρώτο είναι το ΜΙΤ. "Εντάξει, πάμε στο δεύτερο. Βασικά, πάμε στα λίγο πιο κάτω. Το ΜΙΤ είναι πολύ δύσκολο", είπα. Έστελνα e-mail στους προπονητές με τις πληροφορίες για εμένα και κάποια βίντεο που είχα, για να με δουν και να με γνωρίσουν, να μιλήσουμε. Έστελνα στο Νο. 20, στο Νο. 21. Δεν πίστευα σε κάτι παραπάνω».
Και τότε ήρθε το πρώτο: «Και τι έχεις χάσεις;». Κρατήστε το, γιατί ακολουθεί και δεύτερο. Καμιά φορά δεν ξέρεις πώς στα φέρνει η ζωή...
«Τότε, μου είπε ο πατέρας μου: "Γιατί δεν στέλνεις και στο ΜΙΤ; Σιγά... Ένα e-mail είναι, δεν σου κοστίζει τίποτα". Και το στέλνω», διηγείται ο Χατζηβέρογλου και συμπληρώνει για την άμεση απάντηση του ΜΙΤ, την οικογενειακή υπέρβαση και την «περιπέτεια» στις ΗΠΑ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2017:
«Την επόμενη μέρα απάντησαν. Είχαν δει το βίντεο μου. Στο e-mail είχα συμπεριλάβει και τους βαθμούς μου. Αν δεν είσαι καλός ακαδημαϊκά δεν σε παίρνουν. Μίλησα με τον assistant coach, ο οποίος έτυχε να έχει ελληνικές ρίζες. Είδε το βίντεο μου, τους βαθμούς μου και του άρεσα. Αυτό έγινε στην Α' Λυκείου. Κρατήσαμε επαφή και στη Β' Λυκείου. Έφτασα Φεβρουάριο - Μάρτιο της Β' Λυκείου, δηλαδή πριν από περίπου δέκα μήνες και έπρεπε να πάω στις ΗΠΑ για να με δουν. Ωραία τα βίντεο, αλλά έπρεπε να με δουν και από κοντά. Μου έστειλαν e-mail και με ρώτησαν αν μπορώ να πάω σε ένα camp για να με δουν. Ήταν αρκετά τα έξοδα. Ήταν μια περιπέτεια. Αλλά, όταν σου λέει το ΜΙΤ: "Έλα να σε δούμε", δεν μπορείς να τους πεις "όχι". Η οικογένειά μου έκανε μια υπέρβαση.
Από τις 2 έως τις 5 Αυγούστου ήμασταν στη Βοστώνη. Μιλούσα παράλληλα με άλλα πέντε πανεπιστήμια. Στις ΗΠΑ βρισκόμουν από τα μέσα Ιουλίου, είχα πάει σε διάφορα camps. Το ΜΙΤ ήταν το τελευταίο χρονικά. Η Βοστώνη είναι απίστευτη, το πανεπιστήμιο τρομερό. Το ΜΙΤ βρίσκεται μπασκετικά στο Division III. Τα άλλα πανεπιστήμια, που είχα πάρει μέρος στα camps τους, ήταν Division I, πιο δύσκολα. Στο ΜΙΤ μου φάνηκε πιο εύκολο το camp».
Πράγματι, στο camp του συγκεκριμένου πανεπιστημίου ο διεθνής με τις «μικρές» Εθνικές παίκτης εκμεταλλεύτηκε τις μπασκετικές του ικανότητες και ξεχώρισε. Έβαλε 15 πόντους, έβαλε 20 πόντους, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και έπαιξε στο All Star Game στο τέλος του camp. Όμως, ο προπονητής δεν φαινόταν τόσο «ζεστός» στα μάτια του ίδιου. Ο 17χρονος Γιάννης είχε απογοητευτεί. Και τότε ήρθε το δεύτερο: «Πήγαινε, δεν χάνεις κάτι», ως δια μαγείας! Αυτή τη φορά, από την μητέρα του!
«Τελειώσαμε τα παιχνίδια, ήμουν με τους γονείς μου και μου λέει η μητέρα μου: "Δεν θα πεις αντίο στον προπονητή; Δεν θα του πεις ότι χάρηκες πολύ που ήρθες;". Της είπα: "Άστο, αφού δεν έδειξαν ενδιαφέρον". Όμως, με έπεισε να πάω. Δεν είχα να χάσω κάτι και πάλι. Πήγα, τον χαιρέτησα, τον ευχαρίστησα και μου είπε: "Χαρήκαμε που σε είδαμε, έπαιξες πάρα πολύ καλά. Θα είμαστε σε επαφή". Αυτό, βέβαια, όλοι το λένε, μπορεί να μην σημαίνει κάτι».
Όπως φάνηκε από την συνέχεια της ιστορίας, το «We will be in touch», δεν ήταν και τόσο τυπικό...
«Γύρισα στην Αθήνα, συνέχισα προπονήσεις και μαθήματα. Μιλούσα και με άλλο ένα πανεπιστήμιο. Αρχές Σεπτεμβρίου ανοίγω το γραμματοκιβώτιο και βλέπω ένα γράμμα. Η μητέρα μου το είδε πρώτη. Έλεγε επάνω "MIT Basketball" και από κάτω το όνομά μου και την διεύθυνση. Η μαμά είχε... τρελαθεί. Το άνοιξα, είχε την σφραγίδα του πανεπιστημίου. Έγραφε: "Γιάννη, χαρήκαμε πολύ που σε είδαμε στο camp. Έχουμε εντυπωσιαστεί. Θα θέλαμε να σε προπονήσουμε τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Θα είμαστε σε επαφή, θα μιλάμε συνέχεια, για να σε καθοδηγήσουμε στην αίτησή του για το πανεπιστήμιο". Δεν προγραμμάτιζα να κάνω αίτηση το ΜΙΤ, μου ήρθε... ουρανοκατέβατα.
Από τότε μιλούσαμε κάθε Πέμπτη στο Skype με τον head coach και τον βοηθό του. Με βοήθησαν στην αίτηση. Πήγαινα και σε ένα φροντιστήριο, που με βοήθησε στις εκθέσεις και τα τεστ. Το deadline ήταν 1η Νοεμβρίου. Είχα έτοιμες εκθέσεις, συστατικές επιστολές και βαθμούς μέχρι τις 20 Οκτωβρίου. Τα κοίταξα ξανά και τα υπέβαλα. Όταν τα έστειλα, μου ήρθε ένα e-mail, που έλεγε πως η απάντηση θα ήταν γύρω στις 15 Δεκεμβρίου».
Το οικογενειακό στοίχημα και τα... κομμένα πόδια
Ο Χατζηβέρογλου έκανε όλα αυτά που έπρεπε. Καθοδηγήθηκε από τους προπονητές του για την αίτηση, έστειλε έγκαιρα τα χαρτιά του, έκανε μαθήματα, ετοίμασε εκθέσεις και συστατικές επιστολές... Όλα όπως έπρεπε να γίνουν.
Και περίμενε... Στην αρχή, όπως παραδέχεται ο ίδιος, ήταν cool. Δεν πίστευε ότι θα τον έπαιρναν, δεν είχε τρομερές απαιτήσεις και προσδοκίες. Αρχές Δεκεμβρίου, όμως, αγχώθηκε, γιατί όσο περνούσε ο καιρός, τόσο «φούντωνε» η φλόγα της προσμονής μέσα του! Σε τέτοιο βαθμό που ξεκίνησε από μόνος του να ψάχνει πράγματα για το πανεπιστήμιο με τις ώρες και να βλέπει βίντεο, ώστε να είναι έτοιμος για τα πάντα, σε περίπτωση που η αίτησή του γίνει τελικά δεκτή! Στις 10/12 αγχώθηκε ακόμα περισσότερο, στις 14/12 είχε... τρελαθεί από την αγωνία του.
Φτάνουμε, λοιπόν, στην μεγάλη μέρα, την κλήση στο Skype με την αδελφή του, τα βασανιστικά λεπτά και τα λόγια, που δεν έβγαιναν από το στόμα του...
«Το πίστευα πάρα πολύ μέρα με την μέρα. Ήξερα πως η απόφαση θα βγει 01:30 το βράδυ. Ήθελα να κοιμηθώ και να το δω το επόμενο πρωί, αλλά δεν μπορούσα, ήμουν με αγχωμένος. Πήγε 00:00, πήγε 01:00, ήμουν χαλαρός. Περίπου 01:15 αγχώθηκα. Πέντε λεπτά μετά μου είχαν "κοπεί" τα πόδια. Πήγε 01:30, "τρελάθηκα". Έβαλα κωδικούς. Ένα λεπτό πριν πατήσω να μπω, είχα την αδελφή μου στο Skype και μιλούσαμε. Βάλαμε στοίχημα, της έλεγα ότι έχω μπει. Μου έλεγε ότι δεν έχω μπει. Βάλαμε στοίχημα μεταξύ μας. Το ανοίγω, βλέπω ότι τα έχω καταφέρει και δεν μπορούσα να μιλήσω. Για το επόμενο λεπτό δεν μπορούσα να μιλήσω», εξηγεί στο sdna.gr!
Η «πράσινη» υποστήριξη και οι προπονητές - κλειδιά
Η προσπάθεια χρόνων έπιασε τόπο και ο Χατζηβέρογλου είναι πλέον έτοιμος να γευτεί τους καρπούς των κόπων του. Αλήθεια, ποια ήταν η στάση του Παναθηναϊκού όλους αυτούς τους μήνες και πόσο τον βοήθησε ο προπονητής του;
Η ερώτηση μοιάζει αναμενόμενη, όμως, ο Γιάννης ήθελε πολύ να την ακούσει, για να «ανοιχτεί» και να αναφερθεί δημόσια στην στήριξη που έλαβε από συγκεκριμένους ανθρώπους. «Στον Παναθηναϊκό ήταν ο κόουτς Δεμέναγας. Έχει και το δικό του camp, πηγαίνει στην Αμερική και γνωρίζει πολλά πράγματα για τα πανεπιστήμια. Του είχα πει ότι θα κάνω apply και όχι μόνο με βοήθησε, αλλά μου έδωσε και συστατική επιστολή. Με υποστήριξε σε ό,τι έκανα. Όταν ερχόμουν τα απογεύματα σπίτι μετά το σχολείο, την ώρα που πέρυσι θα έκανα προπόνηση, καθόμουν σπίτι και έγραφα εκθέσεις για τα πανεπιστήμια. Μείωσα τις ώρες προπονήσεών μου και αυτό είχε αντίκτυπο στις εμφανίσεις μου. Το έβλεπε και ο προπονητής μου, αλλά καταλάβαινε. Θέλω να τον ευχαριστήσω για την υποστήριξη. Ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ», είπε και πρόσθεσε για ακόμα έναν προπονητή του, που τον βοήθησε πολύ:
«Θέλω να σταθώ και στον Μάνο Μανουσέλη. Συμμετείχα στο Πανευρωπαϊκό Παίδων U16 στην Πολωνία μαζί του και στην προετοιμασία με βοήθησε πάρα πολύ και με βελτίωσε. Εκείνος, μαζί με τον Αχιλλέα Δεμέναγα, είναι πραγματικά δύο άνθρωποι που με υποστήριξαν όσο κανένας άλλος».
Και τώρα... ΜΙΤ!
Ώρα MIT! Τον Απρίλιο φεύγει για τις ΗΠΑ για να γνωριστεί με την νέα του ομάδα και τον Σεπτέμβρη μετακομίζει μόνιμα στη Βοστώνη για την επόμενη τετραετία. Η ακαδημαϊκή του εξέλιξη αναδεικνύεται 1η στην... κούρσα των προτεραιοτήτων, με το μπάσκετ να ακολουθεί.
Άλλωστε, όπως λέει: «Πριν κάνω τις αιτήσεις είχα μια λίστα με δέκα πανεπιστήμια. Περίπου έξι ήταν Division I. Τα υπόλοιπα ήταν Division III, τα οποία, όμως, ήταν τα πρώτα τέσσερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Δηλαδή, ή θα πήγαινα σε ένα πανεπιστήμιο της Division I για το μπάσκετ ή σε ένα από τα κορυφαία στον κόσμο κυρίως για τις σπουδές. Βέβαια, το μπασκετικό επίπεδο και στην Division III δεν είναι χαμηλό».
Ο Γιάννης Χατζηβέρογλου ετοιμάζει βαλίτσες για την... πρόκληση της ζωής του!
Μια πρόκληση που βρέθηκε στον δρόμο του ύστερα από δουλειά, μελέτη και επιμονή. Γιατί, όπως είχε πει κάποτε ο Μάικ Σιζέφσκι: «Οι πρωταθλητές προπονούνται όπως παίζουν. Δημιουργούν μια σταθερή "τελειότητα" σε όλες τις συνήθειές τους».
Σε ηλίκια 17 ετών ο Χατζηβέρογλου μπόρεσε να δημιουργήσει αυτή την «τελειότητα» σε γήπεδα, παρκέ, αίθουσες σχολείου και θρανία και δικαιώθηκε στον μέγιστο βαθμό!