Έφυγε εξαντλημένος… Τόσο γεμάτος και τόσο άδειος ταυτόχρονα. Σπάνιο και ιδιότροπο συναίσθημα, μα τόσο όμορφο. Οδηγώντας κατάλαβε πως δε θα πήγαινε σπίτι του. Η συνήθεια τον οδηγούσε σε ένα διαφορετικό μέρος. Εκεί που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Τις περισσότερες ώρες της ζωής του, πιθανότατα. Χρειαζόταν ακόμα λίγο χρόνο με τον εαυτό του. Χρειαζόταν χρόνο να ηρεμήσει και να συνοψίσει τα γεγονότα στο μυαλό του.
Έκατσε στην καρέκλα, ακούμπησε το κεφάλι του πίσω και κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα το ταβάνι. Η ανακούφιση πρέπει να είναι το πιο υποτιμημένο συναίσθημα σκέφτηκε και έστρεψε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο. Θα έβαζε σύντομα ένα ποτό στον εαυτό του για να συνοδέψει το τσιγάρο, που δεν χρειαζόταν πια να ανάβει και να σβήνει στα κρυφά! Κρυφά από ενοχές και τύψεις προς τη συνείδησή του, άντε και τους αθλητές του, γιατί κατά τα άλλα ουδέν κρυπτόν από 15 κάμερες και 55 φωτογραφικές μηχανές. Γέμισε μέχρι τη μέση το ποτήρι, έριξε δύο παγάκια που έσκισαν την ησυχία του γραφείου, άναψε το τσιγάρο και άνοιξε το ημερολόγιό του.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε πολλά να συμπληρώσει για τη βραδιά της Δευτέρας. Αρκετά δε διέφεραν από τα συνηθισμένα. Τα υβριστικά συνθήματα προς το πρόσωπό του είναι τόσο δεδομένα, όσο και το τσιγάρο που θα ανάψει σε απαγορευμένο για τους καπνιστές χώρο. Οι έντονοι πανηγυρισμοί διαφέρουν ως προς το πρόσωπο που θα στραφεί κάθε φορά το πάθος του. Γκιστ, Φώτσης, Καλάθης χθες… Έγραψε τις σκέψεις του, το έκλεισε με ένα μισό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό του και το πέταξε βιαστικά στο συρτάρι. Τώρα, μπορούσε να πάει στο σπίτι του. Τώρα, μπορούσε να συναναστραφεί με κόσμο, να μοιραστεί τη χαρά του, αφού πρώτα την είχε ισοζυγίσει όπως έπρεπε: Μόνος του.
Το ημερολόγιο των ντέρμπι!
Το σημερινό πρωινό για εκείνον ήταν πιο χαλαρό. Έντονη βραδιά που η υπερένταση κερδίζει κάθε απόπειρα χαλάρωσης και το γραφείο μπορεί να περιμένει να μεσημεριάσει. Για το αφεντικό, αλλά όχι για τους υπαλλήλους και κυριότερα όχι για την έμπιστη γραμματέα του. Σε ρόλο διπλού πράκτορα, μπήκε στο γραφείο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και υπέκλεψε τις σκέψεις του για λογαριασμό του sdna.gr.
Το ημερολόγιο του ισχυρού άντρα του Παναθηναϊκού δημοσιεύεται κατ’ αποκλειστικότητα… Ή, για να ακριβολογούμε καθώς όλα τα υπόλοιπα είναι εικασίες φαντασίας, το sdna.gr γράφει το ημερολόγιο της συνείδησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
4/2/2013… Δημήτρη το πάλεψες! Αυτό θα στο αναγνωρίσω. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Πήγες για πρώτη φορά στο ΣΕΦ, είχες μια χειραψία ένθερμη (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αλλά εντελώς παγερή και τυπική σύμφωνα με την πραγματικότητα), με τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, κρατήθηκες σε φυσιολογικά επίπεδα στη διάρκεια του ματς, αλλά μετά το έχασες. Πώς το είχες πει να δεις; «Για να είσαι καλός Παναθηναϊκός πρέπει να είσαι και αντί-Ολυμπιακός!» και αυτό σε πλήγωσε. Τελείωσε το ματς, έχασε η ομάδα σου 72-67, έχασες τον έλεγχο κι εσύ.
«Αυτό που κάνατε σήμερα είναι μεγάλη αλητεία. Να ξέρετε ότι ο εφευρέτης της αλητείας είμαι εγώ και αυτό θα το βρείτε μπροστά σας. Και δεν με νοιάζει αν το γράψετε». Ε, λοιπόν, μάντεψε τι έκαναν! Ναι, το έγραψαν. Και να μην το έγραφαν τι θα άλλαζε, όταν δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έχασες. Άχρηστα είναι έτσι τα ευχολόγια και τα συγχαρητήρια. «Ευχαριστούμε την διοίκηση του Ολυμπιακού για την άψογη φιλοξενία σήμερα. Το σημερινό να γίνει αρχή όχι μόνο για να πηγαίνουν πρόεδροι στα γήπεδα αλλά και οι απλοί φίλαθλοι. Το ντέρμπι έγινε σε κόσμια συμπεριφορά και μακάρι ίδια συμπεριφορά να υπάρχει και στο Κύπελλο. Τέλος θα ήθελα να πω συγχαρητήρια στον κ. Κορομηλά και τον κ. Πηλοϊδη για τη νίκη τους σήμερα».
Δημήτρη, προσπάθησε περισσότερο.
10/2/2013… Ρε Δημήτρη αγόρι μου, πας καλά; Εσύ δεν έλεγες ότι θα προσπαθήσεις να συγκρατηθείς; Ούτε μια εβδομάδα δεν πέρασε από το ματς στο ΣΕΦ και πας και δίνεις στόχο στο Ελληνικό; Γιατί; Θες να σου θυμίσω; «Οφείλω να έχω την ωριμότητα και πιστεύω πως θα την έχω ως ιδιοκτήτης του ΠΑΟ και όχι ως επώνυμος οπαδός για να συγκρατήσω το οπαδιλίκι». Αλήθεια τώρα; Αυτό πιστεύεις ότι έκανες; Τελικός του κυπέλλου, χωρίς τηλεοπτική μετάδοση, χωρίς καν κόσμο από κάποιο σημείο και μετά και το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις είναι να βρίζεις και να περνάει ο ήχος από τις κάμερες;
Πώς να σε δικαιολογήσω; Κι άντε πες, να το ρίξω στην ένταση! Μετά; Ο Παναθηναϊκός κέρδισε 81-78, το κύπελλο μαζί το σήκωσες, χάρηκες, πανηγύρισες, ξέδωσες και μετά επιλέγεις να κάνεις εκείνες τις δηλώσεις που έκανες; «Αυτό το σωματείο της βρωμιάς πρέπει να τιμωρηθεί»! Ναι, είπαν τα δικά τους και οι άλλοι δύο, που τους έσφιγγες το χέρι στο ΣΕΦ. Τα είπαν χοντρά, συμφωνώ.
Αλλά Δημήτρη… Δεν πάμε πουθενά έτσι!
9/6/2013… Επιτέλους, μπορώ να νιώσω ήσυχη. Τώρα, να σε παραδεχτώ. Δεν περίμενα ποτέ από σένα να κάτσεις σε μια καρέκλα και να χειροκροτείς λες και βλέπεις επίδειξη πατινάζ επί πάγου από την τρίτη ηλικία, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν ξέφυγες ούτε με απειλές, ούτε με δηλώσεις. Λίγο εκεί με τον Γκιστ θα σου πω ότι το παράκανες, όμως τουλάχιστον με είχες προειδοποιήσει.
«Δύσκολο να είναι συγκρατήσω τον οπαδό. Είμαι οπαδός πως θα το κάνουμε». Θα στο δώσω το ελαφρυντικό, αν και το βίντεο να ξέρεις μάς εκθέτει λίγο. Δημήτρη συγκρατήσου…
23/12/2013… Ωραίος ήσουν Δημητράκη σήμερα! Λίγο έτσι αλάνι με την πράσινη μπλούζα μέσα από το πουκάμισο, ηγέτης όταν έπρεπε να μιλήσεις στον κόσμο για να τον ηρεμήσεις, αλλά – γνώμη μου πάντα – μπορούσες να τα πεις και καλύτερα. Δεν έφταιγε κανείς που οι δικοί σου άρχισαν να πετάνε κροτίδες. «Έχουν έρθει για να προκαλέσουν σας παρακαλώ πολύ μην πετάτε πράγματα στον Ολυμπιακό. Μπορούμε να τους νικήσουμε εύκολα. Θέλουν να τιμωρηθεί η έδρα μας. Μην πέφτετε στην παγίδα».
Τους νικήσατε, όπως ακριβώς το είπες. Αλλά Δημήτρη; Πρόεδρος είσαι και πρέπει να τους βάζεις μυαλό.
31/5/2014… Τα έκανες ρόιδο! Που θα μπορούσα να πω και χειρότερη λέξη, αλλά πρέπει να κρατήσουμε το ημερολόγιο σε ένα επίπεδο. Άυπνος θα μείνεις πάλι το βράδυ και άυπνος θα σκέφτεσαι γιατί δεν συγκράτησες τα νεύρα σου και τον αυθορμητισμό σου. Γιατί, βρε αδερφέ, δεν βούτηξες τη γλώσσα στο μυαλό σου, που λένε και οι μεγαλύτεροι. Ναι, ναι, η γνωστή δικαιολογία. «Όταν έχεις μεγαλώσεις από έξι χρονών μέσα στα γήπεδα και βλέπεις τους δικούς σου από μικρός να κλαίνε, όταν χάνει η ομάδα και να πανηγυρίζουν, όταν κερδίζει, είναι λογικό να είσαι και οπαδός». Ε, λοιπόν, θα στο πω άλλη μια φορά μπας και το καταλάβεις. Είσαι επίσημος εκπρόσωπος της ομάδας. Θες να λέγεσαι πρόεδρος, μεγαλομέτοχος, ισχυρός άντρας ή ιθύνων νους δεν με ενδιαφέρει. Αλλά έχεις ρόλο και τίτλο. Άρχισε, λοιπόν, να φέρεσαι ανάλογα.
«Εγώ δεν είμαι ούτε Βαρδινογιάννης ούτε Αλαφούζος για να κάθομαι να με γαμάνε μέσα στο γήπεδο, θα το βρούνε μπροστά τους αυτό»!
Δημήτρη, το έμαθες; Ζήτησε ντόπινγκ κοντρόλ για τους παράγοντες ο Ολυμπιακός. Δημήτρη, το χάνουμε.
2/5/2015… Πιάσαμε πάτο. Δεν το χωράει ο νους μου αυτό που έκανες. Πήρες το μικρόφωνο της συνδρομητικής τηλεόρασης κι έλεγες ό,τι σου κατέβαινε στο κεφάλι. Θα παρέμβει ο Τσίπρας, ο Ομπάμα και ο Κάπταιν Χουκ! Τι πήγες κι έκανες παλικάρι μου; Τι πήγες κι έκανες στα αποδυτήρια; Έχεις την παραμικρή αίσθηση; Νιώθεις, γενικά; Πώς θα συμμαζέψεις όσα είπες; Αυτά θεωρείς ότι πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός; Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη και όταν καταλάβεις θα είναι πάρα πολύ αργά.
Δημήτρη, σύνελθε. Τρυπήσαμε το βαρέλι. Δεν πάει πιο κάτω…
19/5/2016… Δεν ξέρω που σε πήγαν ένα χρόνο, αλλά αυτή τη φορά νιώθω περήφανη. Αν δεν κάπνιζες κιόλας δίπλα στο παρκέ, θα ήσουν τέλειος. Όμως μην ζητάω τελειότητα ακόμα. Σιγά-σιγά θα το καταλάβεις και αυτό. Τουλάχιστον, προσπαθείς να κρυφτείς σαν 15χρονο στην πίσω αυλή του σχολείου, αλλά αυτό το κάνει λίγο πιο αστείο. Τρία χρόνια είχες να πας στο ΣΕΦ, από εκείνη την χειραψία ειλικρίνειας στην εικόνα της οποίας άναψε κερί η υποκρισία. Πάλι ήσουν εκδηλωτικός. Κατάλαβε ότι αυτό δεν πειράζει. Ανθρώπινο είναι! Τα έδωσες όλα στο τρίποντο του Φώτση που έκανε το σκορ 76-80, αλλά ποιος δε θα το έκανε στη θέση σου;
Δημήτρη, μπορούμε να το σώσουμε…
30/5/2016… Όσα έγιναν στο γήπεδο ήταν επικά. Είναι δεδομένο ότι θα γίνουν μύθος που θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις με τα χρόνια και ξέρεις κάτι; Είμαι περήφανη για σένα! Είναι σα να κατάφερες μέσα σε τρία χρόνια να διανύσεις μια απόσταση δέκα ετών. Δε θα σου πω για τα χαρτονομίσματα που πετούσες στους διαιτητές, θα το δεις μόνος σου και θα το καταλάβεις, αλλά για τη στάση σου μετά. Η χειραψία με τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο δεν ήταν τυπική αυτή τη φορά, ήταν αληθινή. Και μπορεί τα λόγια να βγήκαν σαν δηλητήριο από το στόμα σου, αλλά εντάξει βγήκαν.
«Ήσασταν καλύτεροι και νικήσατε, καλό καλοκαίρι».
Δημήτρη, τα κατάφερες. Είμαι περήφανη για σένα!
Η μάχη δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αποδείχθηκε, εξάλλου, πριν καν συμπληρωθούν 24 ώρες. Ένα προβοκατόρικο σχόλιο αρκούσε για να αφήσει στην άκρη το δημόσιο πρόσωπο και να παρασυρθεί από τον οπαδό. Θα γίνει εκ νέου κατηγορούμενος, εκεί που θα μπορούσε να είναι κατήγορος. Στην ίδια μέρα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος απέδειξε όλα όσα το κείμενο περιγράφει. Απ’ τη μία είναι πλέον το αφεντικό που πονάει το μπάσκετ, αντιλαμβάνεται το ρόλο του, φτάνοντας στο «απόλυτο παράσημο του ευ αγωνίζεσθαι» να προτείνει τη διεξαγωγή του τελικού με τον Άρη στη Βόρειο Ελλάδα (όταν τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσε να υπάρξει συμφωνία για το γήπεδο στην Αττική) και από την άλλη είναι ο οπαδός. Έστω κι αν πρόκειται για μια διαφορετική περίσταση, αφού είναι (θεωρητικά) σε ιδιωτικό χώρο. Η συνείδηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με την κατά καιρούς σκληρή του πραγματικότητα θα συνεχίσουν να μάχονται. Το ημερολόγιο, όμως, δείχνει ότι οι καιροί άλλαξαν. Και ο ισχυρός άντρας του Παναθηναϊκού όσο παρορμητικός, ενθουσιώδης και… καπνιστής κι αν παραμένει, έχει καταφέρει να αποβάλλει το αισχρό πρόσωπο των προηγούμενων ετών. Και σε αυτό αξίζει να βάλει ένα ακόμα ποτό στον εαυτό του…