Ταλέντο, ποιότητα, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, εντάσεις... Θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές λέξεις που θα ήταν ιδανικές για να «ντύσουν» ένα αφιέρωμα στον Ντίνο Ράτζα.
Ο παλαίμαχος σέντερ γεννήθηκε μία μέρα σαν σήμερα το 1967 (24/4) και δεν άργησε να δείξει την αγάπη του για την «πορτοκαλί» θεά. Έπιασε από μικρός την μπάλα του μπάσκετ και παρουσίασε από νωρίς το ταλέντο του, το οποίο έγινε... πασιφανές στην Γιουγκοπλάστικα.
Μαζί με τον Τόνι Κούκοτς, ο Ράτζα έφτασε στη κορυφή της Ευρώπης (1989, 1990) και στη συνέχεια ακολούθησε η τριετία στην Βίρτους Ρόμα (1990-1993), που έφερε ακόμα ένα ευρωπαικό (Κύπελλο Κόρατς, 1993). Η καριέρα του Ράτζα ήταν έτοιμη για την απογείωση και αυτή ήρθε λίγο αργότερα, όταν ο Κροάτης σέντερ, που στο μεσοδιάστημα κυριαρχούσε και σε διεθνές επίπεδο με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας, έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι για τις ΗΠΑ και το ΝΒΑ.
Ο Ράτζα υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τους Σέλτικς, σε μία εποχή που οι Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν να παίξουν με ευκολία στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Ο Κροάτης με το πληθωρικό ταλέντο όμως δεν είχε πρόβλημα και στην πρώτη του σεζόν μέτρησε 15,1 πόντους και 7,2 ριμπάουντ μ.ο, εντυπωσιάζοντας με την ποιότητά του και την επαφή με το καλάθι.
Η Βοστώνη έγινε το σπίτι του για περίπου μία τετραετία (1993-1997) και οι αριθμοί του ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικοί (16,7 πόντοι, 8,4 ριμπάουντ μ.ο). Ένα ανεπιτυχές trade στους Σίξερς και ένα buy-out των Σέλτικς έφεραν τον Ράτζα ξανά στην Ευρώπη και στα... μέρη μας.
Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι έπεισαν τον Κροάτη να φορέσει τα «πράσινα» και ο Ντίνο εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό για μία διετία (1997-1999), στην οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα στην Ζαντάρ (1999-2000), ο Ράτζα μετακόμισε στον «αιώνιο» αντίπαλο και φόρεσε την φανέλα του Ολυμπιακού, χωρίς πάντως ιδιαίτερη επιτυχία.
Ο Κροάτης έκλεισε λίγο αργότερα την καριέρα του στην Σπλιτ, με την τροπαιοθήκη του να... ζαλίζει!
Μάλιστα, ο Ράτζα εισήχθη το 2018 και στο Hall Of Fame, πρωταγωνιστώντας και σε μία σπουδαία ομιλία:
«Μόλις έμαθα για το Hall Of Fame, έκλαιγα για δέκα συνεχόμενες μέρες. Ήταν δύσκολο να το εξηγήσω σε κάποιον. Δεν μπορούσα να το πω σε κανέναν, μέχρι να την ανακοίνωση. Ήταν δύσκολο να το... βουλώσω, το είπα στην γυναίκα μου βέβαια, της είπα τα πάντα. Ήταν μεγάλο το σοκ, επειδή δεν το ήξερα τίποτα γι' αυτό. Το να είμαι εδώ είναι ένα συναίσθημα για το οποίο δεν έχει βρεθεί λέξη ακόμα», ανέφερε αρχικά ο Ράτζα, προτού προσθέσει:
«Ήμουν τυχερός που γεννήθηκα σε μια περίοδο μίας εξαιρετικής γενιάς. Σπουδαίοι προπονητές δούλεψαν μαζί μου κι εγώ βρέθηκα σε μεγάλες ομάδες. Βρέθηκα δίπλα σε απίστευτους συμπαίκτες. Ο μόνος που ήταν μέρος όλων αυτών των ομάδων είναι ο Τόνι Κούκοτς, τον οποίο θεωρώ το "άλλο μου μισό" σε μπασκετικό επίπεδο. Θα μπορούσα να παίζω μαζί του ακόμα και σήμερα με κλειστά τα μάτια. Άλλος ένας που είχα την τιμή να είμαι μαζί του είναι ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Πρέπει να είναι καλύτερα τώρα, να βρίσκεται σε ένα καλύτερο μέρος. Έμαθα πολλά από εκείνον.
Θέλω να ευχαριστήσω τους Σέλτικς, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την Τσιμπόνα, τη Ζαντάρ, όλους όσοι ήταν στην μπασκετική μου ζωή, όλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην οικογένεια μιας ομάδας.
Μιας και είπα οικογένεια, είναι η πρώτη που θέλω να ευχαριστήσω, γιατί υπέφερε περισσότερο. Δεν ήμουν ποτέ σπίτι, κι ακόμα κι όταν ήμουν, σκεφτόμουν μόνο το μπάσκετ. Η μητέρα μου πρέπει να είναι χαρούμενη από εκεί ψηλά, όπως και ο πατέρας μου, που είναι σπίτι και παλεύει. Αλλά το πιο σημαντικό κομμάτι μου είναι εδώ: τα αγόρια μου. Ξέρω πως είμαι συχνά σκληρός μαζί σας, αλλά για είναι για το δικό σας καλό. Η γυναίκα μου, το άλλο μισό της ζωής μου... Όταν έλεγα πως οι άλλοι με έκαναν καλύτερο παίκτη, εσύ με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Όλοι το ξέρουν αυτό. Σας ευχαριστώ όλους όσοι με στηρίξατε και με ψηφίσατε».
Δείτε την εδώ:
