Πολλοί φίλοι με ρωτάνε τι είδα στα δύο ματς με την Ισπανία, τι είδα με την Πολωνία, τι είδα με την Γεωργία. Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη: θέλω να βλέπω το δάσος και όχι το δέντρο. Το τι είδα σε αυτά τα τέσσερα πρώτα φιλικά όχι ότι ακριβώς δεν έχει σημασία, αλλά όπως πολύ σωστά λέει ο Δημήτρης Ιτούδης «αυτά τα ματς είναι σαν προπονήσεις στο πλαίσιο του να μπορέσουμε πάνω από όλα να γίνουμε ομάδα».
Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Αυτή η παρέα έχει περίπου 15 μέρες μαζί, όχι ότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζονται με τους άλλους, όπως και να έχει, όμως, χρειάζεται χρόνος, ώστε να γίνει η δουλειά. Ώστε να γίνει αυτό, που λέει ο Ιτούδης: ομάδα. Και η δουλειά πρώτα από όλα ξεκινάει έξω από το παρκέ. Αν τα πράγματα μακριά από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου λειτουργούν καλά, τότε τα υπόλοιπα μην τα φοβάστε. Όχι ότι αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι έχεις κατακτήσει το χρυσό ή έχεις ανέβει στο βάθρο, σίγουρα, όμως, έχεις επιτελέσει το πρώτο και βασικό κομμάτι της αποστολής σου.
Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ, αισιοδοξούμε, αλλά αισιοδοξεί και η Σερβία, και η Σλοβενία, και η Γαλλία και η Λιθουανία και όλος ο κόσμος. Αφήστε τα αυτά, έχουμε καιρό ακόμη.
Αυτό, πάντως, που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι αυτή η Εθνική έχει ξανακερδίσει για τα καλά τον κόσμο. Προσοχή: ποτέ ο Ελληνας δεν παράτησε την επίσημη αγαπημένη. Ηταν εκεί και στις δύσκολες στιγμές. Πλέον, όμως, η αγκαλιά έχει γίνει πολύ πιο ζεστή και πολύ πιο μεγάλη. Και είναι ξεκάθαρο. Και έγινε πιο ζεστή και πιο μεγάλη, γιατί α) η διαδικασία στην λειτουργία αυτής της Εθνικής έχει γίνει όσο πιο σωστά γίνεται και β) γιατί υπάρχει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Και σε παλιότερα σχήματα υπήρχε ο Giannis, εννοείται. Δεν είναι, όμως, ο ίδιος παίκτης. Δεν είναι πλέον το ίδιο στάτους. Είναι την ώρα, που μιλάμε ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Δεν θέλετε να πούμε ότι είναι ο κορυφαίος; Δεν συμφωνείτε; Οκ. Είναι σίγουρα μέσα στους τρεις καλύτερους. Και δεν το λέμε μόνο εμείς αυτό. Το λέτε κι εσείς, το λέει όλος ο κόσμος, το λένε οι Αμερικάνοι, το λένε και οι πέτρες.
Αδεια η Αθήνα, 17.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ στο ματς με την Ισπανία. Σχεδόν άδεια η Αθήνα, 10.000 κόσμου στο ματς με την αντιεμπορική Πολωνία. Σχεδόν άδεια η Αθήνα, προφανώς sold out σήμερα με την Τουρκία. Και sold out όχι στο κλειστό του Περιστερίου ή της Νίκαιας, αλλά στο ΟΑΚΑ των 18.000 και βάλε θέσεων. Αν, λοιπόν, αυτό δεν είναι τρομερό σφιχταγκάλιασμα του κόσμου, τότε ποιο είναι;
Για αυτά καθ’ αυτά τα αγωνιστικά, καλύτερο είναι να μην λέμε πολλά πράγματα. Και γιατί είναι νωρίς και γιατί πρέπει να δούμε την ομάδα ολοκληρωμένη. Να δούμε, δηλαδή, εκτός των άλλων να παίζει μαζί ο Σλούκας με τον Γιάννη. Προχθές με την Πολωνία και ο Σλούκας έπαιξε και ο Γιάννης. Αλλά ο διεθνής γκαρντ είχε πατημένο το off, γιατί ο άνθρωπος προερχόταν από τραυματισμό και πολυήμερη αποχή. Χθες, που άρχισε να νοιώθει καλύτερα, έκρυψε την μπάλα απέναντι στην σοβαρή ομάδα του Ηλία Ζούρου. Και στο φινάλε, τον Σλούκα, μην τον φοβάστε: ξέρει πότε και τι πρέπει να κάνει.
Και βέβαια πρέπει να δεις την ομάδα και με τον Γιώργο Παπαγιάννη. Ο εκ των κορυφαίων σέντερ της Ευρώπης παραμένει ακόμη στα πιτς, την Δευτέρα θα κάνει μαγνητική τομογραφία και γενικώς περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα. Είναι μεγάλος καημός αυτή η ατυχία με τον «Big Papa», ελπίζουμε να ξεπεραστεί και να μπορέσει να δώσει το παρών στο Ευρωμπάσκετ, έστω και σε κάποια κομμάτια. Δεν είναι μόνο αυτή καθ’ αυτή η αξία του σέντερ του Παναθηναϊκού. Είναι και ότι στην ίδια πεντάδα με τον Γιάννη, μπορείς να ζαλίσεις τον αντίπαλο. Σε άμυνα και επίθεση. Φαντάζεστε το δίδυμο αυτό ε;
Από κει και πέρα με χαρά είδαμε χθες την πολύ καλή εμφάνιση του Μιχάλη Λούντζη, το χρήσιμο του πράγματος για μία ακόμη φορά από τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη και την πάντα αθόρυβη προσφορά του δουλευταρά, που λέγεται Λεωνίδας Κασελάκης.
Ανυπομονώντας για την ματσάρα Σερβίας-Ελλάδας στις 25 Αυγούστου για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτό, που ευχόμαστε είναι να μην έχουμε άλλη ατυχία. Γιατί το τρέχον καλοκαίρι, κάπου έχει παραγίνει το κακό: μία ο Σαμοντούροβ, μία ο Λιοτόπουλος με τον Αμπόζι, μία ο Παπαγιάννης, ε νομίζουμε ότι φτάνει πια.
Υγεία, λοιπόν, και μην φοβάστε για την Εθνική Ανδρών: τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει, όπως έλεγαν παλιότερα, η υπηρεσία!
