MENU
Χρόνος ανάγνωσης 8’

Γκρεγκ Όντεν στο SDNA: «Αν ήμουν υγιής, θα ήμουν ένας αξιοπρεπής παίκτης»

0

Την δεκαετία του 2000 το Κολεγιακό μπάσκετ ανέδειξε πολλούς μεγάλους σταρ. Αλλά και πολλούς παίκτες που είχαν όλα τα φόντα να γίνουν σπουδαίοι, όμως για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν το μονοπάτι και να δικαιώσουν όλο το ντόρο, τα πρωτοσέλιδα και τα αφιερώματα. Κάποιες φορές αυτό γινόταν με τρόπο οδυνηρό.

Η περίπτωση του Γκρεγκ Όντεν είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η επιμονή και η δουλειά δεν αρκεί, όταν η τύχη έχει αποφασίσει να σου γυρίσει την πλάτη. Διότι έπειτα από μόλις 1 σεζόν στο Κολέγιο, με το Ohio State, υπό τις οδηγίες του Θαντ Μάτα και παίζοντας με συμπαίκτες όπως ο Μάικ Κόνλεϊ, ο Οθέλο Χάντερ, ο ΝτεΚουάν Κουκ κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό του NCAA, όπου είδε τους Gators της Φλόριντα, με Γιοακίμ Νοά, Αλ Χορφορντ και Μπίλι Ντόνοβαν στην άκρη του πάγκου, να του στερούν τη χαρά του τίτλου.

Λίγους μήνες αργότερα η εμπειρία του NCAA ήταν μια ανάμνηση, όταν έφτασε η ώρα του NBA Draft. Εκεί άκουσε το όνομά του πρώτος απ' όλους, σε μια μεγάλη στιγμή για τον ίδιο, την οικογένειά του, αλλά και το Κολέγιο στο οποίο φοίτησε. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς είχαν αποφασίσει να διαλέξουν εκείνον πάνω από τον Κέβιν Ντουράντ, γράφοντας εν τέλει την ιστορία.

Μια απόφαση που εξελίχθηκε σε μεγάλο what if. Διότι από τότε ακολούθησαν τα προβλήματα στα γόνατα. Η τριάδα των ΛαΜάρκους Όλντριτζ, Μπράντον Ρόι και Γκρεγκ Όντεν έμοιαζε πολλά υποσχόμενη, όμως δεν δικαίωσε τις προσδοκίες ποτέ. 

«Δεν ξέρω αν ήταν πιθανό να ήμασταν όλοι μαζί, γιατί αν ήμασταν υγιείς όλοι ίσως τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά και οι επιλογές στο Draft διαφορετικές», είπε ο ίδιος ο Γκρεγκ Όντεν στη συνέντευξη που παραχώρησε στο SDNA κατά την παρουσία του στη χώρα μας με το Κολέγιο του Μπάτλερ. 

Αυτό το μεγάλο «αν» τον ακολουθεί ακόμα και σήμερα διότι «σίγουρα θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω με τον Λίλαρντ. Ο ΛαΜάρκους και ο Μπράντον ήταν τρομερά ταλαντούχοι στην εποχή μας, ενώ στην Ελλάδα συνάντησα και τον Ρούντι Φερνάντεθ και θυμηθήκαμε τις μέρες μας στο Πόρτλαντ. Εξαιρετικά ταλαντούχοι, αλλά ακόμα καλύτεροι άνθρωποι τόσο οι παίκτες, όσο και μέσα στον οργανισμό».

Η τύχη δεν του φέρθηκε όπως θα ήθελε ή όπως θα φανταζόταν ο ίδιος. Διότι στα 5 χρόνια που έμεινε στους Μπλέιζερς κατάφερε να αγωνιστεί μόλις σε 1,5 σεζόν. Και πάνω που άρχισε να δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, ένας ακόμα τραυματισμός ερχόταν να τον φρενάρει. 

Κι ένας ακόμα. Κι ένας ακόμα. Κι άλλος ένας. Σαν ένας φαύλος κύκλος.

Τα γόνατά του δεν άντεχαν το βάρος και την πίεση. Όσο κι αν είχε την θέληση για να κάνει κάτι σπουδαίο στο ΝΒΑ, η τύχη έμελλε να παίξει το δικό της παιχνίδι και να τον οδηγήσει σε πρόωρο φινάλε. 

Αυτό που έμοιαζε να ήταν προτεραιότητά του, δεν είναι πλέον. «Με τα χρόνια ανησυχούσα πάρα πολύ για τα γόνατά μου. Σε υπερβολικό βαθμό θα έλεγα. Είχα πάνω από 5 επεμβάσεις στα γόνατα, αρκετά σοβαρές. Προσπάθησα να επανέλθω, αλλά τα γόνατά μου δεν άντεχαν και το άφησα πίσω», παραδέχτηκε, γυρίζοντας για λίγο το χρόνο πίσω. 

Επαναφέροντας παράλληλα την κατάσταση στην πραγματικότητα, για να εξηγήσει ότι «πάντα ανησυχώ για τα γόνατά μου, όμως πλέον το σώμα μου δεν είναι το πρώτο άγχος μου. Προφανώς και δουλεύω για να μην παχύνω στο μέλλον».

Αν υπήρχε κάποιος που ήξερε πολύ καλά τις αντοχές του ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Όπως ένιωθε ότι έβρισκε τον εαυτό του αγωνιστικά. «Υπήρχαν κάποιες στιγμές στο ΝΒΑ που άρχισα να βρίσκω ποιο είναι το prime μου σαν παίκτης. Μετά ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός που το γόνατό μου διαλύθηκε και δεν μπόρεσα ποτέ να είμαι ο παίκτης που άρχισα να γίνομαι στην 2η και την 3η σεζόν μου στο Πόρτλαντ», τόνισε, για να απαντήσει στο πότε ένιωσε πως έφτασε στο prime του. 

Μια απάντηση που ήρθε χωρίς δισταγμό. «Κοιτάζοντας πίσω το prime μου πιθανότατα ήταν το Κολέγιο», είπε χαμογελώντας.

Η ερώτηση του 1 εκατ. δολαρίων είναι μία, γύρω από την περίπτωση του σέντερ από το Μπάφαλο. «Πού θα μπορούσε να φτάσει αν ήταν υγιής;». Ένα ερώτημα που για χρόνια ταλαιπωρούσε και τον ίδιο και αποτελούσε θέμα συζήτησης στις ΗΠΑ.

Πολλές αναλύσεις γράφτηκαν, πολλά πράγματα ειπώθηκαν. Την πιο ξεκάθαρη απάντηση όμως, έρχεται να την δώσει ο ίδιος. «Ένας υγιής Γκρεγκ Όντεν θα ήταν ένας αξιοπρεπής παίκτης! Έτσι το βλέπω. Θα έλεγα συνεπής, αλλά δεν συνέβη αυτό λόγω των τραυματισμών μου. Ελπίζω ότι ένας από τους παίκτες μου θα γίνει πολύ συνεπής στο μέλλον».

Βεβαίως για να έμενε σε αξιοπρεπές (αλλά και μεγαλύτερο) επίπεδο, θα έκανε και την ανάλογη δουλειά όσον αφορά το παιχνίδι και το σώμα του. Κάτι το οποίο έκανε με μεγάλη επιτυχία στο Κολέγιο και τον έφερε στο νο.1 του Ντραφτ.

Με το παιχνίδι να αλλάζει όμως, ξέρει καλά πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και για εκείνον. «Θα έπρεπε να επεκτείνω το παιχνίδι μου σε πολλούς τομείς. Θα δούλευα τον χειρισμό της μπάλας ακόμα περισσότερο και θα σούταρα τρίποντα, γιατί όλοι οι ψηλοί πλέον σουτάρουν από μακριά. Έτσι αυτό κάνω τώρα και με τους ψηλούς που έχουμε στην ομάδα. Τους βοηθάω να επεκτείνουν το παιχνίδι τους».

Η επιστροφή στο Κολέγιο ήρθε, έπειτα από κάποιες προσπάθειες να παίξει ξανά και να δείξει πως ο Γκρεγκ Όντεν έχει ακόμα τη σπίθα. Και πάλι όμως οι τραυματισμοί έπαιξαν τον ρόλο τους. Η καριέρα του ολοκληρώθηκε μόλις το 2016, σε ηλικία 28 ετών.

Ένας κύκλος έκλεισε, άνοιξε όμως πλέον ένας καινούργιος. Η επιστροφή του Θαντ Μάτα στο Μπάτλερ, έφερε τον Όντεν στη θέση του διευθυντή των μπασκετικών δραστηριοτήτων των Bulldogs. Από τα δικά του χέρια περνούν τα πάντα, έχοντας σημαντικό λόγο στις αποφάσεις της ομάδας.

Μια νέα μπασκετική ζωή ανοίχτηκε μπροστά του. «Δεν παίζω μπάσκετ πλέον. Μαθαίνω το παιχνίδι όσο περισσότερο και προσπαθώ να διδάξω στους παίκτες μας στο Μπάτλερ να είναι όσο το δυνατόν καλύτεροι κάθε φορά. Το μπάσκετ με έφερε στην Ελλάδα. Είμαι χαρούμενος γι αυτό και πραγματικά απολαμβάνω αυτό το κομμάτι της πορείας μου στο μπάσκετ», ανέφερε στα λόγια του, για να εξηγήσει στη συνέχεια πως με την στάση του θέλει να ανταποδώσει και να προσφέρει στο μπάσκετ από ένα άλλο πόστο. 

«Δεν θα έλεγα ότι το μπάσκετ δεν μου έδωσε πράγματα. Είχα πολλούς ανθρώπους μαζί μου που με ευλόγησαν μέσα από αυτό το παιχνίδι και αυτό θέλω να κάνω και εγώ σε αυτούς τους παίκτες στο Μπάτλερ. Να τους βοηθήσω να βγάλουν κάποια λεφτά μέσα από το παιχνίδι που όλοι αγαπάμε».

Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος πίσω από την παρουσία του Γκρεγκ Όντεν στο Μπάτλερ; Μα φυσικά, ο Θαντ Μάτα. Οι δυο τους έχουν άριστες σχέσεις από τότε που συνεργάστηκαν στο ohio State τη σεζόν 2006-07. 

Ο δεσμός αυτός παραμένει ισχυρός ακόμα και σήμερα, με τον Όντεν να αναγνωρίζει πόσο σημαντική ήταν -και παραμένει- η παρουσία του έμπειρου προπονητή στη ζωή του.. «Είμαι τρομερά ευγνώμων. Ο Θαντ είναι ο άνθρωπος που έσωσε τη ζωή μου. Με πήρε μαζί του και σε αυτό το ταξίδι στα παρκέ και είμαι πραγματικά ευγνώμων σε αυτόν τόσο σαν προπονητή, όσο και σαν άνθρωπο. Ήταν εκεί σε πολλές στιγμές που πέρασα και μου έδωσε τώρα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του. Αυτό που κάνει για μένα έχει αλλάξει την ζωή μου».

Ακόμα και μετά από όσα πέρασε με τα χειρουργεία, τις δύσκολες στιγμές και την απραξία, που έβαλαν τέλος στην καριέρα του σαν παίκτης, φροντίζει να μην χάνει την αισιοδοξία και το χαμόγελό του. Ειδικά τώρα, που βρίσκεται σε μια θέση καίρια, που απαιτεί αρμοδιότητες, γνώση, αλλά και ικανότητα.

Στοιχεία τα οποία διαθέτει στο μέγιστο βαθμό ο Όντεν. «Η προσέγγισή μου είναι πάντα αισιόδοξη και αυτό δεν αλλάζει. Είμαι πάντα χαρούμενος και απολαμβάνω τα πάντα, ακόμα και τις προπονήσεις. Είμαι μαζί με αυτούς τους παίκτες και το απολαμβάνω. Τώρα δεν ανησυχώ για τα γόνατά μου και το αν θα έχω κάποιον τραυματισμό. Αυτό το κάνουν άλλοι πλέον», είπε χαριτολογώντας.

Η διαδικασία αυτή άλλωστε τον έχει βοηθήσει να δει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Πιο σφαιρικά, πιο ψύχραιμα και ιδίως πιο ώριμα. 

«Είμαι λίγο πιο ώριμος. Σκέφτομαι τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Απολαμβάνω τα ίδια πράγματα αλλά τώρα είμαι πιο ώριμος, έχω οικογένεια και προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι τα πάντα. Όταν είσαι νέος δεν το σκέφτεσαι αυτό. Κάνω πράγματα με σκοπό, αλλά ταυτόχρονα απολαμβάνω να είμαι προπονητής και πατέρας», είπε ο Όντεν, που απολαμβάνει και έναν διαφορετικό ρόλο, αυτόν του πατέρα, που είναι ίσως ο πιο σημαντικός στη ζωή του.

Στο Μπάτλερ έχει την ευκαιρία να μοιράσει τη γνώση του γύρω από το άθλημα σε παίκτες που τώρα ετοιμάζονται να κάνουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους. Επομένως, είναι σημαντικό να έχουν τη σωστή κατεύθυνση και να πάρουν τις σωστές βάσεις για την πορεία τους ως επαγγελματίες.

Κάτι στο οποίο θέλει να συμβάλει και ο άλλοτε παίκτες των Μπλέιζερς και των Χιτ. «Είναι ανακούφιση για μένα το ότι είμαι εδώ. Για την ακρίβεια, βρίσκομαι σε μια ασφαλή περιοχή», εξηγεί, για να σταθεί σε έναν από τους παίκτες που υπάρχουν στο ρόστερ των Bulldogs, τον Μάνι Μπέιτς. 

«Το να είμαι εδώ να βλέπω τους παίκτες αυτούς να παίζουν και ειδικά τον Μάνι Μπέιτς. Βλέποντας τον Μάνι και τους άλλους ψηλούς μας να παίζουν, αλλά ειδικά τον Μάνι να κυριαρχεί είναι μεγάλη ικανοποίηση. Ο Μάνι είναι ένας από τους παίκτες που πιστεύω πολύ. Όλοι είναι οι παίκτες μου, αλλά μαζί του δουλεύω από την πρώτη μέρα που ήρθε στην ομάδα. Δουλεύουμε σκληρά με όλα τα παιχνίδια και ο ανταγωνισμός που υπάρχει σήμερα τους βοηθάει να γίνονται καλύτεροι».

Μέσα από τον ανταγωνισμό άλλωστε έμαθε να γίνεται καλύτερος και ο ίδιος. Έστω κι αν δεν κατάφερε να δείξει σε μεγάλο βαθμό όσα θα μπορούσε να πετύχει σαν παίκτης. Πλέον διοχετεύει αυτή την ενέργεια από ένα άλλο, πιο σημαντικό, πόστο.

Και η σκέψη για να γίνει head coach είναι κάτι που τον ιντριγκάρει. «Το ελπίζω. Προς αυτή την κατεύθυνση δουλεύω», παραδέχτηκε, δίχως να κλείνει την πόρτα σε ενδεχόμενη επιστροφή στο ΝΒΑ, με ρόλο σε κάποιο front office.

«Ποτέ δεν έχω μιλήσει γι αυτό. Αν υπάρξει κάποια ευκαιρία στο μέλλον θα την εξετάσω μαζί με την οικογένειά μου. Δεν την βγάζω από το τραπέζι αυτή την προοπτική».

Ο Γκρεγκ Όντεν πέρασε πολλά στην καριέρα του. Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια που δεν άφησε την ζωή του να φτάσει στον πάτο. Αντιθέτως, βρήκε τη δύναμη να ανασυνταχθεί, να επιστρέψει σε αυτό που αγαπά, το μπάσκετ και να το υπηρετήσει από μια διαφορετική σκοπιά. Παραμένοντας ενεργός και δραστήριος. Όπως ήταν τη σεζόν 2006-07, τότε που κυριαρχούσε στο NCAA.

Γκρεγκ Όντεν στο SDNA: «Αν ήμουν υγιής, θα ήμουν ένας αξιοπρεπής παίκτης»